ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 36

ตอนที่ 36

พอเสียงออดดัง หลี่กวงเย่าพับกระดาษทั้งสองแผ่นเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า หันไปทางประตูด้านหลัง “ไมค์ ป่ะ!”

“ไป...จริงๆ เหรอ?” ถึงแม้ไมค์จะยืนขึ้น แต่กลับมีสีหน้ากังวลหวาดกลัว

หลี่กวงเย่าตีก้นไมค์อย่างแรง “นายกลัวอะไร ฉันเป็นคนส่ง ไม่ใช่นาย”

“ได้...ได้”ไมค์ตามหลังหลี่กวงเย่าไปห้องม.4/7

ไมค์สูงกว่าหลี่กวงเย่าเกือบสิบเซนติเมตร แต่เขากลับเดินก้าวสั้นๆ ตามหลังหลี่กวงเย่าไป ทั้งยังเดินหลังค้อมและก้มหัวอีกด้วย ทำเหมือนกำลังหลบอะไรบางอย่าง แต่สีผิวและความสูงของเขากลับซ่อนเขาไว้ไม่มิด ทำให้มันดูเป็นภาพที่ตลก

หลี่กวงเย่ารู้ว่าไมค์เอาแต่หลบอยู่ข้างหลังเขาตลอดเวลา จึงดึงไมค์มาเดินข้างๆ “เป็นถึงผู้เล่นทีมบาสเกตบอล ไม่ควรจะเดินหลังค้อม ต้องอกผายไหล่ผึ่ง แบบนี้ถึงจะดูมีอำนาจ ผู้เล่นทีมอื่นเห็นนายถึงจะกลัว ขี้ขลาดแบบนี้ ยังไม่แข่งขันก็ถือว่าแพ้ไปแล้วครึ่งหนึ่ง เข้าใจไหม?”

“แต่...แต่...แต่...” ไมค์ยังคงรู้สึกกลัว เวลาเลิกคาบเรียนคนส่วนใหญ่จะเกาะกลุ่มคุยกันอยู่ตรงทางเดิน สายตาของทุกคนเหมือนจ้องมาที่เขา ทำให้เขานึกถึงภาพที่เพื่อนทั้งชั้นรังแกเขาสมัยตอนอยู่มัธยมต้น หากไม่ใช่เพราะหลี่กวงเย่าดึงเขาไว้ ก็คงจะหลบไปอยู่ด้านหลังหลี่กวงเย่าอีก

“ไมค์ นายฟังฉันนะ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนนายอาจจะถูกหัวเราะเยาะหรือแม้แต่ถูกรังแกเพราะส่วนสูงและสีผิวของนาย แต่นั้นมันเป็นเรื่องก่อนที่เราจะรู้จักกัน ตอนนี้นายเป็นเพื่อนของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครรังแกนาย ดังนั้นอย่าเอาแต่หลบข้างหลังฉัน เข้าใจไหม!”

“โอเค...”ไมค์เดินข้างหลี่กวงเย่าด้วยท่าทางเขินอาย สีหน้ายังคงรู้สึกตื่นเต้น มองซ้ายมองขวา เหมือนทั้งสี่ด้านจะมีอันตรายเกิดขึ้นมา

บนทางเดิน นักเรียนชายสองคนท่าทางแปลกๆ จึงกลายเป็นจุดโฟกัส จุดแรกที่ทุกคนมองคือร่างสูงใหญ่ผิวดำของไมค์ แต่หลังจากเห็นหลี่กวงเย่าแล้ว ไมค์ก็ไม่ใช่จุดสำคัญอีกต่อไป ในเวลานั้นคนที่อยู่บนทางเดินหลีกทางให้ มองดูหลี่กวงเย่าเดินไปห้องม.4/7

“ไม่น่ากลัวเลย ใช่ไหม?” หลี่กวงเย่ายิ้มและตบไหล่ไมค์

ไมค์คิดในใจว่า นั้นเป็นเพราะนายเป็นที่สะดุดตา สะดุดตาจนตอนที่คนอื่นมองนาย เลยไม่กล้าหัวเราะเยาะคนที่อยู่ข้างๆ นายอย่างฉัน

ไมค์คิดในใจ แต่ความเป็นจริงแล้วเขาโล่งอก เพราะเขารู้สึกว่าขอแค่ได้อยู่ข้างๆ หลี่กวงเย่า คนที่เห็นจะไม่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ อีก ทำให้เขามีพื้นที่ให้หายใจบ้าง

พอถึงห้องม.4/7 หลี่กวงเย่าเดินตรงเข้าไปโดยไม่ได้เอ่ยทักทายอะไรซักคำ เห็นแค่นักเรียนที่อยู่ในห้องจับกลุ่มคุยกัน หลี่กวงเย่ากวาดสายตาไปทั่วห้องเรียนรอบหนึ่ง แป๊บเดียวก็เจอเซี่ยน่าอยู่ในกลุ่มที่มีคนเยอะที่สุด

บรรยากาศเหมือนตอนที่เซี่ยน่าเดินเข้าห้องม.4/5 ขณะที่หลี่กวงเย่าเดินเข้าไป ห้องม.4/7 ทั้งห้องเงียบลงทันที สายตาทุกคนจับจ้องมาที่ร่างของหลี่กวงเย่า และหลี่กวงเย่าก็เชิดหน้ารับเป็นเป้าสายตาของทุกคนอย่างเต็มใจ คล้ายกับว่ามันควรจะเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

หลี่กวงเย่าเดินเข้าไปยืนด้านหน้าเซี่ยน่า ส่งกระดาษสองแผ่นให้เธอ “แผ่นหนึ่งให้เสี่ยวจวิน ส่วนอีกแผ่นให้เธอ”

เซี่ยน่าอุทาน หลังจากนั้นส่งแผ่นหนึ่งให้กับนักเรียนหญิงที่รวบผมหางม้า ใส่แว่นตา หน้ามีกระเล็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ แผ่นที่ให้ตัวเองกลับเก็บใส่ในลิ้นชัก

 

 

เซี่ยน่ามองหลี่กวงเย่าด้วยสายตาที่แปลกใจ บอกเป็นนัยว่าได้รับจดหมายแล้ว นายทำไมยังไม่ไปอีก?

หลี่กวงเย่ากลับใช้ท่าทีที่บอกว่าถ้าเธอไม่อ่าน ฉันก็จะไม่ยอมไป “เธอจะไม่เปิดดูหน่อยเหรอ?”

ภายใต้สายตาที่รอคอยของทุกคน เซี่ยน่าจึงจำใจต้องฝืนหยิบจดหมายของหลี่กวงเย่าออกมา เปิดอ่าน คนข้างๆท่าทางอยากรู้อยากเห็นแอบดู ผลปรากฏว่าภาษาที่เขียนในนั้น พวกเขาอ่านไม่ออก

“นาย...นาย...”ในจดหมายมีเพียงประโยคง่ายๆ ประโยคเดียว แต่พอเซี่ยน่าเห็นประโยคนั้นแล้วกลับฉีกมันทิ้ง และโยนใส่หลี่กวงเย่า “นายออกไปเลยนะ!”

ปฏิกิริยาของเซี่ยน่าทำให้นักเรียนห้องม.4/7ตกใจ สถานการณ์ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่หลี่กวงเย่ากับหัวเราะ หันหลังกลับห้องเรียนโดยไม่ได้ใส่ใจ

ไมค์ที่มองดูเหตุการณ์อยู่นอกห้องเรียน เห็นหลี่กวงเย่าเดินออกมา จึงถามขึ้นอย่างสงสัย “นายเขียนอะไร ทำไมเธอถึงโกรธขนาดนั้น?”

“ฉันแค่เขียนภาษาเยอรมันประโยคเดียว ‘ฉันรู้สึกว่าท่าทางตอนเธอโกรธน่ารักดี’เท่านั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าเธอจะโกรธมากขนาดนั้น นายเห็น ท่าทางที่เธอโกรธเมื่อตะกี้ น่ารักไหม?”

“อืม...เธอสวยจริงๆ แหละ นายชอบเธอเหรอ?” ไมค์นับถือในตัวหลี่กวงเย่า เพราะปมด้อยของเขา ปกติจึงไม่ค่อยได้พูดคุยกับผู้หญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเซี่ยน่าที่เป็นถึงระดับดาวโรงเรียน แม้แต่มองเขายังไม่กล้ามอง แต่หลี่กวงเย่าไม่เพียงพูดคุยกับเซี่ยน่า แถมยังทำให้เธอโกรธจนหน้าแดงอีกด้วย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาแทบไม่กล้าคิด

“ไม่ได้ชอบ ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าอยู่กวงเป่ยจะได้มีโอกาสใช้ภาษาเยอรมัน อีกอย่างนิสัยของเธอดูแปลกๆ ฉันคิดว่าน่าสนใจดี ก็เลยแกล้งเธอเล่น โรงเรียนกวงเป่ยมีคนน่าสนใจในเยอะมากจริงๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”หลี่กวงเย่าหัวเราะเสียงดัง

ไมค์มองหลี่กวงเย่า คิดในใจ ในสายตาของทุกคน หลี่กวงเย่าน่าจะเป็นคนที่น่าสนใจมากกว่าละมั้ง! บางครั้งเลิกคาบเรียนก็ไปคุยกับหวังจงจวิน แม้อีกฝ่ายจะไม่สนใจอะไรแต่ก็ยังมีความสุขไม่เคยรำคาญ นอกจากนี้ เขายังยินยอมที่จะเดินข้างๆ ตัวเอง เมื่อตะกี้ยังไปแกล้งเซี่ยน่า คนที่ทุกคนยกให้เป็นดาวโรงเรียนโกรธอีก

“ยังเหลืออีกห้านาทีจะเข้าเรียน เรามาฝึกเลี้ยงบอลกันดีกว่า” ร่างกายของหลี่กวงเย่าเหมือนมีพลังที่ใช้ไม่เคยหมด เขาเร่งฝีเท้า กลับไปหยิบบอลที่ห้องเรียน ฝึกเลี้ยงบอลท่าพื้นฐานกับไมค์ที่หลังห้องเรียน

 

เวลานี้ที่บ้านหลี่กวงเย่า

สิบโมงครึ่ง หลินเหม่ยอวี้ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเที่ยงที่ห้องครัว หลี่หมิงเจิ้งที่ช่วยหั่นผักได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงวางมีดหั่นผักลง แล้วเดินออกไปรับสาย

“ฮัลโหล พี่ใหญ่เหรอ เสาร์อาทิตย์นี้ได้ใช่ไหม เยี่ยมเลย! ขอบคุณมากครับ ได้ งั้นแปดโมงเช้าเจอกันครับ”

………………………………………………………………………