DBWG ตอนที่ 26 เกล็ดสีเเดงโลหิต
ในขณะนี้กลิ่นอายที่ทำให้หลิงซีรู้สึกเป็นอัมพาตด้วยความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ก็หายไปในที่สุด หลิงซีคิดว่าหลงเฉินปกติดีแล้ว แต่นางก็ไม่ได้คิดเลยว่าหลงเฉินอยู่ในความทุกข์ทรมานมากจนเขากลิ้งอยู่บนพื้น นางรู้สึกกลัวและตกใจ หลิงซีรีบโผล่ออกมาจากดาบหลิงซีและร่างเล็กๆของนางบินหมุนรอบหลงเฉิน
"หลงเฉิน หลงเฉิน เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? อย่าทำให้ข้ากลัว......"
ขณะพูดคำเหล่านี้ดวงตาของนางค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ถ้านางยังมีน้ำตาเหลืออยู่พวกมันก็จะไหลออกมาในตอนนี้ทันที
"ผิวหนังของข้า มันช่างเจ็บปวด!"
ในขณะนี้หลงเฉินรู้สึกว่าทุกส่วนของร่างกายของเขาถูกกระตุ้นด้วยความเจ็บปวดที่ราวกับหัวใจของเขาไร้เรี่ยวแรงและอวัยวะของเขาแตกออก!
ภายในร่างกายของเขามรดกแกนแท้โลหิตหนึ่งในพันหยดได้แพร่กระจายอย่างแท้จริงเฉกเช่นยาพิษที่มีความเร็วในการแพร่การะจายทั่วทั้งร่างกายของเขา สภาพผิวหนังในปัจจุบันของเขาเกิดจากหยดโลหิตที่เข้ามาสัมผัสกับมัน
"หลงเฉินร่างกายของเจ้า...... มีอะไรบางอย่างได้เติบโตขึ้น!"
ตอนนี้หลงเฉินทรมานด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถจินตนาการได้ แต่เขาได้ยินเสียงเอะอะของหลิงซี ดังนั้นหลังจากได้ยินคำพูดของหลิงซีเขาก็ตกใจ เขาเปิดตาของเขากว้างและมองไปที่แขนของตัวเอง
สิ่งที่เขาเห็นคือแขนของเขาที่กลายเป็นสีแดงโลหิต แขนของเขาถูกแบ่งออกเป็นรูปแบบที่ประณีตและเป็นระเบียบประกอบด้วยพื้นที่ขนาดเล็กนับไม่ถ้วน แต่ละรูปแบบมีขนาดเท่าเล็บมือ และในแต่ละพื้นที่มีบางอย่างที่เกิดขึ้นจริง หลงเฉินตกใจที่พบว่าชิ้นส่วนรูปแบบเหล่านี้แท้จริงแล้วเป็นเกล็ดสีแดงโลหิต!
ในไม่ช้าเขาก็ตกใจมาก ขณะที่ทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขามองลงมาที่ร่างกายของตัวเอง ตามที่คาดไว้ร่างทั้งร่างของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชิ้นส่วนรูปแบบที่ประณีตและเป็นระเบียบ นิ้วของเขา,เท้า,หัวเข่าและข้อศอกของเขามีกระดูกยื่นออกมา พวกมันมีสีแดงโลหิตและมีรูปร่างเหมือนใบมีด มองไปที่ความแหลมคมดังกล่าวดูเหมือนว่ามันแหลมคมมากกว่าดาบปกติเสียอีก!
มองไปที่ใบมีดกระดูกที่ยื่นออกมา หลงเฉินนิ่งงัน: "นี่.....นี่เป็นกรงเล็บบัดซบอันใด? ข้ากลายเป็นสัตว์ปีศาจ?"
เขารู้สึกว่าหลังของเขาทันใดนั้นก็พบว่ามียอดแหลม ยอดแหลมสีแดงโลหิตสามารถพบได้ทั่วร่างกายของเขา แม้กระทั่งศีรษะของเขายังถูกปกคลุมด้วยเกล็ดที่ซับซ้อนเหล่านี้ ผมของเขาหายไปหมดแล้วและสิ่งที่ถูกแทนที่พวกมันดูดุร้ายยิ่ง มันเป็นเดือยแหลมสีแดงโลหิต!
แม้ว่าหลงเฉินไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่การตัดสินจากร่างกายและแขนขาของเขาตอนนี้เขาอยู่ในสภาพพร้อมสมบูรณ์สำหรับการต่อสู่ ชุดเกราะสีแดงของเกล็ดเหล่านี้มีความสามารถในการป้องกันที่ทรงพลังและเดือยแหลมคมเหล่านี้เป็นวิธีการโจมตี!
"รูปลักษณ์เช่นนี้... และเกล็ดสีแดงโลหิตนี่ ช่างน่าตกตะลึงยิ่งนัก...... "
เมื่อมาถึงจุดนี้ความเจ็บปวดของหลงเฉินก็หายไปอย่างช้าๆ ดูเหมือนการเปลี่ยนแปลงของเขาเกือบเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงมองไปที่ร่างกายของเขาโดยไม่เจตนาและรู้สึกสนุกสนานท่ามกลางความขมขื่น
หลังจากเห็นว่าหลงเฉินสามารถหล่าวได้เป็นปกติ โดยไม่ได้ถูกควบคุมใดๆ หลิงซีก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่นางกำลังจะกล่าว หลงเฉินก็ถามว่า "ซีน้อย มองไปที่ร่างกายของข้าและบอกข้าว่าข้าหล่อหรือไม่?"
หลิงซีมองเขาอยู่พักหนึ่ง รูปลักษณ์ของหลงเฉินยามนี้ดูดุร้ายและเต็มไปด้วยกลิ่นอายโลหิต แต่รูปลักษณ์ร่างกายของเขาไม่ว่าจะเป็นเกล็ดหรือเดือยแหลมจะทำให้คนมองเห็นรู้สึกว่าเขาสมบูรณ์แบบมากและเขาก็ดูหล่อเหลามาก แต่จะมันจะมีประโยชน์หรือไม่?
"หลงเฉิน เจ้า......ตอนนี้รู้สึกยังอย่างไร?"
หลงเฉินสังเกตมาระยะหนึ่งแล้วและกล่าวว่า "ข้าไม่รู้..... แต่ข้ารู้สึกว่าข้ามีพลังมหาศาล และรู้สึกว่าข้าแข็งแกร่งมาก!"
ยามนี้เขากำลังทดสอบความแข็งแกร่งของเขาและเมื่อถึงตอนนี้มรดกแก่นแท้โลหิตหนึ่งในพันหยดซึ่งเป็นแก่นของมังกรได้หลอมรวมภายในร่างกายของเขา ในท้ายที่สุด มันก็ยังคงดำเนินต่อไปและไปถึงบริเวณสุดท้าย.. ตันเถียน
ในขณะนี้ร่างกายของหลงเฉินได้ถูกสร้างขึ้นใหม่ในรูปแบบแปลกประหลาด
หลงเฉินสามารถมองเห็นอวัยวะทุกส่วนทั้งกระดูกของเขาและแม้กระทั่งเลือดทุกหยด ภายในร่างของเขามีเงาเทพมังกรสีแดงโลหิตที่หยุดการเคลื่อนไหวและส่งเสียงคำราม!
ทุกอวัยวะและผิวหนังของเขาราวกับว่าพวกมันมีชีวิต การเต้นของหัวใจของเขาเพิ่มขึ้นหลายครั้งและโลหิตที่ถูกสร้างใหม่ถูกกลืนหายไปเมื่อสัมผัสกับอวัยวะและกล้ามเนื้อ
หลงเฉินไม่สามารถแม้แต่จะฝันถึงฉากที่คาดไม่ถึงนี้ได้!
"ทำไมข้าถึงได้กลายเป็นเช่นนี้......เกิดอะไรขึ้นกับข้า?"
หลงเฉินยังคงพึมพำกับตัวเอง เมื่อถึงจุดนี้แล้วมรดกแก่นแท้โลหิตได้รวมเข้ากับปราณฉีในขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 5 ของเขา ทันใดนั้นปราณฉีของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ และปราณฉีดั้งเดิมก็ค่อยๆแสดงกระแสสีแดงโลหิต ในขณะที่ปราณฉีไหลเวียน ปราณฉีสีแดงโลหิตก็เริ่มเพิ่มขึ้นและเข้มข้นมากขึ้น!
กระบวนการนี้ไม่ทำให้เขาเจ็บปวดแต่อย่างใด และหลงเฉินก็ประหลาดใจที่ได้ค้นพบว่าในสิบส่วนของปราณฉีดั้งเดิมของเขา มีการสร้างปราณฉีสีแดงโลหิตเพียงส่วนเดียวเท่านั้น!
ขณะที่เขาได้เห็นในขณะนี้ หลงเฉินรู้สึกถึงความหิวกระหายอย่างมาก ซึ่งครอบงำร่างกายของเขาและการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียดมาก
หลิงซีถามอย่างกังวลว่า "เจ้า......เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?"
หลงเฉินรู้ว่านางเป็นห่วงเขาจากสายตาของนาง เขายังรู้สึกถึงความอบอุ่นที่รุนแรงจากนาง
"ข้า...ข้ารู้สึกว่าข้าหิวมาก ข้าไม่สามารถทำสิ่งใดได้อีก หิวมาก!"
หลังจากที่กล่าวเช่นนี้แล้วหลงเฉินก็เปล่งเสียงคำรามออกมาจากความทุกข์ทรมานและทั้งคู่ต่างตระหนักว่าเสียงคำรามนี้เป็นเสียงร้องของมังกร!
อย่างไรก็ตามหลงเฉินไม่มีเวลากังวลเรื่องเหล่านี้อีกต่อไป อัตราส่วน 10 : 1 ของปราณฉีดั้งเดิมที่เปลี่ยนไปเป็นปราณฉีสีแดงโลหิต ทำให้เขารู้สึกหิวเพราะขาดปราณฉีแท้จริงของเขา หลงเฉินค้นพบว่าในตอนนี้เขามีความคล้ายคลึงกับสัตว์ปีศาจ
"ข้ากำลังหิว! และหิวมาก……"
หลงเฉินล้มลงกับพื้น ความรู้สึกที่หิวโหยดังกล่าวได้ทำให้ร่างกายของเขาหมดแรงไปแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้มีหลายอย่างที่น่าสับสนและเปลี่ยนไป ดังนั้นหลิงซีก็รู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจ หลงเฉินได้กล่าวถึงความหิวโหย แต่นางไม่สามารถทำสิ่งใดได้ ดังนั้นนางจึงกล้่วอย่างอย่างกังวลว่า "ข้า...ข้าจะออกไปข้างนอกและหาอะไรให้เจ้ากิน"
ถ้านางออกไปข้างนอกแน่นอนว่านางจะต้องควบคุมดาบหลิงซี และบินไป ดูเหมือนว่านางอาจจะถูกสังหารก่อนที่นางจะได้ไปไกล ขณะที่หลงเฉินได้ยินว่านางกำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง เขาก็หยุดนางทันทีและกล่าวว่า "ไม่มีทาง เจ้าไม่สามารถออกไปข้างนอกได้! ข้าจะไม่กินสิ่งนั้น...... "
คำกล่าวเหล่านี้ดูเหมือนจะหล่าวออกมาจากจิตใต้สำนึกของเขา หลิงซีรีบถาม "แล้วเจ้าต้องการจะกินอะไร?"
หลงเฉินงงงันและในขณะที่เขาคิดว่าจะกินอะไรเขาก็ตระหนักว่าความหิวของเขาเป็นเพราะปราณฉีไม่เพียงพอ ดังนั้น......
หลงเฉินได้เก็บหยกจิตวิญญาณ 500 ชิ้นไว้กับตัวเอง ขณะที่เขานึกถึงเรื่องนี้เขารีบนำพวกมันออกมา ด้วยการปรากฏของพวกมันหลงเฉินพบว่าความปรารถนาของร่างกายของเขาไม่ใช่เพื่อปรับแต่งพลังงานจากธรรมชาติของชิ้นส่วนหยกจิตวิญญาณ แต่เป็นการกัดกินพวกมันโดยตรง!
เขาทนไม่ไหวที่ต้องรอทุกอย่าง ดังนั้นภายใต้การจ้องมองที่ตกใจของหลิงซีเขาหยิบหยกจิตวิญญาณและยัดเข้าไปในปากของเขา ชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณซึ่งเดิมมีพลังงานธรรมชาติของสวรรค์และปฐพ ถูกกัดกินด้วยฟันที่แหลมคมของเขา พลังงานธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ได้ถูกกลืนกินเข้าไปในท้องของหลงเฉินแล้วจึงซึมเข้าสู่ตันเถียนของเขา มันเติมเต็มได้อย่างรวดเร็วและกลายเป็นปราณฉีสีแดงโลหิตมากขึ้น!
ในขณะนี้ความรู้สึกที่หลงเฉินได้รับก็เหมือนกับคนที่อดอาหารเป็นเวลาหลายวันและจากนั้นพวกเขาก็จะได้กินอาหารอันโอชะ แต่ถ้าพวกเขาจะกลืนชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณจำนวนมากลงท้อง พวกเขาอาจจะหายใจไม่ออก อย่างไรก็ตามหลงเฉินไม่เหมือนกัน!
ในรูปลักษณ์ประหลาดของเขาในปัจจุบันอัตราการดูดซึมพลังงานธรรมชาติเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก ชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณเกือบ 600 ชิ้น ถูกกลืนเข้าไปในท้องของเขาในไม่กี่นาทีและพวกมันทั้งหมดได้กลายเป็นปราณฉีสีแดงโลหิต
อย่างไรก็ตามหลงเฉินพบว่าความหิวของเขาได้รับการเติมเต็มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!
ชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณไม่ค่อยมีประโยชน์มากนักกับปราณฉีสีแดงโลหิตของเขา ดังนั้นแม้ว่าพวกมันจะเพียงพอสำหรับเขาที่จะตัดผ่านขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 6 ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้พวกมันให้ความรู้สึกเป็นเพียงอาหารจานเดียวเท่านั้น
อย่างไรก็ตามอาหารเรียกน้ำย่อยนี้ได้ลดความหิวกระหายของเขาไปบางส่วน
หลงเฉินรู้สึกว่าถ้าเขาไม่กินอะไรอย่างอื่น คืนนี้เขาอาจจะตกตายจากความหิวอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าหลงเฉินได้กินชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณแล้ว หลิงซีก็ตกตะลึงจนนางไม่สามารถกล่าวออกมาได้ ไม่ว่านางจะมีความรู้และประสบการณ์มากแค่ไหนนางก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะนี้ เมื่อนางเห็นหลงเฉินกลับไปเป็นปกติหลังจากที่ได้กินชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณ หัวใจที่รัดแน่นของนางในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
เมื่อหลิงซีกำลังจะกล่าว หลงเฉินที่กินเสร็จแล้วก็กล่าวว่า "ซีน้อย กลับไปในดาบหลิงซี เราจะออกไปสักพักหนึ่ง ดังนั้นช่วยข้าหากลุ่มสัตว์ปีศาจที่อยู่รอบๆ! เร็วเข้า!”
ปัจจุบันพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน แม้จะมีคำถามมากมายที่ยังไม่ได้กล่าว หลิงซีหลังจากที่ได้เห็นความเร่งรีบของหลงเฉิน นางก็เงียบและหันกลับไปในดาบหลิงซี ก่อนที่จะติดหูกับหูของหลงเฉิน
อย่างไรก็ตามร่างกายของหลงเฉินได้รับการเสริมความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แม้จะเป็นดาบที่แหลมคมมาก หลิงซียังต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเจาะเกล็ด
หลงเฉินไม่ได้กล่าวสิ่งใดและวิ่งออกไป นามราตรีอันมืดมิด แต่ตอนนี้เขามีกลิ่นอายโลหิตอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามกลิ่นอายนี้ได้นำมาซึ่งความรู้สึกบางอย่างที่น่าประทับใจมาก สิ่งนี้สัตว์ปีศาจที่อ่อนแอจากระยะกลายบางตัวยังสัมผัสได้
หลงเฉินเดินไปที่ส่วนลึกของภูเขาใหญ่ที่แห้งแล้งและหลังจากเดินไปสักพักหนึ่ง หลิงซีกล่าวว่า "มีถ้ำอยู่ด้านหน้า ข้ารู้สึกได้ว่ามีสัตว์ปีศาจอยู่รอบๆ อย่างไรก็ตามพวกมันดูเหมือนจะเป็นสัตว์ปีศาจระดับปฐพีขั้นที่ 5 เจ้า……"
ก่อนที่หลิงซีจะกล่าวจบ ร่างของหลงเฉินก็พุ่งเข้าหาถ้ำนั้นแล้ว กลิ่นของอาหารจากด้านหน้าได้กลายเป็นชัดเจนมากสำหรับเขาแล้ว
ถ้ำแห่งนี้ชื้นมากและมีกลิ่นเหม็นสาบของโลหิต ตลอดทางมีร่องรอยของกระดูกเป็นจำนวนมาก ในไม่ช้าหลงเฉินก็ถึงถ้ำใต้ดิน
พื้นที่ในอุโมงค์ใต้ดินนี้มีขนาดใหญ่มาก พื้นดินเป็นโคลนดำและปล่อยกลิ่นเน่าเปื่อยแทรกซึมเข้าไปในจมูกได้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม หลงเฉินไม่ได้ตระหนักถึงมันเลย
ไม่ไกลจากเท้าของเขาเป็นหล่ม ในขณะนั้นร่างสีแดงโลหิตค่อยๆคลานขึ้นมาจากโคลนและโผล่หัวของมันออกมา ดวงตาคู่สีแดงโลหิตจ้องมองที่หลงเฉินผู้ซึ่งผลีผลามเข้ามา
"มันแท้จริงแล้วเป็น......จิ้งจกโลหิตอเวจี"
กลิ่นอายของหลงเฉินนั้นชัดมาก ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่ามีพื้นที่ขนาดใหญ่ในถ้ำทันใดนั้นก็สว่างขึ้นเหมือนโคมไฟใต้ท้องฟ้ายามราตรี อย่างไรก็ตามโคมไฟเหล่านี้ดูเหมือนจะพิจารณาเขาและกลิ่นโลหิตของพวกเขา
ถอนหายใจ หลงเฉินรู้สึกว่าจิ้งจกโลหิตอเวจีที่อยู่ใกล้ๆกำลังพุ่งมาหาเขาและกลิ่นเน่าเสียถูกขับออกจากร่างของมัน
เขาตระหนักว่าจิ้งจกโลหิตอเวจีเหล่านี้มีเกล็ดสีแดงโลหิตบนตัวพวกมัน ความแหลมคมของพวกมันไม่ใช่เรื่องเล็กและค่อนข้างคล้ายกับรูปลักษณ์ของหลงเฉิน แต่เกล็ดของพวกมันใหญ่และหยาบไม่เหมือนรูปแบบที่ซับซ้อนของหลงเฉิน เดือยแหลมยังโค้งงอ เมื่อเทียบกับหลงเฉิน อย่างน้อยในเรื่องของความสวยงาม มันเป็นความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับปฐพี!
อย่างไรก็ตามหลงเฉินไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับมัน เมื่อจิ้งจกโลหิตอเวจีพุ่งเข้ามาหาเขา ร่างใหญ่ของมันดูเหมือนจะต้องการที่จะบดขยี้เขาอยู่ข้างใต้ ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หลงเฉินจะต้องใช้ทักษะการต่อสู้เพื่อทำลายมัน แต่ตอนนี้เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น
เขารู้สึกว่าเลือดของเขาตื่นขึ้นมาแผดเผา แม้ว่าจิ้งจกโลหิตอเวจีจะสกปรก แต่หลงเฉินรู้สึกแปลกๆว่าพวกมันเป็นอาหารโอชะชนิดหนึ่ง
เขากระโดดขึ้นและกลายเป็นเงาสีแดง ทันใดนั้นแขนของเขาแทงเข้าไปในหน้าอกของจิ้งจกโลหิตอเวจีแล้วบีบหัวใจภายในของมันได้โดยตรง!
เมื่อมาถึงจุดนี้ จี้หยกรูปมังกรลึกลับได้เคลื่อนไหวอย่างน่าแปลกใจอีกครั้ง!
