Returning From The Immortal World – 20
ซูหลิงหยุนที่กำลังเพลิดเพลินกับการทานอาหารอย่างมีความสุขกับถังซิ่วนั้นไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครบุกเข้ามาที่บ้าน แถมยังแสดงท่าทีแบบนี้
หลังจากที่ได้เห็นหน้าคนใส่สูททั้งสามแล้วใบหน้าของซูหลิงหยุนนั้นเปลี่ยนไปทันที
เพราะว่ากำลังมึนกับเหตุการณ์ที่โต๊ะอาหารถูกเตะกระเด็นจึงทำให้เธอไม่ได้มีโอกาสสังเกตใบหน้าของชายผมเกรียนเลย
แต่หลังจากที่เห็นหน้าของชายหัวเกรียนชัดพร้อมกับมือที่กำลังเหวี่ยงมานั้นเธอทำได้แค่กรี้ดออกมาพร้อมกำลังจะหลบฝ่ามือนั้น
ตอนนี้ซูหลิงหยุนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งก่อนที่เธอจะหลบฝ่ามือได้นั้นจำเป็นที่จะต้องลุกขึ้นให้ได้ก่อนทว่าชายหัวเกรียนนั้นไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ลุกขึ้นพร้อมเร่งฝ่ามือของตัวเองขึ้นมาทำให้ซูหลิงหยุนไม่มีทางหลบได้เลย
เมื่อเห็นฝ่ามือของชายคนนั้นจะโดนหน้าเธอแล้วก็ทำได้แค่ปิดตาช้าๆ
ในขณะต่อมาก็ได้ยินเสียงร้องภายในหูของเธอเสียงนี้เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมากเพราะนั้นคือเสียงร้องของชายผมเกรียน
ซูหลิงหยุนเปิดตาขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้ชายผมเกรียนนั้นฟุบลงไปอยู่ที่พื้นแล้ว บนหน้าผากของเขามีกระดูกไก่เสียบอยู่พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาเป็นทาง
“ไอเด็กเวร แกกล้าที่จะล่วงเกินเรางั้นหรอ ? แกเหนื่อยที่จะมีชีวิตแล้วใช่ไหม ? !!!!”
เมื่อเห็นเพื่อนของเขาที่กำลังฟุบอยู่ที่พื้นชายใส่สูทอีกคนได้จ้องมองไปที่ถังซิ่วที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมคำรามออกมา
“อย่านะ ,อย่าทำร้ายลูกของฉัน เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะล่วงเกินใคร , เราจะจ่ายๆๆๆ !!!!”
เมื่อกำลังงงงวยกับสิ่งที่เกินขึ้นซูหลิงหยุนก็ได้สติพร้อมตะโกนขอร้องก่อนที่จะพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะปกป้องถังซิ่ว
เมื่อเห็นอาการตื่นกลัวของแม่นั้นทำให้ถังซิ่วรู้สึกเย็นเยือกเป็นอย่างมาก เขากอดแม่ของเขาเข้าอยู่ในอ้อมอกพร้อมเตะถ้วยน้ำซุบร้อนๆใส่หน้าชายใส่สูททั้งสองคน
ชายทั้งสองที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นที่กำลังจะพยุงเพื่อนตัวเองขึ้นมาก็ได้ล้มลงไปนอนที่พื้น
“พวกเขา......พวกเขา... ซิ่วน้อย นี้มันเกิดอะไรขึ้น ?”
ซูหลิงหยุนคิดว่าเธอและลูกจะต้องถูกทำร้ายแน่ๆแต่เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วนี้ก็ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก
“แม่ครับ , ไม่เป็นไรหรอก มีผมอยู่แม่ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง”
ถังซิ่วกดจุดที่ฝ่ามือของของแม่เธอพร้อมพูดอย่างอ่อนโยน
ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำให้แม่เขาหลับ
เขาไม่อยากให้แม่ของเขาต้องรู้สึกตื่นกลัวอีกต่อไปแล้ว เขาอยากให้เธอรับรู้ว่ามีเขาอยู่ เขามีความสามารถพอที่จะปกป้องเธอได้
หลังจากที่ปลอบแม่เสร็จแล้วใบหน้าของเขาก็กลายเป็นเย็นชาพร้อมเดินตรงไปที่ชายทั้งสามคนพร้อมถามอย่างดุร้าย
“ถ้าฉันจำไม่ผิด แม่ฉันได้คืนเงินทั้งหมด 10000 ที่ยืมมาจากบริษัทของนายแล้วไม่ใช่หรอ ? ทำไมถึงได้ตามมาก่อกวนเราอีก ?”
สำหรับสามคนนี้นั้นถังซิ่วรู้จักเป็นอย่างดี
ตอนที่แม่เขาจะเปิดร้านอาหารก็ได้ยืมเงินมาจากญาติทั้งหลาย 50000 ดอลลาร์ พร้อมกับกัดฟันกู้เงินนอกระบบ
พวกเขาคิดว่าครอบครัวของเขามีหนี้อยู่เท่าหมด 50000 ดอลลาร์เท่านั้น ตราบได้ที่ยังมีร้านอาหารอยู่ไม่นานเขาก็สามารถที่จะจ่ายหนี้นี้ได้ทั้งหมด
ไม่เคยคิดเลยว่าหนี้นอกระบบนั้นได้เพิ่มดอกเบี้ยแต่ละเดือนขึ้นจาก 3.3 เปอร์เซ็นต์ เป็น 7.7
หนี้ 50000 ที่กำหนดจ่ายในครึ่งปีแต่ดอกเบี้ยที่เขาจ่ายนั้นต้องจ่ายทุกๆเดือนเดือนละ 12000 ดอลลาร์
หลังจากนั้นแม่ลูกคู่นี้ก็ได้แต่ทนทุกข์ทรมานอยู่ในฝันร้ายพวกนี้
หลังจากที่ร้านอาหารทำเงินได้ในเดือนแรก ทางเจ้าหนี้ก็ได้เข้ามาบีบบังคับเอาดอกเบี้ยไปพร้อมกับข่มขู่ว่าให้หาเงินมาภายในสามวันไม่งั้นจะทุบร้านทิ้ง
แม่และลูกไม่มีหนทางอื่นนอกจากจะต้องทำตัวหน้าด้านไปขอยืมตังจากญาติๆทั้งหลายสามวันต่อมาพวกเขาก็หาเงินมาจ่ายคนพวกนี้ได้
หลังจากที่คนเหล่านี้รับรู้ว่าเธอสองแม่ลูกนั้นเป็นพวกที่ข่มขู่ได้พวกเขาก็เริ่มมาที่ร้านเธอทุกเดือนพูดจาลามปามและทำให้สองแม่ลูกต้องอับอายอยู่บ่อยๆ
ร้านอาหารของซูหลิงหยุนนั้นอยู่ในพื้นที่เก่าเฮ้อจี้เธอเก็บเงินอย่างมุ่งมั่นจนกำไรของแต่ละเดือนแทบจะไม่มี
หลังจากผ่านไปครึ่งปี เธอสามารถจ่ายหนี้คืนบริษัทพวกนี้ได้ทั้งหมดทำให้เธอไม่เหลือเงินติดตัวซักแดงจนไม่สามารถที่จะจ่ายค่าเล่าเรียนของ ถัง ซิ่ว ได้ด้วยซ้ำ
หลังจากที่ซูหลิงหยุนเห็นชายใส่สูททั้งสามพร้อมกับลูกเธอที่กำลังอยู่ในอารมณ์ดุร้ายนั้นใบหน้าของเธอซีดเผือด
“ถังซิ่วนี้แกกล้าที่จะลงมือกับพวกเราอย่างนั้นหรือ ? รู้ไหมแก๊งค์หมาป่าสวรรค์หนุนหลังเราอยู่ ? เชื่อไหมว่าเราใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็จัดการพวกแกสองแม่ลูกได้หนะ ?”
ชายผมเกรียนได้ดึงกระดูกไก่ออกจากหน้าผากของเขาพร้อมดุด่า
“เราได้จ่ายหนี้เมื่อครึ่งปีก่อนให้พวกแกหมดแล้ว แกก็รู้ว่าสมองของฉันมีปัญหา แกบอกฉันทีสิว่าถ้าฉันฆ่าพวกแกทั้งสามคนมันจะผิดกฎหมายหรือเปล่า?”
ถังซิ่วยิ้มพร้อมกับกระหน่ำโจมตีไปที่ชายผมเกรียน
ได้ยินแค่เสียง “กร๊อบ” กระดูกไหล่ของชายผมเกรียนได้แตกหักพร้อมใบหน้าที่บิดเบี้ยวจนไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงได้
“ฉันจะถามอีกครั้ง หนี้เก่าก็จ่ายแล้ว ทำไมถึงยังตามมาหาเรื่องเรา”
ถังซิ่วไม่ได้มองไปที่ชายผมเกรียนนั้นต่อแต่หันไปจ้องชายสองคนที่เหลือ
“ถังงง ....... ถังซิ่ว หนี้ของเราก่อนหน้านี้ได้จ่ายไปแล้ว แต่มีคนบางคนได้เซ็นข้อตกลงโอนหนี้มาที่บริษัทเราเมื่อเดือนที่แล้วทำให้ตอนนี้นายมีสัญญาหนี้กับบริษัทเราอีกครั้ง”
ภายใต้สายตาที่ดุร้ายของถังซิ่วนั้นพวกเขาทั้งสองอยากจะตะโกนว่าไอ้เด็กเวรเป็นอย่างมากแต่เมื่อคำพูดกำลังติดอยู่ที่ปากแล้วพวกเขาก็ได้รีบเปลี่ยนสรรพนามโดยทันที
“ซิ่วน้อย นั่นเป็นลุงของลูก เราได้ยืมเงินของเขามา 50000 ดอลลาร์ น่าจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อนที่ทำให้เขาโมโหและอับอายเพราะงั้นเขาถึงได้โอนสัญญาหนี้ไปให้บริษัทพวกนี้”
เมื่อนึกถึงเรื่องในร้านอาหารก่อนหน้านี้ของบั่นโฉวและดิ่งซี่นั้นทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก
ถังซิ่วไม่เข้าใจเป็นอย่างมากว่าทำไมลุงของเขาถึงต้องทำแบบนี้
“แม่ ทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ไม่บอกผมกัน ?”
หลังจากเงียบอยู่นานเขาได้เอ๋ยปากถาม
ซูหลิงหยุนไม่ได้ตอบคำถามเขาแต่เขาสามารถเห็นคำตอบได้ภายในดวงตาของเธอ
แม่เขาไม่บอกเกี่ยวกับเรื่องร้านอาหารเพราะไม่อยากให้เขาเกิดความเครียดไม่อยากให้การเรียนเขาตกลง
ถังซิ่วได้รู้สึกเกลียดตัวเองโดยทันที ทำไมถึงได้ไม่แสดงความแข็งแกร่งของตัวเองก่อนหน้านี้แม่ของเขาต้องแบกรับความกดดันทั้งหมดไว้คนเดียวโดยที่เขาไม่ได้รับรู้อะไรเลย
“50000 ดอลลาร์ใช่ไหม !! แกเอาบัตรเงินสดนี่ไปแล้วไสหัวออกไปซะ ถ้าพวกแกยังกล้าที่จะมาก่อกวนพี่น้องของฉันอีกรับรองเลยว่าฉันจะทำให้บริษัทแกหายไปจากเมืองนี้ !!!!”
ระหว่างที่ถังซิ่วกำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการกับปัญหานี้ยังไงดี ก็ได้มีเสียงดังเหมือนฟ้าผ่าขึ้นภายในบ้านซึ่งนั่นเป็นเสียงของหยวนชูหลิง
“เจ้าอ้วน มานี่ได้ไง ?”
ถังซิ่วรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
แม้ว่าจะรู้จักหยวนชูหลิงมานานแล้วแต่เพราะบ้านที่น่าอดสูของเขาถึงได้ไม่เคยพาอีกฝ่ายมาเล่นที่บ้านเลยซักครั้งแต่ไม่เคยคิดเลยว่า หยวนชูหลิงจะมาหาเขาเอง
“ลูกพี่ นายไม่ซื่อสัตย์ต่อฉันเลย ทั้งๆที่ครอบครัวพบกับความยากลำบากแต่กลับไม่บอกฉันนี่นายไม่เห็นว่าฉันเป็นพี่น้องแล้วสินะ”
หยวนชูหลิงชกไปที่อกของถังซิ่วเบาๆพร้อมกล่าวอย่างยิ้มๆ
“แม่ครับ,ผมจะแนะนำให้รู้จัก เขาเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมเป็นตายของผมเพียงคนเดียวในโรงเรียน ตอนที่ถูกไล่ไปห้องสิบเขาก็ย้ายตามมาที่ห้องสิบกับผม เขามีชื่อว่าหยวนชูหลิง”
เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของแม่เขาก็ได้อธิบายออกไป
“อ่อ ที่แท้ก็เป็นเพื่อนของ ซิ่วน้อยนี้เอง ยินดีต้องรับสู่บ้านของเรานะ”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของถังซิ่วแล้วนั้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นแต่เมื่อสายตาเธอไปหยุดอยู่ที่ชายที่นอนอยู่ทั้งสามนั้นรอยยิ้มเธอก็ได้หายไปในทันที
“ยังไม่รีบไปอีกหรอ ? หรือจะต้องให้ฉันเป็นคนไปส่ง ??”
หลังจากเห็นสายตาของซูหลิงหยุนนั้นหยวนชูหลิงก็รีบตะโกนด่าชายใส่สูททั้งสามคน
“นายน้อยหยวน ขออภัยด้วยครับ เราไม่รู้ว่านายน้อยถังเป็นเพื่อนของคุณ ถ้ารู้อย่างนั้นเราคงไม่กล้าที่จะมาหาเรื่องเขาแน่นอน”
“นายน้อยหยวน บัตรเงินสดนี่คุณเก็บไว้เถอะ ก่อนหน้านี้เราไม่ระวังทำให้อาหารของคุณซูและนายน้อยถังเสียหาย หนี้ 50000 ดอลลาร์นั้นถือว่าเป็นค่าชดใช้อาหารนั่นแล้วกันแต่ขอร้องนายน้อยว่าได้โปรดให้บริษัทเราได้ทำธุรกิจต่อในเมืองนี้ด้วยเถอะ”
หลังจากที่ชายทั้งสองพูดจบก็ได้แบกชายผมเกรียนออกไป
ซูหลิงหยุนและถังซิ่วนั้นคิดว่าการกระทำของ ยวนชูหลิงจะต้องสร้างปัญหาใหญ่แน่ๆแต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะกลับกลายเป็นแบบนี้ ทำให้พวกเขาสองแม่ลูกได้แต่ยืนงง
