บทที่ 14 การพบกันครั้งแรก!!! [อ่านฟรี]

บทที่ 14 : การพบกันครั้งแรก!!!

ซิ่วซีหยา ยืนขึ้นขณะที่เธอเช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้า เรสเบอร์รี่ ของเขา เธอรวบรวมความกล้าหาญของเธอและโน้มตัวไปข้างหน้าที่เขายืนอยู่ เธอเอื้อมมือไปที่ใบหน้าของเขาและชื่นชมใบหน้าของเขาก่อนที่จะค่อยๆจับแก้มที่อบอุ่นและนุ่มนวลของเขาและระดมจูบลงบนริมฝีปากของเขาอย่างอ่อนโยน

หลี่เหวย ยืนนิ่งอยู่นานไม่รู้ว่าจะเอามือวางไว้ไหน เขาบีบมือของเขาอย่างแน่นพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตกเป็นเหยื่อจากการล่อลวงจูบของเธอ

เขารู้สึกได้ว่า ซิ่วซีหยามีความโศกเศร้าขณะจูบริมฝีปากของเขา เขาค่อยๆดึงเธอออกไปและเช็ดน้ำตาให้เธอเบา ๆโดยใช้ปลายนิ้วของเขา

ซิ่วซีหยา มีดวงตาที่โศกเศร้าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด มันบังคับให้เขาต้องกอดเธอเหมือนทุกครั้งเมื่อเธอท้อแท้ หลี่เหวยไม่สามารถปฏิเสธและต่อต้านความรักของเธอได้

ซิ่วซีหยาจ้องมองผ่านดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอเอนตัวเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยด้วยน้ำตาที่เอ๋อล้น "ฉันขอโทษที่ทำร้ายคุณ แต่ฉันต้องการให้คุณรู้ว่าความรู้สึกของฉันไม่เปลี่ยนแปลง ฉันยังคงรักคุณ หลี่เหวย" เธอพูดด้วยอารมณ์ที่รุนแรงและเสียงสั่น แต่คำพูดเหล่านั้นเธอไม่รู้ว่าหลี่เหวยต้องการได้ยินมันไหม

หลี่เหว่ยไม่ได้สังเกตว่าดวงตาของเขามีน้ำตาไหลออกมาเช่นกัน เขามองเธอแล้วคว้าเอวของเธอโดยใช้มือซ้ายขณะที่วางมือขวาสัมผัสกับแก้มของเธอขณะนั้นเขาก็ดึงเธอเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว

ซิ่วซีหยา สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอ่อนโยน มือของเธอเลื่อนขึ้นไปที่คอของเขาขณะที่เธอจูบอย่างดูดดื่มกับเขา โดยที่แบ่งปันความอบอุ่นและความชื่นชอบแบบเดียวกัน การจูบกลายเป็นความหลงใหล มือของหลี่เหว่ยเลื่อนขึ้นไปที่คอของเธอเช่นเดียวกัน เขาดึงเธอเข้ามาหาเขาและบดขยี้จูบซิ่วซีหยาอย่างรุนแรงมากขึ้น

 

**************************

(แปดปีที่ผ่านมา)

 

(ที่เราสองคนพบกันครั้งแรก)

 

ซิ่วซีหยา กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยหลี่ และขณะนั้นเธออยู่กับเซิงซีในห้องนอนกำลังอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบที่ห้องอันแสนสบายของเธอ โดยจะมีการสอบที่จะเกิดขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้ ในมุมมองของเธอ เธอต้องรักษาระดับ A ไว้เพื่อให้สามารถอยู่รอดได้ในความยากลำบาก เธอไม่เคยคิดว่าการที่เธอได้ทุนการศึกษาและการเป็นคนมีปัญญา เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ชีวิตของเธอควรค่าแก่การเสียสละและการได้รับอิสรภาพของเธอ เธอไม่เคยสูญเสียความหวังว่าชีวิตของเธอจะประสบความสำเร็จเช่นเดียวกับคนที่มีชื่อเสียงและเป็นแรงบันดาลใจของคนทั่วโลก

(ความฝันของเธอคือการทำให้ตัวเองภูมิใจ เธอต้องการเปรียบเทียบตัวเองไม่ให้เป็นอย่างเด็กไร้ค่าเหมือนคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยหลี่หรือใครก็ตาม และเพื่อเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่ดูถูกเธอ)

 

******************

ซิ่วซีหยาจับปากกาสีชมพูของเธออย่างกระตือรือร้นขณะนั่งอยู่บนโต๊ะไม้สีขาว แต่เวลานั้นเธอได้ยินเสียงเพลงฮิปฮอปที่ไม่พึงประสงค์อย่างน่ารำคาญของเซิงซีขณะที่เปิดเล่นเพลงโดยเจตนาเพื่อความพึงพอใจของเธอเองและความเพลิดเพลินที่โง่เขลาแต่มันทำให้รบกวนซิ่วซีหยา

เมื่อเวลาผ่านไปด้วยการอาศัยอยู่บนหลังคาบ้านเดียวกันและแบ่งปันห้องอยู่ด้วยกัน การข่มขู่ซิ่วซีหยามันเป็นเพียงงานอดิเรกตามปกติของเธอ เซิงซีมักจะรังแกเธอบ่อย ๆ และไม่มีวันใดที่เธอไม่เคยรู้สึกถึงการทำลายชีวิตของซิ่วซีหยา เพราะเธอต้องการเป็นสักขีพยานในชีวิตที่น่ากลัวของซิ่วซีหยา  เซิงซีต้องการที่จะเห็นช่วงเวลาที่ล้มเหลวของซิ่วซีหยาเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเห็นใบหน้าของซิ่วซีหยาอย่างไรก็ตามนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงไม่รู้สึกถึงความสมหวังเพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม ซิ่วซีหยายังคงเป็นที่หนึ่งในทุกสิ่ง เธอมีความงามตามธรรมชาติ เธอเป็นคนที่มีสติปัญญาดีและมีมิตรภาพที่ยอดเยี่ยมที่สุด แม้แต่เซิงซีก็ไม่เคยมีโอกาสได้มี

 

(ในขณะเดียวกัน)

 

ซิ่วซีหยา กลอกตาอย่างหงุดหงิด เธอส่งสัญญาณเล็กน้อยขณะที่หันหน้าไปทางเขาขอให้เซิงซีสวมหูฟังหรือไม่ก็ลดระดับเสียงเพลงป๊อปอันไม่พึงประสงค์ของเธอ

"เซิงซี เธอช่วยกรุณาสวมหูฟังหรือลดระดับเสียงเพลงของเธอลงด้วย ฉันต้องอ่านหนังสือที่นี่สำหรับการสอบในวันพรุ่งนี้ และเธอจะต้องอ่านด้วย ฉันจะติวให้” เธอพูดและถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและเป็นกันเอง

เซิงซีนอนอย่างสบายบนเตียงของเธอ เธอไม่สนใจที่ซิ่วซีหยาพูด ซิ่วซีหยาตัดสินใจยืนขึ้นเพื่อยื่นหูฟังให้เซิงซีและกดลดระดับเสียงลง แต่เซิงซีก็เพิ่มระดับเสียงเพลงของเธอให้ดังที่สุด เธอยืนขึ้นและเดินเหมือนนางแบบไปยังวิทยุ เธอดึงซีดีฮิปฮอปออกมาในขณะที่คุยกับ ซิ่วซีหยา ด้วยท่าทางที่โหดเหี้ยม

"แน่นอนว่าฉันไม่ใช่ผู้แพ้ ฉันไม่ใช่คนโง่อย่างที่คุณต้องเสียเวลาพูดด้วย เธอกลายเป็นคนที่เก่งที่สุดในมหาวิทยาลัยไปแล้วนี่ และเอาเวลานี้ไปติวกับเพื่อนๆที่น่าสงสารของเธอโน้น”

