ตอนที่แล้วตอนที่ 120 เข้าพระราชวัง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 122 พระนัดดาของฮ่องเต้

ตอนที่ 121 ตระกูลบุ


ทุกคนยอมรับนาง หญิงสาวที่มีผ้าไหมโพกหัวของนางคือคุณหนูฉิงเล่อ ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางหยิ่ง แม้ว่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูจะมาจากครอบครัวของข้าราชสำนัก แต่สถานะของพวกเขาก็ต่ำกว่าฉิงเล่อ ถ้าความจริงคือฮ่องเต้ไม่ได้เข้าข้างใต้เท้าและคุณหนูฉิงเล่อที่ไม่มีคฤหาสน์อีกต่อไป แต่พวกเขาได้รับการแต่งตั้ง และผู้ที่ได้รับการแต่งตั้งเช่นนี้จะไม่สนใจคนที่ต่ำกว่า

ดังนั้นทุกคนจึงเหลือบไปตามทิศทางของนางก่อนกลับไปรอบ ๆ และยังคงทำทุกอย่างที่จำเป็นต้องทำ

การจ้องมองของเฟิงหยูเฮงที่มีต่อเด็กสาวที่อยู่ด้านหลังฉิงเล่อ แม้ว่านางจะก้มหัวตลอดเวลาและดูผิวเข้มขึ้น ถึงแม้ทุกคนเห็นเป็นสาวใช้ของฉิงเล่อ แต่นางรู้ว่าเป็นเฟิงเฉินหยู

นางรู้อยู่แล้วว่าเฟิงเฉินหยูจะคิดวิธีการเข้าไปในพระราชวัง แต่เดิมนางคิดว่านางจะต้องหาวิธีผ่านองค์ชายสาม นางไม่คิดว่านางจะไปกับคุณหนูฉิงเล่อ

หลังจากที่ฉิงเล่อออกจากรถแล้ว นางก็ไม่ได้เข้าแถว นางเดินตรงไปที่ประตูและเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในพระราชวัง แต่นางถูกยับยั้งโดยนางกำนัลอาวุโส

ฉิงเล่อขุ่นเคือง: "บังอาจ !"

นางกำนัลอาวุโสของพระราชวังนี้ไม่ใช่คนขี้ขลาด นางใช้เวลาหลายปีในพระราชวังทำงานรับใช้ฮ่องเต้และฮองเฮา ได้ยินเสียงร้องของฉิงเล่อ นางกำนัลอาวุโสเริ่มหัวเราะและกล่าวว่า "คุณหนูฉิงเล่อ ข้าได้รับคำสั่งจากฮองเฮาเพื่อตรวจสอบเทียบเชิญของแขกหญิงที่เข้ามาในพระราชวัง ถ้าคุณหนูฉิงเล่อประสงค์จะเข้าไป ข้าสามารถส่งคนไปเรียนแจ้งให้ฮองเฮาทราบเจ้าค่ะ"

ฉิงเล่ออยากที่จะโต้เถียงต่อ แต่เฟิงเฉินหยูได้นำเทียบเชิญมามอบให้แล้ว

นางไม่ได้พูดอะไรอีก เป็นการดีกว่าที่จะมีปัญหาน้อยลงมากกว่าหนึ่งปัญหา วิธีการที่เฉินหยูแต่งตัวได้ผลักดันให้นางไปอยู่ที่ขอบหน้าผา แต่เมื่อถึงจุดนี้นางไม่ต้องการนำมันขึ้นมาอีก

เมื่อเห็นว่าสาวใช้นำเทียบเชิญมาให้ นางกำนัลอาวุโสก็มองหน้าเฉินหยูอย่างครุ่นคิด

สาวใช้ที่สวมเสื้อผ้าซึ่งดูสะดุดตากว่าเจ้านาย เมื่อได้รับเทียบเชิญและมองไปที่มัน นางบอกกับฉิงเล่อว่า "โดยปกติแล้วคุณหนูฉิงเล่อควรต้องเข้าแถว มองไปที่ด้านหลังของท่าน มีบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่เข้าแถวรออยู่ ข้ามองว่ามันคงไม่ยุติธรรม แต่เนื่องจากท่านเป็นบุตรสาวของเจ้าเมือง เราจะทำเป็นมองไม่เห็นสักครั้ง ข้าหวังว่าคุณหนูฉิงเล่อจะมาถึงเร็วกว่านี้ในปีหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในการเข้าแถว" นางกล่าวคำตอบนี้ นางส่งเทียบเชิญคืน ก่อนที่จะเดินนำฉิงเล่อไป เฉินหยูที่เดินตามไป นางรีบเดินผ่านประตู

เฟิงหยูเฮงเห็นพวกเขาเดินห่างออกไปแล้วจ้องมองนาง เฟิงเซียงหรูกระซิบถามว่า "ทำไมคุณหนูฉิงเล่อจึงโพกผ้าคลุมศีรษะของนาง? มันดูน่าเกลียดมาก"

เฟิงหยูเฮงหัวเราะ "นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะโพกศีรษะ ข้าได้ยินมาว่าไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่คฤหาสน์ติงอันไหม้ผมของนาง มันจะขึ้นได้เร็วขนาดไหน"

เมื่อเฟิงเซียงหรูได้ยินเรื่องนี้และนึกถึงผมของฉิงเล่อ นางเริ่มหัวเราะ

ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงเห็นเหรินซีเฟิง จึงดึงตัวเฟิงเซียงหรูออกมา

เหรินซีเฟิง, เฟิงเทียนหยู และเป่ยฟู่หรงกำลังยืนอยู่ด้วยกัน เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงเข้ามา พวกเขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้น เฟิงหยูเฮงเห็นทั้งสามคน แต่นางเริ่มขมวดคิ้ว "ทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนว่าพวกเจ้าทุกคนมาด้วยตัวกัน ทำไมไม่บอกข้า?"

เป่ยฟู่หรงยิ้มและดึงมือของนาง "พวกเราจะมาพร้อมกันได้อย่างไร เรามายืนรอเจ้าอยู่ที่นี่ด้วยกัน" ขณะที่นางพูดแบบนี้นางหันกลับมา และยิ้มกับผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง "ป้าเหม่ย เราเพิ่มอีกสองคนได้หรือ?"

คนที่ถูกเรียกว่าป้าเหม่ยเห็นได้ชัดว่าสนิทกับเป่ยฟู่หรง ขณะที่นางรีบถอยหลังไปครึ่งก้าวเพื่อให้เฟิงหยูเฮง และเฟิงเซียงหรูเข้าแถว ทั้งสองเดินเข้าแถวอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวขอบคุณป้าเหม่ย คนที่อยู่เบื้องหลังนางในแถว พวกนางก็ขอบคุณพวกเขา

ทุกคนสุภาพและบรรยากาศสงบ

เฟิงหยูเฮงแนะนำสหายทั้งสามคนนี้ให้เฟิงเซียงหรูรู้จัก และบอกกับนางว่า "เมื่อเราเข้าไปในพระราชวัง เจ้าจะได้เจอองค์หญิงวู่หยาง เจ้าเคยเห็นนางมาแล้ว"

นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงเซียงหรูได้พบกับคนจำนวนมากนี้ c]tแต่ละคนต่างก็มาจากตระกูลที่ร่ำรวย ดังนั้นนางจึงรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย นางพยักหน้าโดยไม่ได้กล่าวอะไร

เฟิงหยูเฮงกล่าว "น้องสามของข้าขี้อายและไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอก อย่ากังวลมากเกินไป!"

กลุ่มเพื่อนพูดคุยและหัวเราะ ก่อนที่พวกเขาจะตระหนักว่าพวกเขามาถึงหน้าประตู ในเวลานี้มีรถม้าคันอื่นมาตามถนน ความเร็วของรถคันนี้เร็วกว่ารถม้าของฉิงเล่อ ดังนั้นจึงทำให้เกิดฝุ่นขึ้น นางกำนัลอาวุโสที่กำลังตรวจสอบเทียบเชิญถอนหายใจสองสามครั้ง

แต่ยังไม่มีใครที่ร้องเรียนเรื่องนี้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลก ทำไมบรรดาฮูหยินใหญ่และคุณหนูจากตระกูลของข้าราชสำนักในเมืองหลวงนี้จึงไม่บ่นอะไร?

เป่ยฟู่หรงดึงแขนของนางเบา ๆ และกระซิบเบา ๆ ว่า "นี่เป็นรถของตระกูลบุ"

เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจ "ตระกูลบุ?"

เหรินซีเฟิงหันไปรอบ ๆ และกล่าวว่า "อาเฮงเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงได้ไม่นาน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าไม่ทราบเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงในช่วง 2-3 ปีนี้ ตระกูลบุเป็นครอบครัวของข้าราชสำนัก ขั้นสูงสุดของพวกเขาคือขั้นที่ 6 นับตั้งแต่สามปีที่ผ่านมาบุตรสาวของตระกูลบุได้ไต่เต้าจากนางสนมคนโปรดขึ้นไปเป็นพระชายาเอก ดังนั้นตระกูลบุจึงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นไปได้"

เทียนหยูกล่าวเพิ่มเติมว่า "บิดาของพระชายาบุ เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้กลายเป็นข้าราชสำนักระดับสูง ขั้นที่ 2"

ขณะที่พวกเขาคุยกันเรื่องนี้ พวกเขาเห็นรถม้าของตระกูลบุหยุดอยู่ที่เดียวกับรถม้าของคุณหนูฉิงเล่อ เมื่อม่านเปิดออกแล้วหญิงสาวคนหนึ่งก็รีบออกจากรถ สวมชุดของเสื้อผ้าสีม่วงที่ปลิวในสายลม, ผมยาวของนางทิ้งตัวลงมาเหมือนน้ำตก นางมีผิวเรียบเนียนและเงางาม คิ้วของนางงดงามมาก นางควรจะดูราวกับผู้หญิงสวย ๆ ที่ทำจากน้ำ แต่ใบหน้าของนางทำให้นางดูเป็นน้ำแข็ง

ฟูโหร่งอธิบายอย่างเงียบ ๆ กับเฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรู ว่า "นางเป็นหลานสาวของพระชายาบุ, บุหนี่ชาง"

นางกำนัลอาวุโสมองบุหนี่ชาง ดูอบอุ่นขึ้นกว่าตอนที่นางเห็นฉิงเล่อ นางไม่เพียงแต่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อทักทาย และทำความเคารพนาง นางไม่ได้มองไปที่เทียบเชิญ นางรีบให้บุหนี่ชางเข้ามาในพระราชวัง

อย่างไรก็ตามบุหนี่ชางไม่ได้ให้ความสำคัญกับนาง แต่นางมองไปรอบ ๆ ฝูงชนด้วย สายตาของนางหยุดที่เฟิงหยูเฮง

นางรีบกระพริบตาแล้วเดินไปหาเฟิงหยูเฮง เฉพาะเมื่อนางมาถึงตรงหน้าเฟิงหยูเฮง นางหยุดจ้องเฟิงหยูเฮงเป็นเวลานาน นางถามว่า "เจ้าใช่ไหมที่สร้างปัญหาให้กับฉิงเล่อ?"

เฟิงหยูเฮงมองสำรวจ ตาของนางให้ความรู้สึกเย็นชาแต่ก็มีลักษณะชั่วร้ายเช่นซวนเทียนหมิง ร่างกายของนางเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเกียจคร้าน

บุหนี่ชางขมวดคิ้วแล้วได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า "ท่านควรนำคำถามนี้ไปถามซวนเทียนหมิง" นางไม่ได้เรียกเขาว่าองค์ชายเก้าแต่เรียกชื่อของเขาแทน การแสดงออกของบุหนี่ชางไม่เปลี่ยนแปลง แต่เฟิงหยูเฮงคนเดียวเห็นม่านตาของนางกระตุก

"ดีมาก" บุหนี่ชางเผยให้เห็นรอยยิ้ม คางของนางเชิดขึ้นเล็กน้อยด้วยความเย่อหยิ่งอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ความรู้สึกของความไม่พอใจยังคงเกิดขึ้นในหัวใจของนาง นางตั้งใจมาเพื่อดูหมิ่นพวกเขา แต่ความภาคภูมิใจอยู่ได้ไม่นานด้วยท่าทีที่ปราศจากความกังวลของเฟิงหยูเฮง ยิ่งไปกว่านั้นนางรู้สึกพ่ายแพ้เมื่อได้ยินคำว่า "ซวนเทียนหมิง"

หัวใจของบุหนี่ชางกำลังวุ่นวาย นางหันกลับไปและเดินเข้าพระราชวัง

พวกนางสับสนเล็กน้อย เฟิงเทียนหยูกระซิบถามเฟิงหยูเฮงว่า "ข้าได้ยินมาว่าบุหนี่ชางและฉิงเล่อไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ทำไมนางจึงมองเจ้าเป็นศัตรู ? "

เฟิงหยูเฮงยักไหล่ "ใครจะรู้"

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ นางกำนัลอาวุโสได้หันมาขอเทียบเชิญของพวกเขา นางกำนับอาวุโสดูเหมือนจะจำสามคนนี้ได้ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันสองสามคำ เมื่อไปถึงเฟิงหยูเฮง  นางก็นึกขึ้นมาสักครู่แล้วมองไปที่เทียบเชิญ จากนั้นนางก็ตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ "พระชายาขององค์ชายเก้า ? โอ้! หม่อมฉันขออภัยเป็นอย่างยิ่งเพคะ นี่เป็นความผิดของหม่อมฉันที่มีตาแต่ไร้แวว ข้ากล้าให้พระชายารอนานได้อย่างไร หม่อมฉันสมควรตาย หม่อมฉันขอให้พระชายาให้อภัยแก่หม่อมฉันด้วยเพคะ" พูดอย่างนี้แล้วนางคุกเข่าลง

เฟิงหยูเฮงหยุดยั้งนางอย่างรวดเร็ว นางสามารถบอกได้ว่านางกำนับอาวุโสคนนี้เสียใจอย่างแท้จริง นางได้แต่นึกสาปแช่งซวนเทียนหมิง กิตติศัพท์ของเขา เมื่อผู้คนได้ยินคำพูดใด ๆ ของเขาราวกับว่าพวกเขาได้เห็นผี

"ได้โปรดลุกขึ้น ข้าเพียงหมั้นกับองค์ชายเก้า ข้ายังไม่ได้แต่งงาน"

"การอภิเษกสมรสจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วเพคะ" นางกำนัลอาวุโสบอกในขณะที่ยิ้ม "ไม่มีใครรู้ว่าพระชายาขององค์ชายเก้าจะเสด็จมาเพคะ! เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนในพระราชวังรู้เรื่อง ไม่จำเป็นที่พระชายาจะเจียมเนื้อเจียมตัว" พูดอย่างนี้เองนางพาทุกคนไปที่ประตูพระราชวัง จากนั้นนางก็เรียกนางกำนัลมา "พาพระชายาและคุณหนูไปที่เรือนหลิวลี่อย่างรวดเร็ว"

ได้ยินว่าคำว่าพระชายา นางกำนัลคนนั้นกลัว นางชะงัก เฟิงหยูเฮงไม่สามารถสนใจกับการหยุดนาง นางพูดว่า "นำเราเข้าไป"

ในที่สุดออกจากประตูเป่ยฟู่หรงยิ้ม แล้วกล่าว "น่าทึ่งมาก! แน่นอนว่าจะมีเนื้อให้กินเมื่อเดินตามอาเฮงไปรอบ ๆ "

เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า "ไม่มีเนื้อ แต่ถ้ามียา เจ้าจะกินหรือไม่ ?"

"ยาอะไร?" ตาของพวกเขาสว่างขึ้นในเวลาเดียวกัน ในเรื่องความสามารถทางการแพทย์ของเฟิงหยูเฮง นางเป็นตัวแทนของตระกูลเหยา และยาของตระกูลเหย้าไม่เคยทำให้ผิดหวัง

เฟิงหยูเฮงบอกพวกเขาว่า "ข้าเอาไว้ที่หลังรถม้า เมื่อเราออกมา ข้าจะแบ่งให้ทุกคน นำไปกินที่คฤหาสน์ของเจ้า เป็นชาที่ข้าเตรียมไว้เพื่อบำรุงผิว นอกจากนี้ยังช่วยลดความร้อนภายใน มีอีกอย่างหนึ่งที่ดีต่อดวงตา และช่วยบำรุงเส้นผมของเจ้า ดื่มทุกวันเหมือนที่เจ้าดื่มชา รสชาติดีและมีประสิทธิภาพมากกว่า"

เมื่อได้ยินแบบนี้สาว ๆ ก็มีความสุขเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่เคยได้ยินว่ามีชาชนิดนี้ และพวกเขาทั้งหมดเริ่มที่จะรู้สึกมีความหวังในหัวใจของพวกเขา

เฟิงหยูเฮงกล่าวกับเหรินซีเฟิงว่า "ข้าได้ยินมาว่าขาและเท้าของแม่ทัพเหรินไม่รู้สึกเมื่อสภาพอากาศหนาวเย็น ข้าเตรียมยาให้แล้ว ข้าจะให้เจ้าภายหลัง ถ้าแม่ทัพรู้สึกไม่สบายอีกครั้ง ข้าจะไปตรวจด้วยตัวเอง ตอนนี้ท่านตาไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงอีกต่อไป แม้ว่าข้าอาจยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ข้าก็เชื่อว่าความสามารถทางการแพทย์ของข้าไม่เลว"

เมื่อได้ยินแบบนี้เป็นธรรมดาที่เหรินซีเฟิงจะรู้สึกขอบคุณมาก นางจับมือของเฟิงหยูเฮงแล้วกล่าวว่า "ข้าไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร สำหรับครอบครัวของเรา อาการบาดเจ็บของท่านพ่อคือความห่วงใยที่ใหญ่ที่สุด ถ้าท่านพ่อได้ยินคำพูดของอาเฮง เขาก็จะมีความสุขมาก ๆ "

เฟิงเทียนหยูขบคิดเกี่ยวกับบุหนี่ชาง "พูดถึงของการต่อสู้ พี่ชายใหญ่ของพระชายาบุ ดูเหมือนว่าจะได้ควบคุมกำลังพลของกองทัพต้าชุนอยู่หนึ่งในสี่ ปีนี้เขาได้รับการประจำการอยู่ทางทิศตะวันออก และไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงเป็นเวลา 2 ปีเต็ม ๆ "

เหรินซีเฟิงพยักหน้า "คนที่อาศัยอยู่ในตระกูลบุไม่ไช่ใต้เท้าบุซึ่งอยู่ขั้น 2 แต่เป็นแม่ทัพบุชงทางทิศตะวันออก เมื่อพูดไป, อาเฮง, เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องเล็กน้อยกับต้นเรื่อง..."

เฟิงหยูเฮงค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอย่างสิ้นเชิง นางไม่รู้ว่านางควรจะมีความทรงจำอะไรกับตระกูลบุ

เหรินซีเฟิงแก้ไขข้อสงสัยของนาง "เมื่อก่อนข้าไม่รู้ นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่พูดถึงเมื่อไม่กี่วันก่อน ในช่วงเวลาที่เจ้าเกิด ท่านหมอเหยาได้รักษาอาการบาดเจ็บของพี่ชายบุใบปิงซึ่งเป็นบิดาของบุหนี่ชาง บุใบฉี ในขณะนั้นยังมีบุชงอยู่ด้วย เขาอายุมากกว่าเจ้าเจ็ดปีและข้าได้ยินว่าเขาหล่อมาก ท่านหมอเหยามีความสุขมากหลังจากที่ช่วยมารดาให้กำเนิดเจ้า ดังนั้นเขาจึงให้ยาจำนวนมากแก่บุใบฉี ในขณะที่บุชงยังเด็กอยู่ ดังนั้นเมื่อเขาได้เห็นท่านหมอเหย้ามีความสุข เขาก็รู้สึกมีความสุข นอกจากนี้เขายังตะโกนบอกว่าเขาจะแต่งงานกับเจ้าเมื่อโตขึ้น"

เฟิงหยูเฮงกุมขมับ วิธีบ้าอะไรที่ได้รับการพิจารณาเป็นต้นเรื่อง นี่เป็นเรื่องราวของความรักที่ไม่สมหวัง

การนินทาเป็นสิ่งที่ผู้หญิงชอบ คำพูดของเหรินซีเฟิงทำให้คนอื่นสนใจมากขณะที่พวกเขาผลักดันให้นางเล่าต่อไป เหรินซีเฟิงยังคงกล่าวต่อไปว่า "ท่านหมอเหย้าคิดว่าเขาอายุน้อยอยู่ คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลก แต่ใครจะคิดว่าบุชงพูดจริง เมื่อเจ้าอายุเพียง 6 ขวบ เขาขอร้องให้บิดาให้มาขอหมั้นเจ้า แต่ในเวลานั้นเจ้าเป็นคุณหนูตระกูลเฟิงกับฮูหยินใหญ่ ตระกูลบุยังไม่มีอะไรในสายตาของตระกูลเฟิง ดังนั้นท่านพ่อของเจ้าไม่เห็นด้วย บุชงตกต่ำเป็นเวลานานจนเจ้าถูกขับไล่ออกจากเมืองหลวงโดยตระกูลเฟิง ตระกูลบุก็รุ่งโรจน์ขึ้น และบุชงขอม้าจากองค์จักรพรรดิ หลังนั้นที่เขาไปรักษาการณ์อยู่ที่ชายแดนตะวันออก"

เฟิงหยูเฮงเดาะลิ้นของนาง มันเป็นความหลงใหลเกินไป?

เฟิงเทียนหยูเตือนทุกคนว่า "เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีกต่อไป ใครไม่รู้บ้างว่าอาเฮงและองค์ชายเก้าหมั้นกันแล้ว ตระกูลบุยังอยู่กับความฝัน เป็นไปได้มากว่าพวกเขาคิดว่าองค์ชายเก้าไม่ได้เอาจริงเอาจังอะไรกับการแต่งงาน ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่แล้วพวกเขาก็เลยเริ่มมีความกล้าที่จะก้าวออกมา"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้ากล่าวว่า "สิ่งที่ผ่านมาควรทิ้งไว้ในอดีต ที่พูดมาข้าจำไม่ได้ แต่หากซวนเทียนหมิงไม่คิดจริงจังกับข้า เป็นเรื่องที่ข้าจะต้องจัดการกับเขา"

เฟิงเทียนหยูปิดปากนาง นางจะทำให้เกิดปัญหาไหม?

ตามคำแนะนำของนางกำนัลในพระราชวัง พวกเขาเดินไปที่เรือนหลิวลีที่เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง เมื่อพวกเขาอยู่ที่กึ่งกลางของทางเดิน เฟิงหยูเฮงหยุดเดินและดันเฟิงเซียงหรูไปทางทั้งสามคน ก่อนกล่าวว่า "พาน้องสาวของข้าไปด้วย ข้าไปคารวะพระชายาหยุนก่อน ข้าไม่ค่อยเข้ามาในพระราชวัง มันคงจะไม่ดีถ้าไม่ได้ไปเยี่ยมพระองค์"

ทุกคนเข้าใจ เป่ยฟู่หรงคิดและดึงเฟิงเซียงหรูเข้ามาหานาง จากนั้นนางก็พูดกับนางกำนัลที่กำลังเดินไปตามทางเดิน "พาคุณหนูเฟิงไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ ข้ารู้จักเส้นทางไปยังเรือนหลิวลี เราก็สามารถติดตามฝูงชนไปได้"

นางกำนัลไม่ต้องการไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ ไม่สนใจความจริงที่ว่าคนที่อยู่ที่นั่นค่อนข้างเจ้าอารมณ์ คนปกติที่เข้าไปที่นั่นจะรู้สึกไม่สบายใจ นอกเหนือจากนั้น อารมณ์ของพระชายาหยุนเป็นสิ่งที่น่ากลัวหากตกเป็นเหยื่อ

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงต้องการไป ดังนั้นไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้ นี่คือว่าที่พระชายาขององค์ชายเก้า เมื่อเข้ามาในพระราชวังต้องไปเยี่ยมว่าที่แม่สามีก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ นางได้แต่จำใจพยักหน้าและเตรียมตัวพาเฟิงหยูเฮงไปที่ตำหนักศศิเหมันต์

เฟิงหยูเฮงเห็นความรู้สึกของนางกำนัลคนนี้ นางไม่มีเจตนาที่จะทำให้เกิดความยากลำบากใด ๆ แก่นางกำนัลคนนี้ นางกล่าวว่า "เจ้าไม่ต้องไป พาสหายของข้าไปที่เรือนหลิวลีเถิด สาวใช้ของข้าเคยตามเสด็จองค์ชายเก้ามาก่อน นางรู้ทางไปตำหนักศศิเหมันต์"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางกำนัลก็เริ่มมีความสุข จากนั้นนางได้ตรวจสอบกับหวงซวน ก่อนที่นางจะนำเป่ยฟู่หรงและคนอื่น ๆ ไปที่เรือนหลิวลี

เฟิงหยูเฮงเดินตามหวงซวนและรีบไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ หวงซวนถามนางว่า "คุณหนูรองเตรียมของขวัญอะไรให้กับพระชายาหยุนหรือเจ้าคะ?"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "อยู่ในแขนเสื้อของข้า เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ "

หวงซวนรู้สึกสบายใจ นางพูดขณะเดิน "นางกำนัลทั้งหมดในราชวังจักรพรรดิกลัวพระชายาหยุน แต่ในความเป็นจริงแล้วพระชายาหยุนเป็นคนที่งดงามและใจดีมาก พระนางเป็นคนดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อองค์ชายทั้งสองพระองค์ สิ่งเดียวคือบุคลิกภาพของพระนางที่เย็นชา และพระนางไม่ชอบพบฮ่องเต้"

เฟิงหยูเฮงทำอะไรไม่ถูก บุคลิกของพระชายาหยุนได้รับการอธิบายว่าเย็นชาได้อย่างไร มันแปลกจริง ๆ ที่พระชายาไม่ได้พบกับฮ่องเต้แต่ก็ยังคงไม่ถูกลืม นอกจากนี้แม้จะมีการดำเนินมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่นางยังคงเป็นที่โปรดปราน ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่พระชายาหยุนที่แปลกประหลาด องค์ฮ่องเต้ก็แปลก ๆ นางนึกถึงคำพูดบางอย่างจากชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง มันสามารถเป็นจริงได้หรือไม่ที่ไม่สามารถไขว่คว้าได้จริง ๆ ดีที่สุด?

"ใช่" นางจำเรื่องที่เหรินซีเฟิงเคยกล่าวไว้แค่ว่า " เจ้ารู้เรื่องตระกูลบุมากแค่ไหน?"

หวงซวนครุ่นคิด แล้วก็พูดว่า "ไม่ค่อยมากเจ้าค่ะ ข้ารู้เพียงว่าบุชงได้ประจำการที่ชายแดนตะวันออกของราชวงศ์ต้าชุน กับกองทัพหนึ่งในสี่ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ในตอนแรกการเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันของตระกูลบุก็เกี่ยวข้องกับบุใบปิงกลายเป็นพระชายา ตอนนี้อย่างไรก็ตามพระชายาบุที่อาศัยบุชงอยู่ คนเดียวที่ฮ่องเต้รักคือพระชายาหยุน และนี่คือสิ่งที่แม้แต่ฮองเฮาก็ไม่สามารถควบคุมได้ แต่พระชายาบุไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ดี สิ่งที่พระนางควรจะมี, พระชายาบุก็มี, ยกเว้นไม่มีบุตรเจ้าค่ะ"

"ไม่มีบุตรแล้วนั่นหมายความว่าไม่มีอนาคต" เฟิงหยูเฮงเข้าใจแนวความคิดแบบนี้ว่า "บุหนี่ชางเป็นน้องสาวของบุชง นางคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเฟิงเฉินหยู ได้มีการพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงานแล้วหรือไม่ ?"

"มี" หวงซวนกล่าวว่า "บุหนี่ชางหมั้นกับองค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่ ข้าเชื่อว่าการอภิเษกสมรสนี้มีขึ้นในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้า    "

ขณะที่ทั้งสองพูดกัน พวกเขามาถึงตำหนักศศิเหมันต์แล้ว

เฟิงหยูเฮงมองไปที่ตำหนักแห่งนี้ที่ห่างไกลและรกร้าง แต่สวยงามเกินกว่าที่เปรียบเทียบ นางรู้สึกไม่ค่อยเคลื่อนไหว

นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพระชายาหยุนและฮ่องเต้ และนางไม่มีเจตนาที่จะขอให้ซวนเทียนหมิงบอกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นเพียงแค่พระชายาอยู่มา 10 ปีได้โดยไม่ต้องพบกับฮ่องเต้ แต่ฮ่องเต้ยังคงเต็มใจที่จะให้รางวัลแก่นางในระดับนี้ อาจถือได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์

เมื่อนางกับหวงซวนมาถึงประตูตำหนักศศิเหมันต์ นางกำนัลก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเกินกว่าจะได้เห็นพวกเขา นางเดินไปข้างหน้าและพูดว่า "หม่อมฉันคารวะพระชายาเพคะ"

เฟิงหยูเฮงเคยชินกับคนรอบ ๆ ซวนเทียนหมิงที่เรียกนางว่าพระชายา ดังนั้นนางไม่ได้หยุดนาง นางกล่าวว่า "ข้ามาวันนี้เพื่อเฉลิมฉลองงานเลี้ยงกลางฤดูใบไม้ร่วงในพระราชวัง ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น ข้าต้องการมาคารวะพระชายาหยุน ข้าไม่ทราบว่าพระนางว่างหรือไม่"

นางกำนัลเงยศีรษะของนางขึ้น และกล่าวว่า "ว่างเพคะ พระชายาหยุนรู้ว่าพระชายาขององค์ชายเก้าจะเสด็จมา ดังนั้นพระนางจึงให้หม่อมฉันมาต้อนรับพระชายาเพคะ"

เฟิงหยูเฮงรู้สึกทึ่ง พระชายาหยุนได้พิจารณาแม้กระทั่งว่านางจะมา? แต่เมื่อพิจารณาเพิ่มเติมแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกคนได้รับคำแนะนำให้ไปเยี่ยมว่าที่แม่สามีของพวกเขาเพื่อคารวะเมื่อพวกเขาเข้าไปในพระราชวังโดยไม่มีข้อยกเว้น

นางเดินตามนางกำนัลและเดินเข้าไปหาพระชายาหยุนซึ่งยิ้มให้ขณะที่นั่งอยู่บนแท่น นางกำนัลได้เข้ามารายงานตัวก่อนที่จะไปบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า "พระชายา โปรดเสด็จเข้าไปเพคะ" มองไปที่หวงซวน นางพูดด้วยความลำบากใจ "หวงซวน, เจ้าสามารถรออยู่กับนางกำนัลคนนี้ได้หรือไม่?"

ก่อนหน้านี้หวงซวนเป็นแขกประจำของตำหนักศศิเหมันต์ ยิ่งกว่านั้นนางเป็นองครักษ์เงาของพระชายาหยุนมา 2 ปี ในตำหนักนี้ไม่ใครที่ไม่รู้จักนาง นางเข้าใจกฎของพระชายาหยุน ดังนั้นนางจึงพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก

เฟิงหยูเฮงเข้าห้องโถงดวงจันทร์ และเห็นพระชายาหยุนสวมชุดกุหลาบฝ้าย นางยังคงมีลักษณะแปลกแยกที่นางได้ร่วมกับซวนเทียนหมิง นั่งบนบันไดไปยังลานดูพระจันทร์ นางถือถ้วยชาและกำลังดื่มอะไรอยู่

จมูกของเฟิงหยูเฮงรับกลิ่นได้ดี ดมสองครั้งนางสามารถบอกได้ว่าเป็นไวน์

นางก้าวขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นและคุกเข่าลงตรงหน้าพระชายาหยุน "ลูกสะใภ้คารวะท่านแม่ หลายวันแล้วที่ลูกเห็นท่านแม่ครั้งสุดท้ายเพคะ"

นางใช้วิธีเดียวกันในการพูดกับพระชายาหยุนตามที่ได้รับอนุญาตก่อนหน้าouh รู้สึกถึงความคุ้นเคยทันที

พระชายาหยุนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับเรื่องนี้ นางเอื้อมมือไปที่มือของนาง "อย่านั่งคุกเข่าตลอดเวลา ไม่มีบุคคลภายนอกที่นี่ มานั่งเถอะ"

เฟิงหยูเฮงลุกขึ้น เอื้อมมือขึ้นไปที่แขนเสื้อ นางดึงของขวัญที่นางเตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา "นี่เป็นของขวัญที่ลูกเตรียมให้สำหรับท่านแม่ ท่านแม่ชอบหรือไม่เพคะ"

พระชายาหยุนเคยได้ยินซวนเทียนหมิงกล่าวถึงความสามารถทางการแพทย์ของเฟิงหยูเฮง และสิ่งที่แปลกประหลาดของนาง นางยังรู้ด้วยซ้ำว่าเฟิงหยูเฮงเคยรู้จักกับชาวเปอร์เซีย ตอนนี้เฟิงหยูเฮงดึงเอาสิ่งของแปลก ๆ ออกมา นางรู้สึกอยากรู้

"มันคืออะไร?" พระชายาหยุนจับมันไว้ในมือของนาง เมื่อเปิดกล่องไม้ นางก็ค้นพบว่ามันมีขนาดเท่าฝ่ามือ นางจับมันไว้ในมือของนาง แต่นางก็ไม่สามารถบอกได้ว่าวัสดุทำมาจากอะไร มีอัญมณีที่สวยงามมากมายที่นางไม่รู้จักชื่อ มันสวยงามมากจนทำให้คนถือไม่อยากวางมันลง "อัญมณีประเภทใดที่อยู่ด้านบน?" พระชายาหยุนไม่สามารถทนได้ นางถามออกไป ใช้มือของนางจับรู้สึกว่ามันเป็นเงาและเรียบมีขอบชัดเจน

"มันมีทุกอย่างเจ้าค่ะ" เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่ก้อนหินกล่าวว่า "ท่านแม่ดูสิเพคะ มีพลอยสีชมพู สีเขียว สีเหลือง สีม่วงรวมทั้งเครื่องประดับทองและเงิน ที่อยู่ตรงกลางเป็นพลอยตาแมว" ขณะที่นางพูดนางชี้ไปที่จุดหนึ่ง และบอกพระชายาหยุน "ท่านแม่กดที่นี่เจ้าค่ะ"

พระชายาหยุนรู้สึกประหลาดใจ หลังจากที่กดจุดเล็ก ๆ ในมือของนางก็เปิดขึ้น จากนั้นนางก็ค้นพบว่ามีใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามปรากฏขึ้นจากภายใน และส่องแสงออกมา

พระชายาหยุนเกือบโยนมันทิ้งด้วยความตกใจ แต่นางก็รู้สึกว่าใบหน้าที่สวยงามนั้นคุ้นเคยมาก นางไม่สามารถช่วยอะไรได้ นางถาม "นั่นข้าใช่หรือไม่?" ในความวิตกกังวลของนาง นางลืมตำแหน่งของตัวเองว่า "นี่คือกระจก?"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า เป็นกระจกกลมทั่วไปตั้งแต่ศตวรรษที่ 21 ด้านนอกมีหินเล็ก ๆ จำนวนมากในขณะที่ด้านในมีกระจกกลม 2 ชั้น หนึ่งในนั้นแสดงการสะท้อนปกติในขณะที่อีกภาพหนึ่งขยายภาพสะท้อน นางรู้สึกว่ามันค่อนข้างสวยนางจึงซื้อมา จากนั้นโยนมันลงในลิ้นชักของร้านขายยา ก่อนที่จะเข้ามาในพระราชวัง นางตัดสินใจที่จะให้สิ่งนี้แก่พระชายาหยุน สำหรับผู้หญิงที่ดีที่สุดคือเพื่อตอบสนองรสนิยมของพวกเขา นอกจากนี้ในยุคนี้ยังไม่มีกระจกเงา กระจกสีบรอนซ์มีความคลุมเครือและไม่ชัดเจน พวกมันไม่สามารถเทียบได้กับการสะท้อนจากน้ำ

"ลูกสะใภ้เคยรู้จักนายช่วงชาวเปอร์เซีย ก่อนที่จะกลับไปที่เปอร์เซีย เขาทิ้งสิ่งที่ดี ๆ ข้าพบว่ากระจกนี้มีขนาดเล็ก และดูประณีต ข้าจึงคิดว่าจะมอบให้กับท่านแม่" เปอร์เซียเป็นประเทศที่มีอยู่ในนิทานเท่านั้น ดังนั้นนางจึงใช้มันเพื่ออธิบายสิ่งแปลก ๆ ของนาง นี่คือวิธีการที่ได้เห็นความสำเร็จซ้ำแล้วซ้ำเล่า

พระชายาหยุนชอบมันจริง ๆ จากนั้นนางก็ค้นพบกระจกที่ขยายและไม่สามารถช่วยได้ แต่ถอนหายใจ "ช่างฝีมือชาวเปอร์เซียยอดเยี่ยมจริง ๆ ที่สามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้ คิดถึงเรื่องนี้ ในราชวงศ์ต้าชุนคงไม่มีใครมีเหมือนข้า?"

เฟิงหยูเฮงกล้ารับประกันว่า "มีเพียงพระชายาหยุนคนเดียวเท่านั้นเพคะ"

พระชายาหยุนมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ และคว้ามือเฟิงหยูเฮง "ในอนาคตถ้าหมิงเอ๋อรังแกเจ้า เจ้ามาหาข้าที่นี่ ข้าจะจัดการเขาเอง หรือไม่เจ้าก็บอกองค์ชายเจ็ดได้เช่นกัน เขาจะฟังพวกเราสองคนเท่านั้น"

เฟิงหยูเฮงปิดปากและหัวเราะเบา ๆ มิตรภาพของผู้หญิงดำเนินไปได้ด้วยของขวัญ

"ขอบคุณท่านแม่เพคะ" นางขอบคุณ และนึกว่าท่าทีของพระชายาหยุนกับตระกูลเหยาเป็นที่คุ้นเคยเป็นอย่างมาก ดังนั้นนางจึงเล่าเรื่องของเฟิงจื่อหรูให้ฟังในฐานะลูกศิษย์ของราชครูเย่หร่ง และคนรุ่นเยาว์ของเหย้าที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในการสอบจักรพรรดิ นางไม่คิดว่าพระชายาหยุนจะยิ้ม แล้วพูดว่า "คนในตระกูลเหยาจะไม่เข้าร่วมการสอบจอหงวนครั้งนี้ ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าก็คอยดูละกัน"

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด