ตอนที่ 75 : อาเฮง, มาที่นี่
"ท่านแม่!" เมื่อช้อนของเฉินซื่อกำลังจะสัมผัสริมฝีปากของนาง นางก็ถูกเฟิงเฉินหยูขัดจังหวะ
เฉินซื่อตกใจ เมื่อนางเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นว่าเฟิงเฉินหยูมีความกังวล นางช่วยปลอบโยนเฟิงเฉินหยูโดยกล่าวว่า "เจ้าไม่ต้องกังวล ลุงของเจ้าจะไม่ปล่อยให้เฟิงหยูเฮงรอดอยู่หรอก นางจะไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันแต่งงาน!"
ความรู้สึกของเฟิงเฉินหยูกำลังสับสน นางเริ่มขัดแย้งกัน ตอนนี้นางหวังว่ามารดาจะไม่เป็นก้อนหินที่ทำให้นางสะดุด อย่างไรก็ตามเมื่อเฉินซื่อตักน้ำแกงอีกครั้ง นางก็หยุดเฉินซื่อ "ท่านแม่ ข้าลืมใส่เกลือลงไปในน้ำแกง ท่านแม่รอสักครู่เจ้าค่ะ ข้าจะไปเตรียมมาให้ใหม่เจ้าค่ะ" นางรีบหยิบชามจากมือของเฉินซื่อและเดินออกจากห้อง
เฉินซื่อยังไม่เข้าใจว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น แต่นางมองเฟิงเฉินหยูที่เดินหายไปและกล่าวว่า "บุตรสาวที่รักของข้า สิ่งที่ดีทุกอย่างในโลกนี้ควรเป็นของเจ้า ความมั่งคั่งทั้งหมดของข้าจะต้องตกเป็นของเจ้า"
คืนนั้นประมาณ 3 ทุ่ม บันซูกลับมา
เขาวางของบางอย่างที่ตรงหน้าของเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงหยิบขึ้นมาตรวจสอบ มันเป็นปิ่นปักผมเก่า
"แม่นมซันมีหลานสาวอายุ 15 ปี นางเป็นฮูหยินสามของตระกูลเฉิน ข้าได้ปิ่นปักผมอันหนึ่งของนางมา ดูจากลักษณะของมันแล้วน่าจะเป็นของเก่า และดูเหมือนว่าถูกใช้มานานแล้ว"
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า มันเป็นแบบนี้จริง ๆ
นางรู้สึกว่าการทรยศของแม่นมซันต้องมีเหตุผลบางอย่าง นางจะเปลี่ยนฝ่ายภายในสามปีได้อย่างไร นางได้ตามเหยาซื่อมาโดยเป็นส่วนหนึ่งของสินเดิมจากตระกูลเหยา แต่แม่นมซันซ่อนหลานสาวของตัวเองเป็นอย่างดี นางอุ้มชูหลานสาวขึ้นเมื่ออายุของหลานสาวได้ 15 ปี แต่เหยาซื่อก็ไม่รู้เรื่องนี้
นางส่งปิ่นปักผมกลับไปที่บันซู และบอกว่า "คืนนี้ส่งปิ่นปักผมให้กับแม่นมซัน"
"ขอรับ" บันซูพยักหน้า ดูเหมือนเขาจะยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป เขาพูดว่า "องค์ชายเสด็จมาแล้ว" เมื่อจบคำพูดเหล่านี้ ร่างของเขาก็หายไป
เฟิงหยูเฮงตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ วังซวนผลักนาง ขณะที่ยิ้มว่า "บันซูกล่าวว่าองค์ชายเสด็จมาถึงแล้ว คุณหนูรองรีบออกไปดูเถิดเจ้าค่ะ"
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง นางรีบลุกขึ้น และวิ่งไม่กี่ก้าวไปที่ประตูก่อนที่จะหยุด หันไปรอบ ๆ นางถามวังซวนว่า "ชุดของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกจากปากของนาง นางก้มลงมองตัวเอง เมื่อใดกันที่ชายผู้มีดอกบัวสีม่วงบนหน้าผากของเขาเข้ามาอยู่ในหัวใจของนาง?
บางทีอาจจะไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้ แต่หัวใจของนางรู้ว่านี่เป็นคืนแรกที่นางมาถึงในโลกนี้ ตอนที่นางโบกมืออำลา หัวใจของนางไม่เต็มใจที่จะจากไป
"ไม่ว่าเจ้าจะสวมอะไรก็ดูดีไปหมด" เสียงดังมาจากหน้าต่างด้านหลัง แต่ก่อนที่นางจะหันกลับมา นางก็เผยอยิ้มออกมา
นางหันไปมองผ่านหน้าต่างตามต้นเสียง ใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลมีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีม่วงและนั่งอยู่บนรถเข็น เหมือนก่อนหน้านี้เขามีหน้ากากสีทองปิดใบหน้า อย่างไรก็ตามนางสามารถมองเห็นดอกบัวสีม่วงผ่านช่องเล็ก ๆ ได้
"อาเฮง มานี่"
เสียงนี้ดูเหมือนจะมีพลังเวทมนต์ เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดเฟิงหยูเฮงให้มองไปที่หน้าต่าง นางเงยหน้าและวิ่งออกไป
"ทำไมท่านมาที่นี่?" ดวงตาของนางสว่างไสวเต็มไปด้วยชีวิตชีวาในสายตาของซวนเทียนหมิง พวกมันเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า เมื่อพวกมันกระพริบ พวกเขาอาจตกตะลึงกันทุกคน
"ข้ามาพบเจ้า" เขาจับมือของนางและอุ้มนางขึ้นบนรถเข็น จากนั้นเขาก็ผลักดันด้วยมือข้างเดียว และบินตรงไปยังจุดสูงสุดของภูเขา
เฟิงหยูเฮงได้ยินเสียงลมหวีดหวิวในหูของนางเท่านั้น ราวกับว่านางกำลังนั่งอยู่บนพรมบินและใช้เวทมนตร์ในการเดินทาง
แขนข้างหนึ่งกอดคอของซวนเทียนหมิงไว้ และอีกมือหนึ่งก็เอื้อมมือออกไปอย่างมีความสุขเพื่อจับต้นไม้ตามทาง นางเป็นเหมือนเด็กเล็ก ๆ
ซวนเทียนหมิงไม่เคยเห็นนางทำท่าทางแบบนี้ ในทางตรงกันข้าม เขารู้สึกแปลกใจ และในอีกแง่หนึ่งเขารู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่เด็กอายุสิบสองปีจะทำ
ทั้งสองใช้เวลาในยามค่ำคืนเช่นนั้น พวกเขาพุ่งตัวขึ้นไปในท้องฟ้าที่ว่างเปล่าด้วยพลังภายในของเขา พวกเขาสบตากัน และความรู้สึกอ่อนโยนพุ่งขึ้นมา
ในที่สุดก็มาถึงจุดสูงสุดของภูเขา รถเข็นได้ลงจอดอย่างมั่นคง ที่หน้าผากของเขามีเหงื่อผุดออกมา
นางยกแขนขึ้นและซับมันด้วยจิตใต้สำนึก ซวนเทียนหมิงตัวแข็งแต่ก็ไม่ได้หลบ หลังจากที่เฟิงหยูเฮงเช็ดเสร็จ เขากล่าวว่า "นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งใช้แขนเสื้อของนางเพื่อซับเหงื่อให้คนอื่น"
"เอ่อ...ข้าควรจะใช้ผ้าเช็ดหน้าใช่หรือไม่?" นางตกใจ "ข้าไม่ได้เอาผ้าเช็ดหน้าติดตัว" นางเปลี่ยนหัวข้อ นางร้องว่า "เยี่ยมมาก ! เทียนหมิง นี่เรียกว่าพลังภายในใช่หรือไม่ ?"
เขาสนุกกับการที่นางเรียกเขาว่าซวนเทียนหมิง แม้ว่าชื่อนี้เป็นของเขาแต่เขาก็ไม่คุ้นเคยมากนัก ได้ยินนางเรียกเขาเช่นนั้น เหมือนกับว่าเขารู้สึกถึงการเป็นเจ้าของอีกครั้งหนึ่ง
ในโลกนี้มีเพียงนางเท่านั้นที่เรียกเขาว่าซวนเทียนหมิง, ดีมาก
เฟิงหยูเฮงกระโดดจากรถเข็นและเดินอย่างมีความสุขไปทั่วภูเขา เมื่อนางหยุด และมองไปที่ซวนเทียนหมิง นางรู้สึกว่ามีเมฆมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ในสายตาของนาง และในใจสิ่งที่เหลืออยู่คือผมสีดำที่ปลิวไสวไปตามลม และดอกบัวสีม่วงที่ปรากฏอยู่ใต้แสงจันทร์ในยามราตรี
นางครุ่นคิด เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จะชอบเด็กผู้ชายก่อนควรได้รับการพิจารณาว่าเป็นผู้แพ้ใช่หรือไม่ ? นางเล่าว่าเพื่อนบางคนบอกนางเกี่ยวกับความรัก คนที่ตกหลุมรักคนแรกคือคนที่พ่ายแพ้ แต่ตอนนี้นางก็เชื่ออย่างจริงใจว่านางได้พ่ายแพ้
"เจ้าอยากเรียนรู้หรือไม่?" ซวนเทียนหมิงมองนาง "ข้ากำลังพูดถึงพลังภายใน ถ้าเจ้าอยากเรียนข้าสามารถสอนเจ้าได้"
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้า "ข้าไม่อยากเรียน มันต้องยากแน่ ๆ ทุกวันนี้ข้ายุ่งมาก ทั้งผู้คนและเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตระกูลเฟิง ข้าก็มีเรื่องต้องทำมากมายแล้ว ข้ายังต้องอ่านตำราทางการแพทย์และค้นคว้าวิจัยเกี่ยวกับสมุนไพรทางการแพทย์ และดูแลจัดการร้านค้าของตระกูลอีก ข้าจะมีเวลาฝึกฝนพลังภายในได้อย่างไร"
นางรู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่ทันใดนางยกแขนขึ้นและคว้าแขนของซวนเทียนหมิง ราวกับว่านำเสนอสมบัติ นางบอกว่า "แต่ข้าอยากเรียนรู้ทักษะการต่อสู้"
"ตอนนั้นบนภูเขา ข้าเห็นเจ้าขัดขวางคู่ต่อสู้ด้วยก้อนหินบางอย่าง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีความสามารถ"
นางยิ้มกว้างและแหย่หน้ากากทองคำด้วยนิ้ว "แต่มันไม่ใช่แค่ความสามารถเล็กน้อย! แม้ว่าร่างกายของข้าจะอ่อนแอในตอนนี้ นี่เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ในอนาคตข้าจะกินมากขึ้น ข้าจะได้ฝึกฝน และข้าก็จะสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าข้าจะไม่สามารถขึ้นไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลาที่จะต่อสู้ ข้าจะได้ไม่เป็นตัวถ่วงหวงซวนและคนอื่น"
ซวนเทียนหมิงไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร นางหมายถึงอะไร? นางหมายความว่านางเคยมีทักษะที่ดีมากและก็ถดถอยไปแล้วหรือ?
แต่เขาก็ยังพยักหน้าอย่างจริงจังและบอกกับนางว่า "ในเมื่อเจ้ามีพื้นฐานแล้วก็ไม่ต้องเสียเวลากับมัน แม้ว่าเจ้าจะมีคนคอยปกป้องเจ้าอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ยังมีข้อดีอยู่ ข้ากังวลอยู่เสมอว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า วันนี้ข้าได้ยินจากบันซูกล่าวว่าเจ้าเจอกับคนจากวังยามะอีกครั้ง ข้าเป็นห่วงเจ้า ข้าจึงรีบมาหาเจ้าที่นี่"
นางให้บันซูออกไปทำงาน เนื่องจากตระกูลเฉินอยู่ในเมืองหลวง บันซูจึงจำเป็นต้องกลับไปที่เมืองหลวง
เฟิงหยูเฮงไม่ได้โกรธบันซูที่เล่าเรื่องนี้ให้กับซวนเทียนหมิงฟัง แต่นางมีความสุขมากที่เขามาหาเพราะเขากังวลเรื่องนาง
"เจ้าอยากจะลอง?" นางถอยหลังไปสองสามก้าว และคงไว้ซึ่งระยะทางหนึ่งจากเขา
"ลองทำอะไร?" ซวนเทียนหมิงตกใจเล็กน้อยแล้วก็นึกขึ้นได้ นางต้องการเปรียบเทียบความสามารถกับเขา แต่ไม่ว่าเขาจะมองดูอะไร มันก็ดูเหมือนว่าเขากำลังกลั่นแกล้งเด็กเล็ก ๆ
แต่เขาก็ไม่มีเจตนาที่จะทำลายความสุขของนางได้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าว่า "ดี" เขาคิดว่าเป็นตัวช่วยในการออกกำลังกาย
เฟิงหยูเฮงได้เพิ่มช่องว่างให้กว้างขึ้น และเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่นด้วยเท้าของนาง นางแอบอยู่ข้างหลังเขา
ปฏิกิริยาของซวนเทียนหมิงไม่ช้า เขาผลักดันรถเข็นของเขาออกไป เขาบินไปทางด้านข้าง
เฟิงหยูเฮงโห่ร้อง "ไม่ใช้พลังภายใน !" นางพุ่งออกมาโจมตี
ซวนเทียนหมิงได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แบบโบราณ การเคลื่อนไหวเป็นรูปแบบที่เฟิงหยูเฮงไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน
สำหรับเฟิงหยูเฮง นางใช้ทักษะมวยปล้ำและการต่อสู้ที่นางได้เรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 กับนาวิกโยธินเหล่านี้เน้นทำให้อ่อนแอลง หรือฆ่าคู่ต่อสู้ในระยะเวลาอันสั้น มันเป็นเพียงการต่อสู้ทางทหาร แต่นางปรับเปลี่ยนมันเล็กน้อยด้วยตัวเองเพื่อที่จะสามารถใช้ยืดหยุ่นมากขึ้น
ยิ่งซวนเทียนหมิงต่อสู้กันมากยิ่งขึ้น เขาก็รู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะเป็นอย่างที่นางได้บอกไว้ แต่ร่างเล็ก ๆ ของนางไม่ได้แสดงออกมาอย่างดี ความแข็งแรงของนางอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้นางด้วยกลัวว่าเขาจะทำร้ายนาง อย่างไรก็ตามทักษะที่นางใช้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ทักษะของเฟิงหยูเฮงไม่สามารถอธิบายได้ว่าดูสง่างามและดูดีมาก เด็กสาวคนอื่นที่เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จะเลือกพลังภายในหรือดาบเป็นศิลปะการต่อสู้ที่สวยงามเหล่านี้ ทักษะที่เฟิงหยูเฮงใช้เป็นเรื่องที่ใกล้เคียงกันมาก การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งมีความรุนแรงและมีพลัง แต่ก็ยุ่งยากและเป็นประโยชน์
ซวนเทียนหมิงเชื่อว่า ถ้าสภาพร่างกายของเฟิงหยูเฮงดีขึ้นโดยใช้ความสามารถเหล่านี้ นางสามารถต่อสู้กับผู้เชี่ยวชาญระดับแรก ๆ นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าศิลปะการต่อสู้ของเด็กหญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีอำนาจภายในสนับสนุนพวกเขา จากมุมมองในทางปฏิบัติต้องมีวิธีการที่เหมาะสมในการบ่มเพาะภายใน แต่ดูเหมือนว่านางยังไม่เคยฝึกฝน
ทั้งสองคนต่อสู้กันเป็นร้อย ๆ ครั้งก่อนที่พวกเขาจะนั่งลง เฟิงหยูเฮงรู้สึกเหนื่อยล้า นางนั่งหอบ นางโบกมือให้ซวนเทียนหมิง "ข้าทำได้แล้ว ข้าทำได้แล้ว ร่างกายข้าเริ่มอ่อนล้าหลังจากที่หักโหม ข้าขอพักผ่อนสักหน่อย ยังมีทักษะมากมายที่ข้ายังไม่เคยใช้" นางนั่งลงบนพื้นขณะที่นางพูดแบบนี้มันก็ทำให้ตัวนางมีเวลาพักผ่อนบ้าง
เขาหันรถเข็นและเดินไปข้าง ๆ เขาเอาเสื้อคลุมไหล่ของนางและกล่าวว่า "ลมที่นี้เย็นมากในยามราตรี เจ้าออกกำลังกายเหงื่อเลยออก ระวังเป็นไข้" เขาครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวเพิ่ม "เจ้าไม่ควรบ่มเพาะพลังภายในสำหรับทักษะเหล่านั้น?"
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า ไม่ว่าจะเป็นคนโบราณหรือคนสมัยใหม่ ตราบใดที่พวกเขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ พวกเขาก็จะเรียนรู้ อาศัยพลังภายนอกเพียงอย่างเดียวก็ไม่มีจุดหมาย ส่วนที่สำคัญที่สุดคือการรวมเข้ากับพลังภายใน
ในประเด็นนี้คนโบราณเรียกว่าการบ่มเพาะพลังภายใน
"การกำหนดการต่อสู้และทักษะการต่อสู้ของข้ายังประกอบด้วยทักษะการต่อสู้ทางทหารด้วย" นางมองเห็นความอยากรู้จากซวนเทียนหมิง และเริ่มที่จะอธิบายว่า "พวกมันเป็นทักษะที่ใช้สำหรับการต่อสู้ในระยะใกล้ ไม่ตายตัว แต่การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งเป็นไปได้จริง นอกจากนี้การรวมพลังเหล่านี้เข้ากับพลังภายในของตัวเองแล้ว ข้าเรียกมันว่า "ฉีกง" "
"ฉีกง?" เขาขบคิดเล็กน้อย และใช้ความคิดของตัวเองเพื่อสรุป "ข้าดูเจ้าต่อสู้ พลังของเจ้าดีมาก สิ่งนี้เรียกว่า ฉีกง หากเจ้าเรียนรู้ได้สำเร็จแล้ว ถ้าคนปกติจับ มันก็จะหักแขนของพวกเขาใช่หรือไม่?"
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "มากหรือน้อยขึ้นอยู่กับระดับที่ข้าเข้าใจ อย่างไรก็ตามแม้ว่าข้าจะประสบความสำเร็จในการเรียนรู้ แต่ก็ยังคงมีช่องว่างขนาดใหญ่เมื่อต่อสู้กับท่าน" นางยอมรับความรู้ที่กว้างขวางเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้แบบโบราณ "เจ้ารู้วิธีการใช้ ฉีกง และวิธีการใช้อาวุธยาว หากรวมสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกันจะทำให้ข้าเสียเปรียบ จากการต่อสู้ 2 ครั้งมีผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น"
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าเห็นด้วยและมองไปที่นาง สายตาของเขาค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เขาเปลี่ยนหัวข้อและถามว่า "เจ้าเรียนมาจากใคร?"
