ตอนที่แล้วตอนที่ 195 ผู้แทนพระองค์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 197 ไม่มีเงิน? ก็ไปยืมใครสักคน!

ตอนที่ 196 การพบกันอีกครั้งกับลูกพี่ลูกน้อง


เมื่อได้ยินเฟิงจินหยวนพูดถึง 1,000,000 เหรียญเงิน เฟิงเฉินหยูก็ตัวแข็งทื่อกับสถานการณ์ในตอนนี้ นางลืมไปแล้ว !

นางใจจดใจจ่ออยู่กับการกำจัดเด็กในท้องของนางจนลืมไปว่านางสัญญาว่าจะให้เงิน 1,000,000 เหรียญเงินแก่บิดาของนางเองเพื่อประจบประแจงกับเขา แต่นางจะมีเงินเหลืออยู่ได้อย่างไร ? ในเมื่อนางได้มอบเงินให้เฟิงหยูเฮงไปหมดแล้ว

เมื่อเห็นว่าเฟิงเฉินหยูแสดงท่าทีอึดอัดใจเล็กน้อย จิตใจของเฟิงจินหยวนก็หนักอึ้ง เขาถามอย่างเร่งด่วนว่า “เกิดอะไรขึ้น ?”

เฟิงเฉินหยูไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา นางเอาแต่ก้มหน้าจ้องมองที่พื้นและครุ่นคิดว่านางควรจะบอกความจริงกับเฟิงจินหยวนหรือไม่ ถ้านางทำเช่นนั้น จะเกิดอะไรขึ้นกับนางบ้าง ?

แต่มันจะดีกว่าที่จะไม่คิด ตอนนี้ยิ่งนางคิดนางก็ยิ่งกลัว เฟิงจินหยวนกำลังใส่ใจกับนางน้อยกว่าที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ และนางไม่ใช่บุตรสาวของฮูหยินใหญ่อีกต่อไป นางรอดชีวิตมาได้จนถึงจุดนี้เพราะได้รับการคาดหวังว่าเป็นหงส์เพลิง หากเขาทราบว่านางทำแท้ง บิดาของนางจะเลิกคาดหวังในตัวนางหรือไม่ ?

นางรู้ว่าเฟิงจินหยวนกำลังแอบหายาเพื่อนำมาฟื้นฟูร่างกายที่บริสุทธิ์ของนาง แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ เลยแม้จะค้นหามานานแล้วก็ตาม นางจะกลายเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

แต่ถ้านางไม่พูดออกมา นางจะผ่านอุปสรรคนี้ได้อย่างไร ?

เฟิงเฉินหยูรู้สึกปวดหัวเมื่อนางได้ยินเฟิงจินหยวนถามว่า “ในวันนั้นเจ้าบอกว่าเจ้ามีตั๋วแลกเงิน 1,000,000 เหรียญเงินจากตระกูลเฉิน และเมื่อข้าต้องการเจ้าจะมอบให้ข้า เฉินหยู ข้าต้องการเงินจำนวนนี้ เจ้ามีให้หรือไม่ ?”

เฟิงเฉินหยูถอนหายใจและรู้ว่านางไม่สามารถพูดออกมาได้ นางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ส่ายหน้า  “ท่านพ่อ เงินนั่น…หมดไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าว่าอะไรนะ” เฟิงจินหยวนไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเฟิงเฉินหยู เขาคิดว่าตัวเองหูฝาดไป “พูดอีกครั้ง”

เฟิงเฉินหยูยิ้มให้ แล้วพูดย้ำว่า “เงินหมดแล้วเจ้าค่ะ”

“เหลวไหล !” เฟิงจินหยวนโกรธมาก “1,000,000 เหรียญเงิน ! เจ้าคิดว่านั่นเป็น 100 เหรียญเงินหรือ ? เจ้าจะบอกง่าย ๆ ว่ามันจะหมดไปได้อย่างไร ?”

เฟิงเฉินหยูได้คิดมาแล้วและตัดสินใจที่จะโยนความผิดให้ตระกูลเฉิน “เมื่อเร็ว ๆ นี้ท่านลุงมีปัญหากับธุรกิจ ท่านลุงเอามันกลับไปใช้ ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ลูกจะทำได้” ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองตระกูลนั้นแย่มาก ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เฟิงจินหยวนจะไปสอบถามตระกูลเฉินเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

“สิ่งที่มอบให้แล้วยังเอากลับคืนไปได้อีกหรือ ?” เฟิงจินหยวนนึกสาปแช่งตระกูลเฉินในใจเป็นพัน ๆ ครั้ง “ข้าพูดมานานแล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเจ้าที่จะคลุกคลีกับตระกูลเฉินมากเกินไป และตอนนี้พวกเขายังทำเช่นนี้อีก เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าสัญญากับองค์ชายสามว่าจะมอบเงิน 1,000,000 เหรียญเงินในวันนี้ องค์ชายสามเป็นห่วงสภาพร่างกายของเจ้าและถามว่าเจ้าสบายดีหรือไม่ เฉินหยู ข้ากำลังทำทุกอย่างเพื่อเจ้า !”

การที่องค์ชายสามถามถึงนางทำให้เฟิงเฉินหยูรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย แม้ว่าหัวใจของนางจะเป็นขององค์ชายเจ็ดแล้ว แต่ชายผู้นั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าดอกไม้ที่อยู่กลางบ่อน้ำ นางเห็นเขาได้ แต่นางไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เรื่องที่สำคัญที่สุดของนางในตอนนี้คือการร่วมมือกับเฟิงจินหยวนในการชนะใจองค์ชายสาม ตราบใดที่พวกเขาทำให้องค์ชายสามไว้วางใจได้ พวกเขาก็จะมีโอกาสก้าวหน้าในอนาคต มิฉะนั้นทุกอย่างจะสูญเปล่า

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสถานการณ์นี้ร้ายแรงเพียงใด” เฟิงจินหยวนรู้สึกว่าศีรษะของเขาเต้นตุบ ๆ เขาตำหนิเฟิงเฉินหยู “ข้าให้สัญญาไปแล้ว หากไม่สามารถทำได้ เราจะจัดการองค์ชายสามได้อย่างไร เจ้าจะทำเช่นไรในภายหน้า ? เจ้าพิจารณาแล้วหรือยัง ?”

เฟิงเฉินหยูเห็นว่าเฟิงจินหยวนโกรธ นางจึงคุกเข่าอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลนองหน้า “ลูกซาบซึ้งถึงความหวังดีของท่านพ่อ ลูกได้เห็นและจดจำ สำหรับสิ่งที่จะเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ความตั้งใจของลูกสาว ลูกสาว…ถูกคนอื่นบีบบังคับ !” ยิ่งนางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในมณฑลเฟิงตง นางเกลียดมากขึ้น นางเกลียดจื่อเฮา นางเกลียดเฟิงหยูเฮง และนางก็เกลียดบุหนี่ชาง

“พูดไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาในตอนนี้” เฟิงจินหยวนมองบุตรสาวคนนี้ด้วยความผิดหวัง “เจ้าไม่มีความสามารถเอง เจ้าบีบบังคับผู้อื่น เฉินหยู หลายปีที่ตระกูลเฟิงทุ่มเทให้กับเจ้ามากมาย ตอนนี้มันสูญเปล่าอย่างแท้จริง !” เขาหันหลังกลับและไม่มองเฟิงเฉินหยูอีกต่อไป อย่างไรก็ตามในใจของเขาเขาเริ่มสงสัยว่าเขาจะหาเงิน 1,000,000 เหรียญเงินมาจากที่ไหน

เมื่อเฟิงเฉินหยูเดินออกจากเรือนไผ่หยกด้วยขาที่สั่นเทาท นางเคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของเฟิงจินหยวนมาก่อนที่มณฑลเฟิงตง

นั่นคือการที่เขาเลิกสนใจนาง เขาตีเฟิงจื่อเฮาจนตาย และจะมีวันหนึ่งที่นางจะประสบชะตากรรมเดียวกัน ตราบใดนางหมดประโยชน์สำหรับตระกูลเฟิง และตราบใดที่การดำรงอยู่ของนางส่งผลกระทบต่อแผนการของบิดาของนาง นางเชื่อว่าเฟิงจินหยวนจะทิ้งเบี้ยไร้ค่าบางตัวนี้โดยไม่ลังเล

“เฟิงหยูเฮง !” เฟิงเฉินหยูกัดฟันของนางและเอ่ยชื่อนี้อย่างดุเดือด “เจ้าทำให้ข้าเป็นแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็ววันหนึ่งจะมาถึงข้าจะให้เจ้าชดใช้ ตราบใดที่ข้ายังไม่ตาย อย่าหวังว่าเจ้าจะมีความสุข !”

ที่ด้านข้างของนาง ยี่หลินก็สั่นอย่างชัดเจน ความเกลียดชังที่รุนแรงของเฟิงเฉินหยูทำให้นางรู้สึกว่าจิตใจคุณหนูใหญ่เริ่มบิดเบือนไปแล้ว ในความเป็นจริงนางต้องการเตือนเฟิงเฉินหยู อย่าคิดแก้แค้นเฟิงหยูเฮง ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะวางแผนมากมายเช่นไร แต่ไม่มีแผนการใดที่สามารถจัดการเฟิงหยูเฮงได้ ไม่เพียงแต่จะไม่ส่งผลกระทบต่อเป้าหมายเท่านั้น แต่ยังมีการตลบหลังมาเข้าตัวนางด้วย หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบได้กลายมาเป็นสิ่งนี้ ทำไมต้องดันทุรังด้วย ?

แต่นางไม่กล้าพูดสิ่งนั้น นางเข้าใจอารมณ์ของเฟิงเฉินหยูมาก หากนางพูดเช่นนั้นขณะที่เฟิงเฉินหยูโกรธ เป็นไปได้ว่านางจะถูกตีจนตาย นางแอบถอนหายใจและก้มหน้าลงเงียบ ๆ

ทั้งสองเดินผ่านหิมะไปยังเรือนของตัวเอง ในขณะที่พวกเขากำลังจะไปถึงทางเข้า ยี่หลินก็ดึงแขนเสื้อของเฟิงเฉินหยูและกระซิบบอกว่า "คุณหนู นั่นคุณชายเฉินเจ้าค่ะ"

เฟิงเฉินหยูเงยหน้าขึ้นและมอง นางเห็นเฉินชิงสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินอมม่วงรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างนอกสนามของนาง เมื่อชายเสื้อคลุมแตะกับหิมะ เท้าของเขาก็แตะที่พื้น เห็นได้ชัดว่าเขารออยู่พักหนึ่งแล้ว

นางตกใจเล็กน้อยแล้วนึกได้ว่าเฉินชิงอยู่ในบ้านของตระกูลเฟิง ยี่หลินจำได้ว่าเฟิงเฉินหยูเพิ่งพูดกับเฟิงจินหยวนว่าตั๋วแลกเงินที่ตระกูลเฉินให้มาพวกเขาเอาคืนไปแล้ว นางจึงไม่สามารถช่วยได้ แต่ต้องกังวล “นายท่านจะไม่ถามคุณชายเรื่องตั๋วแลกเงินใช่หรือไม่เจ้าคะ ?”

เฟิงเฉินหยูครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วส่ายหัว “ไม่ ลูกพี่ลูกน้องอยู่สำนักศึกษาตลอดเวลา แต่เดิมเขาไม่ได้ติดต่อกับตระกูลเฉินมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นตั๋วแลกเงินที่ได้รับท่านลุงสามเป็นคนให้ ไม่รู้ว่าท่านลุงใหญ่รู้เรื่องนี้หรือไม่ เขาจะไม่สร้างปัญหาใด ๆ” นางพูดขณะเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวก็ถึงเฉินชิง “ทำไมลูกพี่ลูกน้องไม่เข้าไปรอข้างใน ?” เมื่อเริ่มพูด นางกลับไปยังรูปลักษณ์ที่สวยงามในอดีตของนางซึ่งสวยงามมาก

เฉินชิงใจอ่อนกับเฟิงเฉินหยูอยู่เสมอ ตั้งแต่เขายังเด็กโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเฟิงเฉินหยูพูดกับเขาอย่างอ่อนโยน เรื่องนี้ทำให้เขาต้องอายและกลายเป็นสับสนมากขึ้น

ก่อนหน้านี้คนในตระกูลเฉินเคยพูดเกริ่นเรื่องการแต่งงานกับเฉินซื่อ และพวกเขาคิดว่าการที่ลูกพี่ลูกน้องจะเกี่ยวดองผ่านการแต่งงาน แต่สิ่งนี้ถูกปฏิเสธโดยเฉินซื่อ นี่คือสิ่งที่เฟิงเฉินหยูก็รู้ ตอนนี้นางเห็นเฉินชิงแม้แต่คนโง่ก็สามารถมองออกได้ว่าเขายังคงรู้สึกเช่นเดิมกับนาง ความรู้สึกภาคภูมิใจที่หายไปนานของนางได้กลับมาอีกครั้ง

“ลูกพี่ลูกน้อง เจ้ากลับมาแล้วหรือ ?” เฉินชิงทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง และคารวะเฟิงเฉินหยู “เฉินชิงรีบมาที่คฤหาสน์และยังไม่ได้กล่าวทักทายกับลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่า มันไม่เหมาะสมจริง ๆ”

“ลูกพี่ลูกน้อง เจ้าพูดเรื่องอะไร รีบเข้าไปข้างใน” เฟิงเฉินหยูพูดในขณะที่ปล่อยให้เฉินชิงเข้ามาในสนาม

เฉินชิงก้าวไปสองก้าว แล้วโบกมือ “ไม่ ๆ มันผิดกฎ ข้าจะเข้าไปได้อย่างไร ข้ามาทักทายเจ้าก่อน ... ก่อนจะกลับไป”

ใบหน้าของเฟิงเฉินหยูเปิดเผยร่องรอยของความเศร้า และมองดูเฉินชิงสักพักก่อนที่จะก้มศีรษะลง จากนั้นนางก็ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า “เจ้าเกลียดเฉินหยูหรือ ? ไม่เป็นไร เฉินหยูไม่โทษเจ้า”

เฉินชิงตกใจและถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้าพูดอะไร ? ข้าจะเกลียดเจ้าได้อย่างไร ?” จากนั้นเขามองที่เฟิงเฉินหยูด้วยความกังวล “เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมเจ้าดูซูบซีดถึงเพียงนี้ ? เจ้าไม่สบายหรือ ?”

เฟิงเฉินหยูไม่ได้พูด ยี่หลินเป็นคนพูดแทน “คุณชายอาจไม่รู้ แต่คุณหนูของเราต้องเจ็บช้ำน้ำใจอย่างมากในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา !”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ และหวนนึกไปถึงคุณหนูรองของตระกูลเฟิงซึ่งรักษาอาการเจ็บป่วยของเขา เขาถามด้วยจิตใต้สำนึก “เป็นไปได้หรือไม่ว่าคุณหนูรองกลั่นแกล้งเจ้า ?”

ดวงตาของเฟิงเฉินหยูเป็นประกาย “ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนี้ ?”

อย่างไรก็ตามยี่หลินกล่าวว่า “คุณชายเคยได้ยินเรื่องนี้เช่นกันหรือเจ้าคะ ?”

เฉินชิงขมวดคิ้ว “เป็นเรื่องจริงหรือ ?”

เฟิงเฉินหยูตีหน้าเศร้า นางเม้มริมฝีปากพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาทันที นางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นเพื่อซับน้ำตาและร้องไห้อย่างเงียบ ๆ จากนั้นยี่หลินก็ถอนหายใจยาวและพูดว่า “ตั้งแต่คุณหนูรองกลับมาที่คฤหาสน์ ฮูหยินและคุณชายใหญ่ทั้งสองคนเสียชีวิตไป หลังจากนั้นคุณหนูใหญ่ก็ไม่มีที่พึ่ง แต่นางก็ยังไม่พอใจเพราะนางยังเอาตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไปจากคุณหนูใหญ่อีก คุณชาย ฮูหยินจะตายตาหลับได้อย่างไร !”

เมื่อได้ยินนางพูดถึงเฉินซื่อ เฉินชิงก็ร้องไห้ออกมาด้วย ไม่ว่าอย่างไรเฉินซื่อก็เป็นน้าของเขา เขาไปเล่าเรียนหนังสืออยู่ห่างไกล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มีโอกาสมางานศพของนาง เขาจะนิ่งเฉยได้อย่างไร?

“เจ้าอย่าร้องไห้” เฉินชิงยกมือขึ้นและต้องการจะเช็ดน้ำตาให้เฟิงเฉินหยู แต่เขายังจำได้ว่าต้องควบคุมตัวเอง ดังนั้นเขาจึงหยุดยกมือขึ้น

อย่างไรก็ตามเฟิงเฉินหยูเงยหน้าขึ้นมองเฉินชิง น้ำตาคลอเบ้า

ยี่หลินจงใจก้าวถอยหลัง ทิ้งให้ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองอยู่ตามลำพัง ในท้ายที่สุดเฉินชิงก็อดใจไม่ไหว ยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปที่แก้มของนาง เขาค่อย ๆ เช็ดน้ำตาจากใบหน้าของนาง หัวใจของเขาเต้นรัว เขาทั้งกลัวและดีใจ

“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกต่อไป” เขาแสดงตัวต่อเฟิงเฉินหยู แต่ไม่ทราบว่าเขาต้องทำอะไรเพื่อให้แน่ใจว่านางจะไม่เจ็บช้ำ เขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงที่ดีอย่างเฟิงเฉินหยูจะถูกคนอื่นรังแกได้อย่างไร คนอย่างนางควรถูกดูแลอย่างดีไม่ใช่หรือ ?

เฟิงเฉินหยูได้ยินคำพูดของเฉินชิง และแสดงท่าทางขอบคุณอย่างยิ่ง นางแอบหัวเราะในใจ นางคิดกับตัวเองว่าเฉินชิงเป็นหนอนหนังสือจริง ๆ เขาไม่แม้แต่จะมองตัวเอง เป็นไปได้อย่างไรที่นางจะสนใจเขา ? เขาเป็นอีกคนที่อยู่ข้างนาง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันก็ดีกว่าการต่อสู้เพียงลำพัง

ปรากฎว่าเฉินชิงเป็นหนอนหนังสืออย่างแท้จริง เมื่อออกจากเรือนของเฟิงเฉินหยู เขาก็ตรงไปที่เรือนรับรองแขกของเขาและพุ่งเข้าไปในกองหนังสือเพื่อเริ่มเรียน วิธีที่เขาคิดว่าจะปกป้องเฟิงเฉินหยูคือผ่านการสอบจอหงวนในฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะมาถึง เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะขอลุงของเขาออกหน้า จากนั้นเขาจะขอฮ่องเต้ให้พระราชทานสมรสระหว่างเขากับเฟิงเฉินหยู เขาต้องการที่จะพานางออกจากตระกูลเฟิงอย่างมีความสุขเพื่อให้พวกเขาอยู่ห่างไกลจากเฟิงหยูเฮง พวกเขาจะมีความสุข

ในเวลานี้เฟิงจินหยวนอยู่ที่เรือนซูหยานั่งถัดจากเตียงของฮูหยินผู้เฒ่า เขาเล่าให้นางฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในราชสำนัก “ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้ข้าเป็นผู้แทนพระองค์ อีกสามวันข้าจะไปทางเหนือเพื่อควบคุมการจัดการกับภัยพิบัติ”

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า “ดี ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ดี เจ้าต้องทำงานให้เต็มกำลังของเจ้า ลองคิดถึงเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายและอุทิศตัวเองอย่างเต็มที่เพื่อทำงานของเจ้าให้ออกมาดีที่สุด”

เฟิงจินหยวนพยักหน้าแล้วกล่าวว่า "วันนี้เจ้าหน้าที่ทุกคนสัญญาว่าจะบริจาคเงินเพื่อจัดการกับภัยพิบัติในช่วงฤดูหนาว ลูก, แม่ทัพปิงหนานและเสนาบดีฟุงได้ให้คำมั่นสัญญาจะบริจาคเงิน 50,000 เหรียญเงิน ข้าคงต้องขอความช่วยเหลือจากท่านแม่ในเงินส่วนกลาง”

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าเห็นด้วย “นี่เป็นสิ่งที่ควรทำ”

ใครจะรู้ว่าเฟิงจินหยวนจะพูดต่อว่า “ข้าอยากรู้ว่ามีเงินส่วนกลางอีกสักเล็กน้อยหรือไม่? ลูกต้องการ…1,000,000 เหรียญเงิน”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด