ตอนที่แล้วตอนที่ 164 เอาชีวิตของข้ากลับคืนมา !!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 166 อาเฮง เจ้าโชคดีจริง ๆ

ตอนที่ 165 แม้จะเป็นผี ข้าก็ไม่ให้อภัยเจ้า


เสียงร้องเพลงนี้ดังและชัดเจน ดำเนินการเป็นเวลานานพอสำหรับผู้ที่อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงที่จะได้ยินมันอย่างชัดเจน

เฟิงเซียงหรูปล่อยเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว “หือ?”

เหยาซื่อและอันชิก็มองออกไปนอกหน้าต่าง

กลุ่มครอบครัวเฟิงมาถึงนอกประตูเมืองแล้ว ในเวลานี้มันเป็นตอนเที่ยง แม้ว่าดวงอาทิตย์จะไม่ส่องแสงจ้าเหมือนในต้นฤดูใบไม้ร่วง แต่มันก็ยังดูเหมือนว่าจะยังแขวนอยู่สูงบนท้องฟ้า รังสีของมันทำให้คนในตระกูลเฟิงต้องหลบสายตา

ทั้งกลุ่มหยุดหลังจากได้ยินสิ่งนี้ ระหว่างพวกเขากับประตูเมืองหลวง พวกเขาเห็นนักแสดงหญิงแต่งกายด้วยชุดสีขาว ขณะนี้นางกำลังอยู่ในระหว่างพิธีศพทำให้แขนเสื้อกว้างของนางพลิ้ว ที่ด้านข้างของนางมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเล่นพิณซึ่งสวมชุดสีขาว มีแม้แต่ดอกไม้สีขาวบนหัวของนาง นางมาร้องเพลงพร้อมกับพิณ

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองทำงานร่วมกันมาเป็นเวลานาน การร้องเพลงและเล่นพิณกลมกลืนกันอย่างสวยงาม เสียงเพลงเศร้าทำให้ผู้ฟังร้องไห้

มีคนที่ผ่านมา ณ ที่แห่งนี้ ในขณะที่เข้าและออกจากเมืองหลวง ทุกคนหยุดดู ฮูหยินและบุตรสาวบางคนหยุดเพื่อซับน้ำตา

แต่เมื่อผู้คนเริ่มได้ยินเสียงร้องเพลงและเสียงพิณ พวกเขาได้ยินเสียงคนตะโกนอย่างโกรธแค้นภายในรถม้าของตระกูลเฟิง “เหลวไหล !” ทุกคนต่างตกใจกัน ผู้คนในตระกูลเฟิงก็ตัวสั่นด้วย เมื่อรู้ว่าเฟิงจินหยวนโกรธ

และพวกเขาไม่สามารถตำหนิเฟิงจินหยวนที่โกรธได้ นักแสดงคนนี้ร้องเพลงอะไร อะไรคือสิ่งที่เกี่ยวกับคุณหนูรองตระกูลเฟิงที่ต้องตายอย่างน่าเศร้า และให้เสนาบดีเฟิงคืนชีวิตของคุณหนูรอง สิ่งนี้จะถือว่าเป็นการแสดงได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าพยายามนำวิญญาณผู้ตายกลับมา

ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเปลี่ยนเป็นซีดขาวด้วยความโกรธ เขารีบออกจากรถม้าของเขาและสั่งบ่าวรับใช้ส่วนตัวของเขาว่า “จัดการคนที่ทำให้เกิดความวุ่นวายสำหรับเสนาบดีคนนี้!”

บ่าวรับใช้ส่วนตัวปฏิบัติตามและเรียกให้บ่าวรับใช้บางคนไปด้วยกัน พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะลงมือ

แต่ตัวละครของนักแสดงนั้นดีมาก นางไม่ได้สนใจคนเหล่านี้เพราะนางยังคงร้องเพลงในสิ่งที่นางควรร้องเพลง มีคนหนึ่งที่เรียกคุณหนูรองอีกคนหนึ่งเรียกเฟิงหยูเฮง มันเป็นความเศร้าโศกอย่างแท้จริง

บ่าวรับใช้ของตระกูลเฟิงก็โกรธเช่นกัน มันน่ากลัวเกินไป ตอนนี้แม้แต่นักแสดงก็ยังกล้าที่จะต่อต้านเสนาบดีคนนี้

ความรู้สึกโกรธทำให้พวกเขารีบเร่ง พวกเขายกมือขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะโจมตีนักแสดง

แต่ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงเด็กสาวพูดออกมาว่า “ใครกล้าโจมตี ?”