เซิงซีได้เปลี่ยนแผ่นซีดีเล่นเป็นเพลงร็อค เธอจ้องมองที่หน้า ซีหยา เรียกร้องอิสรภาพของเธอคืน ฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้แพ้” เธอพูดและยิ้มเยาะในขณะที่เธอเปิดวิทยุในระดับที่สูงที่สุดและทำสิ่งที่ไร้สาระต่อไป

ซิ่วซีหยาปล่อยให้เธอทำสิ่งที่เธอต้องการ เธอรู้ว่าเซิงซีจะไม่ทำให้เธอภูมิใจแน่นอน เธอหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ของเธอพร้อมสมุดจดบันทึกและปากกาไฮไลต์เพื่อออกไปอ่านที่สวนนอกบ้าน เธอประหม่าอย่างรวดเร็วถ้าแม่เลี้ยงแม่มดของเธอกลับมาถึงบ้านล่ะ เธอจะทำอย่างไร เธอมองไปทางซ้ายและขวาเหมือนเด็กที่กำลังจะแอบขโมยของ ซิ่วซีหยาควรระวังแม่เลี้ยงใจร้ายของเธอทุกครั้ง ซิ่วซีหยาได้รับอนุญาตให้ออกไปแค่โรงเรียนและทำงานพาร์ทไทม์ของเธอเท่านั้น เมื่อเขาเห็นหน้าของเธอรอบ ๆ บ้านจะต้องถูกลงโทษ เพราะแม่เลี้ยงของเธอทำกฎที่โหดร้ายและเธอจะต้องเชื่อฟังทั้งหมด

กฎข้อที่ 1 เธอต้องไม่พูดและเรียกร้องตราบเท่าที่เธอยังมีชีวิตอยู่กับพวกเขา

 

กฎข้อที่ 2 เธอต้องทำอาหารให้พวกเขาก่อนไปโรงเรียนรวมถึงกลับบ้านก่อนอาหารเย็นเพื่อเตรียมอาหารเย็น

 

กฎข้อที่ 3 หลังจากที่เธอทำงานบ้านเสร็จแล้วจะต้องไม่เห็นใบหน้าของเธอรอบ ๆ บ้าน

 

กฎข้อที่ 4 เซิงซีต้องมีเกรดที่สูง และต้องทำการบ้านและทำโครงการต่างๆให้เซิงซี

 

กฎข้อที่ 5 เธอต้องให้เงินแก่พวกเขาจากที่ทำงานพาร์ทไทม์

 

ไม่ใช่ว่าซิ่วซีหยาจะกลัวพวกเขา แต่เธอต้องการเวลาที่สงบสุขเพียงอย่างเดียว ถ้าเธอต่อสู้เพื่อสิทธิของเธอ               มันจะกลายเป็นหายนะอย่างแน่นอน เธอไม่สนใจที่ทุกคนคิดว่าเธอโง่ เธอมีมุมมองที่แข็งแกร่งและมีเหตุผลที่จะหยุดยั้งความเจ็บปวดและมันจะต้องจบลงสักวันหนึ่งแต่มันอาจจะไม่ใช่ตอนนี้ แต่เธอมั่นใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น

 

(พระอาทิตย์กำลังขึ้น)

ซิ่วซีหยา ไม่รู้ว่าเธอหลับไปขณะที่อ่านหนังสืออยู่ในสวนเล็ก ๆ ของพวกเขา เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเธอเปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อเช็คเวลา โชคดีที่เวลาตี 5 เธอยังมีเวลาทำอาหารเช้าและอาหารกลางวัน

เธอเหยียดแขนของเธอและไปที่ห้องครัวในขณะที่ผูกผมยาวของเธอไว้ในหางม้าอย่างรวดเร็ว เธอเริ่มทำอาหารด้วยความเร็ว กลัวว่าครอบครัวของเธอจะดุด่าถ้าเธอทำอะไรผิด

หลังจาก 30 นาทีต่อมา ซิ่วซีหยาทำอาหารเสร็จห้าจานแล้ว เธอหายใจเข้าลึก ๆ จนเหงื่อออกและเบื่อที่จะทำมากเกินไป “นี่เป็นงานที่ต้องทำมากมาย แต่ยังมีเหลืออีกหนึ่งมื้ออาหารที่มีค่าของฉัน ที่จำเป็นต้องทำ” ซิ่วซีหยาพูดกับตัวเองด้วยเสียงแหบห้าว

เมื่อเธอกำลังจะทำอาหารกลางวันของเธอเอง เซิงซียืนอยู่ข้างหลังเธอ ขณะที่เขาตะโกนใส่เธออย่างดุเดือด ซิ่วซีหยา ตกใจขณะถือกระทะเพื่อทำอาหาร เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด เธอมองเซิงซีด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น

"อืม มีอะไรล่ะ?" เธอถามด้วยเสียงแหบห้าวเพราะเธอกำลังจะเป็นหวัด

เซิงซี หงุดหงิดโน้มตัวไปข้างหน้าในขณะที่กอดอกตัวเอง "เธอลืมที่จะทำแบบทดสอบให้กับฉัน!" เซิงซี ตะโกนใส่หน้า ซิ่วซีหยา

“แต่เซิงซีนั่นคือแบบทดสอบที่ฉันไม่สามารถทำให้เธอได้อย่างง่ายดาย มันอาจจะมีปัญหาถ้าฉันทำให้” ซิ่วซีหยา พยายามบอกสิ่งที่ถูกต้องกับเธอ อย่างไรก็ตาม เซิงซีหรี่ตาของเธอ เมื่อคืนนี้แม่ไม่ได้กลับบ้าน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะได้รับอนุญาตไม่ให้เชื่อฟังกฎข้อที่ 4 "เขาเตือนเธอด้วยน้ำเสียงเตือนที่ไม่ชอบ

ซิ่วซีหยามองออกไปแล้วรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธอแค่ต้องการทำอาหารกลางวันและครอบครัวของเธอก็ยังคงไม่ยอมให้เธอได้รับความอิสรภาพเหมือนเดิม ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีเธอก็ปฏิเสธไม่ได้

 

"ได้ รอฉันสักครู่" ซีหยาพูด

 

(ที่มหาวิทยาลัยหลี่)

 

ซิ่วซีหยา กำลังเดินไปอย่างสบาย ๆ เพื่อไปยังมหาวิทยาลัยในขณะที่เธอยิ้มแย้มแจ่มใสขณะใส่หูฟัง หลังจากทำอาหารกลางวันของเธอเสร็จและเซิงซีใช้เธอทำแบบทดสอบให้

เธอสวมเสื้อสีขาวเรียบง่ายเหมือนชุดวัยรุ่นแบบสบายๆในขณะที่ฟังเพลงโปรดของเธอผ่านหูฟังของเธอ เธอฮัมเพลงอย่างไร้ความปราณีโดยไม่รู้ตัวว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะพุ่งเข้ามาชนเธอ

ผู้คนพยายามหลีกเลี่ยงบอดี้การ์ดสี่คนที่สวมสูทสีดำใส่หูฟังไมโครโฟนที่หูเพื่อรักษาความปลอดภัยกำลังวิ่งไปจับชายคนนั้น

ในขณะเดียวกันผู้ชายที่เป็นเป้าหมายของพวกเขาก็วิ่งด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยมจนเขาไม่ได้ตระหนักเลยว่าเขากำลังจะชนกับผู้หญิงบางคนและมันก็คือ ซิ่วซีหยา ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาพยายามควบคุมความเร็ว แต่โชคไม่ดีมันสายเกินไป

 

ผู้ชายคนนั้นและ ซิ่วซีหยา กำลังจะชนกันอย่างรุนแรง