บทที่ 37 นิ่งเข้าไว้ 4 (1) [อ่านฟรี]
บทที่ 37 นิ่งเข้าไว้ 4 (1)
รอนพยักหน้าตอบรับกับคำสั่งของคาร์ลแต่ยังต้องแจ้งให้คาร์ลทราบอีกเรื่องก่อนที่เขาจะออกไป
“ได้ขอรับ...ว่าแต่!นายน้อยยังจำกำหนดการที่จะไปพระราชวังในวันพรุ่งนี้ได้นะขอรับ?”
ก่อนที่พระราชาจะเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเปิดงานการเฉลิมฉลองเทศกาลที่จัตุรัสกลางเมืองอย่างเป็นทางการนั้น เหล่าขุนนางและตัวแทนขุนนางจากตระกูลต่างๆจะมีกำหนดการที่ต้องเข้าเฝ้าองค์ชายรัชทายาท มันไม่ใช่การประชุมที่เคร่งเครียดหรืองานเลี้ยงสังสรรค์แต่มันมีความก่ำกึ่งระหว่างสองอย่างนี้ มันถูกกำหนดให้เข้าเฝ้าในสถานที่ที่อยู่ในปีก[1]ของพระราชวังซึ่งมักมีการจัดประชุมครั้งสำคัญในที่แห่งนี้อยู่บ่อยครั้ง
คาร์ลกำลังนึกถึงองค์ชายรัชทายาทและพระราชวังก่อนที่จิตใจจะลอยไปนึกถึงอีกหนึ่งอย่าง
‘บุตรชายคนโตที่ถูกขับออกจากตระกูลและนักบวชหญิงผู้บ้าคลั่ง’
‘ไม่แน่ใจว่าเทย์เลอร์และเคจจะทำได้ดีหรือเปล่านะ?’ แต่คาร์ลกลับมีความรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองคนน่าจะทำมันออกมาได้ดีมากต่างหาก
“อืม...ข้าจำได้”
ก่อนจะรู้สึกว่าทั่วทั้งแผ่นหลังและศีรษะของตนมีอาการหนาวเย็นจนขนลุกชันขึ้นมา เขายกมือลูบศีรษะทางด้านหลังของตนเบาๆและพยายามสลัดเรื่องที่กำลังคิดออกไปจากหัวของตน
‘อย่าไปคิดถึงเรื่องของสองคนนั้นดีกว่า’
คาร์ลจะทำเพียงแค่อยู่ให้เฉยที่สุดเมื่อเข้าไปยังพระราชวัง แม้ว่าจะมีใครก่นด่าสาปแช่งเขาให้ได้ยินก็ตามแต่ เขาก็จะนั่งเงียบๆและพาตัวเองกลับมายังที่บ้านพักของตนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ คาร์ลเหลือบไปมองโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าเขาซึ่งมีจดหมายของอีริควางอยู่บนนั้น
[คาร์ล..เจ้าไม่ต้องลงมือทำสิ่งใดเลย..พี่ชายคนนี้จะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้แก่เจ้าเอง..เจ้าเข้าใจหรือไม่?]
อีริค วิลส์แมนเป็นหนึ่งในขุนนางของภาคตะวันออกเฉียงเหนือได้ส่งจดหมายฉบับนี้มาให้เขาในวันหนึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนว่าอีริคเป็นห่วงเกี่ยวกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้ คาร์ลคว้าจดหมายจากบนโต๊ะและยัดมันไว้ใต้ลิ้นชัก
“กระผมจะให้พวกเขาเลือกห่อไวน์ขวดที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเรานะขอรับ...นายน้อย”
“ดีมาก”
คาร์ลกำลังเฝ้ามองรอนที่เดินออกไปจากห้องและทันได้เห็นสีหน้าบางอย่างของรอนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในตอนที่รอนกำลังก้าวผ่านประตูที่เปิดอยู่ออกไปจากห้อง รอนก้มมองบางอย่างก่อนที่จะปิดประตูเบาๆ ลูกแมวสองตัวที่ถูกรอนจ้องมองเมื่อครู่ได้เดินเข้ามาหาคาร์ลและเริ่มพูดกับคาร์ลในทันที
“ข้าคิดว่าข้าสามารถฆ่าพวกเขาได้หากพวกเขาลดการระวังตัวลง!”
“ข้าเจอวิธีที่เราสามารถฆ่าพวกเขาได้แล้ว!”
มันคือลูกแมวสองพี่น้อง ‘ออนและฮง’ ลูกแมวน้อยสองตัวที่คาร์ลไม่ได้เห็นมาสักระยะหนึ่งพวกมันกำลังรู้สึกตื่นเต้นดีใจกับการที่มันได้พบหนทางในการลงมือฆ่าสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งอย่างเผ่าหมาป่า
“เยี่ยมมาก”
ลูกแมวสองตัวขยับเข้าใกล้คาร์ลและใช้ใบหน้าของพวกมันถูไถไปที่ขาของคาร์ลอย่างดีใจหลังจากได้รับคำชมเชยจากเขา คาร์ลผลักพวกมันออกห่างด้วยความรำคาญก่อนที่รอนจะเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“นายน้อยขอรับ...”
“มีอะไร?...”
รอนมองไปยังคาร์ลผู้ที่เอ่ยตอบราวกับไม่สนใจสิ่งใดก่อนที่รอนจะเอ่ยถามคาร์ลขึ้นมา
“กระผมขอติดตามไปรับใช้นายน้อยในพระราชวังได้หรือไม่ขอรับ?”
“ทำไมเจ้าถึงถามข้าเช่นนั้น? ใครจะไปหากไม่ใช่เจ้า?”
คำตอนนั้นของคาร์ลทำให้รอนตัดสินใจที่จะเดินทางออกไปจากที่นี่
ผู้ที่เรียกตนเองว่า ‘อาร์ม’และปกครองเหล่าอาชญากรในทวีปตะวันออกได้เริ่มขยายขอบเขตการปกครองมาถึงทวีปตะวันตก ‘อาร์ม’ เป็นส่วนหนึ่งขององค์กรแห่งหนึ่งและไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของพวกมัน
ตระกูล‘โมแลน’เป็นตระกูลของนักฆ่ารุ่นที่ห้าที่พยายามเข้าปกครองในยามรัตติกาลทั่วทั้งทวีปตะวันออกและรอน โมแลนคือผู้สืบทอดตระกูลโมแลนนี้ เขาเกลียดและกลัว ‘อาร์ม’ เป็นยิ่งนัก
“นายน้อย”
“ว่า?”
“นายน้อยจะต้องดูดีเป็นอย่างยิ่งในพระราชวังนั่น”
“รอน...”
คาร์ลจ้องไปที่รอน หลังจากเขากลับมาจากการพักผ่อนก็ดูเหมือนว่าเขาจะประจบสอพลอมากกว่าเดิมซึ่งซึ่งต่างจากตัวตนปกติของเขาเป็นอย่างมากก่อนที่คาร์ลจะเอ่ยถาม
“เจ้าคิดว่า....ข้ามีใบหน้าที่หล่อเหลาและรูปร่างที่น่าหลงใหลหรือไม่?”
‘เมี้ยว’ ‘เมี้ยว’
ลูกแมวกำลังกรีดร้องในลำคอเมื่อได้ยินคำถามนั้นของคาร์ล แต่พวกมันก็ไม่สามารถปฏิเสธในเรื่องนี้ได้เพราะคาร์ลเป็นชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาและมีรูปร่างที่น่าหลงใหลอย่างที่เขาพูดจริงๆ
สิ่งที่ ‘คิมร็อกโซ’ชื่นชอบในตัวคาร์ลก็คือเงินของเขานอกเหนือไปจากนั้นก็คือร่างกายและใบหน้าของคาร์ล ในตอนนี้ดูเหมือนว่าริมฝีปากของเขาอยากจะยกยิ้มให้เต็มใบหน้าเสียแล้ว
“แน่นอน...นายน้อยของเราคือชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบที่สุด”
และรอยยิ้มนั้นก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็วจากใบหน้าของคาร์ล
‘เมื่อกี้...ฉันเพิ่งได้ยินอะไรไปเนี่ย?’
น้ำเสียงของรอนเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนและเอาใจ มันฟังดูเหมือนว่ารอนกำลังเล่นเกมบางอย่างกับเขาอยู่ คาร์ลรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างของตนและหันกลับไปมองรอนที่ยืนอยู่ตรงนั้น รอนมีรอยยิ้มที่พึงพอใจเต็มใบหน้าของเขามันดูแตกต่างจากตอนที่เขาแกล้งทำเป็นพอใจกับอะไรบางอย่าง
ตอนนี้คาร์ลรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างอีกครั้งแต่รอนไม่ได้สนใจและยังคงตั้งใจทำหน้าที่พ่อบ้านของตนต่อไป
“เดี๋ยวกระผมขอตัวออกไปหารองพ่อบ้านฮันส์ก่อนนะขอรับ?”
“อ้อ? อ่า....ไปได้...เจ้าออกไปได้เลย”
รอนรีบออกไปจากห้องของคาร์ลทันทีและในขณะเดียวกันคาร์ลก็เริ่มคิดเมื่อมองไปยังประตูที่ปิดสนิทนั่น
‘ทำไมเขาถึงทำตัวแบบนั้นกันนะ?’
คาร์ลไม่รู้ว่าสาเหตุใดจึงทำให้รอนดูแปลกไปเช่นนี้แต่เขาก็ยังไม่ต้องการที่หาเหตุผลในเรื่องนี้เช่นกัน คาร์ลยังคงจ้องไปยังประตูที่ปิดสนิทอีกครู่ใหญ่พร้อมกับความรู้สึกสับสนที่ปรากฏขึ้นเต็มใบหน้าของเขา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
มีคนเคาะประตูห้องของคาร์ล ก่อนที่ลูกแมวขนสีแดงจะเอ่ยขึ้น
“กลิ่นเหมือนหมาป่า”
คาร์ลที่ยังไม่ได้ละสายตาออกจากประตูได้เริ่มเอ่ยขึ้น
“เข้ามาได้”
คลิ๊ก! เสียงจากลูกบิดประตูส่งเสียงดังขึ้นก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออกอย่างช้าๆ คาร์ลมองเห็น ‘ล็อก’เด็กชายจากเผ่าหมาป่าสีน้ำเงินที่ยังคงยืนเก้ๆกังอยู่หน้าประตูห้อง ล็อกลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนเอ่ยทักคาร์ลออกมา
“เอ่อ...สวัสดี..ข้า...ข้ามาเพื่อขอบคุณท่าน...ข้าไม่รู้ว่าอาการแบบนั้นมันจะเกิดขึ้นได้อีกเมื่อไหร่..มันอาจจะไม่ดีต่อตัวท่านหากข้าจะเข้าไปใกล้ท่านมากกว่านี้...”
“เข้ามา”
คาร์ลไม่ต้องการที่ได้ยินเสียงที่ชวนอึดอัดใจเช่นนั้นอีกต่อไป เขาจึงโบกมือเพื่ออนุญาตให้ล็อกเข้ามาภายในห้องของตน ล็อกปิดประตูด้วยความระมัดระวังด้วยท่าทางกังวลใจก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้คาร์ลช้าๆ คาร์ลชี้ไปยังโซฟาที่อยู่ตรงข้ามเขา
“นั่งสิ”
“ขอบคุณ”
ล็อกนั่งลงบนโซฟาและลอบมองคาร์ลอย่างเงียบๆ มันแตกต่างจากคำพูดของเขาก่อนหน้านี้ที่ว่าชายคนนี้ทำให้นึกถึงลุงของตน ชายคนนี้ชื่อคาร์ล เฮนิตัส เขามีรังสีบางอย่างที่ทำให้ล็อกรู้สึกว่ามันยากที่จะเข้าใกล้เขาได้
แทนที่มันจะเป็นเรื่องยากเพราะลักษณะที่ดูแข็งแรงเช่นลุงของตนแต่มันกลับทำให้รู้สึกว่าเรื่องที่มันยากมากกว่าคือการเริ่มพูดคุยกับเขา
“เจ้ามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าเช่นนั้นรึ?”
“ท่านรู้?”
ล็อกเหมือนจะนิ่งคิดถึงสิ่งที่เขาจะพูดไปชั่วขณะก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาและก้มศีรษะให้แก่คาร์ลในทันที
“ขอบคุณท่านมาก!”
ล็อกมีท่าทางที่ดูไร้เดียงสา ขี้ขลาดและบางครั้งก็ดูโง่เง่า แน่นอนว่าล็อกสามารถถอดแบบจากรายละเอียดที่กล่าวไว้ในนิยายได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน
‘ในนิยายได้บอกว่าบุคลิกของเขาจะเปลี่ยนไปเมื่อเข้าสู่ภาวะการกลายร่างเป็นครั้งแรกแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิมอยู่’
“แน่นอน..มันเป็นเรื่องที่เจ้าต้องขอบคุณข้าอยู่แล้ว”
“ห๊ะ?.....อ่า..ใช่แล้ว....”
ล็อกมีรอยยิ้มแปลกๆประดับบนใบหน้าขณะที่เขาค่อยๆลดตัวลงนั่งที่โซฟาอีกครั้ง คาร์ลมองดูล็อกที่นั่งลงเรียบร้อยแล้วและเอ่ยขึ้นทันที
“เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าไปมากกว่านี้หรอกนะ.....ออกไปได้แล้วล่ะ”
“เอ่อ..อืม...คือว่า....”
ล็อกไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อนร่างกายได้เขาทำได้เพียงขยับริมฝีปากของตนขึ้นโดยไม่กล่าวอะไรออกมา เขาได้ยินเรื่องราวต่างๆของคาร์ลจากโรสลิน ลูกแมวสองตัวจากเผ่าแมว เชวฮันและแม้กระทั่งฮันส์ ซึ่งมันทำให้เขานึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้และนึกถึงสิ่งนั้นซ้ำไปซ้ำมาอยู่บ่อยครั้งแต่ในตอนนี้เขากลับไม่สามารถนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้เลย
คาร์ลยังคงเฝ้ามองล็อกอย่างเงียบๆ เขารู้ว่าที่ล็อกมีอาการเช่นนี้เป็นเพราะเขาพยายามเอ่ยปากให้ล็อกออกไปจากห้องนั่นเอง
“เอ่อ..ท่าน..ท่านรู้”
ล็อกไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร เขายังคงลอบมองไปที่คาร์ลอยู่หลายครั้งก่อนที่จะหยุดสายตาไว้ที่ปลายเท้าของตนเอง ริมฝีปากของเขาถูกเม้มเข้าเม้มออกอยู่หลายครั้ง เขาไม่ชอบบุคลิกของตัวเองเช่นนี้เลยและเขาก็ได้ยินเสียงเรียบเย็นที่เอ่ยออกมา
“เจ้ามีอะไรก็พูดออกมาได้แล้ว”
“เอ่อ...คือ”
ล็อกเงยศีรษะของตนขึ้นเพื่อมองไปยังคาร์ล นี่เป็นครั้งแรกที่ล็อกได้สบเข้ากับสายตาของคาร์ลตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาในห้องนี้ คาร์ลยังคงจ้องไปที่ตาของล็อกขณะที่ยังคงพูดต่อไป
“ดี! เมื่อเจ้ากำลังพูดกับใครเจ้าก็ควรสบตากับเขาเช่นนี้”
และยังคงเอ่ยต่อไป
“พูดสิ่งที่เจ้าต้องการออกมาให้หมด”
คาร์ลมองไปที่นาฬิกาก่อนจะหยุดสายตาไปไว้ที่ล็อกเขายังคงจ้องมาที่คาร์ลด้วยสีหน้าว่างเปล่า
“ตอนนี้ข้ายุ่งมากคงไม่มีเวลามานั่งฟังสิ่งที่เจ้าพูดนานหรอกนะ”
“เอ่อ.....”
ล็อกผ่อนลมหายใจของตนออกมาเบาๆและกระชับมือทั้งสองข้างของตนไว้แน่นเพื่อไม่ให้มีอาการกระสับกระส่ายออกมาให้เห็น ก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่เขาต้องการออกมาช้าๆ
“ข้า....ข้าเป็นพี่ชาย”
เสียงของเขาแผ่วเบาไร้พลังถึงแม้จะมีร่างกายที่สูงใหญ่แต่ก็ยังเป็นเพียงเด็ก
“ข้า....ต้องดูแลน้องๆในเผ่า”
[1] ‘ปีก’ เป็นส่วนหนึ่งของอาคารหรือคุณลักษณะอื่นๆของอาคาร ซึ่งจะอยู่ใต้โครงสร้างหลักหรือตรงกลางของอาคาร ปีกแต่ละแห่งสามารถยึดติดกับอาคารหลักได้โดยตรงหรืออาจจะสร้างแยกจากกันแต่มีการสร้างโครงเพื่อเชื่อมเข้าหากันเช่นเสาหรือนั่งร้านไม้เลื้อย อาคารแบบใหม่อาจมีการสร้างปีกขึ้นมาตั้งแต่เริ่มแรกหรืออาจจะถูกเพิ่มเข้าไปในภายหลังเป็นส่วนหนึ่งของการขยายหรือปรับปรุงอาคาร ซึ่งสามารถพบในอาคารต่างๆของฝั่งตะวันตกเช่นทำเนียบขาว หรือตามสถาปัตยกรรมของทางยุโรปเช่นพระราชวังฮอฟบวร์ค พระราชวังแวร์ซาย เป็นต้น
