ตอนที่ 184 เฟิงเฉินหยู เจ้ามีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธข้าหรือ ?
เช้าวันนั้น เจ้าเมืองพามือปราบไปจับกลุ่มผู้ต้องสงสัยเพื่อสอบสวนในเมืองหลวง หลังจากสอบปากคำชายคนแรกที่ถูกกล่าวหาว่าย่ำยีบุหนี่ชางประกาศว่าเขาบริสุทธิ์ โดยเขาให้เหตุผลว่าบุหนี่ชางไม่ใช่หญิงสาวพรหมจรรย์เลย
เมื่อข่าวนี้ส่งไปยังเรือนตงเซิง เฟิงหยูเฮงกำลังทานอาหารกลางวัน นางไม่รู้สึกว่ามันแปลกสำหรับเรื่องที่บุหนี่ชางไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ นางยังเอ่ยกับวังซวนว่า “เมื่อคืนก่อนเราจะไปจับนางที่คฤหาสน์บุ ข้าเห็นนางวิ่งกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลบุอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ถ้านางเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่ ข้าว่าคงเป็นเรื่องที่แปลก”
“คุณหนูตระกูลบุนั้นกล้าหาญมาก” วังซวนถอนหายใจ “เทียบกับนางแล้ว เด็ก ๆ ในตระกูลเฟิงถือเป็นคนที่เชื่อฟัง”
“พวกเขามีความเคารพในเรื่องนี้อย่างน้อยที่สุด” เฟิงหยูเฮงไม่สามารถใส่ใจกับการพยายามวิเคราะห์ว่าใครที่บุหนี่ชางจะไปพบ เพราะนางรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นไม่โง่มากเกินไป นางจะไม่พบปะกับใครเป็นส่วนตัวนอกเหนือจากองค์ชายสี่ แต่นางไม่ทราบว่าองค์ชายสี่จะยังต้องการผู้หญิงที่เคยผ่านผู้ชายคนอื่นหลังจากเหตุการณ์ดังกล่าวหรือไม่ หากเขายังต้องการนาง นางก็ต้องเชื่อในความรักของพวกเขา แม้ว่านางจะมองออกว่าองค์ชายสี่ก็ไม่ได้รักบุหนี่ชางอย่างแท้จริง นางวางชามและตะเกียบลง จากนั้นก็ล้างปาก นางก็บอกกับวังซวนว่า “ไปกับข้า ไปที่คฤหาสน์เฟิง”
นางเข้าไปในคฤหาสน์เฟิงผ่านประตูหลัก นับตั้งแต่เรือนตงเซิงกลายเป็นสำนักงานมณฑลและเปิดประตูหลัก เฟิงหยูเฮงไม่ใช้ประตูเล็กไปยังเรือนขจีอีกต่อไป พ่อบ้านตระกูลเฟิงทำอะไรไม่ถูก ทุกครั้งที่เขาเห็นเฟิงหยูเฮงเข้ามาจากข้างนอก เขารู้สึกอยากจะคำนับ นอกจากนี้เขายังไม่รู้ด้วยว่าควรจะเรียกเฟิงหยูเฮงว่าคุณหนูรองหรือองค์หญิงแห่งมณฑล โชคดีที่เฟิงหยูเฮงไม่ได้รบกวนเขา ทุกครั้งนางจะถามเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วจบอย่างรวดเร็ว
ครั้งก่อนที่นางมาที่คฤหาสน์เฟิงส่วนใหญ่จะไปเยี่ยมฮูหยินผู้เฒ่า ก่อนอื่นนางจะไปคารวะก่อน ต่อจากนั้นนางจะไปดูฮูหยินผู้เฒ่าอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามในวันนี้เป้าหมายของเฟิงหยูเฮงคือเรือนของเฟิงเฉินหยู ด้วยเหตุการณ์ที่อื้อฉาวเช่นนี้เกิดขึ้นในเมืองหลวง นางจึงต้องหาคนที่จะแบ่งปันด้วย
“คุณหนู” วังซวนเอนใกล้ด้านข้างของเฟิงหยูเฮงและกระซิบบอกว่า “น่าจะมีบ่าวรับใช้คนหนึ่งที่มารายงาน แต่ข้าไม่รู้ว่ารายงานไปถึงเสนาบดีเฟิงหรือท่านฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะ “ให้พวกเขาทำตามที่พวกเขาต้องการ ข้าและเฟิงเฉินหยูเป็นพี่น้องกัน ข้าจะมาพูดคุยกับนางหรือจะออกไปข้างนอกกับนางก็เป็นเรื่องปกติ คนในตระกูลเฟิงจะกล้าขัดหรือ?”
ทั้งสองคุยกันระหว่างทางและมาถึงที่เรือนของเฟิงเฉินหยูอย่างรวดเร็ว ทางเข้ามีสาวใช้ยืนต้อนรับนางอย่างหดหู่ หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา นางก็เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเฟิงหยูเฮง นางก็ตกใจในตอนแรกจากนั้นคำนับอย่างรวดเร็ว “บ่าวรับใช้นี้คารวะคุณหนูรองเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า แต่ก็ไม่หยุดเดิน “เจ้านายของเจ้าอยู่ที่ไหน ?”
สาวใช้ซึ่งเดินตามหลังพวกเขาตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คุณหนูใหญ่เพิ่งจะกลับมาจากเข้าพบท่านฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่า…อารมณ์ของนางจะไม่ดี”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่และยิ้ม มันคงจะแปลกถ้าเฟิงฉินหยูอารมณ์ดี ความแตกต่างระหว่างการปฏิบัติของเฟิงจินหยวนและเฟิงเฉินหยูคือความแตกต่างระหว่างสวรรค์และโลก เฟิงเฉินหยูยังต้องแสดงท่าทีเคารพต่อบิดาต่อไป แต่จิตใจของนางก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ
“คุณหนูรองจะเข้าไปหรือไม่เจ้าคะ ?” สาวใช้เห็นเฟิงหยูเฮงเดินตรงไปที่ห้องของเฟิงเฉินหยู จากนั้นนางจึงถามคำถามต่อไปว่า “คุณหนูรองรอให้บ่าวรับใช้คนนี้รายงานก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ…มิฉะนั้นบ่าวรับใช้คนนี้จะถูกตีอีกครั้ง”
เฟิงหยูเฮงหยุดเดินก่อนที่ประตูจะไปที่ห้องแล้วพยักหน้า “ไป ไปรายงานอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ”
“ขอบคุณคุณหนูรอง !” สาวใช้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็เดินไปที่ประตูของเฟิงเฉินหยูอย่างระมัดระวังแล้วเคาะเบา ๆ พูดว่า “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูรองมาหาท่านเจ้าค่ะ”
เพล้ง !
เสียงของเครื่องเคลือบดินเผาหล่นมาจากข้างใน ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งที่ถูกขว้างตรงไปที่ประตู
พวกเขาได้ยินเสียงพูดของยี่หลินทันทีทันใด “คุณหนูไม่ต้องการพบใคร”
สาวใช้ด้านนอกมองดูเฟิงหยูเฮงด้วยท่าทางที่มีปัญหา นางโบกมือให้สาวใช้และกล่าวว่า “เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าเรียบร้อยแล้ว เจ้ากลับไปได้แล้ว ข้าต้องดูว่าบุตรสาวของอนุในคฤหาสน์เฟิงกล้าปฏิเสธที่จะพบข้าได้อย่างไร”
นางก้าวไปข้างหน้าและเปิดประตูอย่างแรง
วัตถุประหลาดบินตรงมาหานาง
เฟิงหยูเฮงไม่เคลื่อนไหวแม้แต่ในขณะที่วังซวนยกมือขวาขึ้นและจับวัตถุที่บินมา ลองดูสิว่ามันเป็นแจกันดอกไม้
“ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่ไม่พอใจกับของใช้ในห้องมาก ข้าจะบอกท่านย่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง และดูว่านางจะเอาเงินบางส่วนจากคฤหาสน์ไปซื้อของใช้ชุดใหม่มาให้พี่ใหญ่หรือไม่” นางพูดขณะที่เดินเข้ามา นางไม่ได้ใส่ใจกับความพยายามของยี่หลินที่จะหยุดนาง “พี่ใหญ่เก็บตัวอยู่ในห้องของท่านก็ไม่ดี ข้างนอกค่อนข้างเย็นเล็กน้อย แต่วันนี้ค่อนข้างดี อากาศข้างนอกค่อนข้างดี ทำไมไม่ออกไปข้างนอกสักหน่อยล่ะเจ้าคะ ?”
แววตาที่เฟิงเฉินหยูมองเฟิงหยูเฮงนั้นผิดปกติอย่างยิ่ง ความแค้นนั้นมีอยู่เกือบวิกลจริต ความร้ายกาจที่ดุร้ายทำให้วังซวนต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นมัน
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้สนใจ นางยังจับเก้าอี้แล้วนั่งหันหน้าไปทางเฟิงเฉินหยู “พี่ใหญ่ ท่านไม่อยากต้อนรับข้าเมื่อเห็นข้าหรือ ?”
เฟิงเฉินหยูกัดฟันกล่าว “เจ้าสามารถเข้าและออกจากห้องของข้าได้ตามที่เจ้าต้องการ ?”
ด้วยเหตุผลที่ว่าข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง ! “ปัจจุบันเฟิงหยูเฮงพึงพอใจอย่างมากกับตำแหน่งนี้”บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ พี่ใหญ่เข้าใจหรือไม่ว่านี่หมายถึงอะไร? เจ้ารู้ไหมว่าสถานะนี้หมายถึงอะไร“เมื่อเห็นเฟิงเฉินหยูยังคงนิ่งเงียบ นางเย้ยหยันและพูดต่อ”ในฐานะพี่น้อง บุตรสาวของฮูหยินใหญ่และบุตรสาวของอนุ ข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ดังนั้นพี่ใหญ่ก็เป็นบุตรสาวของอนุ อะไรคือชะตากรรมของบุตรสาวของอนุ ข้าจะบอกพี่ใหญ่เอง เมื่อบุตรสาวของอนุแต่งงานมีความเป็นไปได้ 2 อย่าง หนึ่งคือการเป็นอนุให้กับบุตรชายของฮูหยินใหญ่ และสองคือการเป็นฮูหยินใหญ่ของบุตรชายของอนุ ระหว่างตัวเลือกทั้งสองนี้ พี่ใหญ่ชอบข้อใด ? ”
“นังผู้หญิงชั้นต่ำ !” เฟิงเฉินหยูกล่าวอย่างดุดัน “คิดว่าเจ้าเหมาะสมกับตำแหน่งหรือ ? ในเมื่อท่านพ่อเคยปลดเจ้าออกจากตำแหน่งไปแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นก็สามารถเกิดขึ้นได้เป็นครั้งที่ 2 เฟิงหยูเฮงเมื่อวันนั้นมาถึง เจ้าอย่ามาร้องไห้คร่ำครวญแล้วกัน”
“ฮ่า ๆ !” เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้น่าขบขันอย่างแท้จริง “พี่ใหญ่คิดว่าท่านยังทำได้อีกหรือ ? ตอนนั้นก็คือตอนนั้น ตอนนี้ข้าได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน ใครจะกล้าทำอะไรกับข้าได้ ? ยิ่งกว่านั้น…” นางพูดอย่างเย็นชา “ข้ากลัวว่าท่านพ่อจะเสียใจกับการกระทำของเขาในเวลานั้น !”
เฟิงเฉินหยูโกรธมากจนถึงจุดที่หัวแทบระเบิด อย่างไรก็ตามนางไม่มีทางที่จะย้อนกลับได้ ทุกสิ่งที่เฟิงหยูเฮงกล่าวมาถูกต้อง บิดาของนางกำลังเสียใจกับการตัดสินใจไล่เหยาซื่อ ก่อนหน้านี้ที่เรือนไผ่หยกเมื่อเขาโกรธเขาก็บอกว่าถ้าเขาไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นในเวลานั้นเหยาซื่อก็จะไม่หย่าเขา ด้วยการหย่าร้างครั้งนี้เขาได้สูญเสียอย่างมาก
“เจ้ามาเพื่อพูดสิ่งเหล่านี้หรือ?” เฟิงเฉินหยูจ้องมองเฟิงหยูเฮง “ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ปล่อยให้เจ้าพูดจนจบ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าจะมีเวลาว่างมาที่นี่เพื่อคุยกับพี่ใหญ่แค่เรื่องนี้หรือเจ้าคะ พี่ใหญ่แตกต่างจากเมื่อก่อน ข้าไม่มีเวลาว่างที่จะร่วมมือกับคุณหนูตระกูลอื่นเพื่อจัดการกับพี่สาวของตัวเอง ข้ายุ่งมาก ข้ายุ่งกับร้านค้าของข้า และข้าต้องคิดเกี่ยวกับการดูแลที่ดินที่ข้าเป็นเจ้าของในมณฑลจี่อัน ถ้าไม่ใช่เพราะข่าวใหญ่ในเมืองหลวง ข้าคงไม่มาที่นี่ในวันนี้”
“เฟิงหยูเฮง หยุดพูดเหลวไหล !” เฟิงเฉินหยูยืนขึ้นทันที “เมื่อไหร่ที่ข้าร่วมมือกับคุณหนูตระกูลอื่นเพื่อจัดการกับน้องสาวของข้าเอง”
“จุ๊ จุ๊ !” เฟิงหยูเฮงยกนิ้วจุ๊ปาก ให้เฟิงเฉินหยูนิ่งเงียบ “พี่ใหญ่ ตอนที่พูดปกปิดความผิดของท่าน ระวังว่าเทพอสนีจะแยกร่างเจ้าด้วยสายฟ้า !”
เฟิงเฉินหยูสั่นสะท้านด้วยความกลัวจากคำพูดเหล่านี้และถอยกลับไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว เกือบจะสะดุดขาตัวเอง
“ไปกันเถอะ” เฟิงหยูเฮงยืนขึ้น “แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วตามข้ามา โอ้ ใช่ อย่าลืมทาใบหน้าให้เป็นสีดำด้วยเจ้าค่ะ เพื่อป้องกันไม่ให้ฮองเฮาโยนความผิดให้คนอื่นในคฤหาสน์และลงโทษพวกเขาไปกับพี่ใหญ่”
เฟิงเฉินหยูเกือบคิดว่านางได้ยินผิด “ออกไปข้างนอกหรือ ? ไปที่ไหน ?”
“มีเรื่องใหญ่อย่างนี้เกิดขึ้นในเมืองหลวง และพี่ใหญ่ยังไม่รู้จริง ๆ หรือ ?” เฟิงหยูเฮงแกล้งประหลาดใจและถามนางว่า “คุณหนูตระกูลบุไม่ได้ส่งคนมาส่งข่าวหรือเจ้าค่ะ จากมิตรภาพของพี่ใหญ่ นางควรบอกพี่ใหญ่ทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้น”
เฟิงเฉินหยูเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของบุหนี่ชางอย่างชัดเจน แต่นางไม่เชื่อว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับนาง ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "มันไม่เกี่ยวกับข้า ! "
เฟิงหยูเฮงมองนางด้วยรอยยิ้ม “นอกเหนือจากความเห็นอกเห็นใจแล้ว ข้าจะพาพี่ใหญ่ไปที่คฤหาสน์บุเพื่อเยี่ยมคุณหนูตระกูลบุ”
“ทำไมเราต้องไปหานาง ?” เฟิงเฉินหยูนิ่วหน้า ขณะส่ายหัว “ข้าไม่ไป ! ถ้าเจ้าอยากไปก็ไปเองสิ” เฟิงเฉินหยูไม่ต้องการที่จะพบบุหนี่ชางเพราะยาที่บุหนี่ชางมอบให้นางไม่ได้ส่งผลให้เฟิงหยูเฮงถูกทำร้าย แต่กลับกลายเป็นอันตรายต่อตัวนางเอง เมื่อนางได้ยินเรื่องของบุหนี่ชางเมื่อเช้านี้ นางมีความสุขมาก
แต่เฟิงหยูเฮงมาหานางด้วยเรื่องนี้ นางจะยินยอมให้เฟิงเฉินหยูไม่ไปได้อย่างไรเพราะนางพูดอย่างนั้น “พี่ใหญ่ ข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง และยังได้รับตำแหน่งองค์หญิงแห่งมณฑลด้วย ในเรื่องที่ข้าตัดสินใจไปแล้ว ท่านมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธหรือ ?”
เฟิงเฉินหยูตกตะลึงด้วยคำพูดเหล่านี้
ถูกต้อง ไม่ว่าเฟิงหยูเฮงจะทำอะไรก็ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ มันง่ายมากด้วยฐานะบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง หลังจากทั้งหมดมันเป็นเรื่องของครอบครัว แม้กระนั้นตำแหน่งองค์หญิงแห่งมณฑลก็ยิ่งใหญ่ สำหรับผู้หญิงธรรมดาอย่างนาง นางสามารถปฏิเสธองค์หญิงแห่งมณฑลหรือ ?
แต่นางไม่ต้องการไปจริง ๆ !
นางยืนนิ่งอยู่อย่างดื้อรั้นและไม่ขยับ
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด “ยี่หลิน องค์หญิงแห่งมณฑลสั่งให้เจ้าแต่งตัวให้คุณหนูของเจ้าทันที และทาผงททาหน้าสีดำของนางให้เรียบร้อย นี่คือคำสั่ง หากเจ้าไม่เชื่อฟัง เจ้าจะถูกฆ่าทันที !”
ยี่หลินสั่นและดึงเฟิงเฉินหยูไปที่ห้องชั้นในทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก ไม่นานหลังจากนั้นนางก็ดันตัวเฟิงเฉินหยูออกมาหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว
เฟิงเฉินหยูหอบหายใจด้วยความโกรธอย่างหนัก แต่นางไม่สามารถทำอะไรเฟิงหยูเฮงได้ นางทำได้แค่ระงับความโกรธของนางและตามเฟิงหยูเฮงออกไป
ทั้งสองมาถึงประตูคฤหาสน์ รถม้าของเฟิงหยูเฮงรออยู่ข้างนอกตั้งแต่เช้า ด้านหลังรถม้าอันงดงามนั้นก็มีรถม้าคันเล็ก ๆ
เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นแล้วชี้ “รถม้าคันนี้ของเฟิงเฟินไดและเฟิงเซียงหรูนั่ง พี่ใหญ่เดินไปข้างหน้า”
เฟิงเฉินหยูเหลือบมองไปที่รถม้าที่สง่างามมาก ก่อนที่นางจะมองไปที่รถม้าคันเล็กที่อยู่ด้านหลังซึ่งทำให้ใบหน้าของนางดำมืดยิ่งขึ้น
"ไปเร็วๆ ยิ่งพี่ใหญ่ยืนอยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่ ท่านก็ยิ่งเสียหน้ามากขึ้นเท่านั้น” เฟิงหยูเฮงกล่าวออกไปเช่นนี้จากนั้นจึงเข้าไปในรถของนาง วังซวนเดินตามนางไป เมื่อนางหันกลับมามอง นางได้พบกับการจ้องมองของเฟิงเฉินหยูที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“คุณหนูเจ้าคะ” ยี่หลินให้คำแนะนำอย่างระมัดระวังต่อเฟิงเฉินหยู “ขึ้นรถม้าเถอะเจ้าค่ะ”
เฟิงเฉินหยูกำหมัดแน่นมากจนข้อนิ้วของนางเปลี่ยนเป็นสีซีดขาว รู้สึกอับอายมาก นางเข้าไปในรถม้าที่ด้านหลัง คนขับรถที่อยู่ด้านนอกไม่ได้รอให้พวกเขานั่งลงก่อนที่จะออกเดินทาง เรื่องนี้ทำให้ทั้งสองตกอยู่ในความสับสน
ในรถม้าคันหน้า วังซวนนั่งนิ่ง ๆ กับเฟิงเฟิงหยูเฮงและพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าตระกูลเฉินให้เงินแก่เฟิงเฉินหยู และนางกำลังเตรียมที่จะมอบให้แก่เสนาบดีเฟิง”
“งั้นหรือ?” เฟิงหยูเฮงยิ้มบาง ๆ “ทุกคนชอบเงิน แม้แต่ข้าก็เช่นกัน เนื่องจากนางมีเงิน หาโอกาสในภายหลังเพื่อให้นางมอบให้ข้า !”
