ตอนที่ 8 การเตรียมการ [อ่านฟรี]
ตอนที่ 8 การเตรียมการ
องค์ชายเป๋ยหน่านอยู่ในห้องอ่านหนังสือของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเพ่งมองอย่างรวดเร็วในตอนแรก ... แต่ความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ในรายงานเหล่านี้ แต่เป็นประตู ดวงตาของเขาขยับจากเอกสารไปที่ประตูทุกสองสามนาทีราวกับรอใครบางคน ที่ปรึกษาซูซึ่งอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา
ที่ปรึกษาซูหรือ ซูหั๋วเหลยสามารถอธิบายได้ว่าเป็นผู้ชายที่สูงและแต่งกายอย่างดีเช่นเดียวกับเป่ยหน่าน แต่ทัศนคติของพวกเขาแตกต่างกันไปแม้ว่าเขาจะเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของเป่ยหน่านแต่เขาก็ยังเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักเป่ยหน่านมา10 กว่าปีแล้วและพวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกันทั้งกลางวันและกลางคืน
"ไอ๊ยะ ... องค์ชายที่รักของข้า ดังนั้นในตอนเช้านี้ ... ท่านกำลังรอใคร" ซูหั๋วเหลยพูดเกินจริงขณะถอนหายใจเข้าออก หยอกล้อเพื่อนของเขาเล็กน้อย
เป่ยหน่านละเลยการทำงานเมื่อเขาดูรายงานขณะเขาถูกจับได้ที่เฝ้ามองดูแต่ประตู "ตอนนี้ท่านไม่สนใจข้าหรือว่าท่านไม่อยากบอกข้าว่ากำลังรอนางอยู่จริงๆ!" ซูหั๋วเหลยกระซิบส่วนประโยคสุดท้ายที่หูของเขา
เป่ยหนานหันมาและใช้สายตาเตือนต่อซูหั๋วเหลยทันใดนั้นซูหั๋วเหลยก็ก้าวถอยกลับทำตัวราวกับว่าเขากลัวเพื่อนของเขา
"ข้าไม่ได้รอพระชายาแพนหยู่เหมยข้าจะรอนางทำไม" เป่ยหนานวางรายงานลงพยายามทำราวกับว่าเขาไม่ได้รอเธอ
ซูหั๋วเหลยชี้นิ้วไปที่เป่ยหน่านและหัวเราะ "ข้าเห็นได้ทั่วใบหน้าของท่านมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างท่านสองคนหรือเปล่า?" ซูหั๋วเหลยถาม เขารู้ว่าเพื่อนของเขาไม่เคยมีเวลามากพอที่เขาจะมองหาพระชายา แล้วทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้?
"ข้าจะบอกท่านให้ก็ได้ข้าไม่ได้รอนางเพราะข้าคิดถึงนาง แต่เพราะข้าคิดว่านางอาจทำอะไรที่ประมาทอีกครั้ง"
สามวันที่เขาทำให้เธอถูกกักบริเวณในตำหนักได้ผ่านไปแล้วเขาไม่ควรมองหาเธอแต่สิ่งแรกในตอนเช้าเมื่อเขาอ่านรายงานทั้งหมดเสร็จเกือบหมดแล้ว แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลย มันไม่สมเหตุสมผลสำหรับเขา ไม่ว่าเขาจะรู้สึกแย่แค่ไหนในอดีตเธอก็จะตามหาเขาทุกวัน
เมื่อกลับมาที่วังใต้หยู่เหม่ยกำลังเตรียมแผนการเล็ก ๆ ของเธออยู่ แม้กระทั่งก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้นเธอได้สมุนไพรเล็กน้อยที่เธอต้องการ โชคดีที่ทุกอย่างในรายการนั้นเป็นสมุนไพรสามัญที่ชูเหมยสามารถหามาจากห้องยาได้มันถูกวางไว้หน้าหยู่เหมยเป็นสมุนไพรที่แตกต่างกันสามชนิด แต่เพียงหนึ่งสมุนไพรที่สำคัญกับเธอจริง ๆ ... ใบซัลเวียใบซัลเวียเป็นที่รู้จักกันในลักษณะของอาการประสาทหลอน แต่ก็ยังมีรสชาติมินต์ที่โดดเด่นมาก นั่นคือสิ่งที่อีกสองชนิดสามารถซ่อนรสชาติของมิ้นท์
หลังจากทุบสมุนไพรทั้งหมดเข้าด้วยกันในหม้อบดขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าเธอเธอหยิบชาอูหลงแพ็คเก็ตชาเล็ก ๆ ของพระชายาหนิงออกมา ทุกคนรู้ดีว่าพระชายาหนิงมีความหลงใหลในการดื่มชาอู่หลง...
หยูเหม่ยค่อยๆเปิดแพ็คเก็ตแล้วเทลงในหม้อบด หลังจากผสมสมุนไพรของเธอกับอู่หลงแล้วเธอก็วางสมุนไพรที่เธอปรุงกลับเข้าไปในซองชาอย่างระมัดระวังและปิดผนึก หยูเหม่ยยกผลงานเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมาใบหน้าของเธอยิ้มอย่างชั่วร้าย
ในตอนบ่ายต้องขอบคุณทักษะการแพร่กระจายข่าวลือที่ดีของชูเหมยทุกคนได้ทราบเกี่ยวกับการเป็นไข้ฉับพลันของแพนอยู่เหมยแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในช่วงสามวันที่ผ่านมาเพราะเธอถูกกักบริเวณในตำหนัก ดังนั้นแน่นอนว่าพวกเขาเชื่อโดยไม่ต้องตั้งคำถาม ทันทีที่มีการยกเลิกคำสั่งห้ามชูเหม่ยก็วิ่งไปมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อขอยารักษาเสี่ยวจีของเธอ ในเวลานี้ชูเหมยประสบความสำเร็จในการร้องไห้และแสร้งสร้างฉากที่วังเหนือภารกิจของเธอสำเร็จหลังจากที่เธอสลับแพ็คเก็ตชากับสาวใช้พระชายาหนิงคนหนึ่งที่กำลังถือ
เมื่อถึงช่วงเย็นข่าวลือก็กระจายไปแล้ว มันเป็นแผนที่แพนหยู่เหม่ยแกล้งมีไข้สูง
เมื่อชูเหมยกลับมาที่วังใต้เธอเห็นเสี่ยวจีของเธอนั่งโดยขาทั้งสองกางออกพักบนเก้าอี้อีกตัวที่ห้องอาหาร เธอมองหน้าเขาอย่างซุกซนมาก…. หนึ่งในคำอธิบายฉากนี้ไม่เป็นสุภาพสตรี ชูเหมยเดินไปที่หยู่เหมย
“เสี่ยวจี่ ท่านทำไมแสดงท่าทางแปลก ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้ท่านเป็นไข้ไม่ใช่เหรอ?”
"ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าสูญเสียความทรงจำทั้งหมดไปแล้วถ้าข้าทำอะไรแปลก ๆ ในอนาคตมันเป็นเพราะข้าจำอะไรไม่ได้เลย" หยู่เหม่ยอธิบายให้ชูเหม่ยฟังอีกครั้ง
ในไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอไม่รู้ว่ากี่ครั้งที่เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ชูเหมยพยักหน้าอีกครั้ง แต่ในหัวของเธอเธอไม่เข้าใจเลย
แม้ว่าเสี่ยวจีของเธอจะมีความจำเสื่อมอย่างน้อยเธอควรรักษามารยาทและบุคลิกภาพของเธอไว้ไม่น้อยใช่ไหม? มันสมเหตุสมผลไหมที่จะเปลี่ยนนิสัยชั่วข้ามคืน? เสี่ยวจีของเธอแต่ก่อนหมกมุ่นอยู่กับองค์ชายหน่านและพูดคุยเกี่ยวกับเขาตั้งแต่เช้าจรดค่ำ มักจะตะโกนและสร้างปัญหาเหมือนเด็กเหลือขอที่นิสัยเสีย... แต่ตอนนี้เธอสงบและซุกซน เสี่ยวจีของเธอตอนนี้ไม่ได้พูดถึงองค์ชายหน่านซักครั้ง!
ในตอนเย็นเมื่อองค์ชายเป๋ยหน่านกลับมาจากวังของจักรพรรดิเขาได้ข่าวว่าพระชายาแพนหยู่เหมยมีไข้สูง เมื่อเขาได้ยินมันครั้งแรกเขาหยักไหล่ออกราวกับว่าความตายของเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมามันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เป่ยหนานอยู่ในชุดนอนของเขาแล้วนอนอยู่บนเตียงของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างเขาไม่สามารถหลับได้ เขาจ้องมองที่เพดานห้องนอนเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว [เป่ยหน่านข้าบ้าเหรอ? ทำไมชีวิตของนางถึงสำคัญสำหรับข้า มันจะดีกว่าไหมถ้านางตาย?] เป่ยหน่านยังคงพยายามโน้มน้าวตัวเองว่าการตายของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องของเขา
หลังจากนั้นต่อมาคือเขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วและมุ่งหน้าไปยังวังใต้แล้ว
ในช่วงเวลาประมาณเดียวกัน หยู่เหมยและ ชูเหมยก็พร้อมที่จะออกเดินทางเช่นกัน ชูเหมยเพิ่งกลับมาจากการตรวจสอบเพื่อดูว่าทางฝั่งวังเหนือเรียบร้อยดีหรือไม่ เมื่อหยู่เหม่ยหันกลับมาขาของชูเหมยเกือบจะเซล้ม ผู้หญิงของเธอน่ากลัวและน่าเกลียด? หยู่เหม่ยยิ้มให้ชูเหมยเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอ ชูเหมยยืนยันว่าความพยายามของเธอไม่ไร้ประโยชน์
หยู่เหมยใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการปัดหน้าของเธอจนเป็นสีขาวบริสุทธิ์ เธอทาอายแชโดว์สีดำเปื้อนรอบดวงตาราวกับว่าเธอเป็นแพนด้า เพื่อปิดด้านบนของเธอเธอทาริมฝีปากสีแดงเข้มกับสีแดงบางวาดในแนวตั้งที่มาจากมุมปากของเธอราวกับว่าเธอกำลังขว้างปาเลือด ผมยาวของหยู่เหมยถูกแบ่งออกเป็นกึ่งกลางโดยครอบคลุมใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่ง เพื่อให้การปรากฏตัวที่น่ากลัวของเธอจบลงด้วยการใส่ชุดสีขาว และไม่มีทางที่พระชายาซู่เฟยหนิงจะไม่กลัวจากนี้
* คิคิคิ * ช่วยไม่ได้ หยู่เหม่ยพูด ปล่อยเสียงหัวเราะอีกครั้ง แผนของเธอยอดเยี่ยมมากเกินไป! * คำราม * แพนหยู่เหม่ยทำไมเธอถึงหิวในเวลานี้ เธอหันไปดูชูเหม่ยและยิ้ม
"ชูเหม่ยเอาเกี๊ยวหมูมาก่อนแล้วเราค่อยออกไปข้างนอก" หยู่เหม่ยรู้สึกว่าไม่เร่งรีบ จนกว่าจะมีคนเหลือน้อยที่วัง
ชูเหม่ยออกไปได้ไม่นาน เธอก็กลับมาและปิดประตูอย่างรวดเร็ว เธอพิงประตูในสภาพตื่นตระหนก หยู่เหม่ยมองดูที่มือของชูเหมยมันว่างเปล่า
"ทำไมเจ้าถึงกลับมา? อาหารของข้าอยู่ที่ไหน" ชูเหม่ยส่ายหัวไปทางซ้ายและขวาสองสามครั้ง
"ไม่ดีแล้วเสี่ยวจี... องค์ชายหน่านอยู่ที่นี่แล้ว!"
