ความจริงเพียงข้อนี้อย่างเดียวอาจทำให้มนุษย์เดือดร้อนมาก แม้ว่าจะไม่ได้รับการฝึกฝน แต่เพียงแค่ใช้เวลา 10 หรือ 20 ปีในสถานที่นั้นก็สามารถปรับปรุงพลังและความเร็วของพวกเขาอย่างจำเป็นได้

“เขา เขา …หายใจเข้าบ้างมันจะดีสำหรับเจ้าเอง เจ้าเห็นนั่นไหม นั่นคือเมืองหลักที่ฐาน 7 ตั้งอยู่”

คนชั่วร้ายเลียริมฝีปากของเขาโดยไม่รู้ตัว "มันเป็นสถานที่ที่มีความสุขที่ไม่อาจจินตนาการได้ ปัจจัยที่หกนี่ไม่เลวเลย จริงๆแล้วมีห้องพิเศษในเมืองหลักที่ความหนาแน่นของปัจจัยที่หกยิ่งสูงขึ้น เขา เขา …เจ้าไม่ต้องการที่จะไปและสูดลมหายใจสักหน่อยหรอเพื่อน?"

หลิวหยุนหยางรู้สึกว่าร่างกายของเขากระปรี้กระเปร่ามากขึ้นเพียงแค่หายใจเข้า

บางทีถ้าเขาหายใจด้วยปัจจัยที่หกอีกสองสามครั้ง ...

"ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเป็นขวัญใจในโลกของเจ้าเอง แต่น่าเสียดายที่มันไร้ค่าสำหรับข้า! สิ่งที่ข้าต้องทำคือลงมือเพื่อกำจัดสิ่งไร้ค่าทั้งหมดที่เจ้าทำ ในสายตาของข้า เจ้าไม่มากไปกว่าหนูแรกเกิด ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้อย่างง่ายดายเหมือนที่ข้าพูด"

เมื่อชายคนนั้นพูดจบ นักเรียนทุกคนที่ยืนอยู่รอบ ๆ หลิวหยุนหยางมีสีหน้าน่ากลัว พวกเขาสามารถได้รับการยอมรับในชนชั้นสูงของกองทัพเรือมังกรที่เพิ่มขึ้นได้ ซึ่งหมายความว่าพวกเขาเป็นรุ่นอายุน้อยที่สุดของ เหล่านักสู้มืออาชีพในเมืองฉางอัน

ย้อนกลับไปในโลกของตัวเอง ทุกอย่างหมุนรอบตัวพวกเขา

"มีอะไรผิดปกติงั้นรึ? ไม่พอใจอะไรในสิ่งที่ข้าพูด? พ่อยืนอยู่ตรงนี้ทำให้คุณแต่ละคนมีโอกาสเอาชนะเขาได้ ข้าจะไม่ขยับเขยื้อนตราบใดที่เจ้าใช้หมัดที่สกปรกของเจ้าเพื่อโจมตีข้า หากเจ้าสามารถทำได้ ข้าก็จะขอแสดงความยินดี! เจ้าจะสามารถเข้าไปในเมืองและไปที่ห้องของเจ้าได้ จะมีอาหารและเตียงไว้รอเจ้าอยู่ แต่ถ้าหากเจ้าไม่สามารถโจมตีข้าได้ มันก็แย่หน่อยนะ เพราะพวกเจ้าทุกคนจะต้องนอนบนพื้น!"

ชายผู้น่ากลัวจับหัวโล้นของตัวเองและหัวเราะเบาๆ "ข้าต้องบอกเจ้าว่าคืนนี้ที่นี่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ยุงและแมลงอื่นๆ ได้รับการวิวัฒนาการอย่างมากด้วยความช่วยเหลือของปัจจัยที่หก เข้ามาเลยเจ้าพวกเศษขยะ! ทำไมไม่มีใครกล้าลองอะไรเลย?"

การยั่วยุครั้งสุดท้ายของชายคนนั้นทำให้เกิดความโกรธแค้นของเหล่านักสู้หนุ่ม ไม่ว่ายังไงพวกเขาทั้งหมดก็เป็นอัจฉริยะ

ย้อนกลับไปในอาณาเขตของตัวเอง พวกเขาได้รับการปรนนิบัติและประจบประแจง แต่ที่นี่พวกเขาถูกเรียกว่าเศษขยะ

นี่เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้!

ชายหนุ่มหน้าตาแกร่งที่ไม่หล่อ แต่ก็ยังถูกใจต่อตา "ชื่อของข้าคือ หยางยี่รุ่ย กรุณาแนะนำข้าด้วยท่านอาจารย์"

"โอ้ ข้ารู้ทั้งหมดที่เกี่ยวกับเจ้า ข้าได้ยินมาว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพของเข้าพุ่งไปถึง 5,000 กิโลกรัมแล้ว ดูเหมือนว่าครอบครัวของเจ้าจะลงทุนกับคุณมาตั้งแต่เกิด ความแข็งแกร่ง 5,000 กิโลกรัมของเจ้านั้นน่ากลัว แต่จริงๆแล้วมันไร้ประโยชน์"

ในขณะที่ผู้น่ากลัวกำลังพูดอยู่ผู้ชายขนาดใหญ่สองสามคนแต่งตัวดูลั่วหยุนหยางและคนอื่น ๆ โดยไม่ตั้งใจ

"ท่านซูกำลังทำให้มือใหม่กลัวอีกแล้ว!"

"ข้าคิดว่าท่านซูบ้าไปแล้ว"

"เด็กที่โชคร้ายเหล่านี้ไม่รู้เลยว่าทักษะการป้องกันตัวของท่านซูนั้นเป็นอย่างไร พวกนั้นจะแตะเขาได้อย่างไรกัน"

พวกเขาไม่ได้พยายามลดเสียงของพวกเขา ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงสามารถได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดทั้งหมด

ท่านซูไม่ได้สนใจคำพูดของเขา เขาแค่จ้องมองหยางยี่รุ่ยในดวงตาและคอยยั่วยุเขาว่า "เอาเลย เจ้าเศษขยะ! เจ้าจะรออะไรอยู่อีก"

"ใช้นี่สิ!" หยางยี่รุ่ยดูโมโหมากดวงตาของเขาแดงก่ำ แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่น่าภาคภูมิใจก็ตาม แม้แต่รูปปั้นดินเหนียวก็ไม่สามารถอดทนได้ในขณะที่ถูกเรียกว่าเศษขยะหลายต่อหลายครั้ง

หลิวหยุนหยางไม่ได้สังเกตวิธีการการชกของเขา แต่เขารู้สึกได้ว่ามีสามรูปแบบซ่อนอยู่ในนั้น

หลบได้อย่างง่ายดายเพียงนำเขาไปสู่กับดักของอาจารย์ผู้สอนที่บ้าระห่ำ

"นี่คือวิธีการหมัดเด็ดแปดอย่าง! การใช้วิธีการนี้ต่อหน้าข้า ก็เหมือนกับการแสดงออกต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ!"

เมื่อเขาเห็นว่าชายผู้น่ากลัวยังไม่สะดุ้ง หยางยี่รุ่ยกดกำปั้นไปข้างหน้าจนกว่าจะพบกับอากาศที่ว่างเปล่า

เขาแสดงสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อออกมา

บุคคนน่ากลัวไม่ได้หลบไปเลยแม้แต่น้อย แต่กำปั้นของเขาก็โจมตีแค่อากาศที่ว่างเปล่า

ช่วงเวลาที่หยางยี่รุ่ยลังเล ชายคนนั้นยื่นมือจับคว้าปกหน้าของหยางยี่รุ่ยและยกเขาขึ้นไปในอากาศ

"ฮ่าฮ่า ! เจ้าเศษขยะ!" ในขณะที่เขาพูดเขาโยนหยางยี่รุ่ยออกไปข้างๆ

ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของชนชั้นสูงของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น นักสู้เยาวชนส่วนใหญ่ไม่สามารถยอมรับได้ว่าพวกเขาอ่อนแอกว่าคนอื่น พวกเขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น เพื่อนของพวกเขาถูกโยนลงบนพื้น ในขณะที่พวกเขายังโกรธอยู่ แต่ก็ยังมีร่องรอยของความกลัวในการแสดงออกของพวกเขาในขณะนี้

"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าเป็นเพียงแค่เศษขยะ เข้ามาเลย เข้ามา…เจ้าไม่อยากอยู่ในเมืองงั้นเหรอ? เร็วเข้า! โจมตีข้า หากเจ้าสามารถทำได้! ถ้าเจ้าล้มข้าได้ เจ้าจะได้ที่พักที่ดีๆ และอาหารอร่อยๆ! ฮ่า ฮ่าฮ่า !"

ชายผู้น่ากลัวดูพอใจกับตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเขายินดีมากเท่าไหร่สมาชิกระดับชนชั้นน้อยก็ก้าวไปข้างหน้า

"อย่าบอกข้าสิว่าเจ้าไม่มีความกล้า อย่างที่ข้าพูดไปพวกคุณทั้งหมดเป็นเพียงแค่เศษขยะ ... "

"ตาข้า!" ชายหนุ่มคนที่สองก้าวไปข้างหน้า นักสู้ผู้ซึ่งมีรูปร่างเหมือนลิง ไม่ได้บอกชื่อของเขาเขาเพิ่งจู่โจมทันทีหมัดของเขาก็ขยับไปทั่วพื้นที่

แต่น่าเสียดายที่ไม่มีหมัดของเขาโดนบนตัวของชายที่น่ากลัวนั่นเลย

"พวกเจ้าแสดงทั้งหมด แต่ไม่มีแก่นสาร!" ชายผู้นั้นบอกกับพวกนักสู้หนุ่ม ก่อนที่จะเหยียดแขนจับชายหนุ่มผอมและเขาลงไปที่พื้น

ครั้งที่สาม สี่ และห้า ...

เมื่อถึงเวลามีนักสู้หกคนถูกขว้างลงไปที่พื้น ไม่มีใครอีกแล้วจากกลุ่มของหลิวหยุนหยางที่กล้าก้าวไปข้างหน้า

"คุณภาพของกลุ่มนี้แย่มาก! แต่ละรุ่นอ่อนแอกว่าที่ผ่านมา นักสู้ที่เติบโตในสภาพแวดล้อมที่มีอภิสิทธิ์ต้องมีความสามารถบางอย่าง แม้ว่าวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาจะไม่ดีพอ!"

กลุ่มของชายที่สวมชุดเครื่องแบบที่ยืนอยู่ข้างสนามประท้วงอย่างเหยียดหยาม มีบางคนที่เริ่มผิวปาก

"ตาข้า!" หลิวหยุนหยางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆจากกลุ่ม

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด