ตอนที่แล้วตอนที่ 34 วิชาป้องกันตัวร่างภูตินรกอุดร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 36 โกรธจนหน้าเขียว

ตอนที่ 35 ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จบไปแล้วเหรอ?


ในตอนเช้า เมืองเทียนชุ่ย เลขที่95 โรงเรียนมัธยมระดับกลาง

ตอนนี้นักเรียนแต่ละคนล้วนมารวมตัวกันบนสนามฝึกฝนขนาดยักษ์ ที่แบ่งนักเรียนแต่ละชั้นแต่ละระดับ ทุกคนต่างต่อแถวกันแน่นจำนวนคนก็อย่างน้อยหนึ่งหมื่นคน

เนื่องจากการแข่งขันการต่อสู้เป็นงานใหญ่ประจำปีของโรงเรียน เหมือนกับการแข่งขันกีฬาระดับโลกก่อนหน้านี้ นักเรียนทั้งหลายต่างตื่นเต้นกับการต่อสู้ในครั้งนี้

ก่อนที่การแข่งขันการต่อสู้จะเริ่มขึ้นนักเรียนต่างมารวมตัวกันฟังคำปราศรัยของผอ. และกำหนดการต่อสู้ การต่อสู้ก็จะเริ่มขึ้น

นักเรียนที่เข้าร่วมมีไม่มากนักมีเพียงแค่นักเรียนชั้นปีสามเท่านั้น การแข่งขันการต่อสู้จะเสร็จสิ้นภายในหนึ่งวันเพื่อไม่ให้เสียเวลามากเกินไป

เซียะปิงเข้ามาที่สนามฝึกฝนของโรงเรียน ไม่นานเขาก็พบกับคนที่อยู่ในชั้นเรียนเขาเห็นกั๊วว่านกับหยางเว่ยหลังจากที่ไม่ได้เห็นพวกเขามานาน

"นี่พี่น้อง พวกเราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เซียะปิงรียมาทักทายทันที

กั๊วว่านกับหยางเว่ยกำลังคุยกันอย่างมีความสุข พวกเขาได้ยินเสียงคนคนหนึ่งมันเปรียบเสมือนเสียงปีศาจดังก้องขึ้นมาในหูของพวกเขา พวกเขาตัวสั่นเมื่อเห็นเซียะปิงผู้โหดเหี้ยมเดินเข้ามา

ไม่เห็นเจ้าสารเลวนี่มาสัปดาห์หนึ่งแล้ว เจ้าเซียะปิงคนนี้ชั่วร้ายมาก พวกเขากัดฟันขณะที่จ้องมองมาทางเซียะปิง

เซียะปิงไม่สนใจอะไรตบบ่าพวกเขาอย่างอบอุ่น "คิดไม่ถึงพวกนายถูกปล่อยตัวออกมาเร็วจัง ไม่ใช่โดนขังไว้เจ็ดวันเหรอ? "

ออกมาจากคุก? แกมันทำพวกฉันขายหน้าแล้วยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอ? ปากมันไม่มีซิปหรือไง ทำไมมันไม่เงียบไปซะ กั๊วว่านกับหยางเว่ยใบหน้าดำคล้ำขึ้นมาทันที พวกเขากำลังจ้องเจ้าสวะไร้ยางอายคนนี้อยู่

พวกเขาอยากจะปกปิดจุดด้อยเอาไว้ แต่กลับมีคนบางคนมาบอกว่าพวกเขาออกมาจากคุก พวกเขาเป็นนักเรียนไม่ใช่อาชญกร พูดแบบนี้คิดว่านักเรียนคนอื่นจะไม่สนใจหรือไง?

เดิมพวกเขาคิดว่าจะปิดเรื่องนี้ แล้วใช้เวลาที่เหลืออีกไม่กี่เดือนในโรงเรียนอย่างปลอดภัย แต่แผนการดันโดนเจ้าสารเลวนี่ทำลายลงไปอย่างไม่มีที่ชิ้นดี

พอได้ยินว่าทั้งสองคนออกมาจากคุก นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็สนใจขึ้นมาทันที

"ออกมาจากคุก? ไม่ใช่เรื่องนี้จบไปแล้วเหรอ? มีคนบางคนในโรงเรียนเข้าไปอยู่ในคุกด้วย? " นักเรียนห้องอื่นถามออกมาด้วยความสนใจ เมื่อได้ยินคำพูดของเซียะปิงพวกเขาก็จับกลุ่มนินทาทันที

"นี่ไม่รู้หรือไงนั้นกั๊วว่านกับหยางเว่ยเป็นนักเรียนห้อง 16 ชั้นปีที่สาม สองสามวันก่อนพวกเขาวิ่งแก้ผ้ารอบโรงเรียนแล้วโดนตำรวจจับคุมตัวไว้เจ็ดวัน"

"อี้ กล้าวิ่งแก้ผ้ารอบโรงเรียน ช่างเชี่ยวชาญทำเรื่องบัดสีซะจริงๆ "

"ได้ยินว่าทั้งสองคนนี้จิตไม่ปกติวางแผนทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว ตอนนี้ปีสามอีกไม่นานก็จะออกไปจากโรงเรียนเลยอยากสร้างชื่อเสียงให้เป็นที่จดจำของโรงเรียน"

"ความจริงจากไปจากโรงเรียนทิ้งชื่อเสียงดีๆ ก็เอาแล้วถึงจะมีคนไม่กี่คนที่รู้จักเขาก็ตาม"

"อี้ ไม่แค่จิตไม่ปกติ แต่เป็นคนอยากทิ้งชื่อเสียจิตไม่ปกติเอาไว้อีก"

นักเรียนกลุ่มหนึ่งกระซิบกัน แล้วมองดูหยางเว่ยกับกั๊วว่านด้วยท่าทางแปลกๆ

พวกเขารู้ดีว่าทั้งคู่ไม่ใช่คนที่ดีเท่าไหร่ เสียงนักเรียนนินทาพัดกระจายไปกับสายลม ชื่อเสียงของหยางเว่ยกับกั๊วว่านก็ถูกทำลายลงไปในโรงเรียนจนหมด

"ใช่แล้วพวกเขาไปอยู่ในคุก ได้ยินว่ามีคนชั่วร้ายอยู่มากมาย และมีหลายคนเป็นเกย์" เซียะปิงถามออกมาอย่างสงสัย "ไปอยู่ที่นั้นมาเจ็ดวันไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ? หรือตอนอาบน้ำ ไม่มีอะไรปล่อยผ่านมันไปเถอะ"

เกย์มากมาย?

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ท่าทางของกลุ่มนักเรียนก็วุ่นวายไปทั่ว พวกเขาต่างพากันจับกลุ่มนินทา พวกเขาพูดตามคำแนะนำของเซียะปิง คุกไม่ใช่สถานที่ที่ดี

ในที่นั้นมีแต่อาชญากร แต่ละคนล้วนเป็นผู้ชายร่างกำยำ หลายคนเป็นเกย์ เนื้ออ่อนสดๆ เข้าไปในคุกก็เหมือนลูกแกะเข้าไปในปากเสือไม่ใช่เหรอ?

"น้องสาวมันไม่ใช่แบบนั้น เจ้าวายร้ายเซียะปิงมันพยายามสร้างข่าวลือมั่วๆ " กั๊วว่านพูดออกมาด้วยความโกรธและเสียใจ ตอนที่พูดใบหน้าของเขาเขียว น้ำตาของเขาแทบจะไหลออกมาพวกเขากลั้นเสียงร้องไห้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะปากเจ้าปีศาจนั้น

ไม่มีใครคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น เจ้านี่มันจงใจเผยแพร่ข้าวออกไปเลยชัดๆ นักเรียนที่อยู่รอบตัวก็ต่างพากันคิดไปอีกด้านนั้นแล้ว หากข่าวลือแพร่ออกไปพวกเขายังจะหน้าหนาอยู่ในโรงเรียนได้อีกไหม?

หยางเว่ยจ้องมองเซียะปิงด้วยความโกรธ เขารู้เจ้าสวะนี่ไม่ได้ เขาจึงทำได้เพียงแค่หนีไปจากเจ้าคนหน้าด้านนี่

มันเลวร้ายมากเจ็ดวันที่ถูกตำรวจคุมตัว เวลาในคุกหนึ่งวันเหมือนประสบการณ์หนึ่งปี เขาไม่ได้โดนขุดทอง เขาไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้เลยตลอดชีวิต

เพราะเหตุนี้หยางเว่ยกับกั๊วว่านเมื่อวานความลำบากด้วยกันมาก็กลายมาเป็นคู่หูกัน

"ดูเหมือนว่าฉันจะทำพลาดไปแล้ว ฉันไม่น่าจะถามถึงเหตุการณ์ที่น่าเจ็บปวดนี่เลย คงไม่ได้มีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับนายนะ" เซียะปิงทำท่าทางอยากรู้ แต่ก็มองมาที่พวกเขาด้วยความมั่นใจว่าความลับจะไม่เปิดเผยออกมา

แกเข้าใจเหรอ? หากเจ้าบ้าน่ะสิ ไม่ต้องมาแกล้งทำมาเป็นไม่รู้เลย หากแกไม่่พูดเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น

เซียะปิงพูดเหมือนว่าเขาจะเป็นคนดี แต่คำพูดในทำนองนั้นทำให้คนอื่นสงสัยกั๊วว่านกัวหยางเว่ย และทำให้พวกเขาโกรธจนแทบบ้า

"เรื่องน่าเศร้า? ดูเหมือนจะมีบ้าอย่างเกิดขึ้นจริงๆ "

"ฉันรู้อะไร? นอกจากพวกนายโดนขังไว้เจ็ดวันล้อมรอบไปด้วยเกย์มากมาย นอกนั้นฉันไม่รู้อะไรจริงๆ "

"พวกเขากำลังกดดันนักเรียนคนนี้ เพื่อให้นักเรียนคนนี้เก็บความลับของพวกเขาไว้ คิดไม่ถึงความลับแตกออกมาจนได้"

"ทุกคนเพียงแค่รู้ว่านายสองคนโดนขังเอาไว้เจ็ดวัน เจ็ดวันเท่านั้น"

"อี้ แค่นึกภาพก็น่ารังเกียจที่สุดเลย"

"หากเอาเรื่องไปเขียนนวนิยายเรื่องพวกนี้จะต้องออกไปฉายเป็นหนังทำเงินได้หลายร้อยล้านเรื่องเลย"

"ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทั้งสองคนนี้ทำท่าทางเหมือนคนหมดแรง"

"นี่เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว พวกเขาเป็นโรคจิตกล้าวิ่งแก้ผ้าในโรงเรียน คนดีๆ ที่ไหนจะทำแบบนั้น"

"ชื่อเสียงที่ดีงามต้องจางหายไป พวกเราต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดของรุ่นพี่ทั้งสองคน"

กลุ่มนักเรียนพากันถอนหายใจด้วยความรู้สึกเศร้า กั๊วว่านกับหยางเว่ยรู้สึกว่าใบหน้าของพวกเขาถูกทำลายลงไป เมื่อคิดว่าทั้งเจ็ดวันนี้มีเรื่องน่าเศร้าแค่ไหน

เซียะปิงแกกับฉันมันยังไม่จบลงแค่นี้

กั๊วว่านกับหย่างเว่ยมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วถอนหายใจออกมาลึกๆ หน้าของพวกเขาเปลี่ยนกลายเป็นสีเขียวทั้งหมด พวกเขาคิดว่าไม่ตายก็จะสู้กับเจ้าสารเลวนี่ให้ได้ แม้ว่าจะต้องอยู่ในคุกเจ็ดวันก้ตาม

"นี่ไม่ใช่หมีทรราชเหรอ? เขาออกมาจากโรงพยาบาลเร็วแบบนี้? อาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นแล้วเหรอ? "

เซียะปิงไม่ได้ในใจหยางเว่ยกับกั๊วว่าน แต่เขาเห็นหมีทรราชเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาต้องไปให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นกับหมีทรราช

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด