ตอนที่ 4 : มือวางเพลิง

*พรึ่บ*  "ขอบคุณที่ชม !" นางปล่อยมือที่กำลังพยุงทำให้เขาล้มลงที่พื้นดิน

"เจ้า…"

"อะไร!" นางไม่พอใจ นางชี้ไปยังขาที่ได้รับบาดเจ็บของเขา "เจ้าไม่มีสิทธิ์จะตำหนิข้าเพราะข้าไม่ได้เจตนา ทุกอย่างที่ข้าทำไปก็เพื่อช่วยเจ้าทั้งนั้น! นอกจากนี้เจ้ายังใส่ร้ายข้าอีกด้วย หากพวกเขาไม่ทำร้ายข้าก่อน เรื่องเช่นนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น"

ไม่มีใครเคยพูดกับเขาอย่างนี้ เขารู้สึกไม่ชอบใจ เขาไม่ได้รับความเคารพนับถือ นางมีความคิดของตัวเองและนางจะกล้าตั้งคำถามกับเขาอย่างกล้าหาญ มันเกือบจะเหมือนทุกครั้งที่เขาพูดอะไรบางอย่างและนางก็โต้กลับมาทันที

ชายหนุ่มเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเขาแทนที่จะโกรธ เขามองไปที่ลำธารซึ่งมองเห็นอยู่ข้างหน้าและถามนางว่า "เจ้าจะไปหรือยัง?"

นางนั่งอยู่บนก้อนหิน "ไม่ ข้าเหนื่อย"

พวกเขานั่งเคียงข้างกันจ้องมองเปลวไฟที่กำลังลุกโชน ดูเหมือนซากศพทั้งหมดกำลังถูกเผา

ในขณะนี้ภาพเงาสองร่างปรากฏขึ้นมาจากที่ซึ่งพวกเขาเพิ่งจากมา พวกเขาเดินไปรอบ ๆ ราวกับกำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง

เฟิงหยูเฮงลุกขึ้นยืนและจ้องมองไปยังพวกเขาด้วยแววตาสุกใสและส่องประกาย จากนั้นก็มองคนที่อยู่ข้าง ๆ นางและกล่าวว่า "พวกเขากำลังตามหาเจ้าอยู่ใช่หรือไม่?"

เขาถามกลับไปว่า "ทำไม พวกเขาไม่ได้มาตามหาเจ้าหรอกหรือ?"

"แม่ของข้าป่วย น้องชายของข้าอายุแค่ 6 ขวบ ส่วนชาวบ้านคนอื่น ๆ พวกเขาไม่สนใจข้าหรอก"

คิ้วของนางขมวด ขณะที่นางชี้ไปที่เงาทั้งสอง เผยให้เห็นความฉลาดเฉลียวในแววตาของนาง "พวกเขาเดินตามทางที่เจ้าได้จากมา ดังนั้นพวกเขาจะต้องรู้จักที่ซ่อนของเจ้า! "

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองมานาง นางดูดีและยังเยาว์วัย เด็กหญิงผู้นี้น่าสนใจมาก

เขาถอนหายใจ เขาทำเสียงนกหวีดส่งสัญญาณให้ทั้งสองเดินเข้ามาที่นี่ ทันทีที่ได้ยินเสียงนกหวีด มีชายหนุ่มฉกรรจ์คนหนึ่งและชายชราอายุประมาณ 50 ปี ซึ่งดูจากท่าทางคงจะเป็นหมอ เพราะเขาแบกหลัวยาไว้ด้านหลัง

ชายหนุ่มสวมชุดสีดำซึ่งสะพายดาบไว้ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นชายหนุ่มผู้นี้ "นายน้อยหายไปจากจุดนัดพบ ข้ากังวลว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับท่านเหลือเกิน" หลังจากนั้น เขาจูงชายชราก้าวออกมา "นี่คือหมอที่ข้านำมาจากในเมือง  เพื่อให้เขารักษาอาการบาดเจ็บของนายน้อย"

ชายหนุ่มพยักหน้ามองมาทางหมอ "ท่านหมอ ข้ารบกวนท่านด้วย"

ชายชราซับเหงื่อของเขาอย่างต่อเนื่องกล่าวว่า "ข้ามิกล้า" และรีบไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา

จากนั้นผู้คุ้มกันก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงถาม "เจ้าเป็นใคร?"

"มือวางเพลิง" ชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บตอบแทน

เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและกล่าวว่า "เจ้าเห็นกับตาหรือไม่ว่าข้าวางเพลิง?"

"ใช่" ชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บตอบ

"ท่าน..." ชายชราเริ่มพูด "กระดูกสะบ้าหัวเข่าของท่านหัก"

คำ ๆ นี้ดึงดูดความสนใจไปที่ขาทั้ง 2 ข้างของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มผู้นั้นพยักหน้า "ข้ารู้ มีวิธีรักษาหรือไม่?"

ชายชราลังเลก่อนที่จะตอบทันทีว่า  "ข้ารู้ แต่ข้าไม่มั่นใจ ความยากลำบากในการประสานกระดูกที่หักไม่ใช่สิ่งที่หมอธรรมดาสามารถรักษาได้ ! ข้า..." เขามองไปที่ผู้คุ้มกันและกล่าวต่อ "ตอนที่เจ้าพบข้า ข้ากำลังตรวจผู้ป่วยที่บ้านของพวกเขาซึ่งอาการไม่หนักมาก ในหลัวยาของข้ามีสมุนไพรเพียงไม่กี่ชนิด ไม่มียาชา"

"หากไม่มียาชา เจ้าจะต้องเจ็บปวดแทบตาย" เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา

ชายชราพยักเห็นด้วย "นอกเหนือจากการประสานกระดูกแล้ว เนื้อบริเวณหัวเข่าที่เน่าก็ต้องขูดออกด้วย ข้าเกรงว่า... ที่นี่เป็นถิ่นทุรกันดาร ข้าว่าให้เด็กคนนี้แบกท่านเข้าเมือง และตามข้ากลับไปที่โรงหมอของข้า เพื่อที่จะได้ทำการรักษาได้อย่างสะดวกรวดเร็วมากขึ้น"

"ไม่ต้อง" ชายหนุ่มปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลยพร้อมกับกล่าวว่า "รักษาที่นี่แหละ"

ชายชราโบกมือ "ไม่มีทาง ข้าไม่กล้าที่จะรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้โดยไม่ใช้ยาชา"