ตอนที่แล้วตอนที่ 213 เย่เย่น้อย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 215 กระทิงเนตรเพลิง

ตอนที่ 214 ทุ่งราบหญ้าขจี


ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนี ถ้าพวกมันมีแค่ระดับก่อเกิดธาตุชั้นต้นน้อยกว่าสิบตัว หลิงฮันอาจจะยังทำอะไรบางอย่างเพื่อต่อกรกับพวกมันได้ แต่พวกมันมีระดับก่อเกิดขั้นต้นอยู่กว่ายี่สิบตัว มันมากจะทำให้เขาต้องตกตายได้ ไม่ต้องพูดถึงพวกที่อยู่ในระดับก่อเกิดธาตุชั้นกลางหรือชั้นปลายเลย

ถ้าหลิงฮันบุกเข้าไปต่อสู้กับพวกมัน นั่นคงจะไม่เรียกว่าการต่อสู้แต่เป็นการส่งตัวเองไปตาย

เขาเริ่มเผ่นหนี ในขณะที่กระต่ายเหล่านั้นก็ไม่ยอมแพ้ที่จะไล่ตามเขา

ก่อนหน้านี้เป็นฮูหนิวที่ไล่ตามกระต่ายตัวน้อย แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้กลับกัน เป็นพวกเขาเองที่ต้องวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

ฮูหนิวไม่รู้สึกกระวนกระวายแม้แต่น้อย นางทุบตีไหล่ของหลิงฮันไปมาและพูด “วิ่งให้เร็วกว่านี้สิ! วิ่งให้เร็วกว่านี้!”

เด็กสาวคนนี้!

หลิงฮันจะมีเวลามาตำหนิสั่งสอนเด็กสาวได้อย่างไร? เขาทำได้เพียงใช้พลังทั้งหมดของเขาวิ่งหนีเพื่อให้รอดชีวิต แต่ปีศาจกระต่ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่โดดเด่นในด้านความเร็วอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงปีศาจกระต่ายยักษ์ที่อยู่ในระดับก่อเกิดธาตุเลย ในเวลาไม่นาน พวกมันก็โผล่เข้ามาอยู่ใกล้ด้านหลังของหลิงฮันพร้อมกับเปิดปากเตรียมจะกัดพวกเขา

ฟันสองซี่หน้าของปีศาจกระต่ายยักษ์เป็นเหมือนกับจอบที่มีความแหลมคมและมีขนาดยาว ฟันทั้งสองซี่ของมันส่องแสงอันเย็นเฉียบออกมา

หลิงฮันเปลี่ยนทองคำก่อเกิดผลาญโลหิตให้กลายเป็นโล่เพื่อป้องกันการโจมตี แต่คลื่นกระแทกที่รุนแรงได้ทำให้เขารู้สึกทรมานจนอยากจะกระอักเลือดออกมา ด้วยการที่หลิงฮันชะงักไปชั่วขณะ ปีศาจกระต่ายจำนวนมหาศาลได้พุ่งเข้าใกล้หลิงฮันมาเรื่อยๆ

จากสถานการณ์ตรงหน้า เขาคงไม่สามารถหลบหนีไปได้แน่นอน

หลิงฮันถอนหายใจและหยิบยันต์อาคมเมฆาล่องขึ้นมาแปะที่ร่างของเขา ‘วิ้ง’ ยันต์อาคมที่ดูเหมือนกระดาษธรรมดาอันนี้จู่ๆก็ส่องแสงสว่างขึ้นมาพร้อมกับมีพลังมหาศาลทะลักเข้ามาในร่างของเขา

ฟุบ หลิงฮันวิ่งหนีอีกครั้ง ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นกว่าเดิมถึงสิบเท่า

“ชี่! ชี่! ชี่!” เหล่าปีศาจกระต่ายส่งเสียงร้องอันเกรี้ยวกราดออกมา แต่ร่างของหลิงฮันก็ค่อยๆอยู่ห่างจากพวกมันไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หายไปจากสายตาของพวกมันอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อยันต์อาคมถูกใช้งานจะไม่สามารถหยุดผลลัพธ์ของมันได้ หลิงฮันไม่อยากใช้มันอย่างเปล่าประโยชน์ เขาวิ่งต่อไปเรื่อยๆจนผลลัพธ์ของยันต์อาคมเมฆาล่องหมดลงเขาจึงได้หยุด เขาหยิบเม็ดยาออกมาและกลืนมันลงท้องเพื่อรักษาอวัยะภายในที่ได้รับบาดเจ็บจากคลื่นกระแทกที่ปะทะกับปีศาจกระต่ายยักษ์เมื่อสักครู่

แทรก/แก้ไข Anchor

หลิงฮันโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ และบาดแผลของเขาถูกรักษาอย่างรวดเร็ว

‘ตราบใดที่เส้นประสาทหรือกระดูกของข้าไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าจะสามารถฟื้นฟูบาดแผลได้ภายในเวลาเท่ากับการรอให้น้ำชาร้อน’ หลิงฮันยิ้ม ‘อย่าไรก็ตาม ถึงแม้ข้าจะบาดเจ็บสาหัส ข้าก็ยังมีหยดวารีอมตะอยู่’

“สนุก! สนุก!” ฮูหนิวพูดอย่างมีความสุข

“สาวน้อย เพียงเพื่อให้เจ้ามีความสุข ข้าต้องใช้ยันต์อาคมเมฆาล่องไปเชียวนะ!” หลิงฮันส่ายหน้าและลูบหัวฮูหนิว “นี่คือสถานที่ที่อันตราย หนิวหนิวต้องเป็นเด็กดีและห้ามวิ่งเล่นไปมาอีก”

“อืม หนิวหนิวเป็นเด็กดี!” ฮูหนิวพยักหน้าอย่างว่าง่ายและมีท่าทีจริงจัง

หลงฮันหัวเราะ “เอาล่ะ พวกเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?” เขาหยิบแผนที่ออกมา

เขตแดนอสูรฟ้าลี้ลับนั้นมีขนาดใหญ่ มีคำร่ำลือว่ามันมีขนาดเทียบเท่ากับแคว้นแคว้นหนึ่งเลยทีเดียว แผนที่นั้นวาดเอาไว้เพียงแค่บริเวณรอบนอกสุดเท่านั้น ซึ่งเป็นพื้นที่เพียงหนึ่งในสิบของทั่วทั้งเขตแดนลี้ลับ

...นั่นก็หมายความว่าแคว้นทั้งเก้าสามารถไปไกลสุดได้แค่นี้ ซึ่งบริเวณที่ลึกกว่านี้เป็นสถานที่ที่อันตรายจนไม่สามารถรุกล้ำเข้าไปได้

แต่ยังมีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง ขุมอำนาจบางกลุ่มอาจจะเข้าไปยังบริเวณส่วนลึกแล้ว แต่พวกมันเก็บผลประโยชน์ไว้แค่ตัวเองและไม่แบ่งปันข้อมูลให้ใคร

มีความเป็นไปได้สูงมาก เพราะยิ่งลึกเข้าไปเท่าไหร่ ทักษะบ่มเพาะและทักษะยุทธก็จะมีระดับสูงขึ้นเท่านั้น แล้วทำไมพวกมันต้องแบ่งข้อมูลนี้ให้กับคนอื่นด้วย? ทำไมพวกมันไม่เก็บเอาไว้เองล่ะ?

‘ตำแหน่งปัจจุบันของข้า... อืม... ที่ราบบริเวณด้านนอกสุด มันมีชื่อว่าทุ่งราบหญ้าขจี ถ้าข้าเดินขึ้นไปตรงกลางก็จะพบกับภูเขารูปร่างวงแหวน ซึ่งมีหุบเขาทั้งหมดสี่ทางที่เข้าไปได้ และสุดทางของทุกหุบเขาจะพบกับตำหนักกลาง’

‘ถ้าข้าต้องการผ่านเข้าไปยังส่วนลึกของเขตแดนอสูรฟ้าลี้ลับ ข้าจำเป็นต้องผ่านหุบเขาทั้งสี่ไป ยกเว้นว่าข้าจะสามารถข้ามภูเขาวงแหวนไปได้โดยตรง แต่มีคนบอกเอาไว้ว่าภูเขานี้มีความสูงถึงหนึ่งฟันฟุต แถมยังชันเป็นอย่างมาก ไม่มีทางที่จะปีนข้ามมันไปได้แน่’

‘งั้นข้าก็ต้องหาทางเข้าของหุบเขาก่อน ข้าสงสัยเหลือเกินว่าเขตแดนลี้ลับแห่งนี้จะลึกขนาดไหน และภายในมีอะไรซ่อนเอาไว้อยู่?’

หลิงฮันมองไปยังทิศทางที่ห่างไกล เขาสามารถเห็นเงาสีดำของขอบฟ้าได้ นั่นคือภูเขาวงแหวน ความสูงของมันดูราวกับเชื่อมต่อกับท้องนภา

“ไปกันเถอะ!” ฮูหนิวเต๊ะท่า ราวกับเป็นผู้ใหญ่ นางดึงมือหลิงฮันเดินไปข้างหน้า

พวกเราเริ่มมุ่งหน้าไปยังภูเขาวงแหวน

หลิงฮันค้นพบว่าที่นี่ไม่มีเวลากลางคืน และถึงแม้ท้องฟ้าจะสว่าง มันก็ไม่มีดวงอาทิตย์ นี่ไม่ใช่โลกที่สมบูรณ์ มันคือโลกที่สร้างขึ้นโดยตัวตนที่ทรงพลังและไม่ใช่โลกที่แท้จริง

นี่คือครั้งแรกที่เขาเข้ามายังเขตแดนลี้ลับและอดที่จะตกตะลึงไม่ได้ เขารู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งเป็นดั่งนวนิยาย

หลังจากเดินทางไปประมาณครึ่งวัน เด็กสาวก็เริ่มอวดครวญเพราะความหิว

หลิงฮันเองก็รู้สึกหิวนิดๆเหมือนกัน โชคดีที่เขามีแหวนมิติและเตรียมอาหารไว้ข้างในพร้อมแล้ว และเพื่อเติมเต็มความตะกละของฮูหนิว เขาได้เตรียมเนื้อสัตว์อสูรเอาไว้เช่นกัน แม้จะเป็นแค่เศษเนื้อ แต่มันก็ให้พลังมากกว่าเนื้อธรรมดาถึงสิบเท่า

...ยิ่งสัตว์อสูรมีระดับสูงมากเท่าไหร่ พลังงานที่อยู่ในกล้ามเนื้อและกระดูกของพวกมันก็มากขึ้นเท่านั้น

ร่างกายของเด็กสาวมีความต้องการพลังงานมหาศาล แต่ก็ยังมีบางครั้งที่นางได้รับพลังงานเยอะเกินไป อย่างเช่นตอนที่นางกินรากของสมุนไพรระดับพระเจ้า พลังงานอันเอ่อล้นในร่างได้เปลี่ยนนางให้กลายเป็นไข่

หลังจากทานอาหารเสร็จ หลิงฮันก็เดินทางต่ออีกสักพักก่อนที่จะหยุดตั้งกระโจมและพักผ่อน หลังจากนอนหลับเพียงพอแล้ว พวกเขาก็เริ่มเดินทางต่ออีกครั้ง

นี่ที่มีคนจากเก้าแคว้นอยู่เหมือนกัน และในเมื่อระดับพลังสูงสุดที่สามารถเข้ามาได้คือระดับห้วงจิตวิญญาณ พวกเขาจึงตื่นตัวกันอยู่ตลอดเวลา ไม่งั้นนั้นพวกเขาต้องถูกสังหารเป็นแน่

“การเคลื่อนย้ายมิติแบบสุ่มช่างน่ารังเกลียดยิ่งนัก!” หลิงฮันถอนหายใจ ไม่งั้นเขาก็คงมีกว่างหยวนอยู่เคียงข้างแล้ว แถมยังสามารถสั่งการชางเย่ได้อีก และเขาคงไม่ต้องมาคอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเช่นนี้

ถึงแม้จะไม่สามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงของกลางวันกลางคืน แต่หลิงฮันก็นับเวลาเอาไว้ในใจ หลังจากเดินทางมาประมาณสามวัน ในที่เขาก็สามารถมองเห็นรูปร่างที่แท้จริงของภูเขาวงแหวนที่อยู่ตรงหน้า มันไม่ใช่เงาสีดำที่พวกเขาเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากบนต้นไม้

หลิงฮันแหงนหน้าขึ้นไปและเห็นว่ามีคนกำลังยืนอยู่บนต้นไม้ คนคนนั้นสะบัดมือไปมาใส่เขา มันส่งสัญญาณบอกว่าห้ามเดินไปไกลกว่านี้

“ทำไม?” หลิงฮันถาม

ชายคนนั้นไม่สบอารมณ์เล็กน้อย แต่มันกลัวว่าหลิงฮันจะทำเสียเรื่องจึงต้องยอมพูดออกมา “พวกเรากำลังจะสังหารกระทิงเนตรเพลิง และที่นี่อยู่ในขอบเขตที่พวกเราล้อมเอาไว้ กระทิงเนตรเพลิงกำลังถูกล่อมาข้างหน้านี้ ถ้าเจ้าเข้าไปเจ้าอาจจะทำลายแผนการของพวกเรา”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด