ตอนที่แล้วตอนที่ 6 : ศัลยกรรม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 8 : สารจากตระกูลเฟิง

ตอนที่ 7 : ปัญหาที่บ้าน


เฟิงหยูเฮงเก็บถุงเงินและเดินกลับหมู่บ้านซีปิง จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ในหมู่บ้านบนภูเขาครอบครัวของนางสามารถยังชีพอยู่ได้ 1 เดือนด้วยเงิน 1 เหรียญเงิน ดังนั้นเงิน 20 เหรียญเงินจึงมีค่ามาก

นางเดินมาถึงหมู่บ้าน ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว ระหว่างทางกลับบ้าน นางเก็บสมุนไพรและเห็ดจำนวนมากขึ้นมาโดยใช้ใบไม้ห่อไว้เพื่อนำกลับบ้าน นางขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร

ก่อนที่นางจะมาถึงบ้าน นางได้ยินเสียงดัง เป็นเสียงของมารดานางและเสียงเด็กร้องไห้ นางรีบเดินตามเสียงไป

ซูซื่อที่ไม่ได้ถูกไฟคลอกจนเสียชีวิตเมื่อคืนที่กองซากศพ นางกำลังลากแขนผู้หญิงออกจากลาน ด้านข้างเป็นเด็กชายตัวน้อยประมาณห้าหรือหกขวบ เขาร้องไห้ขณะที่ผู้หญิงคนนั้นล้มลงกับพื้น

ซูซื่อเตะเด็กชายออกไป "ถอยออกไป! เจ้าต้องย้ายออกจากบ้านหลังนี้ในวันนี้ ข้าจะเอาบ้านหลังนี้คืน ถ้าเจ้าต้องการที่จะอยู่ต่อ เจ้าต้องจ่ายค่าเช่า 1 ปี !"

ผู้หญิงที่ล้มลงบนพื้นดูอ่อนแอมาก นางไม่สามารถทำอะไรได้ขณะที่นางถูกลาก? นางขดตัวบนพื้นดินและขอร้องอย่างขมขื่นว่า "ได้โปรดรอให้ลูกสาวของข้ากลับมาก่อน แม้ว่าเราจะต้องย้ายออกวันนี้ เราต้องรอให้นางกลับมาก่อน"

"เฟิงหยูเฮง? นางหนีไปแล้ว! ข้าได้ยินมาว่านางเดินทางเข้าไปที่ภูเขาเพื่อไปเก็บสมุนไพร นางหายตัวไปสองวันแล้ว ถ้านางไม่หนีไป นางก็ถูกหมาป่ากินไปแล้ว เจ้าเลิกหวังลม ๆ แล้ง ๆ ได้แล้ว!" ซูซื่อพูดเย้ยหยันออกมา

"ท่านพี่ของข้าไม่ได้ถูกหมาป่ากิน!" ​​เด็กน้อยตะโกนดังขึ้น "ท่านพี่ของข้าไม่ได้ถูกหมาป่ากิน!"

"หยูเฮงจะไม่ทิ้งพวกเรา!" ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่เชื่อคำพูดของซูซื่อ "ข้าขอให้เจ้ารออีกสักวัน 1 วันก็เพียงพอแล้ว"

"ไม่ได้! ข้าต้องการให้เจ้าย้ายออกไปวันนี้!" ซูซื่อยกขาขึ้นเตะหญิงคนนั้นที่หน้าอก

แต่ก่อนที่เท้าของนางจะไปถึงเป้าหมาย อาการปวดอย่างฉับพลันได้เกิดขึ้น มันเจ็บมากจนนางไม่อาจยืนอยู่ได้ นางล้มลง

เหตุการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาส่งผลถึงจิตใจซูซื่อ เนื่องจากมีเหตุการณ์คล้าย ๆ กันเกิดขึ้น พวกเขาถูกโจมตีอย่างรวดเร็วทำให้ได้รับบาดเจ็บ และทำให้นางรู้สึกหวาดกลัว นางไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ซูซื่อร้องออกมา "โอ้ย ๆ " ดวงตาของนางมองออกไปนอกลาน ที่นั่นนางเห็นเด็กหญิงที่นางและสามีของนางโยนเข้าไปในกองซากศพ นางค่อย ๆ เดินเข้าหาซูซื่อ

"ท่านพี่ !" เฟิงหยูเฮงเดินเข้าไปในลานบ้าน แต่เด็กชายตัวเล็ก ๆ วิ่งตรงเข้ามาหานาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เขากอดนางไว้แน่น "ท่านพี่กลับมาแล้ว พวกเขากล่าวว่าท่านพี่ไม่ต้องการข้าและท่านแม่แล้ว" เด็กชายเริ่มร้องไห้ แขนของเขากอดนางไว้แน่นจนนางรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

"หรูเอ๋อ เจ้าไม่ต้องกังวล" นางลูบหลังปลอบโยนเขาและมองด้วยความสงสาร

เฟิงจื่อหรูเป็นน้องชายร่วมบิดามารดาเดียวกันกับเจ้าของร่างเดิม แต่ทำไมเขาถึงดูเหมือนน้องชายคนเล็กของนางที่เสียชีวิตตอนอายุ 6 ขวบในชีวิตก่อนหน้านี้?

หัวใจของเฟิงหยูเฮงสั่นไหว นางรู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก นางอายุ 12 ปี และน้องชายคนเล็กของนางอายุ 6 ปี ปีนี้เขาเป็นโรคไต ตระกูลเฟิงของนางมีชื่อเสียงในด้านยาสมุนไพรจีน ทั้งบิดาและปู่ของพวกเขาเป็นผู้มีชื่อเสียงในด้านยาสมุนไพรจีน แม้พวกเขารู้สึกภาคภูมิใจอย่างมากที่มีความสามารถเหล่านี้ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้ และปีนั้นเองที่ปู่ของนางยอมให้นางสืบทอดธุรกิจของครอบครัวเพื่อเรียนรู้ยาตะวันตก

แม้ว่ายาสมุนไพรจีนจะสามารถขจัดต้นตอของการเกิดโรคได้ แต่ยาตะวันตกจะออกฤทธิ์ได้เร็วกว่า ในภาวะฉุกเฉิน ยาตะวันตกจะออกฤทธ์ทันที ผลการรักษาของยาสมุนไพรจีนมีน้อยลง

นางค่อย ๆ ฟื้นความคิด เฟิงหยูเฮงมองไปที่เด็กชายที่กอดเอวของนาง ความรู้สึกนี้นางไม่เคยรู้สึกตั้งแต่ตื่นขึ้นในคืนที่ผ่านมา นางลบความคิด ยุคที่ไม่คุ้นเคยนี้อาจเป็นได้ว่านางไม่ใช่คนเดียว?

หลังจากนั้นนางก็จับตาดูผู้หญิงที่นั่งบนพื้น นางเป็นมารดาของเจ้าของร่างเดิม  เหยาซื่อ

เฟิงหยูเฮงคำนวณอะไรบางอย่าง มารดาของนางในชีวิตก่อนหน้านี้เสียชีวิตตอนให้กำเนิดน้องชายคนเล็กของนาง เป็นเวลานานหลายปีมาแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับมารดาของนางเริ่มหายไป แต่วันนี้หลังจากที่ค่อย ๆ ลบเลือนไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เมื่อนางเห็นเหยาซื่อ นางก็หัวเราะออกมา

ขอบคุณสวรรค์ การกลับชาติมาเกิดใหม่นี้ถือได้ว่าเป็นการจัดเตรียมที่สำคัญที่สุด

"หยูเฮง" ตระหนักดีว่าการหัวเราะในเวลาดังกล่าวไม่เหมาะสมอย่างมาก เหยาซื่อรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย "เกิดอะไรขี้น?"

นางและน้องชายช่วยพยุงเหยาซื่อลุกขึ้น นางกระซิบเบา ๆ ว่า "ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ต้องกังวล ข้าอยู่ที่นี่ ไม่มีใครสามารถกลั่นแกล้งพวกเราได้"

เหยาซื่อรู้สึกผ่อนคลายในที่สุด อาเฮงของนางเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความคิด ไม่กี่ปีที่ผ่านมานับตั้งแต่ถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ตระกูลเฟิง เฟิงหยูเฮงเป็นที่พึ่งที่ดีมาก ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ทั้งสามคนอาจจะไม่ได้อยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้

เหยาซื่อรู้สึกเสียใจที่อายุของเฟิงหยูเฮงยังน้อยแต่ต้องแบกรับภาระเกินตัว เมื่อเห็นสิ่งที่เฟิงหยูเฮงนำมาแล้ว น้ำตาของเหยาซื่อไหลรินออกมาทันที

"ท่านแม่อย่าร้องไห้เลย" เฟิงหยูเฮงจับมือของเหยาซื่อ จากนั้นนางยื่นมือจื่อหรูให้เหยาซื่อจับ จากนั้นนางก็เดินไปที่ซูซื่อและนั่งคุกเข่าลง "อาการบาดเจ็บที่มือของแม่นางซูร้ายแรงทีเดียว"

ขณะที่นางพูด ตาของนางมองไปที่ข้อมือของซูซื่อ ดูเหมือนว่านางได้รับการรักษาขั้นพื้นฐาน แต่บาดแผลจากการถูกไฟลวกยังคงมองเห็นได้อย่างชัดเจนน่าตกใจ

ซูซื่อขยับตัวและค่อย ๆ ขยับแขนเข้าไปในเสื้อของนาง ทำให้แผลถูกับแขนเสื้อของนางทำให้นางเจ็บปวดมาก

"เมื่อวานข้าเดินขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรและพักค้างคืน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างข้าได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวน มันฟังดูเหมือนเสียงของวิญญาณบริสุทธิ์นับไม่ถ้วน โอ้ ใช่ วิญญาณที่ถูกเผาอย่างไม่เป็นธรรม" เสียงของเฟิงหยูเฮงดูสงบมากเหมือนกับว่านางกำลังเล่าเรื่อง

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้อาจทำให้บางคนรู้สึกกดดันอย่างมาก ซูซื่อร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เตรียมที่จะหนี

อย่างไรก็ตามขณะที่นางลุกขึ้นยืนวิ่งหนี มือเล็ก ๆ คว้านางไว้ข้างหลัง ซูซื่อกำลังเสียสติ นางตะโกนเสียงดัง "ปล่อยข้า! เจ้าเป็นวิญญาณที่ชั่วร้าย! เจ้าตายไปแล้ว!"

"เฟิงหยูเฮงตายแล้วจริง ๆ " เฟิงหยูเฮงพูดต่อด้วยเสียงนุ่ม ๆ "แต่ท่านยมบาลไม่ยอมรับข้าไว้"

คำเหล่านี้มีความหมายที่ซ่อนอยู่ ความหมายที่ว่าเฟิงหยูเฮงคนเดิมได้ถูกฆ่าตายจากการตีและถูกวางยาแล้ว โชคร้ายสำหรับนาง เฟิงหยูเฮงถูกส่งกลับมายังยุคนี้

ซูซื่อไม่ได้รับรู้ความหมายนี้ นางรู้แต่ว่านางได้กระทำสิ่งชั่วร้ายบางอย่าง นอกจากนี้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนก่อนนั้นผิดปกติ นางกลัวมาก นางไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้ ในขั้นต้นนางต้องการที่จะขับไล่เหยาซื่อและจื่อหรูให้ออกจากหมู่บ้านซีปิงในวันนี้ ด้วยความหวังว่าจะไม่ได้เห็นครอบครัวนี้อีก เพื่อที่นางจะได้ลืมเรื่องนี้ นางไม่เคยคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมา

"ปีก่อนท่านแม่ของข้าป่วย" เฟิงหยูเฮงย้อนความทรงจำ และเริ่มรวบรวมหนี้ของนาง "เราติดหนี้ท่าน 50 เหรียญ ข้าขอเป็นมอบยาเป็นการแลกเปลี่ยนได้หรือไม่"

"ยา ยาพวกนี้แพงมากไม่ใช่หรือ" ซูซื่อไม่กล้ามองเฟิงหยูเฮง ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เรียบร้อย นางไม่ได้พูดคุยกับชาวบ้านคนอื่น ๆ มากนัก ที่แย่ที่สุดนางไม่ค่อยเข้าสังคม แต่ทำไมวันนี้แววตานางน่ากลัวจริง ๆ?

โดยไม่รอฟังเฟิงหยูเฮงตอบกลับ ซูซื่อวิ่งไปทางออกที่ลาน

มือเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮงไม่ได้รั้งนางไว้ และนางก็ไม่ปรารถนาที่จะทำเช่นนั้น นางเพียงต้องการที่จะขู่ซูซื่อเล็กน้อยเพื่อตักเตือนนางว่า นางไม่ได้ลืมการกระทำอันชั่วร้ายที่ซูซื่อได้กระทำไป

นางดูซูซื่อวิ่งหนีออกไป เฟิงหยูเฮงเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของนาง แล้วตะโกนดังว่า "การกระทำของเจ้า ปีศาจกำลังเฝ้าดูอยู่ เจ้าจะต้องถูกลงโทษในไม่ช้า!"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ความรู้สึกของซูซื่อก็แย่ลง นางไม่หยุดวิ่ง นางยังคงวิ่งหนีกลับไปบ้านของนาง

นางวิ่งอย่างไม่ลืมหูลืมตาจึงไม่เห็นรถม้าที่วิ่งมา ทั้งสองกำลังจะชนกัน คนขับรถม้ารีบสะบัดแส้เพื่อหยุดรถทันที

"เจ้าตาบอดรึ !" ซูซื่อกลัวมาก นางหวาดกลัวที่จะถูกเหยียบจนตาย!

คนขับรถม้าไม่พูดต่อ เขาสะบัดแส้ใส่ร่างกายของซูซื่ออย่างไม่ยั้งมือ ร่างกายของซูซื่อเต็มไปด้วยเลือด เขาสะบัดแส้ซ้ำแล้วซ้ำเหล่าจนนางล้มลงที่พื้น

"ผู้หญิงในหมู่บ้านนี้ช่างโง่เขลานัก!" คนขับรถม้าหัวเราะเสียงดัง "ทำไมไม่แหกตาดู หากเจ้าวิ่งชนรถม้าแล้วเกิดความเสียหาย เจ้าจักมีปัญญาชดใช้หรือไม่"

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด