ตอนที่แล้วDC บทที่ 17: น่ากลัวแต่น่าหลงไหล
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปDC บทที่ 19: วิถีสู่สวรรค์แท้จริงเส้นทางเดียว

DC บทที่ 18: กลิ่นหอมที่ทิ้งไว้


หลังจากบรรดาหญิงสาวจากตำหนักโอสถจากไป ซูหยางขังตนเองไว้ในห้อง เขานั่งขัดสมาธิบนเตียง ปิดเปลือกตา

เขาสูดหายใจเข้าลึกผ่านจมูก รื่นรมย์กับกลิ่นหอมดอกไม้ที่ยังอบอวลอยู่บนเตียง กลิ่นหอมที่หญิงสาวทั้งเก้าทิ้งไว้ คล้ายกับเตียงดอกไม้ที่อบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้เก้าชนิด

นอกจากกลิ่นหอมที่ยังอบอวลอยู่ เตียงยังส่งประกายของปราณหยินเบาบาง ปราณหยินมาจากหญิงสาวทั้งเก้าผู้ซึ่งปลดปล่อยตนเองสู่สวรรค์

ซูหยางใช้ปราณหยินที่หลงเหลือบนเตียงเพียงเล็กน้อยนั้นฝึกฝนพลังปราณของตนเอง แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับปราณหยินพรหมจรรย์ของผู้อาวุโสหลาน มันก็ยังพอมีประโยชน์ต่อพลังการฝึกปรืออยู่บ้าง

เวลาเดียวกันนั้นถังหูเปิดประตูเพื่อต้อนรับผู้มาเยี่ยม

“เมิ่งเจีย..” ถังหูต้อนรับคู่ฝึกของตนเข้ามา

“เกิดอะไรผิดปกติรึ เจ้าดูหดหู่..” เมิ่งเจียพูดด้วยเสียงเป็นกังวล

“ข้าคิดว่าเจ้าควรอยู่ห่างจากที่นี่สักพัก..”

“อะไร” เมิ่งเจียหน้าซีด “ข้าทำอะไรผิดรึ ข้าทำอะไรที่ผิดต่อเจ้า”

ถังหูพูดราวกับว่าเมิ่งเจียทำอะไรสักอย่างล่วงเกินเขา ดังนั้นเขาจึงต้องการให้เธออยู่ห่างจากเขานับแต่นี้เป็นต้นไป

“เอ๋ มิ มิ มิใช่ เจ้ามิได้ทำอะไรผิด เอาเป็นว่า…ที่นี่จะวุ่นวายในเร็ววันนี้...” ถังหูแก้ตัวทันทีที่เขาตระหนักถึงความผิดพลาด

“วุ่นวาย เช่นไร เกิดอะไรขึ้น” เมิ่งเจียไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสถานการณ์

“ซูหยาง.. ข้ามิรู้ว่าเขาพยายามทำอะไร แต่มันเป็นอะไรที่ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ข้ามิกล้านึกถึง..” ถังหูย้อนนึกถึงเหตุมหัศจรรย์เมื่อเช้านี้ ถ้ามันดำเนินเช่นนี้ต่อไปมันก็ขึ้นกับเวลาที่ซูหยางจะล่วงเกินใครสักคนที่ไม่ควรจะล่วงเกิน

“ซูหยาง ตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“เขาอยู่ในห้อง..ส่วนจะทำอะไรข้านึกมิออก เช่นไรก็ตามเจ้าต้องอยู่ให้ห่างจากที่นี่.. เขา..” ถังหูกระวนกระวายแทนเมิ่งเจีย เธออาจจะตกอยู่ในอุ้งมือซูหยาง ถ้าเธอได้รับการนวดซึ่งเป็นเหตุให้หญิงสาวทั้งเก้าบ้าคลั่ง

ในนิกายนี้ไม่อนุญาตให้ศิษย์บังคับคนอื่นให้ร่วมฝึกคู่ แต่ไม่มีกฏห้ามมิให้แย่งคู่ฝึกคนอื่น ถ้าเป็นซูหยาง ถังหูเชื่อว่าเขาสามารถแย่งหญิงคู่ฝึกจากคนอื่นได้อย่างง่ายดายเหมือนแย่งขนมเด็ก

เพียงคิดถึงความเป็นไปได้ที่ซูหยางจะแย่งเมิ่งเจียจากมือเขา ถังหูกระวนกระวาย

“ไม่ว่าอะไรที่เจ้ากังวลอยู่ ข้าจะทำให้มันหายไปบนเตียง มาเร็ว มาฝึกกันเถอะ” เมิ่งเจียพูดพร้อมดึงถังหูเข้าไปในห้องโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ

ซูหยางยังคงขังตนเองในห้องจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น เขาจัดเตียงและรีบอาบน้ำก่อนจะกลับไปยังลานฝึกเพื่อรอลูกค้า

แม้ว่ายังเหลือระยะทางอีกมากกว่าจะถึง 10,000 แต้มรางวัลสำหรับดอกหยางพิสุทธิ์ ซูหยางมีความมั่นใจว่าเขาสามารถหาได้มากพอในช่วงเวลาที่เหลือ

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นซูหยางก็มาถึงลานฝึก ทันทีที่เขาไปถึงเขาสังเกตเห็นกลุ่มสาวสวยจำนวนมากยืนอยู่รอบบริเวณที่เขาตั้งป้าย ดูไม่ต่ำกว่าสามสิบคนและทุกคนดูเหมือนรออะไรหรือใครสักคน

ยิ่งกว่านั้นขณะที่ซูหยางก้าวเท้าเข้าไปในลานฝึก บางคนตะโกนขึ้น “นั่นซูหยาง”

เมื่อกลุ่มหญิงสาวได้ยินคำว่า ซูหยาง พวกเธอทุกคนหันขวับมามองเขาด้วยสายตาใคร่รู้

“คนนั้น ซูหยาง ใช่ไหม ใช่เขาชำนาญการใช้มือขั้นเทพจริงรึ”

“ข้าไม่รู้ แต่ศิษย์พี่หญิงซวานสัญญาว่าเธอจะให้พวกเราคนละ 200 แต้มรางวัล ถ้าเขาบริการมิถึงใจ...”

“10 แต้มรางวัล มิใช่รึ ฮิฮิ ศิษย์พี่หญิงซวานต้องเสียใจที่สัญญาเช่นนี้กับพวกเราหลังจากพวกเรารับบริการ”

บรรดาหญิงสาวตรงเข้าไปหาซูหยางด้วยความสุขใจ

“ซูหยาง พวกเรามาที่นี่เพื่อลิ้มลองฝีมือของเจ้า ถ้าเจ้ามิสามารถทำให้พวกเราพอใจ เจ้าต้องไปขอโทษศิษย์พี่หญิงซวานที่ต้องเสียหน้าเพราะเจ้า”

ซูหยางยิ้มและพูดว่า “ถ้าข้ามิสามารถจะสร้างความพึงพอใจให้พวกเจ้าคนใดก็ตาม ข้ายินดีตัดแขนป้อนสุกร”

น้ำเสียงมั่นใจของซูหยางและใจถึงรวมถึงใบหน้าเรียบเฉยทำให้บรรดาหญิงสาวตะลึง

“เห..ดูท่าเจ้าจะมีความมั่นใจมิใช่น้อย หวังว่าเจ้ามิเสียใจในคำพูดที่กล่าวออกมา”

หลังจากบรรดาหญิงสาวรับเงื่อนไขสามข้อ ซูหยางนำพวกเธอไปยังที่พัก ถึงหูเริ่มสติแตกเมื่อเห็นกลุ่มสาวจำนวนมากเดินตามเขามายังที่พักผ่านหน้าต่าง

“ทำไมเขาจึงรวบรวมลูกค้าได้มากมายในเวลาสั้นๆ เขาเพิ่งออกไปจากบ้านเมื่อกี้” ถังหูเริ่มจัดเครื่องเรือนไปไว้ข้างผนังที่จะได้ไม่แออัด เขายังวางเก้าอี้ไว้หน้าห้องซูหยางเพื่อพวกเธอจะได้เข้าไปได้ง่ายเมื่ออีกคนออกมา หลังจากนั้นถังหูก็ซ่อนตัวอยู่ในห้องกลัวความโกลาหลที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

เมื่อมาถึงประตูหน้า ซูหยางพูดกับบรรดาหญิงสาวว่า “สถานที่ค่อนข้างเล็ก ข้าคงรับได้เพียงครั้งละสิบคน ที่เหลือคงต้องรอด้านนอก”

แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่บรรดาหญิงสาวไม่ได้บ่นอะไร

เมื่อซูหยางเห็นความเปลี่ยนแปลงภายในบ้าน เขาเกือบหัวเราะออกมา “ช่างเป็นคนคิดมาก” เขาคิดในใจ

“เอาละ.. ใครคนแรก” ซูหยางยืนหน้าห้องนอน ด้วยรอยยิ้มต้อนรับ มองกราดไปยังบรรดาสาวสวยในห้อง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด