8 เงินกำลังเริงระบำ
8 เงินกำลังเริงระบำ
หวังเย้าตรงขึ้นไปบนเนินเขาเพื่อทำงานในแปลงสมุนไพร ก่อนจะกลับไปที่หมู่บ้านในตอนกลางวัน เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าว เขาได้แต่รีบยัดขนมปังจำนวนหนึ่งใส่ปากของเขา—เขาหิวมาก
หวังหมิงเป่ามาช่วยเขาในตอนบ่าย พวกเขาสองคนช่วยกันทำงานจนมืด สุดท้ายพวกเขาก็นำพุทราใส่กระสอบได้ 10 กระสอบ
“ฉันเหนื่อยแล้ว! ฉันไม่คิดว่านายจะแข็งแรงขนาดนี้!” หวังหมิงเป่าหายใจด้วยความเหนื่อย
“เพราะฉันทำงานตลอดเวลายังไงล่ะ การทำงานก็เหมือนกับการออกกำลังกายสำหรับฉัน” หวังเย้าพูด ความจริงแล้ว เขารู้ว่ามันเป็นเพราะน้ำแร่โบราณที่ทำให้เขาแข็งแรงขนาดนี้
“เอาพุทราไปให้พ่อแม่ของนายด้วย” หวังเย้าเอาถุงที่ใส่พุทราให้หวังหมิงเป่า
“ขอบคุณ ทุกคนในบ้านฉันต่างชอบพุทราของนาย เราเจอกันพรุ่งนี้เวลาเดิมใช่ไหม?” หวังหมิงเป่าถามเมื่อเขายื่นมือออกไปหยิบถุงพุทรา
“ใช่” หวังเย้าพูด
หลังจากล็อกประตูเสร็จ หวังเย้าและหวังหมิงเป่าก็กลับบ้าน
“แม่ ผมกลับมาแล้ว!” หวังเย้าเรียกแม่ของเขาทันทีที่เข้ามาในบ้าน
“ลูกขายพุทราหมดรึเปล่า” จางซิวหยิงถาม
“ครับ เงินทั้งหมดอยู่นี้ครับ” หวังเย้านำเงินที่เขาได้ในวันนี้ทั้งหมดให้แม่ของเขา
“นี่มันเยอะมาก!” จางซิวหยิงตกตะลึง
“ลูกควรจะเก็บเงินไว้เอง แล้วเอาไปฝากธนาคารในวันพรุ่งนี้”
“ไม่ล่ะ เงินนี้มันสำหรับแม่” หวังเย้าพูด
“แม่ไม่ต้องการเงินของลูก ลูกเก็บเอาไว้เถอะ แค่อย่าใช่มันจนหมดก็พอ”
หวังเย้าเก็บเงินเอาไว้เมื่อแม่ของเขาปฏิเสธมัน เขาเหนื่อยล้าหลังจากวันที่วุ่นวาย เขาหลับทันทีหลังทานมื้อเย็น
เช้าของอีกวัน หวังเย้าตื่นเข้าแล้วขึ้นไปทำงานในแปลงสมุนไพรเหมือนทุกวัน เขารดน้ำสมุนไพรและต้นไม้รอบๆด้วยน้ำแร่โบราณ จากนั้นเขาและหวังหมิงเป่าจึงขนกระสอบที่บรรจุพุทราเอาไว้ไปใส่ในรถ พวกเขาขับรถเข้าเมือง และตั้งแผงตรงที่เดิมที่เคยขาย มีรถจำนวนมากจอดใกล้ๆและบางคนก็ไปยืนรอตรงแผงขายของของเขา
“นี่มันเกิดขึ้นจริงๆเหรอเนี่ย!” หญิงสาวที่มาซื้อของพูด
“ใช่แล้วล่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนต่อคิวยาวขนาดนี้เพื่อซื้อของราคาแพง ทั้งที่ฉันขายผลไม้มาก็หลายปี” พ่อค้าคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อมองไปที่ผลไม้ที่เขาขายอยู่ พวกมันก็สดใสและน่าซื้อ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีคนสนใจที่จะซื้อพวกมันเลย ไม่มีแม้แต่คนเข้ามาถามราคา
“โอ้โห้! คนเยอะมาก! นี่มันบ้าไปแล้ว!” หวังเย้าและหวังหมิงเป่าต่างพากันตกตะลึงเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ แม้ว่าพวกเค้าเตรียมตัวมาเจอกับกลุ่มลูกค้ากลุ่มใหญ่แล้วก็ตาม
“เฮ้ ในที่สุดนายก็มาซักที ฉันรอนายมาเกือบชั่วโมงแล้ว!” ชายแก่คนหนึ่งเข้าไปหาหวังเย้าทันทีที่เขาลงจากรถ
“ฉันถึงกับลางานเพื่อมาซื้อพุทราเลยนะ” ลูกค้าอีกคนบ่น
“ผมขอโทษ ผมอยู่ไหลจากที่นี่ มันต้องใช้เวลาในการเดินทางและการจารจรก็ไม่ค่อยดีด้วย พวกคุณช่วยต่อแถวกันได้ไหมครับ เพื่อที่ผมจะได้บริการทีละคน?” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม
ลูกค้าทุกคนต่างพยักหน้าพร้อมกัน
มันเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเขตเหลียนชาน ที่มีคนมาต่อแถวกันเพื่อซื้อพุทรา พุทรากว่า 500กิโล ถูกขายจนหมดภายในเวลาแค่ชั่วโมงเดียว
“เฮ้ บอส พรุ่งนี้คุณจะมาอีกไหม?” บางคนถาม
“ขอโทษด้วย แต่ผมคงไม่กลับมาในวันพรุ่งนี้ เพราะผมขายพุทราที่มีไปหมดแล้ว” หวังเย้าตอบด้วยรอยยิ้ม ความจริงแล้ว เขาได้เก็บพุทราไว้อีกหลายกิโลที่บ้านสำหรับตัวเอง
“อาห์ ไม่เหลือแล้ว!” บางคนรู้สึกผิดหวัง
“มันหมดเร็วเกินไปแล้ว!”
“ผมขอโทษ แต่ผมปลูกเอาไว้แค่นี้เท่านั้น” หวังเย้าขอโทษ
“คุณควรจะปลูกมันเพิ่ม พุทราของคุณมันอร่อยมาก”
“จริงที่สุด”อีกคนเห็นด้วย
“ขอโทษครับ ขอโทษ”หวังเย้ายังคงขอโทษอีก
...
“พระเจ้า!” หวังเย้าผ่อนคลายลงหลังจากที่เขาขึ้นรถมาแล้ว
“เฮ้ เพื่อน ฉันต้องยอมรับนายเลย นายได้เงินกว่า 30,000หยวนเพียงแค่ขายผลพุทราจากต้นของมันเพียงไม่กี่ต้น นายจะได้เงินอีกเยอะขนาดไหนถ้านายปลูกจนเต็มเนินเขาหนานชาน!”
“ฉันไม่สามารถปลูกต้นพุทราเยอะขนาดนั้นได้” หวังเย้าพูด
แน่นอน หวังเย้ารู้ว่าทำไมพุทราพวกนี้ถึงได้เป็นที่นิยม—มันเป็นเพราะน้ำแร่โบราณนั้น แต่มันเพียงพอแค่สำหรับแปลงสมุนไพรสองเอเคอร์และต้นพุทราไม่กี่ต้นเท่านั้น การที่เขาได้รับการยอมรับจาก “ระบบแพทย์ปรุงยา” นั้น เขาก็ควรที่จะให้ความสนใจกับการปลูกสมุนไพร ไม่ใช่ปลูกพืช พุทราเป็นเพียงแค่ของแถมเท่านั้น
ถึงอย่างนั้น หวังเย้าก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อเขาได้รับเงินกว่า 30,000หยวน ในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขาในอดีต
ต่อไปก็ซิลเวิร์ทที่เริ่มจะโตเต็มที่แล้ว และยังมีต้นเกาลัดด้วย!
หลังจากกลับมาที่หมูบ้าน เขาก็ขึ้นไปบนเนินเขา มองไปที่ซิลเวิร์ทและเกาลัดที่เติบโตเป็นอย่างดี คล้ายกับว่าเขาเห็นเงินกำลังโบกให้เขาอยู่
พุทราได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก หวังเย้าจึงเชื่อว่าซิลเวิร์ทและเกาลัดจะต้องได้รับความนิยมเช่นกัน
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง มันคือสุนัขของหวังเย้า ซานเซียนที่มีโต๊ะพับอยู่ในปากของมันกระโดดใส่หวังเย้า มันฉลาดขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ได้ดื่มน้ำแร่โบราณ มันยังสามารถเข้าใจสิ่งที่หวังเย้าพูดและต้องการ
หวังเย้ากลับบ้านของเขาเมื่อใกล้ค่ำแล้ว
อาหารเย็นวางบนโต๊ะแล้ว
“เย้า ลุงหลี่ของลูกเพิ่งพูดเกี่ยวกับเนินเขาหนานชาน มีบางคนในหมู่บ้านต้องการจะทำสัญญากับเนินเขานั้น แม่ได้ตอบรับแทนลูกไปแล้วนะ ลูกควรไปหาคณะกรรมการของเขตเพื่อคุยเรื่องสัญญาของลูกนะ ลุงหลี่ของลูกยังบอกว่าเราอาจจะได้เงินบางส่วนคืนด้วย!” จางซิวหยิงพูด
“ได้ครับ” หวังเย้าเห็นด้วย แต่กลับมีความคิดมากมายอยู่ในหัวของเขา
ชีวิตอันน่ามหัศจรรย์ของเขาเพิ่งจะเริ่มหลังจากได้ระบบที่น่ามหัศจรรย์นี้มา ไม่มีทางที่เขาจะยอมแพ้เรื่องเนินเขาหนานชาน เขาวางแผนที่จะเพิ่มระยะเวลาของสัญญาเช่า แต่ใครจะรู้ว่าอยู่ดีดีเลขาของคณะกรรมการเขตกลับมาหาแม่ของเขาอย่างคาดไม่ถึง
ใครบางคนต้องการยื่นมือเข้ามายุ่งกับเนินเขาหนานชาน
ฉันควรทำอะไรซักอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป หวังเย้าคิด
มันเป็นเช้าตรู่ของวันเมื่อแสงแรกของพระอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้อง หวังเย้าตื่นนอนและเริ่มงานของเขาบนเนินเขา มันเกือบจะ 8โมง เมื่อเขาทำงานของเขาเสร็จ
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! ซานเซียนเฮ่าออกมาด้วยความสุข
หวังเย้าเห็นใครบางคนกำลังเดินเข้ามาใกล้จากระยะไกล
“ฉันรู้ว่านายต้องอยู่ที่นี้” มันคือหวังหมิงเป่า
“ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าฉันจะไม่เก็บพุทราวันนี้” หวังเย้าพูด
“ฉันมีเรื่องบางอย่างจะพูดกับนาย”
“ตกลง เข้ามาพูดข้างในกัน” หวังเย้าพูด
เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องแล้ว หวังเย้าได้เอาน้ำแร่โบราณใส่แก้วให้หวังหมิงเป่าดื่ม
“ใครบางคนในหมู่บ้านต้องการจะทำสัญญากับเนินเขาหนานชาน” หวังหมิงเป่าพูด
“ฉันรู้แล้ว ลุงหลี่มาที่บ้านของฉันเมื่อวาน”หวังเย้าพูด
“แล้วนายยอมรับข้อเสนอไหม?” หวังหมิงเป่าจิบน้ำ
“ฉันไม่ได้เจอเค้า แม่ของฉันตอบรับข้อเสนอ แต่ว่าฉันไม่ต้องการ ฉันคิดว่าจะไปพูดกับลุงของฉันพรุ่งนี้”
“บางคนได้ยินมาว่านายได้รับโชคจากการขายพุทรา เขาจึงต้องการมีส่วนกับโชคดีที่นายได้รับ” หวังหมิงเป่าวางแก้วน้ำของเขาลง
“อะไรนะ?!” หวังเย้าประหลาดใจ “ข่าวมาถึงเร็วขนาดนี้เชียว? ไม่แปลกใจเลย! นายรู้ไหมว่าใครต้องการจะทำสัญญาเนินเขา?” หวังเย้าถาม
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้หลี่ชานหรงจากฝั่งตะวันออกไปหาลุงหลี่ของนายบ่อยมาก”
“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ”
“ไม่ต้องคิดมาก แล้วอีกอย่าง นี้มันคือน้ำอะไรกัน? มันรสชาติดีมาก!” หวังหมิงเป่าพบว่าน้ำแก้วนั้นที่หวังเย้าให้เขามันหวานเป็นพิเศษ
“มันคือน้ำค้างบนต้นไม้ในตอนเช้า” หวังเย้าพูด
“จริงเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไงที่น้ำค้างจะเยอะจนเต็มแก้วขนาดนี้? นี่มันหรูมาก!” หวังหมิงเป่าประหลาดใจ