บ่าวรับใช้ของตระกูลเฟิงตกตะลึง แต่พวกเขาไม่สามารถหยุดยั้งมือของพวกเขาได้ เมื่อเห็นว่าการโจมตีครั้งนี้กำลังจะลงจอด บ่าวรับใช้ส่วนตัวที่เคยอยู่ข้างเฟิงจินหยวนมาหลายปีก็ได้ตอบโต้และคว้ามือนี้ ในเวลาเดียวกันเขาพูดอย่างเงียบ ๆ “หยุดการเคลื่อนไหว !”

บ่าวรับใช้ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดวงตาของบ่าวรับใช้นั้นเฉียบคมมาก ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า "ให้ข้าดูว่าใครกล้าโจมตี" ดวงตาของเขาได้ติดตามเสียงเพื่อค้นหาต้นเสียง เป็นผลให้เขาสังเกตเห็นเด็กสาวสองสามคนในชุดสีขาวยืนอยู่ในฝูงชน ในกลุ่มนี้เขาจำได้หนึ่งในนั้นเป็นองค์หญิงวู่หยาง

สิ่งที่เขาเห็น เฟิงจินหยวนก็เห็นได้อย่างชัดเจนเช่นกัน เขาถูกทิ้งไว้เพียงแค่ความรู้สึกปวดหัว แต่เขายังคงต้องเดินหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเผชิญหน้ากับซวนเทียนเก้อ เขาคุกเข่า “เฟิงจินหยวนคารวะองค์หญิงวู่หยาง”

จากนั้นซวนเทียนเก้อก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เด็กหญิงที่อยู่กับนางก็เดินหน้าต่อไป น่าประทับใจพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีของเฟิงหยูเฮง เหรินซีเฟิง เฟิงเทียนหยู และเป่ยฟู่หรง

ทั้งสี่สวมเสื้อผ้าสีขาวและประทับดอกไม้สีขาว พวกเขาไม่มีใครแต่งหน้าเลย เมื่อพวกเขายืนเผชิญหน้ากับเฟิงจินหยวน

เฟิงจินหยวนรู้ว่าทั้งสี่คนมีความสัมพันธ์อันดีกับเฟิงหยูเฮง ตอนนี้พวกเขาปิดกั้นทางเข้าสู่เมืองหลวง พวกเขายังพานักแสดงมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังสร้างปัญหา แต่องค์หญิงวู่หยางที่นี่ เขาจะทำอะไรได้? เขากล้าทำอะไร ?

ซวนเทียนเก้อไม่สนใจแม้แต่เฟิงจินหยวน นางให้ความสนใจกับนักแสดงที่ไม่ได้ร้องเพลงอีกต่อไป นางถามนางว่า "ใครบอกให้เจ้าหยุด ? "

นักแสดงฉลาดมาก การแจ้งเตือนเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขาที่จะเริ่มการแสดงต่อในทันที

ในครั้งนี้เพลงของพวกเขาน่ากลัวยิ่งกว่า “เสนาบดีเฟิง ท่านมีบุตรชายและบุตรสาวมากมาย ดังนั้นท่านจึงไม่ควรละเลยเฟิงหยูเฮง แต่นางเกิดมาในครอบครัวของท่านและเมื่อตาย นางก็เป็นผีของตระกูลเฟิง เลือดของตระกูลเฟิงไหลเวียนอยู่ในร่างกายของนาง ทำไมท่านถึงได้เกลียดนางถึงขั้นวางเพลิงในห้องบุตรสาวของท่านเองจนทำให้ไฟคลอกนางจนเสียชีวิต”

เฟิงจินหยวนรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินเรื่องนี้และไม่สามารถช่วยได้ แต่พูดด้วยความอยากรู้ “ข่าวลือเหล่านี้มาจากที่ไหนกันแน่?”

นักแสดงยังคงร้องเพลง “ในโลกนี้ไม่มีควันหากปราศจากไฟ เสนาบดีเฟิงหากท่านไม่รู้สึกผิด ทำไมท่านกระจายข่าวการฆ่าลูกสาวของท่านเอง กระจายมันอย่างกระตือรือร้น?”

เฟิงจินหยวนโกรธมากจนใจเต้นตุบ ๆ  ไม่มีใครในตระกูลเฟิงสามารถทนอยู่ในรถม้าได้อีกต่อไปเพราะพวกเขาทั้งหมดออกจากรถม้า

เหยาซื่อเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว นางมองซวนเทียนเก้อและเพื่อนๆ ของนางด้วยความรู้สึกขอบคุณ

ซวนเทียนเก้อผงกหัวนาง แล้วหันไปสนใจฮูหยินผู้เฒ่า หลังจากนั้นไม่นานนางก็ถามฮูหยินผู้เฒ่าว่า "อาเฮงเสียชีวิตแล้ว ท่านฮูหยินผู้เฒ่าไม่คิดถึงนางหรือเจ้าค่ะ?"

ทำไมฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่คิดถึงเฟิงหยูเฮง ตอนนี้นางถูกซวนเทียนเก้อถามเช่นนี้ นอกเหนือจากเพลงงานศพที่อยู่ข้าง ๆ แล้วจิตใจของนางจะไม่แตกสลายได้อย่างไร นางเริ่มเช็ดน้ำตาทันที

ซวนเทียนเก้อกล่าวต่อ “เมื่ออาเฮงอยู่ที่นี่ ทุกครั้งที่ท่านฮูหยินผู้เฒ่าปวดหลังหรือปวดขา รู้สึกเจ็บปวด นางจะไม่นอนทั้งคืนเพื่อเตรียมพลาสเตอร์ยาให้ท่านย่า ข้าคนนี้เคยถามนางว่าทำไมนางถึงสร้างปัญหากับตัวเอง และในความเป็นจริงนางกล่าวว่าในครอบครัวนี้ บิดาของนางไม่สนใจนาง มีแต่ย่าที่ดีกับนางเสมอ นางไม่สามารถปรนนิบัติย่าของนางได้ แต่ตอนนี้นางกลับมาในที่สุดไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนมันก็เป็นสิ่งที่ควรทำ น่าเสียดายที่ตั้งแต่นี้ไปหลานสาวที่มีน้ำใจและมีความสามารถทางการแพทย์นี้จะไม่สามารถปรนนิบัติท่านฮูหยินผู้เฒ่าอีกต่อไปได้”

เสียงร้องไห้ของฮูหยินผู้เฒ่าดังขึ้น นางร้องไห้ขณะพูดว่า “อาเฮง, อาเฮงของข้า !” พวกเขาร้องไห้คร่ำครวญ

เฟิงจินหยวนปวดหัวจากเสียงร้องไห้ของฮูหยินผู้เฒ่า เขาต้องการพูดปลอบโยนเพียงไม่กี่คำ แต่เขาเห็นเหรินซีเฟิงได้นำถ่านออกมาและวางไว้ที่กลางถนน บ่าวรับใช้ก็นำกระดาษเงินกระดาษทองไปกองหนึ่ง จุดไฟ นางก้มลงและเริ่มเผากระดาษเงินกระดาษทอง ในขณะที่เผามันนางเริ่มพูดพึมพำ “อาเฮง พวกเราพี่น้องไม่ต้องการให้มิตรภาพของเราสั้นนัก เจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้ากำลังจะกลับบ้านเพื่อเซ่นไหว้บรรพชนของเจ้า อย่างไรก็ตามเจ้าไม่รู้ว่าเจ้าจะไปแล้วไม่ได้กลับมา ตระกูลเฟิงที่สง่างามมีบ่าวรับใช้จำนวนมาก แต่ก็ยังมีความเป็นไปได้ที่จะปล่อยให้เจ้าเสียชีวิต อาเฮงไม่ว่าเจ้าจะเป็นหยื่อหรือไม่ หากเจ้าได้รับอันตรายจากใครบางคนอย่างแท้จริง เจ้าต้องจำไว้ว่าให้ค้นหาบุคคลนั้นเพื่อชำระหนี้นี้ แม้ว่าเจ้าจะต้องกลายเป็นผี เจ้าก็ไม่สามารถยอมให้พวกมันมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขได้ !” หลังจากพูดอย่างนี้นางเงยหัวของนางขึ้นและมองไปบริเวณรอบ ๆ นั้น ในท้ายที่สุดนางจ้องมองใบหน้าของเฟิงเฉินหยู

เฟิงเฉินหยูยืนอยู่ในฝูงชนพร้อมกับใบหน้าของนางเปื้อนสีดำ ตอนแรกนางมาเพื่อความบันเทิง แต่ใครจะรู้ว่าเหรินซีเฟิงจะสามารถหานางเจอได้อย่างถูกต้อง เฟิงเฉินหยูถอยหลังกลับด้วยความกลัวแม้ว่านางจะหลบหนีจะกลับไปที่รถม้า ตอนนี้นางไม่ต้องการแสร้งอีกต่อไป เมื่อได้รับความตกใจเช่นนี้แล้วจิตใจของนางก็ตกต่ำ นางไม่สามารถแม้แต่จะตกใจเล็กน้อย

เหรินซีเฟิงมองไปที่ร่างของเฟิงเฉินหยูถอยกลับ นางยังคงคุกเข่าอยู่ที่นั่นและเผากระดาษเงินกระดาษทอง

สำหรับเฟิงเทียนหยูและเป่ยฟู่หรง ทั้งคู่หยิบกระดาษเงินกระดาษทองขนาดใหญ่จำนวนหนึ่งแล้วก็เริ่มโปรยมัน พวกเขาทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ เมื่อพวกเขาร้องเพลง พวกเขาจะโปรยกระดาษเงินกระดาษทองไปด้วย

ประชาชนที่กำลังมองหา เริ่มชี้ไปที่คนของครอบครัวเฟิง ผู้คนที่ได้ยินเกี่ยวกับตระกูลเฟิงเริ่มถกกันอย่างเงียบ ๆ “คุณหนูรองถูกขับไล่ไปยังภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือในวัยเด็ก ในตอนแรกวางแผนให้อดตาย คงมีความคิดว่าชีวิตของนางจะอยู่ได้นานแค่ไหน นางไม่เพียงไม่ตายเท่านั้น นางยังกลับมาอย่างปลอดภัย”

บุคคลอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “คุณหนูรองคือหลานสาวของคนที่รู้จักกันในชื่อนายแพทย์เหยา ตอนนี้นางยังคงจัดการร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวง”

“ในกรณีนี้แล้ ท่านเสนาบดีเฟิงไม่ในใจว่าลูกสาวที่เสียชีวิตนั้นเป็นเรื่องจริงหรือ”

“มีความเป็นไปได้เช่นนี้ แม้แต่องค์หญิงวู่หยางก็เอ่ยออกมาเช่นนี้ มันจะผิดพลาดได้อย่างไร”

ความขยะแขยงของประชาชนสำหรับเฟิงจินหยวนนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดเฟิงจินหยวนก็ทนไม่ไหว เขาถามซวนเทียนเก้อ “องค์หญิงวู่หยาง ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ ?”

ใครจะรู้ว่านางจะไม่สนใจเขาต่อไป แต่นางกลับมองไปที่ฝูงชนของผู้คนจากตระกูลเฟิงอีกครั้ง คราวนี้นางจ้องมองไปที่ฮันชิ นางขมวดคิ้วและพูดว่า “สำหรับงานศพของสมาชิกในครอบครัวจริง ๆ แล้วมีใครบางคนที่สวมใส่เสื้อผ้าที่มีสีสันสดใส ครอบครัวเฟิงของท่านต้องการทำแบบนี้หรือ ?” หลังจากที่นางพูดจบนางยื่นมือแล้วชี้ไป “องค์รักษ์มานี้ ไปฉีกชุดของนางแล้วส่งมาให้ข้า!”

ทหารองครักษ์เดินมาจากไหนไม่รู้และเดินตรงไปหาฮันชิโดยไม่พูดอะไรสักคำ ระหว่างการพยายามยับยั้งของเฟิงจินหยวนกับเสียงกรีดร้องของฮั่นชิ องครักษ์ได้ฉีกเสื้อ แขนเสื้อ คอเสื้อ และชายเสื้อของฮันชิ

องครักษ์นำไปให้ซวนเทียนเก้อ "องค์หญิง !"

ซวนเทียนเก้อพยักหน้า “เก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในที่ปลอดภัย หากเสนาบดีเฟิงประสงค์จะร้องเรียนในอนาคต เราจำเป็นต้องมีหลักฐานบางอย่าง”

เฟิงจินหยวนโกรธจนอ้าปากค้าง ตามคำพูดของซวนเทียนเก้อ เขาพยักหน้า “เสนาบดีคนนี้จะต้องไปขอให้ฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสินอย่างแน่นอน ! เป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะได้รับอนุญาตให้ดูถูกข้าราชสำนักโดยไม่มีเหตุผลเพียงพอ เพราะท่านเป็นองค์หญิง !”

ซวนเทียนเก้อจะกลัวสิ่งนี้ได้อย่างไร นางเชิดหน้าแล้วตอบเสียงดัง “งั้นก็ไปซิ! แค่ไปบอกเสด็จลุงว่าท่านฆ่าว่าที่ลูกสะใภ้ของพระองค์ ให้เสด็จลุงตรวจสอบ และดูว่าเกิดอะไรขึ้น! แน่นอนว่าองค์หญิงวู่หยางนี้จะส่งผู้คนลงไปยังมณฑลเฟิงตงเพื่อตรวจสอบ ! เฟิงจินหยวนไม่ว่าท่านจะรู้สึกผิดหรือไม่ก็ตาม ท่านควรรู้อยู่แล้ว หากเราพบเบาะแสอย่างแท้จริงโปรดระวังว่าพี่เก้าของข้าให้ดี ระวังคฤหาสน์ตระกูลเฟิงจะถูกไฟใหม้ทั้งหมด เพื่อล้างแค้นให้กับอาเฮง !”

นางถ่มน้ำลายใส่คำเหล่านี้อย่างดุเดือด ในเวลาเดียวกันซีเฟิงเสร็จสิ้นการเผากระดาษเงินกระดาษทองของนาง เฟิงเทียนหยูและเป่ยฟู่หรงก็ทำการโปรยกระดาษเงินกระดาษทองของพวกเขาด้วย กลุ่มนี้ยืนอยู่ข้างซวนเทียนเก้ออีกครั้ง และได้ยินคำสั่งของซวนเทียนเก้อ “เรากลับกันเถิด!” เด็กสาวทั้งสองหันกลับและเดินผ่านประตูเมืองหลวง

เฟิงจินหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าเรื่องนี้จบลงในที่สุด หากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไป เขาจะไม่รู้จริงๆ ว่าจะแก้ไขได้อย่างไร

แต่เขาก็ได้ยินเสียงซวนเทียนเก้อตะโกนดังขึ้นมาไม่ไกล “ร้องเพลงต่อและเล่นให้ข้าต่อไป ไม่จำเป็นต้องขวางทางตระกูลเฟิง หากพวกเขาต้องการเข้าสู่เมืองหลวงเพียงแค่ติดตามพวกเขาไปจนถึงคฤหาสน์เฟิง ร้องเพลงจนกว่าท้องฟ้าจะมืด และค่าตอบแทนจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า !”

ด้วยคำพูดเหล่านี้ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกได้ถึงรสหวานและคาวในลำคอของนาง เมื่อเลือดเต็มปาก นางเม้มปากของนางแน่นแล้วกลืนลงไป อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงสดและความดันโลหิตสูงขึ้น

ยายจาวรีบค้นหายาของนางด้วยความกลัว หลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่ากินยา นางก็เริ่มคิดถึงเฟิงหยูเฮงมากขึ้น และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

เฉินหยูนั่งอยู่ในรถม้าของนาง เมื่อได้ยินเสียงร้องของฮูหยินผู้เฒ่าที่ร้องไห้ดังมาจากด้านนอก นางกัดฟังด้วยความโกรธ นางยกมืออย่างไม่รู้ตัวอยากจะบีบคอสาวใช้ส่วนตัว แต่เมื่อนางยกมือขึ้นนางก็พบว่าไม่มีคนเช่นนั้นที่จะระบาย ในการเดินทางครั้งนี้นางพายี่หยูมาคนเดียว ตอนนี้ยี่หยูเสียชีวิตแล้ว คนเดียวที่อยู่ข้าง ๆ นางก็คือผู้คุ้มกันลับของบิดาของนาง

ยามลับที่อยู่นั่นสามารถเห็นความตั้งใจของเฉินหยูและหัวเราะกับตัวเอง สบตากับการดูถูกเหยียดหยาม เขาหันหน้าหนี

เฟิงจินหยวนเห็นว่าเสียงร้องไห้ของฮูหยินผู้เฒ่าไม่หยุด เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะขึ้นไป และปลอบโยนนาง เมื่อเขาเข้ามา นางก็หยุดร้องไห้ แต่นางจำได้ว่าซวนเทียนเก้อสั่งคนฉีกเสื้อผ้าของฮันชิ

หันศีรษะของนาง ฮันชิกำลังยืนอยู่ห่างไกลและเช็ดน้ำตาของนาง คอของนางถูกองครักษ์ฉีกเปิด แต่นางไม่รู้ว่าจะปกปิดอย่างไร ดังนั้นคอเสื้อก็ยังคงเปิดอยู่ ในบรรดาผู้สังเกตการณ์ด้านข้าง มีสายตาที่จ้องมองอย่างจาบจ้วงเข้าไปในปกเสื้อของนาง และแม้แต่นางก็เห็นว่ามีผู้ชายหลายคนแอบกลืนน้ำลายของพวกเขา

ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธและวิ่งไปหาฮันชิ นางยกขาของนางขึ้นเตะฮันชิ

ฮันชิสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ และหลบไปโดยไม่รู้ตัว

นี่เป็นเรื่องปกติ แต่ร่างกายของฮูหยินผู้เฒ่าถลาไปข้างหน้า นางหยุดขาของนางไม่ทำ ทำให้นางต้องล้มลงกับพื้น!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด