บทที่ 41: การกลับมามือเปล่า

จระเข้ภูเขาตกลงมาอย่างหนักบนพื้นดิน แต่มันไม่ได้ถูกตัดครึ่งอย่างที่หลิวหยุนหยางได้จินตนาการไว้ อย่างไรก็ตามตอนนี้มันมีขนาดใหญ่มาก

"พี่ใหญ่หยุนหยางน่ากลัวจริงๆ!" จินเฟยเฟยเดินไปและเริ่มพูดกับเขา

การมีเด็กสาวที่น่ารักส่งเสียงเชียร์เขา แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหลิวหยุนหยางเลย เขาคิดว่ามันน่าเสียดายที่เขาไม่ได้สับจระเข้ภูเขานั้นเป็นสองท่อน เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะแข็งแรงจริง ๆ

ขณะที่เขากำลังจะทำให้เสร็จหยางยี่รุ่ยและคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งไปพร้อมกับอาวุธทุกประเภท ในไม่ช้าจระเข้ภูเขาก็ตาย

"หยุนหยาง พี่ชายของข้าถูกงูกัด ได้โปรดช่วยเขาด้วย! ขอร้องล่ะ!" เซียเทียนวิ่งไปที่ด้านข้างของหลิวหยุนหยาง โดยที่เกือบจะคุกเข่าลง

ท่านพี่เซียตี้เริ่มกลายเป็นสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า หากวิกฤติที่สำคัญไม่ได้รับการจัดการโดยเร็ว เขาจะตายอย่างแน่นอนที่สุด

"เราได้ซื้อเซรุ่มงูพิษมาหรือไม่?" หลิวหยุนหยางถามหยางยี่รุ่ย

หยางยี่รุ่ยส่ายหัวของเขา ตอนนี้พวกเขาไม่มีอุปกรณ์ใด ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีเซรุ่มงูพิษเลย มีแค่ยาแก้พิษของงูพิษวงแหวนดำอย่างเดียว

"ข้าเคยได้ยินมาว่าน้ำดีของงูมีคุณสมบัติต่อต้านพิษ ... " จินเฟยเฟยเตือนพวกเขาด้วยเสียงเงียบ ๆ

"โอ้ ไม่นะ! ข้าน่าจะฆ่างูนั่นแทนที่จะปล่อยให้มันหนีไป!" เซียเทียนกำลังจะร้องไห้

การได้เห็นพี่ชายของเขาตายต่อหน้าเขา และไร้อำนาจที่จะทำอะไรเพื่อหยุดยั้งมัน มันเจ็บปวดมากสำหรับเขา

ในขณะที่เขาหมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวัง ซินเทียนก็มองดูเฉินหยงยกร่างของงูอย่างน้อยสองตัวที่ใหญ่พอ ๆ กับงูที่แอบเข้ามาโจมตีพี่ชายเขา

สิบห้านาทีต่อมาพี่น้องสองคนก็มายืนอยู่ต่อหน้าหลิวหยุนหยาง "ท่านคือผู้มีพระคุณของเราพี่ใหญ่หลิว จากนี้ไปพวกเราสองคนจะเป็นสมาชิกของตะวันเก่งกล้า หากท่านต้องการอะไร เราจะกล้าหาญและภักดีต่อท่านเสมอ"

เมื่อเขาเห็นสีหน้าของพวกเขาหลิวหยุนหยางเกาหัวและคิดกับตัวเอง ว่าควรกำหนดแนวทางบางอย่างสำหรับกลุ่มตะวันเก่งกล้า เราไม่สามารถรับใครก็ได้เข้าในอันดับของเรา!

โชคดีที่ทั้งสองดูเหมือนภักดีมาก หลิวหยุนหยางลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะให้พวกเขาเข้าร่วมกลุ่มในขณะนั้น

เช่นเดียวกับซูจง และผู้สอนคนอื่น ๆ พูดว่ามีสัตว์ร้ายระดับ ดี ในช่วง 50 กิโลเมตรแรกของป่า

ใครก็ตามที่สามารถกลายเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมแห่งกองทัพมังกรตื่นจะต้องมีเล่ห์กลต่างๆ แม้แต่จินเฟยเฟยที่ดูอ่อนแอก็สามารถใช้ดาบได้อย่างยอดเยี่ยม

ในตอนแรกหลิวหยุนหยางได้เป็นผู้นำ แต่หลังจากการตัดหัวสัตว์ร้ายระดับ ดี ด้วยการโจมตีครั้งเดียวเขาก็ไม่พบงานที่น่าสนใจอีกต่อไป

ต้องขอบคุณพลังจิตใจที่ไม่ธรรมดาของเขาทำให้เขาสามารถค้นพบสัตว์ร้ายล่วงหน้าได้ จากนั้นเขาปล่อยให้หยางยี่รุ่ยส่งลูกน้องที่เหมาะสมที่สุดที่จะทำงานร่วมกัน และสังหารหมู่สัตว์ร้ายระดับต่ำ ในหนึ่งวันพวกเขาเดินทางในระยะ 100 กิโลเมตร

...

แสงอาทิตย์กำลังจะหมดลง ใกล้ค่ำแล้ว

เมื่อพวกเขาเผชิญกับพระอาทิตย์ตกดินสีแดงสด สมาชิกหนุ่มสาวบางคนในกลุ่มก็เสียใจกับการผ่านฤดูใบไม้ผลิไป ในขณะเดียวกันซูจงก็สงสัยว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

"มันก็ผ่านไปสามวันแล้ว เด็กกลุ่มนั้นกลับมาหรือยัง" นายทหารมังกรตื่นพร้อมกับคุณสมบัติหล่อถาม เมื่อเขาเดินไปที่ซูจง

ซูจงส่ายหัว "ยัง เมื่อพวกเขากลับมา ข้าจะต้องพูดอะไรสักหน่อยแล้ว!"

"ข้าคิดว่ามันไม่มีกฎเกณฑ์ใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องกลับมาภายในระยะเวลาที่กำหนด" ชายหนุ่มพูดเบา ๆ

ซุนเมียวเหมียว กวนวานหลี่และคนอื่น ๆ กลับมาภายในวันเดียว แต่พวกเขาก็ทรุดโทรม จนพวกเขาต้องพักไปสามวัน! เราไม่ได้เห็นเลยแม้แต่น้อย จริงหรือที่พวกเขาจัดตั้งกลุ่มที่เรียกว่าตะวันเก่งกล้า หลิวหยุนหยางตัวน้อยจะแน่ใจมั้ยที่จะไม่ทำเกินขอบเขตของตัวเอง!"

"เขาไม่รู้จริงๆ หากมีคนจำนวนมากก็จะมีคะแนนมากพอที่จะไปไหนมาไหนได้ ถ้าพวกเขาล่าสัตว์!"

เจ้าหน้าที่รูปหล่อไม่ได้แสดงความคิดเห็น เขาหัวเราะเบา ๆ "กลุ่มตะวันเก่งกล้าเหรอ... น่าสนใจมาก!"

ขณะที่ชายทั้งสองคุยกัน ซุนเมียวเมียว และกวนวานหลี่ ยืนอยู่ข้างๆของด้านบนสุดของกำแพงเมืองของฐาน ถึงตอนนี้พวกเขาทั้งสองเริ่มจะแตกต่างจากคนอื่นแล้ว

อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะดีกว่าคนส่วนใหญ่มากแค่ไหนก็ยังมีภูเขาขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าพวกเขา และพวกเขาไม่สามารถปีนเขาได้

"เจ้าได้คะแนนมากี่คะแนน?" กวนวานหลี่ถามหญิงสาวอย่างโผงผาง

ซุนเมียวเมียวขมวดคิ้ว แต่เธอก็ยังตอบว่า "ไม่มาก แค่ 3,000 คะแนน!"

"ข้าโชคดีที่ข้าจัดการฆ่าสัตว์ร้ายระดับ ดี!" ซุยเมียวเมียวพูดอย่างสงบ เธอดูเหมือนจะไม่ภาคภูมิใจมัน

สัตว์ร้ายระดับ ดี เลเวลหนึ่ง นั้นมีค่าประมาณ 800 คะแนนซึ่งมากกว่าสัตว์ที่เป็นสัตว์ระดับ ดี เวเวลสาม

"เจ้าน่าจะมีคะแนนมากที่สุดในรอบนี้" กวนวานหลี่ชมเธอ

"ไม่มีอะไรการันตีได้หรอก บุคคลนั้นยังไม่กลับมา!" แม้ว่าซุนเมียวเมียวไม่ได้พูดชื่อของคนนั้น แต่กวนวานหลี่ก็รู้ดีว่าบุคคลนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

หลิวหยุนหยาง ... นี่คือชื่อที่พวกเขาทั้งสองจำได้โดยสัญชาตญาณ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาบรรลุเป้าหมาย ชื่อของเขาทำให้รู้สึกอึดอัดในใจ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาได้ยิน

"เขาอาจจะสามารถตามล่าสัตว์ได้ไม่กี่ตัว แต่เขาก็พาคนมากมายไปด้วย เจ้ารู้หรือไม่ว่ากลุ่มตะวันเก่งกล้ามีสมาชิก 17 คน?"

"เขาไม่สามารถเก็บคะแนนของทุกคนสำหรับตัวเองหรอก! ถ้าเขากล้าทำแบบนั้นก็จะไม่มีใครเชื่อเขาอีกเลย!" กวนวานหลี่พูดเข้ามาอย่างมั่นใจ

ซุนเมียวเมียวพยักหน้า เธอรู้สึกถึงความคาดหวังที่กระตือรือร้น บางทีวันหนึ่งเธออาจเอาชนะหลิวหยุนหยาง

พวกเขาสองคนหลงทางในความคิดของตัวเองตกลงไปในความเงียบ ทันใดนั้นรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกวนวานลี่ "ดูสิ เขากลับมามือเปล่า!"

คำพูดของเขาถูกเจือด้วยความปีติยินดี หยางยี่รุ่ย และจินเทียนได้ปรากฏตัว แต่นอกเหนือจากอาวุธในมือของพวกเขาแล้ว ก็ไม่ปรากฏว่ามีอะไรอีก!

กระเป๋าของกวนวานหลี่และกระเป๋าของซุนเมียวเมียวถูกยัดเต็มไปด้วยแก่นสารที่จำเป็นและชิ้นส่วนของสัตว์ร้ายมากมายเมื่อพวกเขากลับมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้นำทุกสิ่งทุกอย่างกลับมา แต่พวกเขาก็ยังมีปัญหาในการเคลื่อนย้ายภาระนั้น

กลุ่มของหลิวหยุนหยางนั้นมีผู้คนค่อนข้างเยอะ ดังนั้นหากทั้งสองข้างหน้าว่างเปล่าคนที่อยู่ข้างหลังก็ไม่ต้องแบกอะไรมากมาย

กวนวานหลี่ และซุนเมียวเมียวจ้องตากัน พวกเขาทั้งคู่มองเห็นความสุขในสายตาของอีกฝ่าย

ใบหน้าโล้นของซูจงดูเหมือนจะเปล่งประกาย เมื่อเขาเห็นหยางยี่รุ่ย และจินเทียน อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเขาก็หมดหวังอย่างรวดเร็ว

พวกเขาทั้งสองไม่ได้มามือเปล่า นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี

ชิ้นส่วนของสัตว์ร้ายส่งผลให้ประตูฐาน 7 ที่เปิดอยู่แต่เดิมปิดเพราะทหารกว่า 100 คนวิ่งเข้ามาที่กำแพงเมือง

อย่างไรก็ตามเมื่อสัตว์ร้ายที่ทำให้เสียงเหล่านั้นโผล่ออกมาจากป่า พวกเขาก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นกวางยักษ์สีทอง 10 ตัวแต่ละตัวมีหีบห่อนับไม่ถ้วนอยู่ด้านหลัง

ที่จมูกของกวางนั้นเป็นเชือก!