The Skill Maker – ข้อเสนอ # 3
'ถ้าพวกเขามา ฉันจะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าฉันจะเอาชนะได้อย่างง่ายดายแค่ไหน'
ปัญหาเดียวก็คือ พวกเขาจะอยู่ในกลุ่ม
นอกจากนี้ Hyun-Soo ยังมีครอบครัวอีกด้วย
'พวกเขาควรสามัญสำนึกที่จะไม่ไปยุ่งกับคนธรรมดาที่ไม่มีทางสู้ แต่ก็อาจจะไม่มีก็ได้'
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่อยากให้พวกเขาปรากฏตัวในตอนนี้
ถ้าบางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขา นั่นคงเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
'จะดีกว่าหรือไม่ ถ้าฉันทำตามที่ Kim Yoo-Na บอกให้ไปต่างประเทศ ... '
ปัญหา คือ พ่อแม่ของเขาไม่เห็นด้วยกับการไปที่ต่างประเทศ
เมื่อวันก่อน Kim Yoo-Na และ Eugene ได้เลือกเขา
เมื่อเขากลับถึงบ้าน พ่อแม่ของเขาอยู่ที่นั่น
"คุณอยู่ที่นี่?"
"คุณกลับมาแล้วเหรอ Hyun-Soo?"
Hyun-Soo เดินไปที่ประตูหน้าก่อนที่จะทักทายเขา
ต่อมาแม่ถามเขาว่ากินข้าวไหม
แม่ของเขากล่าวว่า
"คุณเหนื่อยหลังจากการล่าครั้งที่ผ่านมาใช่มั้ย? ฉันจะเตรียมผลไม้บางอย่างให้กิน"
เมื่อครั้งหนึ่งที่เขากลายเป็นฮันเตอร์ ชีวิตของพวกเขาก็ดีขึ้นและคนรอบตัวพวกเขาก็เริ่มมีท่าทีที่เปลี่ยนไป แต่ครอบครัวของเขาก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย
สมาชิกในครอบครัวชุมนุมรอบโต๊ะอาหารและกินแอปเปิ้ลที่สุกกำลังได้ที่ นั่นคือตอนที่ Hyun-Soo พูด
"พ่อแม่ ฉันมีบางอย่างที่ฉันต้องการจะพูดกับคุณ"
เขาบอกว่ามีกลุ่มคนที่มีพรสวรรค์เป็นชาวต่างชาติต้องการรับสมัครฮันเตอร์เข้ากลุ่ม
“ที่ต่างประเทศ? คุณกำลังจะไปอเมริกา? ว้าว ... พี่ชายฉันน่าอัศจรรย์มาก! กลุ่มจากสหรัฐคัดเลือกคุณให้เข้าร่วมกลุ่ม”
เมื่อเขากล่าวถึงต่างประเทศ Hyun-Ah ก็สนใจเป็นอย่างมาก
"มันน่าทึ่งอย่างที่ Hyun-Ah บอกแน่ๆเลย แต่การได้ไปต่างประเทศ มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันเลย ... "
พ่อแม่ของเขาดูตกใจมาก
"เราไม่ค่อยมีอะไรที่จะทำ เราไม่สามารถสื่อสารได้เพราะภาษาที่เปลี่ยนไป เรารู้สึกสบายมากกว่าในเกาหลี เราจะอยู่ที่นี่ ดังนั้นคุณและ Hyun-Ah จะไปน่ะ"
พวกเขาชินกับการอยู่ที่เกาหลีมากกว่า ดังนั้นการไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่คุ้นเคยนั้นเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขา ซึ่งเป็นที่เรื่องที่เข้าใจได้ง่ายๆ
เมื่อเขาได้รับข้อเสนอของ Kim Yoo Na แล้วนี่เป็นสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด
'ฉันไม่สามารถบอกพวกเขาได้ว่ามีกลุ่มคนไม่หวังดีกำลังพยายามตามหาฉัน'
พ่อแม่ไม่รู้ถึงสถานการณ์ของเขา
เขาไม่ต้องการสร้างความวิตกกังวลที่ไม่จำเป็นและทำให้พวกเขากังวล ดังนั้น Hyun-Soo จึงไม่ได้พูดอะไร
พวกเขามีความสุขจริงๆ เมื่อเขากลายเป็นนักล่า แต่พวกเขากังวลว่าเขาจะทำผลงานที่เป็นอันตราย
'มันจะดีกว่าถ้าเลือกที่จะไม่พูดอะไรเลย'
การรักษาครอบครัวของเขาให้ปลอดภัยเป็นสิงที่ดีที่สุดที่เขาอยากให้เป็น
มันเป็นความโล่งใจที่ Kim Yoo-Na ปิดกั้นข้อมูลทั้งหมด แต่เขากังวลเกินไปจนไม่สามารถที่จะนั่งอยู่เฉยๆและไม่ทำอะไรเลย
“นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันคิดจนปวดหัว”
เขายังคงไตร่ตรองว่าเขาควรจะแก้ไขมันอย่างไร
“คุณต้องการไปที่พอร์ทัลสีน้ำเงินหรือไม่? หรือคุณต้องการไปที่พอร์ทัลสีเขียว?”
Hyun-Soo กำลังมองไปที่ Kim Yoo-Na
Kim Yoo-Na ถามทันทีที่เธอเห็น Hyun-Soo มองมา
เธอถามว่าพอร์ทัลไหนที่เขาต้องการไปล่ามอนสเตอร์ในครั้งนี้
'หลังจากการล่าในครั้งที่แล้วเธอก็ให้ฉันเป็นคนเลือกพอร์ทัลต่อไป'
โดยปกติพวกเขาไปล่ามอนสเตอร์ตามการตัดสินใจของ Kim Yoo-Na
“ฉันคิดว่าพอร์ทัลสีเขียวน่าจะดีที่สุดสำหรับตอนนี้”
Hyun-Soo คิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจที่จะเก็บพอร์ทัลสีฟ้าไว้ไปล่าในภายหลัง
'มันคงจะเร็วเกินไปหน่อย'
นั่นคือการตัดสินใจของเขาซึ่งขึ้นอยู่กับเหตุผลที่เป็นกลาง
เขาไม่สามารถล่ามอนสเตอร์ได้ด้วยตัวเองเพียงลำพัง
"ครั้งที่แล้วที่ไปล่า Gruppa หนึ่งคนแยกย้ายกันไปสู้กับสามตัว แต่ระดับความยากนั้นค่อนข้างง่าย "
กลุ่ม Gruppa ก็มีจุดอ่อนเช่นกัน
แต่มันไม่ได้หมายความว่ามอนสเตอร์ทุกตัวในพอร์ทัลสีน้ำเงินจะมีจุดอ่อนที่เหมือนกับ Gruppa
'ฉันไม่สามารถตามล่าด้วยตัวเองได้และยังจะต้องพึ่งพา Kim Yoo-Na อยู่'
มีเหตุผลว่าทำไมเขาต้องการล่ามอนสเตอร์เพียงคนเดียว
มันจะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นเร็วกว่าใคร ๆ
“เข้าใจแล้ว มาล่าพอร์ทัลสีเขียวกันเถอะ นั่นอาจจะดีกว่า คุณก็จะสามารถได้รับประสบการณ์มากขึ้นในเวลาเดียวกัน”
Kim Yoo-Na เข้าใจการตัดสินใจของเขา แต่เขาไม่แน่ใจว่าเธอพูดอย่างนั้นคอืเข้าใจจริงหรือไม่ หรือพูดเพื่อปลอบโยนเขา
'เธอดูผ่อนคลายกว่าเมื่อก่อน ... หรือมันเป็นแค่จินตนาการของฉันใช่ไหม'
มันเป็นเรื่องของธุรกิจในก่อนหน้านี้สัญญาที่ได้ทำไว้ร่วมกัน แต่ตอนนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาเข้ามาใกล้ความสัมพันธ์กันมากขึ้นแล้ว
แต่พวกเขาก็ยังมีความสัมพันธ์ทางธุรกิจต่อไป
เขาไม่ได้วางแผนที่จะมีความคิดที่ไม่จำเป็นสำหรับตอนนี้
ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่ Hyun-Soo เริ่มล่า เธอก็จะมายืนดูเขาเฉยๆ
ก่อนหน้านี้เธอจะทำให้แน่ใจว่าเธอพร้อมที่จะเข้าไปช่วยเหลือได้ในทันที ในกรณีที่เขาต้องการความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกอดอก ยืนเฉยๆ
'ขอบคุณ สิ่งนี้มันทำให้ฉันได้เรียนรู้วิธีต่าง ๆ ในการรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉินที่จะเข้ามาหาได้เป็นอย่างดี'
แต่แม้ว่าเขาจะมีสกิลที่ทรงพลัง แต่เขาก็ยังขาดประสบการณ์
'มีความแตกต่างระหว่างทฤษฎีและการต่อสู้จริง'
เจี๊ยบๆๆ
นกฮัมมิงเบิร์ดสีดำปากยาว
นั่นคือชื่อของมอนสเตอร์ที่ Hyun-Soo กำลังล่าอยู่
มันกระพือปีกของมัน 100 ครั้งใน 1 วินาที และการโจมตีของมันก็อันตรายมาก
เขาคิดว่าเขาจะอดทนได้ หากเขายืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้ขยับเขยื่อน
อย่างไรก็ตาม ไม่มีจุดที่ดีที่เขาสามารถวิ่งไปได้ ดังนั้นเขาจึงกลิ้งไปมา
'บ้านเอ้ย มันน่าอายแค่ไหนเนี่ย'
เขาลุกขึ้นยืนทันที พร้อมกับความรู้สึกเขินๆ ที่ทำแบบนั้น
Chiiiiiiiirp-!
เสียงร้องไห้ดังขึ้นราวกับกำลังหัวเราะ ทำให้ Hyun-Soo เริ่มรำคาญ
'เจอนี่หน่อยเป็นไง Invisible Attack! '
เนื่องจากพวกมันคล่องแคล่ว นกฮัมมิงเบิร์ดก็หลบการโจมตีของ Hyun-Soo ได้อย่างง่ายดาย
เจี๊ยบ chiiiiiiiirp!
หลังจากเจ้ามอนสเตอร์ร้องออกมาครู่หนึ่งก็เริ่มมีลมแรงเกิดขึ้นมา
Swoosh ......
มันเริ่มต้นด้วยลมที่พัดผ่านและไม่นานหลังจากนั้นมันก็กลายเป็นลมกระโชกแรงและโจมตี Hyun-Soo ในทันที
'พวกมันกำลังเล่นงานฉัน'
ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้พวกมันแค่ทดสอบเขาก่อนและตอนนี้พวกมันเริ่มจะเอาจริงแล้ว
มอนสเตอร์มองดู Hyun-Soo และโจมตีเขาต่อไป
'แกคิดว่าฉันจะพลาดอีกครั้งหรือ?'
Hyun-Soo ยิ้มให้และวิ่งไปข้างหน้า
เขาวิ่งไปในทางเดียวกับที่มอนสเตอร์อยู่
เจี๊ยบ?!
มอนสเตอร์เกิดความประหลาดใจและตื่นตระหนกเมื่อมีมนุษย์วิ่งเข้าหาพวกมันแทนที่จะวิ่งหนีจากการโจมตีของมัน
ปีกที่สร้างลมเริ่มขยับช้าลง
ลมก็อ่อนลงเช่นกัน
'ศูนย์กลางเป็นจุดที่ปลอดภัยที่สุดระหว่างการเกิดพายุ'
มีเหตุผลว่าทำไม Eye of the Storm ถึงมีอยู่จริง
'Invisible Attack!'
การโจมตีมอนสเตอร์อย่างใกล้ชิดน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดเพราะพวกมันอาจจะไม่สามารถหลบการโจมตีของเขาได้
เมื่อลมอ่อนเขาใช้โอกาสนั้นและวิ่งไปหามอนสเตอร์ทันที
มอนสเตอร์เริ่มตื่นตระหนกและบินขึ้นไปเพื่อหลีกเลี่ยง Hyun-Soo
Hyun-Soo เรียกหอกที่ยาวและแหลมคมออกมา
และปล่อยมันพุ่งไปที่มอนสเตอร์
Chiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirp!
หอกทั้งสามที่ Hyun-Soo เรียกมานั้นพุ้งเจาะผ่านร่างของมอนสเตอร์
'เยี่ยมมาก มันสามารถเจาะผ่านจุดอ่อนของพวกมันได้'
ทำให้ห้องเต็มมีเสียงเจ็บปวดของมอนสเตอร์ดังลั่นไปทั่วห้อง
แม้จะมีความจริงที่ว่ามีรูอยู่ที่ร่างกายของพวกมัน พวกมันยังคงบินได้สูงขึ้นอยู่
พวกมันอาจคิดว่า Hyun-Soo จะไม่สามารถโจมตีพวกมันได้หากพวกมันอยู่ในที่สูง
รอยยิ้มปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของ Hyun-Soo
'Invisible Attack!'
มันง่ายมากขึ้นที่จะฆ่าพวกมันหากพวกเขายังคงบินสูงขึ้นไปแบบนั้น
'โจมตีจากด้านบน'
เนื่องจากเขาโจมตีจุดอ่อนของมันอย่างเดียวจึงทำให้สนามพลังงานของพวกมันอ่อนแรงลงอย่างมาก
มอนสเตอร์พยายามหลบดาบที่ลงมาจากเบื้องบน แต่ก็ล้มเหลว
Chiiiiiiiiiiiiiiiiirp!
หลังจากที่มันร้องไม่นาน มอนสเตอร์ก็ตกลงมาที่พื้น
บูม!
นกตกลงมาหลังปีกของมันถูกตัดออก
จิ, เจี๊ยบ, เจี๊ยบ!
พวกมันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะวิ่งหนี แต่ร่างกายของพวกมันในตอนนี้ก็เคลื่อนที่ลำบาก
“ฉันไม่อยากเชื่อว่านกตัวนี้จะดูถูกฉันขนาดนี้”
มอนสเตอร์ที่ตกลงสู่พื้นดินเพราะมันสูญเสียปีกของมันไปมันจึงไม่ใช่ภัยคุกคามอีกต่อไป
Hyun-Soo ปล่อยความโกรธทั้งหมดที่เขารู้สึกในตอนแรกลงไปที่มอนสเตอร์
เขาหงุดหงิดกับวิธีที่มันบินไปมาและหลบการโจมตีของเขา
'นี่คือเหตุผลที่มอนสเตอร์ประเภทบินกำลังหงุดหงิด'
แม้ผู้โจมตีระยะใกล้อาจจะทำได้ยากที่สุดเพราะพวกมันไปไกลมาก
นกฮัมมิงเบิร์ดทำให้ Hyun-Soo เข้าใจว่าทฤษฎีและการต่อสู้ที่แท้จริงแตกต่างกันอย่างไรและ Hyun-Soo เริ่มทำการโจมตีต่อเพื่อปลดปล่อยความโกรธของเขาที่มี
และผลที่ได้?
-Ding!
[ยกระดับ!]
มันเป็นเสียงที่ดีที่เขาอยากได้ยิน
'ที่สุด!'
-Ding!
“อันดับของคุณขยับขึ้นสู่อันดับ C”
“อันดับปัจจุบัน: C”
“ช่องสกิลของคุณเพิ่มขึ้น”
“ช่องสกิลปัจจุบัน: 7”
-Ding!
“ระดับสกิลของคุณเพิ่มขึ้น”
“การสร้างสกิลระดับ [C] ถูกเพิ่มเป็นการสร้างสกิลระดับ [B]”
“Skill Transfer [C] ถูกเพิ่มเป็น Skill Transfer [B]”
“จำนวนหมวดหมู่สำหรับส่วนต่อประสาน [SS] เพิ่มขึ้น”
“สถานะการเปิดใช้งานอินเตอร์เฟสปัจจุบัน: 13.9%”
'ในที่สุดฉันก็อยู่ในอันดับ C!'
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเลเวลอัพ
ทุกครั้งที่เขาเลเวลอัพ เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่แปลกไปในพลังของเขา
รู้สึกเหมือนว่าเขาได้หลุดออกมาจากรัง
'นี่คือเหตุผลที่ผู้คนมักต้องการพลังมากขึ้นเสมอ'
เขาไม่รู้ว่ามันรู้สึกดีขนาดนี้ที่ได้มีพลังเพิ่มขึ้น แม้ว่านี่จะเป็นครั้งที่สองของเขา แต่เขาก็รู้สึกว่าเขายังขาดอยู่อีก ตังต้องการให้มากกว่านี้
เขายังคงเป็นระดับ C
ถึงอย่างนี้ Hyun-Soo ก็ยังรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงภายในตัวเขา
'ระดับของสกิล Invisible Attack ไม่ได้เพิ่มขึ้น?'
มันคงจะดีถ้ามันเพิ่มขึ้นเป็นระดับ B ….
Hyun-Soo รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
'ตรวจสอบสถานะของฉันกันเถอะ อินเตอร์เฟซ!'
▶ชื่อ: Kim Hyun-Soo (21)
▶ระดับ: C
▶อาชีพ: ผู้สร้างสกิล
▶ประสบการณ์: 7%
▶ระดับความแข็งแกร่ง: 100%
▶ระดับพลังงาน: 100%
▶ความแข็งแกร่ง: 101 / ความว่องไว: 77 / ความแข็งแกร่ง: 90 / การโจมตีคริติคอล: 75 / ?? / ?? / ??
▶??
▶รายการสกิล
[Interface] [SS]
[Skill Creation] [B]
[Skill Transfer] [B]
[Medicinal Mix] [C]
[Invisible Attack] [C]
'ว้าว ... ฉันรู้สึกภูมิใจ'
เขารู้สึกพึงพอใจเพียงแค่มองดูหน้าต่างสเตตัสของเขา
เขาพึงพอใจเป็นพิเศษกับจำนวนสเตตัสของเขา
“ขอแสดงความยินดี ฉันเดาว่าคุณได้เลื่อนขั้นแล้วแน่ๆ”
“ใช่แล้วในที่สุดฉันก็ทำได้ ขอบคุณมากนะ”
หลังจากการตามล่า Kim Yoo-Na สังเกตว่า Hyun-Soo ยิ้มและจะแสดงความยินดีออกมาอย่างไร
“ทำได้ดีมาก ตอนนี้คุณอยู่ในระดับ C เราจะไปที่พอร์ทัลต่อไปเลยหรือไม่”
"ฮะ? พอร์ทัลต่อไป?”
"ใช่. คุณไม่คิดว่าคุณจะต้องทำความคุ้นเคยกับพลังใหม่ของคุณโดยเร็วที่สุด?”
ก่อนที่ Hyun-Soo จะได้เฉลิมฉลอง Kim Yoo-Na ก็ให้คำแนะนำที่ทำลายอารมณ์ของเขา
'เธอพูดถูก แต่มีบางอย่างแปลก ๆ'
“ฉันได้รับการอนุมัติหลายครั้ง ดังนั้นจึงได้ผล”
Kim Yoo-Na กล่าวว่าการทดสอบขีด จำกัด ของเขานั้นมีความจำเป็นอย่างมาก
เขาคิดว่าการล่ามอนสเตอร์จะง่ายขึ้นเนื่องจากระดับและสเตตัสของเขาเพิ่มขึ้น แต่นี่เป็นอีกครั้งนึงเขาตระหนักว่าทฤษฎีที่แตกต่างและการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร
'นี่คือเหตุผลที่ประสบการณ์จริงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก แต่ ... '
เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
แม้ว่าเขาจะทำผิดพลาดในระหว่างการล่า แต่ Hyun-Soo ก็ต้องแก้ไขด้วยตัวเองเพราะ Kim Yoo-Na จะไม่เข้ามาช่วยเมื่อเขาฝึก
หลังจากทำผิดพลาดสองสามครั้งและมีเวลาที่เเสนจะลำบากเขาก็หมดแรง
'ฉันคิดว่าฉันทำไปแล้วจริงๆ'
เมื่อพลังงานของเขาใกล้จะหมดและมอนสเตอร์ที่เขาล่าก็ไม่ตายเขารู้สึกมึนหัว เพลีย
เขาต้องอดทนกับมันและรวบรวมพลังงานที่เหลืออยู่ของเขาจากนั้นทำการโจมตีไปที่มอนสเตอร์อีกครั้ง
'ถ้าไม่เช่นนั้น มันอาจกลับกลายเป็นเขาเองที่จะตายได้'
Hyun-Soo ใช้ทุกวิธีในการพยายามฆ่ามอนสเตอร์ด้วยตัวเองและด้วยเหตุนี้มันจึงช่วยให้เขาเชี่ยวชาญในการใช้ สกิลมากขึ้นกว่าเดิม
'มันจะเป็นการโกหกถ้าฉันบอกว่าฉันไม่เหนื่อย แต่ฉันก็รู้สึกดีนะ แต่ Kim Yoo-Na ฉันหวังว่าเธอจะไม่ระบายความเครียดด้วยการทรมานฉันอีก '
End..
