ตอนที่แล้วตอนที่ 191 พี่เจ็ดเป็นคนน่าสงสาร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 193 ใครคือครอบครัวเดียวกันกับเจ้า

ตอนที่ 192 แขกที่ไม่คาดคิด


ตอนที่ 192 แขกที่ไม่คาดคิด

เฟิงหยูเฮงฉีดยาชาเข้าทางเส้นเลือดของซวนเทียนหมิง จากนั้นนางก็พาเขาไปที่ห้องผ่าตัดในมิติของนางโดยตรง หลังจากที่เอ็กซ์เรย์ ผลลัพธ์ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของนาง มีความเสียหายของเนื้อเยื่อและกระดูกร้าว

นางลังเลสักครู่ขณะที่นางพยายามตัดสินใจว่าจะเข้าเฝือกหรือใช้ยาจีนดี ในท้ายที่สุดนางเลือกอย่างหลัง เหตุผลก็เพราะมียาที่ดีมากในร้านขายยานี้ ในชีวิตที่ผ่านมาของนาง ครอบครัวเฟิงมีผงประสานกระดูกของบรรพบุรุษซึ่งใช้สมุนไพรจีนราคาแพงหลายชนิดเพื่อสร้างผงนี้ ในการแพทย์แผนจีน การรักษาบาดแผลภายนอกนั้นคือการรักษา ในขณะที่การกินยาเพื่อช่วยฟื้นฟูร่างกาย ขั้นตอนการรักษาเช่นนี้จะต้องใช้เวลามากกว่าสามวันสามคืน โดยปกติหลังจาก 3-6 วันในการรักษาอาการปวดและบวมจากการแตกหักจะลดลง และการไหลเวียนจะดีขึ้น การรักษาจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์หลังจาก 3-4 ขั้นตอน นางต้องการให้ยานั้นแก่ซวนเทียนหมิงนานมาแล้ว แต่นางไม่เคยมีโอกาสได้ทำ

เฟิงหยูเฮงหันไปรอบ ๆ และออกจากห้องผ่าตัดเพื่อเริ่มค้นหาผ่านตู้ยา

เมื่อซวนเทียนฮั่วตื่นขึ้น หวงซวนก็นำอาหารเข้าไปในห้อง

เขาลืมตาของเขาด้วยความงุนงงและรู้สึกว่าเขาหลับและฝันไปนานมาก ในความฝันนี้ เขาอยู่ในสถานที่ที่แปลกมาก รอบตัวเขามีของตกแต่งแปลก ๆ และมีกลิ่นฉุนมากที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ เฟิงหยูเฮงอยู่ข้างเขาตลอดเวลาเคลื่อนไหวไปมา ดูเหมือนว่านางจะเอาอะไรมาวางบนเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของเขา เขามองไม่เห็นอย่างชัดเจนเนื่องจากเปลือกตาของเขาเริ่มรู้สึกหนัก จากนั้นเขาก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

“ตอนนี้ยามใดแล้ว ?” เขายันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงแล้วถามหวงซวน

หวงซวนเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาและตื่นตกใจในตอนแรก จากนั้นนางวางอาหารบนโต๊ะและพูดอย่างมีความสุข “คุณหนูบอกว่าฝ่าบาทจะตื่นขึ้นตอนเที่ยง และบอกบ่าวรับใช้คนนี้ให้เตรียมอาหาร คุณหนูเก่งจริง ๆ”

ซวนเทียนฮั่วตกตะลึง ตอนเที่ยง นั่นหมายความว่าเขานอนตลอดทั้งเช้า

จากนั้นเขาก็ยกผ้าห่มที่มองที่เท้าของเขา จริง ๆ แล้วมันถูกห่อด้วยผ้าขาวที่มีกลิ่นหอมของยา ความตกใจทำให้เขานึกถึงสถานที่แปลก ๆ ในความฝันของเขา

ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าและสงสัยเพียงว่าเขามีความฝันที่แปลก ที่จริงเขาไม่รู้จักสิ่งที่เขาเห็นแม้แต่อย่างเดียว

“ฝ่าบาทเสวยพระกระยาหารก่อนเพคะ” หวงซวนย้ายอาหารไปที่โต๊ะเล็กใกล้เตียงแล้วพูดอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วยังไม่เริ่มทานข้าว เขาถามว่า “คุณหนูของเจ้าอยู่ไหน”

หวงซวนตอบ “คุณหนูอยู่ข้างนอกแจกชาร้อนเพคะ จากภัยพิบัติในฤดูหนาวนี้ประชาชนจำนวนมากในเมืองหลวงได้รับความเดือดร้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคเหนือและภาคใต้ของเมืองหลวงที่บ้านมีความทนทานน้อยกว่า บ้านบางหลังถึงกับถูกหิมะทับ หลายคนไม่มีที่จะไป และร้านห้องโถงสมุนไพรได้ช่วยเหลือคนขอทาน แต่ปริมาณพื้นที่มีจำกัด ไม่สามารถนำเข้ามาได้ทั้งหมด คุณหนูจึงตั้งกระโจมนอกทางเข้าซึ่งมีการแจกชา 1 ถ้วยในแต่ละวัน โดยประการแรกให้ชาเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย และประการที่สอง ชาประกอบด้วยอาหารเสริมบางอย่างจากสมุนไพรทางการแพทย์ พวกเขาสามารถฟื้นฟูร่างกายได้มากขึ้น”

เขาไม่ได้ถามและเริ่มทานอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่เขากินเสร็จ เขายืนยันที่จะออกไปดูข้างนอก

หวงซวนไม่สามารถทำอะไรได้ นางคิดเพียงเล็กน้อย แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดว่าเขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ ที่จริงนางยังทิ้งไม้เท้าไว้ ดูเหมือนว่าจะอนุญาตให้ซวนเทียนฮั่วออกไปเดินเล่นได้

ดังนั้นนางจึงส่งไม้เท้าและช่วยประคองให้เขายืนขึ้น จากนั้นนางก็พาเขาออกไปที่ทางเข้าของร้านห้องโถงสมุนไพร

ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงได้แจกชาร้อน เสมียนของร้านห้องโถงสมุนไพรก็ช่วยด้วยเช่นกัน พวกเขาแยกกันแจกคนละแถว ประชาชนก็ประหม่ามากเมื่อพวกเขาต่อแถวยาว หลังจากที่พวกเขาได้รับชา พวกเขาก็จะออกไปดื่มข้าง ๆ หลังจากที่พวกเขาดื่มชาเสร็จแล้ว พวกเขาก็จะไปหยิบเครื่องมือและกลับไปโกยหิมะต่อ

หวงซวนบอกซวนเทียนฮั่ว “ตอนนี้หลายคนในเมืองหลวงกำลังกวาดถนนในเมืองหลวงอย่างสมัครใจ พวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนที่ได้รับความช่วยเหลือจากร้านห้องโถงสมุนไพร คุณหนูบอกว่าผู้คนไม่ควรเพียงแค่ดูแลกวาดพื้นที่หน้าประตูของตัวเอง พื้นที่เป็นของทุกคนดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถพึ่งพาทางการได้อย่างเต็มที่ในการดูแลสิ่งต่าง ๆ สำหรับคนที่มาภายหลัง คุณหนูสัญญาว่าพวกเขาจะได้รับความช่วยเหลือฟรีในอนาคต”

ก่อนหน้านี้ซวนเทียนฮั่วรู้เพียงว่าเฟิงหยูเฮงมีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ หลังจากนั้นเขารู้สึกว่านางแปลก และรู้ว่านางชอบและไม่ชอบอะไร อย่างไรก็ตามในวันนี้เขาค้นพบว่าเด็กหญิงคนนี้มีความคิดที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าการกระทำของนางจะกล้าหาญ แต่แผนการของนางก็ละเอียดถี่ถ้วน นางมักจะหาวิธีที่จะช่วยชีวิตผู้คนจากสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

เขาวางไม้เท้าแล้วเดินไปข้างหน้า ยืนถัดจากเฟิงหยูเฮง เขาหยิบกระบวยสำหรับตักชาร้อนและช่วยนางเติมใส่ถ้วยแต่ละใบ

ประชาชนบางคนจำเขาได้และเริ่มคุกเข่าเพื่อถวายพระพรให้เขา อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วโบกมือของเขา และใช้เสียงพูดตามปกติของเขาเพื่อที่จะกล่าวว่า "วันนี้องค์ชายและองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันต่างก็เป็นเพียงเสมียนของห้องโถงสมุนไพร หากพวกเจ้าต้องการจดจำความช่วยเหลือนี้ โปรดจำไว้ว่ามันมาจากร้านห้องโถงสมุนไพร” หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ยังคงตักน้ำชา

ประชาชนลุกขึ้นยืนและเคลื่อนไหวอย่างสุดขีด พวกเขาพร่ำยกย่ององค์ชายเจ็ดและองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันเป็นคนดี หากพวกเขาไม่อยู่ละแวกนี้ ใครจะรู้ว่ามีกี่คนที่จะเสียชีวิต

เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น ยืนอยู่ข้างซวนเทียนฮั่ว นางพูดอย่างเงียบ ๆ “ในความเป็นจริง คำขอของประชาชนนั้นง่ายมาก พวกเขาเพียงต้องการข้าวกิน มีบ้านให้อาศัย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่นั้นก็มีบางคนที่ไม่ยินดีกับสิ่งเหล่านี้ พี่เจ็ดลองดูพวกเขา บางคนป่วย บางคนสวมเสื้อผ้าเพียงชั้นเดียว บางคนกำลังอุ้มเด็กในขณะที่บางคนยังเป็นเด็ก ข้าเป็นหมอ ข้าต้องการช่วยชีวิตผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ข้ามีเพียงขาคู่เดียวและร้านห้องโถงสมุนไพรแห่งนี้ ถ้าในอนาคตเมืองหลวงของทุกมณฑลมีคนให้ความช่วยเหลือเหมือนร้านห้องโถงสมุนไพร จะไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว”

ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า “ใช่ แต่มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้นอาเฮง” ความหมายที่แท้จริงคือมีร้านขายยามากมายในราชวงศ์ต้าชุน แต่ไม่มีเจ้านายแม้แต่คนเดียวที่ต้องการใช้เงินของพวกเขาทำบุญกับประชาชนเช่นนาง

“แล้วถ้าพวกเขาทั้งหมดเป็นของข้าล่ะ ?” นางเริ่มปลูกฝังแนวคิด “สาขา” ให้กับซวนเทียนฮั่ว “เจ้านายของทุกร้านจะเป็นข้า ข้าจะเป็นคนสอนเจ้าของร้านทั้งหมด จากนั้นพวกเขาจะถูกส่งไปดูแลร้านค้าในสถานที่ต่าง ๆ การดำเนินการทั้งหมดจะเหมือนกันทุกอย่างในเมืองหลวง แม้แต่การตกแต่งภายในของร้านค้าก็ยังคงเหมือนเดิม พี่เจ็ดคิดว่าเป็นอย่างไรเจ้าคะ ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ซวนเทียนฮั่วเคยได้ยินวิธีการเช่นนี้ในการเปิดร้านขายยา เมื่อได้ยินเรื่องแปลกใหม่ เขาก็เริ่มคิดอย่างรอบคอบ ยิ่งเขาคิดถึงมันมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดีมาก เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวคำชมซ้ำ ๆ “ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเสด็จพ่อจึงแต่งตั้งเจ้าเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน เจ้าสร้างประโยชน์ต่อสังคมและสร้างความมั่นคงให้กับประชาชน โลกใบนี้มีเพียงอาเฮงเท่านั้น”

เฟิงหยูเฮงรู้สึกอายเล็กน้อยจากคำชมของเขาและเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว โดยถามเขาเกี่ยวกับสิ่งที่นางสงสัยอยู่เสมอ “พี่เจ็ดเคยได้ยินหรือไม่ว่าคุณหนูตระกูลบุยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ?” นางจำได้ว่าเมื่อนางจากไป บุหนี่ชางกำลังทุกข์ทรมานจากการตกเลือดอย่างมาก ในยุคนี้การเสียเลือดจำนวนมากเป็นอันตรายถึงชีวิต

ซวนเทียนฮั่วบอกนางว่า “สายลับในตระกูลบุรายงานว่าบุหนี่ชางได้รับการช่วยเหลือจากแพทย์หลวง ตระกูลบุกำลังเตรียมส่งนางไปที่วัดในเขตชานเมืองของเมืองหลวง แต่เมื่อหิมะตกหนักในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากเมืองหลวง นางคงจะอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลบุ”

เฟิงหยูเฮงรู้สึกงุนงงเล็กน้อยโดยซวนเทียนฮั่วเผยให้เห็นการมีอยู่ของสายลับในตระกูลบุอย่างไม่ตั้งใจ มันเกินความคาดคิดของนางและทำให้นางถอนหายใจ บ่อยครั้งที่ภาพลักษณ์และทัศนคติของซวนเทียนฮั่วเป็นเรื่องง่ายที่จะลืมภูมิหลังที่แท้จริงของเขา ในความเป็นจริงเขายังเป็นองค์ชาย เขาคล้ายกับซวนเทียนหมิงและซวนเทียนเย่มาก แม้ว่าเขาจะไม่ได้แข่งขันชิงบัลลังก์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่มองเขาเป็นหนามยอกอก ดังนั้นเขาต้องปกป้องตัวเอง แม้ว่าเขาไม่ต้องการ เขาก็ต้องเข้าร่วมการแข่งขันทุกครั้ง

แต่สำหรับคนอย่างเขาบัลลังก์ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ มันกลับกลายเป็นภาระแทน

“วานซืนนี้เป็นวันครบรอบวันตายของมารดาข้า” ซวนเทียนฮั่วพูดถึงเรื่องนี้ “ปีนั้นนางเสียชีวิตในวันที่หิมะตก เห็นได้ชัดว่านางถูกฮองเฮาลงโทษด้วยการคุกเข่าและแข็งตาย” เมื่อเขาพูด มือของเขาก็ขยับต่อไป เขาเติมชาทีละถ้วยให้เต็ม อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยังคงรู้สึกถึงความเศร้าที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ “ในเวลานั้นข้ายังเด็ก ยังเด็กมากจนข้าจำไม่ได้ว่านางมีหน้าตาเป็นอย่างไร ข้าได้ยินเพียงว่าฮองเฮาโยนนางออกจากพระราชวัง และทิ้งศพไว้ในสุสานของวัดเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง หลังจากนั้นพระชายาหยุนบอกว่ามีคนเอาไปฝังที่นั่น นางยังจดบันทึกตำแหน่งไว้ หลังจากที่ข้าโต”

ซวนเทียนฮั่วหันหน้าหนีและมองไปทางทิศเหนือขณะที่เขาพูด

“น่าเสียดายที่ไม่มีสถานที่ใดที่จะเก็บความทรงจำไว้อีกต่อไป” เขาถอนสายตาของเขาและเริ่มแจกชาอีกครั้ง

เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่านางควรพูดอะไร การจากไปของคนที่เรารักนั้นน่าหดหู่ที่สุด ปีที่นางสูญเสียมารดาของนาง นางนอนไม่หลับ ตราบใดที่นางหลับตา ใบหน้ามารดาของนางก็จะปรากฏขึ้นตรงหน้านาง นางต้องการเอื้อมมือออกไปคว้า แต่ไม่มีอะไรให้นางคว้า

ในความเป็นจริง นางหวังว่าวิญญาณอีกดวงจะเข้ามาแทนที่นางในโลกนั้นและดำเนินชีวิตต่อไป น่าเสียดายที่นางถูกฆ่าตายในการระเบิด ลืมเรื่องศพไปได้เลย มันเป็นไปได้ที่จะเหลือชิ้นส่วนของนาง ดังนั้นมันจะมีวิญญาณอื่นได้อย่างไร ?

นางตกอยู่ในอาการสับสนจนเกือบทำให้ถ้วยน้ำชาหล่นแตก โชคดีที่ซวนเทียนฮั่วจับได้อย่างรวดเร็วซึ่งทำให้มันหกเฉย ๆ

“เจ้ายังไม่ได้นอนพักผ่อน เจ้าคงเหนื่อย กลับไปพักผ่อน ข้าจะยังคงอยู่ที่นี่”

“ข้าสบายดี” เฟิงหยูเฮงส่ายหัวของนาง “การนอนหลับไม่ได้เป็นเรื่องเร่งด่วน ข้าแค่รู้สึกว่าบางครั้งถ้าความรักในครอบครัวสามารถตรึงไว้ในเวลาที่ดีที่สุดของพวกเขาก็จะดี เช่นเดียวกับตระกูลเฟิงในปัจจุบัน ถ้าข้ามีชีวิตอยู่ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ถ้าข้ามีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นกับตระกูลเหยา ในใจท่านพ่อก็จะยังคงเป็นท่านพ่อ และท่านย่าก็ยังคงเป็นย่า พี่น้องจะยังคงรักและสนิทกัน เป็นไปได้อย่างไรที่จะเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน”

นางคร่ำครวญสักพักหนึ่งแล้วก็ไม่พูดอะไร นางสนใจส่งชาร้อนให้กับประชาชนเท่านั้น จำนวนคนที่เข้าแถวเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้วังหลินวิ่งไปมา เตรียมหม้อหลังจากเตรียมชา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอสำหรับทุกคน

เจ้าเมืองสั่งให้คนจำนวนมากเข้าร่วมในการกวาดหิมะ บางคนถึงกับพูดว่าพวกเขาเห็นทหารองครักษ์ออกมาตามท้องถนน จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็ผ่อนคลายเล็กน้อย แต่นางยังคงกังวลเกี่ยวกับซวนเทียนหมิง เขาก็อยู่บนภูเขาเช่นกัน แต่นางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ซวนเทียนฮั่วมองเห็นความกังวลของนาง และพูดว่า “เมื่อหิมะข้างนอกละลายไปอีกเล็กน้อยและถนนง่ายต่อการเดินทาง ข้าจะหาคนไปส่งเจ้า”

นางพยักหน้าและไม่พูดอีกต่อไป

แต่ในเวลานี้พวกเขาก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า “อ้า ! มีคนเป็นลม !”

ทุกคนดูว่าบุคคลนั้นชี้ไปที่ใด และแน่นอนพวกเขาเห็นว่ามีชายที่ดูมีความรู้ที่ล้มลงตรงนั้น ข้าง ๆ เขามีเด็กหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เขาตะโกนซ้ำ ๆ ว่า “คุณชาย ! คุณชายตื่นขึ้นมาเร็วขอรับ เรามาถึงเมืองหลวงแล้ว!”

“พี่เจ็ดอยู่ที่นี่นะเจ้าคะ ข้าจะไปดู” เฟิงหยูเฮงวางถ้วยชาในมือนางแล้วรีบไปอย่างรวดเร็ว

ซวนเทียนฮั่วสั่งวังชวน “ตามคุณหนูของเจ้าไปเร็ว”

วังซวนพยักหน้าและรีบตามหลังเฟิงหยูเฮง

มีชาวบ้านหลายคนที่มุงดูขณะที่เฟิงหยูเฮงเข้าไป จากนั้นนางก็ค้นพบว่าใบหน้าของเขาเป็นสีขาวซีดและร่างกายของเขาก็เย็น เขาเป็นลมจากความหนาวเย็น ถ้านางไม่ช่วยเขาในเวลาที่กำหนดบางทีชีวิตของเขาอาจตกอยู่ในอันตราย

เด็กหนุ่มยังสั่นเทาจากความหนาว มือทั้งสองของเขาเป็นสีแดงและบวมเหมือนหัวไชเท้า ขณะนี้เขากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นดินซ้ำแล้วซ้ำอีกเล่า “ข้าขอร้องให้ท่านช่วยชีวิตคุณชายของเราด้วย ตราบใดที่ท่านสามารถช่วยเขาได้ ตระกูลเฟิงจะให้รางวัลมากมายกับท่าน!”

เฟิงหยูเฮงตกตะลึง “เจ้าพูดอะไร ? ตระกูลเฟิง ?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด