บทที่ 24: ตงลูไปทางขวา ฉางอันไปทางซ้าย
หลิวหยุนหยางเป็นคนที่จัดการให้หลิวชางได้ทำงานที่ธนาคาร เขาได้พบกับหลิวชางเมื่อวันก่อน หญิงสาวคนนี้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยให้การปลอบใจกับเขา ทำให้เขารู้สึกที่มันไม่สามารถอธิบายได้ อย่างไรก็ตามดวงตาที่สวยงามของเธอนั้นดูเหมือนจะไม่คุ้นเคย
ความรู้สึกของระยะทางนี้เป็นสิ่งที่หลิวชางเท่านั้นที่สามารถเอาชนะได้
แม้ว่าจะกลายเป็นนักสู้ชนชั้นสูงแห่งกองทัพมังกรตื่นจะดูน่าประทับใจ แต่การมีอยู่ของอสูรทำให้หลิวหยุนหยางรู้สึกถูกคุกคาม เขาไม่รู้ว่าเส้นทางที่เขาเลือกไปจะคลี่คลายอย่างไร นอกจากนี้พวกเขาสองคนยังเด็ก ชะตากรรมจะเป็นตัวตัดสินว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเขา
"ข้าต้องไปแล้ว. ข้าจะออกจากเมืองตงลูในไม่ช้า นี่คือที่อยู่ที่ฉางอัน หากเจ้ามีเวลาเจ้าสามารถไปเยี่ยมข้าที่นั่นได้" ในขณะที่หลิวหยุนหยางพูดเขาก็ส่งกระดาษให้เฉินยู่หลาง
เฉินยู่หลางมองไปที่หลิวหยุนหยาง และพยักหน้าเบา ๆ เพื่อนทั้งสองจะจากกันในไม่ช้า มีหลายสิ่งที่พวกเขาต้องการพูด แต่พวกเขายังคงนิ่งเงียบ
"เจ้าจะต้องไปแล้วเพื่อนเก่า อย่าลืมข้าล่ะ!" หลังจากเฉิงยู่หลางพูดอย่างนี้เขาก็ยืดแขนของเขา และรีบไปที่หลิวหยุนหยาง
หนึ่งในวิธีการที่คนอ้วนใช้ในการกลั่นแกล้งผู้อื่นคือ การกอด
ในอดีตหลิวหยุนหยางต้องทนทุกข์ทรมานบ้างเพราะการเคลื่อนไหวนี้ แม้ว่าความเร็วของเขาจะเร็วมาก แต่หลิวหยุนหยางก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงมัน
ปัง!
ร่างกายของเพื่อนของเขาชนเข้ากับหลิวหยุนหยางอย่างรุนแรง ทำให้ชายอ้วนล้มลงอย่างรวดเร็ว หลิวหยุนหยางยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ
เฉินยู่หลางลุกขึ้นจากพื้นและลูบแขนของเขา "โอ้ย หลิวหยุนหยาง ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมแพ้เลยซักครั้งเดียว?"
"ข้ายอมแพ้แล้ว ข้าเคลื่อนไหวไม่ได้ ข้าไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งใด ๆ เลยนะ!" หลิวหยุนหยางยิ้ม
เฉินยู่หลางพูดอย่างขุ่นเคือง "เอาล่ะ ข้าไปเก็บของดีกว่า เจ้ามันสัตว์ประหลาด! เจ้าเป็นเหมือนรถถัง!"
ในขณะที่เขาดูเพื่อนอ้วนของเขาโซเซ ขณะที่เขาออกไป หลิวหยุนหยางรู้สึกเศร้าที่อธิบายอะไรไม่ได้ จากนี้ไปพวกเขาจะต้องแยกทางกัน อย่างไรก็ตามด้วยความสามารถของพวกเขานี่เป็นข้อตกลงที่ดีที่สุดที่เขาสามารถทำได้เพื่อเพื่อนของเขา
รถถัง? ไอ้เจ้านี่!
หลิวหยุนหยางมั่นใจว่าเขาไม่ได้ใช้กำลังใด ๆ ระหว่างการปะทะ ถ้าเพื่อนของเขาทำนั้น นั่นก็หมายความว่า
...
เมื่อเขานึกถึงมัน หลิวหยุนหยางก็เดินไปที่เครื่องชั่งน้ำหนัก เมื่อเขาเหยียบมันผลลัพธ์ที่แสดงทำให้เขางุนงง
246 กิโลกรัม?
ให้ตายเถอะ! เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มหนักขึ้น?
หลิวหยุนหยางดูที่ฝ่ามือและรูปร่างของเขา แต่ก็ไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆสิ่งนี้ทำให้เกิดความสงสัยมากขึ้นในจิตใจของเขา
นี่อาจเป็นผลมาจากการฝึกพิมพ์เขียวมังกรวานรหรือไม่? บางทีความจริงที่ว่าร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเหตุผลที่อยู่เบื้องหลัง
หรือความหนาแน่นของร่างกายของเขาเพิ่มขึ้น
ในขณะที่เขาไตร่ตรองประเด็นนี้ หลิวหยุนหยางก็เดินไปที่เป้าหมายการฝึกวัดความแข็งแรงและต่อยมันอย่างหนัก
"หลิวหยุนหยาง 1,010 กิโลกรัม ยอดเยี่ยม!"
ความแข็งแกร่งของเขาคือ 4,950 กิโลกรัม นั่นสูงกว่าความแข็งแกร่งของเขา 100 กิโลกรัมหลังจากเขาฝึกฝนหกแผนภาพของพิมพ์เขียวมังกรวานร
ในอดีตการเพิ่มขึ้น 100 กิโลกรัมน่าจะเป็นการปรับปรุงทางดาราศาสตร์สำหรับหลิวหยุนหยาง แต่ตอนนี้ไม่คุ้มที่จะพูดถึง
ดูเหมือนว่าเขาจะมีพละกำลังเท่าเดิมเมื่อวันก่อน
ในอดีตเนื้อกวางทองคำและบาร์พลังงานเกรดหกจะเพียงพอแล้วที่จะทำให้ความแข็งแกร่ง ของหลิวหยุนหยางเพิ่มขึ้นอย่างมาก หลิวหยุนหยางกินเนื้อกวางทองคำไป 50 กิโลกรัมและฝึกฝนการโจมตีแบบผสมผสานระหว่างท่าผสานมังกรวานร ความเร็วในการย่อยอาหารนั้นน่าประหลาดใจมาก แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นแต่อย่างใด
ทุกอย่างมีขีดจำกัด อาหารในตลาดไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขา และปรับปรุงความแข็งแกร่งของเขาได้อีกต่อไป
เขาอาจจะต้องรอ หรือหาสัตว์ร้ายระดับสูง หรือยารักษาโรค
เช้าตรู่ หลิวหยุนหยางและครอบครัวของเขานั่งรถที่ขับเคลื่อนโดยฟางจงหยวน
ฟางจงหยวนมีใบหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้อยู่ที่นั่น แต่ครอบครัวของหลิวหยุนหยางดูเคร่งขรึม
ชีวิตของพวกเขาในเมืองตงลูอาจจะเป็นความยากจน แต่พวกเขาใช้เวลากว่า 10 ปีที่นั่นพวกเขาจึงทิ้งความทรงจำอันลึกซึ้งเอาไว้เบื้องหลัง
"หึหึ ... หากท่านคิดถึงเมืองตงลูท่านยังสามารถกลับมาเยี่ยมได้อีกครั้ง" ฟางจงหยวนปลอบใจเฉินหยุนหยิงเบาๆ
เฉินหยุนหยิงยิ้มเมื่อเธอลูบผมเปียของลูกสาว "แน่นอน ข้าจะกลับเมื่อใดก็ตามที่ข้ามีเวลา"
ถนนมีอากาศหนาวเย็นและไม่มีชีวิตชีวาในตอนเช้า แต่เมื่อรถกำลังจะออกจากเมืองใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาของหลิวหยุนหยาง
เขาเป็นคนใกล้ชิดกับคนเหล่านี้บางคน ในขณะที่คนอื่นเป็นแค่คนรู้จัก แต่ทุกคนยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
เฉินยู่หลางกล่าวอำลาเพื่อนของเขา และหลิวตงเอ๋อกล่าวลาเพื่อนหนุ่มของเธอ รถเคลื่อนที่ช้าแต่ก็ยังเดินไปข้างหน้า
"จะดีแค่ไหนถ้าพ่อของเจ้ารู้ว่าเรากำลังออกจากเมืองตงลู ..." เฉินหยุนหยิงถอนหายใจเมื่อเมืองตงลูเริ่มหายไปจากสายตาในระยะไกล
หลิวหยุนหยางยังคงมองไปในทิศทางนั้น แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกลกันมาก แต่ผู้พักอาศัยทุกคนต่างก็สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจน
พลังใจทั้งหมดของเขากำลังจดจ่ออยู่กับดวงตาของเขา
รูปร่างที่ซ่อนอยู่หลังฝูงชนก็เดินไปข้างหน้า มันต้องเป็นเธอ หญิงสาวผู้อ่อนโยนและมีน้ำใจ เมื่อหลิวหยุนหยางนึกถึงความยากลำบากที่จะได้พบเธออีกครั้งเขารู้สึกเศร้าใจในใจของเขา
...
หลิวหยุนหยางกำลังนั่งอยู่ในยานพาหนะขนส่งที่เคลื่อนที่ช้าเขาไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่ารถไฟหรือรถไฟใต้ดิน
มันไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นรถไฟ เพราะมันกำลังเดินทางใต้ดิน แต่มันลึกเพียง 10 เมตรเท่านั้นดังนั้นจึงไม่สามารถเรียกรถไฟใต้ดินได้เช่นกัน
ตู้โดยสารแต่ละตู้มีที่นั่งอย่างน้อย 100 ที่นั่ง แต่มีผู้โดยสารเพียงแค่แปดคนเท่านั้น ภายในพวกเขาทั้งหมดสวมเครื่องแบบกองทัพมังกรตื่นเช่นเดียวกับหลิวหยุนหยาง
หลิวหยุนหยางกำลังดูผ่านคอมพิวเตอร์มือสองที่ฟางจงหยวนช่วยให้เขาซื้อ
บนโต๊ะมีรูปถ่ายของเขากับแม่และน้องสาวของเขา รูปภาพนี้ถ่ายนี้จะไปอยู่ในบ้านใหม่ของพวกเขาในเมืองฉางอัน
ห้องชุดสองห้องนอนของพวกเขาสะอาดมาก แต่บรรยากาศที่มืดมนนั้นไม่ได้ดึงดูดความสนใจในเวลากลางวัน
"เจ้าต้องฝึกซ้อมเป็นเวลาสามปี หากผลลัพธ์ของเจ้าดีเจ้าจะเป็นเหมือนมังกรในหมู่มนุษย์ หากมันไม่ดีเจ้าจะกลับไปที่เมืองฉางอัน และพักที่นั่น ฮ่า ฮ่าฮ่า !" คำพูดตรงไปตรงมาเหล่านี้ก้องไปรอบตู้โดยสาร
คนที่พูดเป็นชายหนุ่มอายุต่ำกว่า 20 เขาไม่ได้สูง แต่ดูเหมือนเขาจะแข็งแกร่งเหมือนวัว
ตามที่เขาพูดเขาเป็นทหารผ่านศึกที่ได้ใช้เวลาฝึกอบรมหนึ่งปีในชนชั้นสูง
ยกเว้นความจริงที่ว่าเขาจะไม่เปิดเผยที่ฝึกอบรมเขาไม่ได้ซ่อนอะไรจากพวกเขา
"เราต้องการความช่วยเหลือจากท่านในอนาคต ท่านพี่จาว" เสียงนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ
คนที่พูดเป็นทหารหญิงหนึ่งในสองคนของกลุ่มหลิวหยุนหยาง เธอเป็นคนที่สวยที่สุด
แม้ว่าเธอจะไม่สูงเกินไป แต่ร่างกายของเธอก็มีสัดส่วนและใบหน้าที่สวยงาม ดังนั้นเธอจึงเป็นเหมือนหงส์ในฝูงไก่ เธอเป็นเจ้าหญิงของกลุ่มอย่างชัดเจน
ทหารชายผู้มีความสุขกับคำชมแบบนี้ตอบอย่างชัดเจนว่า "หากใครบางคนรังแกเจ้า เจ้าอย่าลังเลที่จะบอกพี่ชายของเจ้า ข้าจะทำให้พวกมันเผชิญกับผลที่ตามมา!"
"หากเป็นกรณีนี้ข้าขอขอบคุณท่านพี่จาวล่วงหน้า"
พวกเขาทั้งสองคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
อย่างไรก็ตามคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ยังคงเงียบ บางคนขมวดคิ้วขณะที่คนอื่นแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลย
หลิวหยุนหยางกำลังดูภาพบนคอมพิวเตอร์ของเขา ต้องขอบคุณคอมพิวเตอร์มือสองเครื่องนี้เขาได้ค้นพบว่าคอมพิวเตอร์มีอยู่จริงมาหลายศตวรรษแล้ว
ก่อนการวิบัติ คนหนุ่มสาวเกือบทุกคนในยุคของเขาเคยมีคอมพิวเตอร์อย่างน้อยคนละหนึ่งเครื่อง อย่างไรก็ตามวิกฤติพลังงานที่เกิดขึ้นหลังจากการวิบัติได้บังคับให้ประชากรส่วนใหญ่ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด ดังนั้นคอมพิวเตอร์จึงกลายเป็นสิ่งที่นักต่อสู้ชั้นแนวหน้าเท่านั้นที่สามารถใช้ได้
"เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเราถึงต้องนั่งรถรางนี้ที่ไม่ได้ฝังใต้ดิน แต่ยังไม่ได้เดินทางเหนือพื้นดินเช่นกัน?" ชายทหารคนนั้นเหมือนนกยูงที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อดึงดูดความสนใจของหญิงสาวที่สวยงาม
คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก
"เพราะตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในโซนปลอดภัยแล้ว และสถานที่แห่งนี้ซึ่งไม่สูงเกินไปหรือลึกเกินไปเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด"
ดังที่ท่านพี่จาวพูด ความสนใจของทุกคนสูงถึงทุกครั้ง บางคนถึงกับนำแก้วมาให้เขาเพื่อให้เขาพอใจมากขึ้น
"ให้ข้าบอกเจ้าทั้งหมด ..." ในขณะที่ท่านที่จาวกำลังพูด เสียงคำรามดังก้องผ่านช่องว่าง
ทันใดนั้นรถไฟขบวนใหญ่ก็ร้องเสียงดัง ทุกคนที่นั่งอยู่ข้างในรู้สึกราวกับว่าถูกโยนออกไปนอกหน้าต่าง
** ตอนนี้เรามีแฟนเพจแล้วน้า **
https://www.facebook.com/Supremeuprisingth/
