ตอนที่ 9 ซิ่วซีหยา อาจเป็นตัวจริง [อ่านฟรี]

ตอนที่ 9 : ซิ่วซีหยา อาจเป็นตัวจริง

"ท่านประธาน ฉันพบสร้อยข้อมืออยู่ข้างในแจ็คเก็ตของคุณหลี่ชางเมี้ยนค่ะ" เลขานุการหลี่เหวยกล่าวอย่างลังเล พนักงานทุกคนตกตะลึงพวกเขาคิดว่าหลี่ชางเมี้ยนเป็นคนที่ขโมยสร้อยข้อมือไป ดังนั้นคนที่ไม่เชื่อเรื่องนี้จึงมีเพียงแค่พี่ชายของเขา

ตอนนี้หลี่ชางเมี้ยนเป็นผู้ต้องสงสัยคนสุดท้ายและไม่มีใครนอกจากหลี่เหวยที่เชื่อเธอ เธอแน่ใจว่าเขาจะถามเธอก่อน แน่นอนว่าเขาจะเชื่อใคร ถ้าเธอตอบว่าไม่ เขาก็จะบอกว่าเขาเชื่อเธอ แม้ว่าเขาจะยุ่งอยู่ทุกวันความเป็นพี่น้องของเขาที่มีต่อหลี่ชางเมี้ยนยังเหมือนเดิมเสมอ เขาจะยังคงอยู่เคียงข้างน้องสาวคนเล็กของเขา แต่หลี่ชางเมี้ยนอาจไม่เชื่อใจเขาอีกต่อไป อย่างไรก็ตามนั่นคือความจริง

หลี่เหวยเหลียวมองน้องสาวของเธอซึ่งคิดอย่างถี่ถ้วนหลังจากได้ยินชื่อของเธอ ว่าเธอเป็นผู้ร้าย เธอดูเหมือนจะไม่มีความผิดแต่เธอดูโกรธ หลี่เหวยรู้สึกถึงมันได้ เขาบอกกับเลขานุการเพื่อบอกให้ทุกคนออกไปทันที เพื่อให้มีการสนทนาส่วนตัวระหว่างเขาและน้องสาวของเขา เลขานุการโค้งคำนับอย่างเคารพและเชื่อฟังคำสั่งของเขาทันที

พวกเขาทั้งหมดออกไปแล้ว ยกเว้นเซิงซีที่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่คู่หมั้นของเธอสั่ง เหลือเพียงสามคนเท่านั้น หลี่ชางเมี้ยนเมียนหรี่ตาลง เธอเข้าหาผู้หญิงคนนั้นอย่างมั่นใจซึ่งโอบกอดแขนพี่ชายของเธออยู่ ก่อนที่พี่ชายของเธอจะบอกกับคู่หมั้นของเขาให้ออกไปรอข้างนอกก่อนและเพื่อขอพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับน้องสาวของเขา แต่หลี่ชางเมี้ยนเร็วกว่าเธอเดินเข้าไปตบหน้าเซิงซีอย่างรวดเร็ว อย่างมากแก้มของเธอและริมฝีปากก็แค่บวมซ้ำ หลี่ชางเมี้ยนยิ้มเยาะ เธอพอใจอย่างมาก

หลี่เหวยรีบจับหน้าเซิงซีอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาวิเคราะห์และเอามือแตะริมฝีปากของเธอเห็นมีเลือดออก                  หลี่เหวยคาดโทษและจ้องที่น้องสาวของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความไม่พอใจที่แสดงมารยาทไม่ดี ไม่สมกับที่เรียนมา เขาถอนสายตาที่ไม่พอใจแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดริมฝีปากของเซิงซี สำหรับเซิงซีริมฝีปากของเธอมีความสำคัญ เพราะผู้หญิงส่วนมากถือว่าริมฝีปากมีความสำคัญอยู่ไม่มากก็น้อย

เซิงซีกะว่าต้องการที่จะสู้ต่อและดึงผมของหลี่ชางเมี้ยนจนกว่าเธอจะยอมรับความพ่ายแพ้นั้น  แต่คู่หมั้นของเธอยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เพียงตอนนี้เธอไม่ต้องทำอะไรมากแค่ทำตัวเหมือนเป็นเหยื่อที่นั่นและทำให้หลี่ชางเมี้ยนโกรธด้วยความแค้นแค่นั้นก็พอ

หลังจากหลี่เหวยเช็ดริมฝีปากของเธอจนหมดแล้ว เขาก็ส่งสัญญาณให้น้องสาวตามเขามาคุยและพูดถึงสิ่งที่เธอเพิ่งทำกับเซิงซี, แต่เซิงซีพยายามจะไม่ปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น เธอคว้ามือหลี่เหวยและร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา เธอขอร้องให้เขาพาเธอไปทุกที่เพราะเธอรู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่หลี่ชางเมี้ยนทำกับเธอ

หลี่ชางเมี้ยนส่งสายตาของเธอ แน่นอนพี่ชายของเธอจะไม่ปฏิเสธมัน ไม่ใช่เพราะเขาสนใจเธอ แต่เขากำลังถูกควบคุมโดยตระกูลจ้าว

ตระกูลจ้าว ได้ลงนามในข้อตกลงเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทหลี่ แต่มันมีข้อแลกเปลี่ยนคือพี่ชายหลี่ชางเมี้ยนต้องแต่งงานกับลูกสาวของตระกูลจ้าว นั่นคือการเสียสละ และพวกเขาไม่มีทางเลือก บริษัทหลี่เกือบจะล้มละลายไม่มีใครช่วยพวกเขาได้ แค่ต้องการเงินจำนวนมากและความร่วมมือของตระกูลจ้าว เท่านั้นที่จะสามารถทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จได้อีกครั้ง

"แต่ยังไง หลี่ชางเมี้ยน ..... ไว้ค่อยคุยกันเมื่อกลับถึงบ้านและจะต้องกลับถึงบ้านก่อนอาหารเย็นเข้าใจหรือไม่?" หลี่เหวย กล่าว

หลี่ชางเมี้ยนกระตุกริมฝีปากของเธอขณะที่พยักหน้าเหมือนไม่มีอะไร หลี่เหวยลูบหัวของเธอ

"พี่ไม่ได้โกรธน้องสาวที่น่ารักของฉัน ..... มาคุยกันและเคลียร์เรื่องนี้ได้ไหม?"

คราวนี้หลี่ชางเมี้ยนตอบกลับเขาว่า "ได้ ฉันเข้าใจแล้ว" เธอพูดแล้วก้มหัวลงต่ำ ขณะที่ตาของเธอสังเกตเห็นมือของเซิงซีกำหมัดแน่นอย่างจริงจังเมื่อได้ยินหลี่เหวยพูดคุยกับน้องสาวของเขาอย่างนุ่มนวล

หลี่ชางเมี้ยน เย้ย "เธอช่างบ้าเหลือเกิน ..... เธอจะไม่มีวันชนะใจพี่ชายของฉันได้ ... ไม่เคย" หลี่ชางเมี้ยนพูด

พี่ชายของเธอรีบห้ามปรามเธอ ก่อนจะเดินออกไปกับเซิงซี

หลังจากที่ทั้งสองออกไป หลี่ชางเมี้ยนก็นั่งลงที่เก้าอี้สำนักงานที่หรูหราของพี่ชายเธอ ขณะที่เธอหมุนโทรศัพท์เล่น อย่างไรก็ตามเธอตรวจสอบสำนักงานพี่ชายของเธอก่อนพูดอะไร เธอตรวจสอบว่ามีกล้องวงจรปิดหรือไม่ โชคดีที่หลี่เหวยมี

...........

เธอวางเท้าทั้งสองไว้บนโต๊ะของเขาซึ่งเต็มไปด้วยกองเอกสารเหมือนเป็นเจ้านายผู้หญิง เธอหายใจเข้าลึก ๆ รอเพื่อนของเธอรับโทรศัพท์

 

กริ่งงงงๆๆ....

 

.....

 

ตุ๊ดดดดดติ๊ดดดๆๆๆ...

 

......

 

กริ่งงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....

..... คนที่เธอโทรหายังไม่รับโทรศัพท์ เธอมองดูนาฬิกาและพยายามโทรหาเพื่อนของเธออีกครั้ง คราวนี้คนที่เธอโทรหาก็รับสาย

 

"สวัสดี! ชางเมี้ยน เธอจะไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าหญิงของเราทำ! ฉันยังขนลุก"

ชางเมี้ยน เลิกคิ้วหลังจากได้ยินสิ่งที่เพื่อนของเธอพูดทางโทรศัพท์

“ทำไม เขาทำอะไรลงไป” เธอถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินฉันมาส่งซิ่วซีหยา เธอกำลังขึ้นเครื่องบิน ตอนนี้อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟังได้อย่างไร ทันใดนั้นแล้วเธอก็บอกว่าวันนี้ซิ่วซีหยาเป็นอะไรไม่รู้ ตลกเฮฮาและเงอะงะทั้งวัน นางกำลังจะตายเพื่อรีบไปหาพี่ชายของเธอ "หยิ่งหยู่ พูดทางโทรศัพท์ด้วยเสียงที่ตื่นเต้นและเหนื่อย

 

อะไร? ฉันคิดว่าเที่ยวบินของซิ่วซีหยาถูกกำหนดเวลาประมาณ 20.00 น. ที่ปารีส มันเกิดอะไรขึ้น อย่างไร? ชางเมี้ยนถาม

"ฉันคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อหลี่เหวย”

"อ้อๆๆ ฉันจำได้ว่า ... ซิ่วซีหยาบอกฉันว่าเด็กชื่อ เซียง อะไรนี่แหละ ฉันเดาแต่ขอโทษฉันลืมนามสกุลของเขา ..... มีเครื่องบินส่วนตัวสำหรับเด็กตัวเล็กกำลังจะกลับมา เธอเลยยอมรับแต่มีข้อตกลงเธอต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กขณะอยู่บนเครื่องบิน ดังนั้นเธอสามารถกลับไปที่นั่นเร็วกว่ารอเที่ยวบินดั้งเดิมของเธอ " หยิ่งหยู่พูด

 

หลี่ชางเมี้ยน แสดงออกทางสีหน้าเปลี่ยนไป เธอนั่งลงอย่างช้าๆๆ

"เธอหมายถึง จ้าวเซียง อายุประมาณ 7 ปี หรือปล่าว? หลี่ชางเมี้ยน ถามด้วยน้ำเสียงต่ำลง

 

"ใช่! เธอพูดถูก!" หยิ่งหยู่ ตะโกนทางโทรศัพท์

หลังจากคิดนามสกุลอีกครั้ง หยิ่งหยู่ จดจำบางสิ่งบางอย่างได้ เสียงของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก "เดี๋ยวก่อน จ้าว นามสกุลนี้มัน .....??? โอ้ ... ของ...."

 

ก่อนที่หยิงหยู่จะจบประโยค หลี่ชางเมี้ยนขัดจังหวะเธอ

 

"เฮ้ย ฟังฉันก่อน .... เธอจำได้ไหมเมื่อก่อนฉันบอกเธอว่ามีบางสิ่งที่น่าสงสัยในตัวเซิงซีเมื่อสามปีที่แล้ว?"

"ใช่ ฉัน จำได้" หยิ่งหยู่ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ

 

“มันเป็นเวลาสามปีแล้วตั้งแต่ที่เซิงซีบอกกับทุกคนว่าเธอเป็นลูกสาวที่หายไปของตระกูลจ้าว และฉันก็พบว่ามันน่าสงสัยมากตั้งแต่เริ่มต้น เธออาจหลอกทุกคนทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับพวกเรา”

หยิ่งหยู่ เข้าใจหลังจากที่เธอได้ยินหลี่ชางเมี้ยนพูด แต่เธอต้องโกหกเพื่อปกป้องซิ่วซีหยา เธอรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มากพอและรู้เกี่ยวกับเซิงซีที่กลายเป็นลูกสาวที่ร่ำรวยของตระกูลจ้าวไปแล้ว อย่างไรก็ตามเธอเลือกที่จะไม่บอกอะไรเลยกับซิ่วซีหยา เพราะเธอยุ่งตลอดทั้งปี เธอรู้ว่าซิ่วซีหยาอาจจะเสียสมาธิเมื่อเธอรู้ความจริง นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาทั้งคู่ตัดสินใจจะทำภารกิจนี้เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม และเวลานั้นในตอนนี้

 

หลังจากช่วงเวลาที่เงียบสงบ หยิ่งหยู่ ในที่สุดก็รวบรวมความรู้สึกของเธอและพูดกับหลี่ชางเมี้ยนอีกครั้ง

"น่าสงสัย....? ฉันไม่เข้าใจเลย ... เธอทำให้ฉันประหม่า" หยิ่งหยู่ พูดอย่างลังเล

หลี่ชางเมี้ยนบีบมุมคิ้วของเธอ การอธิบายเรื่องนี้ทำให้เธอเครียด

"ฉันรู้ ... แล้ว  ..... โอเคฟังอีกครั้ง หยิ่งหยู่ ฉันคิดว่า เซิงซี ไม่ใช่ลูกสาวที่หายไปจริงๆ ...  ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรเธอหลอกครอบครัวจ้าว แต่ฉันรู้สึกว่าส่วนใหญ่เมื่อฉันอยู่กับเด็ก จ้าวเซียง เขาจะมีนิสัยตรงกันข้ามกับ เซิงซี อย่างสมบูรณ์และคุณจ้าว ตอนนี้ก็อยู่ในอาการโคม่า เธอคาดหวังให้ฉันคิดอย่างไร "หลี่ชางเมี้ยนกล่าว

 

Holy sh * t อย่าบอกฉันนะว่า .... เธอคิดว่าเซิงซีเป็นนักต้มตุ๋นแล้วเธอคิดว่าซิ่วซีหยาอาจเป็นตัวจริงงั้นเหรอ? Sh * t บ้าไปหมดแล้ว "หยิ่งหยู่ พูด

"เธอเข้าใจถูกล่ะหยิ่งหยู่.... ฉันสังเกตดูการกระทำของเซิงซีคนนี้ แต่ฉันไม่มีหลักฐานเพียงพอ               ตอนนี้ถ้าซิ่วซีหยากลับมาแล้วฉันอาจสามารถมีหลักฐานที่ดีได้ อย่างไรก็ตามฉันต้องการอยู่ข้างซิ่วซีหยาเหมือนเธอ นอกจากนี้เรายังไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้กับซิ่วซีหยาได้ มันอาจจะทำร้ายเธอมาก ถ้าเมื่อเธอค้นพบว่าแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่อยู่ในอาการโคม่า "หลี่ชางเมี้ยนกล่าว

"โอ้  ฉันรู้ ว่า ..... เธอมีแผนอะไรอยู่ในใจ" หยิ่งหยู่พูดอย่างมั่นใจผ่านทางโทรศัพท์

หลี่ชางเมี้ยนยิ้มชั่วร้าย....................

 

"ซิ่วซีหยาจะกลับมาที่นี่อีกครั้งภายในวันนี้                                                                                            ถ้างั้นฉันจะส่งเฮลิคอปเตอร์ไปรับเธอ “หยิ่งหยู่” ให้เร็วที่สุด เพื่อให้มาทันภายในวันนี้                                                                                                     และให้แน่ใจว่าซิ่วซีหยาจะไม่เห็นพี่ชายของฉันในวันนี้

 

"ทำไม" หยิ่งหยู่ ถาม

 

"เพราะคืนพรุ่งนี้ทั้งสองครอบครัวจะมีปาร์ตี้หน้ากากขนาดใหญ่เพื่อประกาศงานหมั้น เราต้องหาซื้อสินค้าตลอดทั้งวันและจับขโมยเซิงซี ให้ได้   เธอจะมาหรือไม่?"

 

"ได้เสมอ" หยิ่งหยู่ กล่าว