ตอนที่ 37 : บ่าวรับใช้
เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงรับเงิน อันชิก็ถอนหายใจ นางไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อเอาหน้า แต่นางเตรียมเงินไว้แล้วเมื่อวานนี้ นางไม่คิดว่าองค์ชายเก้าจะส่งของหมั้นมาให้ ซึ่งทำให้ดูเหมือนว่านางกำลังพยายามประจบพวกเขา
"แม่สามไม่ต้องห่วง ข้าจะดีต่อน้องสามเจ้าค่ะ" เฟิงหยูเฮงไม่มีเจตนาที่จะสัญญาอะไร นางรู้ว่าสำหรับอันชิ ความเป็นอยู่ที่ดีของเฟิงเซียงหรูเป็นสิ่งที่นางห่วงมากที่สุด
เมื่อเดินไปส่งอันชิและเซียงหรูกลับแล้ว เหยาซื่อรั้งตัวเฟิงหยูเฮงไว้และถามนางว่า "เจ้าจำเรื่องการสับเปลี่ยนยานี้ได้ด้วยหรือ?"
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า และกล่าวว่า "ตอนแรกข้าจำไม่ได้มากนัก แต่เมื่อได้พูดคุยกับแม่สาม ข้าก็จดจำเรื่องราวในตอนนั้นขึ้นมาได้"
เหยาซื่อบอกกับนางว่า "ฮูหยินสามอันชิคือคนที่มีความเข้าใจมาก เมื่อข้าเป็นฮูหยินใหญ่ นางก็ไม่ได้ประจบ เมื่อตระกูลเหยาประสบปัญหา นางก็ไม่เคยซ้ำเติมข้า ตอนที่ข้าตกต่ำ วันที่เราถูกขับไล่ออกไป นางยังแอบซ่อนเงินที่กระเป๋าเสื้อของจื่อหรู"
"คนดีย่อมได้รับผลตอบแทนที่ดีกลับไปเจ้าค่ะ ท่านแม่" นางส่งถ้วยชาให้เหยาซื่อ "ท่านแม่ดื่มชาก่อนเจ้าค่ะ ไม่ต้องคิดมาก อีกไม่กี่วันเราจะย้ายไปอยู่เรือนถัดไปแล้ว น่าจะมีหลายเรื่องที่ท่านแม่จะต้องดูแล"
เหยาซื่อเคยเป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูล และถึงแม้บุคลิกของนางจะดูอ่อนแอ แต่การดูแลเรือนขนาดเล็กก็จัดการได้ง่ายกว่า นางตอบทันทีว่า "อาเฮง ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องอื่น ๆ ของตระกูล สำหรับจื่อหรู น้องจะเริ่มเล่าเรียนความรู้ขั้นพื้นฐานเร็ว ๆ นี้"
หลังจากที่เหยาซื่อกล่าวเช่นนั้น เฟิงหยูเฮงก็นึกได้เฟิงจื่อหรูอายุ 6 ขวบซึ่งถึงวัยเริ่มศึกษาเล่าเรียนแล้ว
เฟิงหยูเฮงเอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าลืมเรื่องนี้จริง ๆ เป็นเรื่องดีที่ท่านแม่จดจำได้ แต่ทัศนคติในปัจจุบันของตระกูลเฟิงยังคงต้องปรับเปลี่ยนบ้าง ลองรอดูสักสองสามวัน เมื่อเรามีโอกาส เราสามารถแจ้งต่อตระกูลเฟิงได้ "
ขณะที่มารดาและบุตรสาวพูดคุยกัน แม่นมซันก็เข้ามาพร้อมกับยายจาวซึ่งเป็นหญิงชราและกลุ่มสาวใช้ เดิมทีในเรือนขจีนั้นเต็มไปด้วยของหมั้น แต่ตอนนี้เรือนขจีเต็มไปด้วยสาวใช้
แม่นมซันพายายจาวไปดูรอบ ๆ หีบมากมายจนมาถึงห้องโถงใหญ่ด้วยความยากลำบากมาก ใบหน้าของยายจาวยิ้มเยาะเย้ย ขณะที่นางเดินเข้าไปในห้อง นางพูดขึ้นว่า "คุณหนูรองนี้โชคดีจริง ๆ โชคดีอย่างแท้จริง!"
เฟิงหยูเฮงที่ดื่มชาอยู่ภายใน ก่อนหน้านั้นนางไม่แม้แต่จะชายตามองยายจาว ? นางกล่าวออกมาว่า "คำพูดของยายจาว ข้าเป็นบุตรีของฮูหยินรอง ข้าจะโชคดีได้อย่างไร? ทรัพย์สมบัติทั้งหมดในตระกูลนี้เป็นของพี่ใหญ่ของข้า ยายจาวก็อาวุโสมากแล้ว ท่านควรคิดก่อนพูดนะ"
คำพูดของเฟิงหยูเฮงทำให้ยายจาวพูดอะไรไม่ออก นางไม่เข้าใจ เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่บทสนทนาเล็ก ๆ ดังนั้นทำไมคุณหนูรองถึงดูเหมือนจะไม่เข้าใจ แต่นางก็ได้แต่เก็บซ่อนแอบดูถูกเฟิงหยูเฮงอยู่ในใจ ปัจจุบันนางไม่กล้าแสดงออกถึงความไม่พอใจบนใบหน้า นางต้องฝืนยิ้มกว้างยิ่งขึ้น เนื่องจากนางไม่มีทางที่จะตอบได้ นางจึงเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง "ข้าได้เชิญพ่อค้าที่มีชื่อเสียงจากเมืองหลวงมา แล้วก็พาสาวใช้มาให้คุณหนูรองเลือก นอกจากนี้ฮูหยินผู้เฒ่ายังสั่งให้ข้าไปยังร้านขายเสื้อผ้าชุดที่ดีที่สุดในเมืองหลวงเพื่อจัดหาเสื้อผ้าสำหรับคุณหนูรอง คุณชายน้อยและฮูหยินรอง ข้าได้นำเสื้อผ้ามาให้คุณหนูรองเลือกแล้ว โปรดเลือกดูเจ้าค่ะ!"
เมื่อนางพูดเสร็จแล้ว นางก็โบกมือให้สาวใช้คนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลังให้นำชุดเสื้อผ้ามาให้เลือก
เสื้อผ้าที่นำมาในครั้งนี้เป็นชุดอย่างดี ทำจากเนื้อผ้าอย่างดี การออกแบบเป็นเรื่องที่ดี และไม่มีการเล่นตุกติกเหมือนก่อนหน้านี้ เฟิงหยูเฮงสั่งให้หวงซวนและวังซวนเอาเสื้อผ้าไปที่ห้องด้านใน
ต่อจากนั้นพ่อค้าซึ่งในปากเต็มไปด้วยฟันทองก็เดินเข้าไปในห้องโถงตามด้วยบรรดาเด็กสาวอายุน้อยกว่า 20 ปี
ห้องโถงเล็ก ๆ ก็เต็มไปหมด เฟิงหยูเฮงมองไปรอบ ๆ ห้อง เมื่อเห็นว่าพวกนางอายุแค่ 13 ปี นางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้ ในยุคนี้นอกจากการทำงานเป็นสาวใช้ เด็ก ๆ ในครอบครัวที่ยากจนไม่ได้มีทางเลือกอื่น นอกจากนี้เด็กสาวแต่งงานตอนอายุ 15 ปี คนที่ออกไปทำงานหลังจากอายุ 10 ขวบสามารถพบได้ทุกที่ นางต้องการทำอย่างอื่นแต่ไม่มีความสามารถ
นางมองไปที่สาวใช้ ท้ายที่สุดเฟิงหยูเฮงเลือกได้ 5 คน เป็นคนที่มีร่างกายแข็งแรงเพื่อช่วยในการทำความสะอาด จากนั้นนางก็เลือกอีก 3 คนเป็นผู้ช่วย คนหนึ่งจะติดตามแม่นมซันและช่วยเหยาซื่อ อีกคนหนึ่งจะทำงานร่วมกับหวงซวนและคอยดูแลจื่อหรู คนสุดท้ายช่วยวังซวนและดูแลอยู่ข้าง ๆ นาง
ยายจาวเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่มีความตั้งใจในการเลือกสาวใช้มากกว่านี้ นางจึงถามว่า "คุณหนูรองเลือกสาวใช้เพียงไม่กี่คนจะเพียงพอหรือไม่? หลังจากที่คุณหนูรองย้ายเข้าเรือนหลังใหม่แล้ว จะมีสถานที่หลายแห่งที่จำเป็นต้องใช้สาวใช้"
นางตอบ "แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ยายจาว ข้าไม่ชอบให้มีคนมากเกินไป"
ยายจาวพยักหน้า "ทั้งหมดจะทำตามคำสั่งคุณหนูรอง" จากนั้นนางก็หันไปหาพ่อค้าซึ่งมองเด็กหญิงพวกนั้นและรีบดึงสัญญาออกจากจำนวน 8 ฉบับ และส่งมอบให้กับเฟิงหยูเฮง "คุณหนูรอง นี่เป็นสัญญาของทั้ง 8 คนที่คุณหนูรองเลือก พวกนางทั้งหมดได้รับการบันทึกโดยทางการ ข้าหวังว่าคุณหนูรองจะสามารถวางใจได้"
เฟิงหยูเฮงพอใจมากกับเรื่องนี้
เมื่อเห็นว่านางไม่ได้มีคำขออื่น ๆ ยายจาวพาคนที่เหลือออกไป สาวใช้ 8 คนที่ถูกเลือกยืนอยู่ที่ห้องโถงเพื่อรอรับคำสั่ง
เฟิงหยูเฮงไม่มีประสบการณ์มากในด้านนี้ ดังนั้นนางจึงมองไปยังเหยาซื่อซึ่งดูคุ้นเคยกับเรื่องนี้มาก เหยาซื่อเริ่มถาม "เจ้ามีชื่อเดิมหรือไม่?"
เด็กหญิงที่กล้าหาญคนหนึ่งตอบว่า "ข้ามี แต่เป็นชื่อที่ต่ำต้อย ข้ากลัวว่ามันจะไม่ดี ข้าหวังว่านายหญิงจะตั้งชื่อให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ"
เหยาซื่อคิดชั่วครู่ แล้วพูดกับเด็กหญิงทั้งห้าคนว่า "ข้าให้ชื่อหรู หลังจากคำว่า ‘หรู’ ก็เพิ่มชื่อเดิมของพวกเจ้าเข้าไป"
เด็กหญิงทั้งห้าคนกล่าวขอบคุณอย่างพร้อมเพรียง
สำหรับอีก 3 คน เหยาซื่อต้องการให้หยูเฮงเป็นคนตัดสินใจ ในเวลาเดียวกันนางบอกกับหยูเฮง "ตามกฏโดยไม่มีข้อยกเว้น สาวใช้ทุกคนเป็นขั้นแรก ดังนั้นควรมีขั้น 2 เช่น ผู้ที่ดูแลการชงชาไปด้วย แต่อาเฮงไม่ชอบมีคนมากเกินไป มีแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว "
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า นางไม่เข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างมาก โชคดีที่มีเหยาซื่ออยู่ข้าง ๆ นาง
เมื่อมองไปที่สามสาวที่นางเลือก นางก็ไม่มีความสนใจในการตั้งชื่อ ดังนั้นนางจึงถามพวกเขาว่า "พวกเจ้ามีชื่อว่าอะไร?"
พวกสาว ๆ ตอบพร้อมกันว่า "ข้าชื่อเทียนหลาน ข้าชื่อหลิงเอ๋อ ข้าชื่อหานหยู"
"ไม่เลว" เฟิงหยูเฮงค่อนข้างพอใจกับชื่อเหล่านี้ "ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนชื่อ ข้าจะเรียกชื่อนี้เลย"
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทั้งสามคนรีบคุกเข่าทันที "เราขอร้องคุณหนูรองได้โปรดยินยอมให้พวกข้าอยู่ด้วยเถิดเจ้าค่ะ ขอให้คุณหนูรองพิจารณาให้บ่าวรับใช้ทั้งสามคนอยู่ด้วยเจ้าค่ะ!"
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจ "ข้าไม่ได้บอกว่าข้าจะไล่พวกเจ้ากลับไป?"
เหยาซื่ออธิบายให้นางฟังว่า "บ่าวรับใช้จดจำเจ้าของของพวกเขา การตั้งชื่อให้พวกเขาเป็นรางวัลแรกสำหรับพวกเขา การตั้งชื่อให้ช่วยให้พวกเขาสามารถตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดในอดีตออกได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเขาก็เป็นบ่าวรับใช้ของนายคนใหม่"
เฟิงหยูเฮงเข้าใจในที่สุด ดูเหมือนการเปลี่ยนชื่อของพวกนางถือเป็นเรื่องที่ให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายหนึ่ง นางเข้าใจผิดอย่างสมบูรณ์ นางคิดว่าชื่อที่ถูกตั้งโดยบิดา มารดาไม่ควรเปลี่ยนแปลง
นางคิดสักครู่ และกว่าวว่า "เอาล่ะ พวกเจ้าจะมีชื่อเดียวกัน แต่คำแรกในชื่อ ข้าให้ใช้คำว่า ‘ฉิง’ ดีหรือไม่?"
พวกสาวใช้ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ และตอบว่า "บ่าวรับใช้ฉิงหลานขอบคุณมากเจ้าค่ะ บ่าวรับใช้ฉิงหลิงขอบคุณมากเจ้าค่ะ บ่าวรับใช้ฉิงหยูขอบคุณมากเจ้าค่ะ"
"ดี" เฟิงหยูเฮงมองไปที่ห้องที่เต็มไปด้วยสาวใช้แล้วมองไปที่สัญญา ตระกูลเฟิงที่นางไม่ชอบนี้ทำให้นางมีสมบัติส่วนตัว "ในอนาคตพวกเจ้าจะได้รับการพิจารณาให้เป็นสาวใช้ของเรา ในอีกไม่กี่วันเราจะย้ายจากเรือนเล็กๆ ไปยังเรือนถัดไป แม้ว่าเรือนจะไม่ใหญ่มาก แต่มันก็ไม่คับแคบเช่นที่นี่ ข้าเองชอบที่เงียบสงบ ข้าอาจจะทำให้พวกเจ้าลำบากมากขึ้น สำหรับค่าจ้าง นอกจากที่ได้รับจากตระกูลเฟิงแล้ว ข้าจะจ่ายเงินให้พวกเจ้าเป็นรายเดือนด้วยเช่นกัน "
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้สาวใช้ทั้งแปดคนก็มีความสุขมาก นางให้ความสำคัญกับพวกเขาอย่างจริงจัง
เฟิงหยูเฮงโบกมือของนาง นางจ้องมองที่ประตู ซึ่งแม่นมลี ม่านซี และเปาถังกำลังยืนอยู่ "สำหรับพวกเจ้าทั้งสามคน ข้าจะให้พวกเจ้ากลับไปดูแลฮูหยินใหญ่เหมือนเดิม เรือนขจีของข้ามีขนาดเล็ก พวกเจ้าไม่สามารถอยู่ได้" เมื่อพูดจบนางก็รีบมองไปที่ม่านซีเป็นเชิงบอกให้นางไม่ต้องร้อนใจ เมื่อเห็นแบบนี้ม่านซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เนื่องจากมีสาวใช้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เรือนขจีที่เล็กอยู่แล้ว ตอนนี้แทบไม่มีพื้นที่ว่าง ลานเต็มไปด้วยหีบของหมั้นจากองค์ชายเก้า หวงซวนและวังซวนมีความคิดริเริ่มในการตรวจนับพวกมัน คนอื่น ๆ จัดโดยแม่นมซันเพื่ออาศัยอยู่ในห้องโถงและห้องที่สอง
ส่วนแม่นมลี ม่านซี และเปาถังไม่รู้สิ่งที่พวกเขาคิด แต่พวกนางอยากจะข่มสาวใช้คนใหม่ พวกนางไม่ได้พูดถึงกลับไปที่เรือนจินหยู
ในเมื่อพวกนางไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้ เฟิงหยูเฮงจึงไม่ไล่พวกนางกลับไป นางยังเรียกม่านซีมาเตรียมน้ำอาบ
ในสายตาของแม่นมลี นางมองว่าเฟิงหยูเฮงตั้งใจจะสร้างปัญหาให้กับม่านซี เปาถังรู้สึกสงสารม่านซี แต่ม่านซีเข้าใจเฟิงหยูเฮงว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกนาง
ม่านซีรับคำสั่งของเฟิงหยูเฮง วังซวนพาฉิงหยูไปที่ลานและนับของหมั้นในหีบต่อไป ม่านซีนำอ่างน้ำมาไว้ในห้อง เตรียมให้เฟิงหยูเฮงอาบน้ำ
เฟิงหยูเฮงได้นำยาฆ่าเชื้อราออกจากมิติของนางมานานแล้ว และถ่ายยาไปใส่ไว้ในขวดเคลือบดินเผาขนาดเล็ก มันจะได้ดูไม่แตกต่างอะไรในยุคนี้
หลังจากที่นางอาบน้ำแล้ว นางเรียกม่านซีมาที่โต๊ะและขั้นแรก นางล้างยาทาเล็บเก่าออกก่อน จากนั้นนางก็ทายาฆ่าเชื้อราลงไปที่เล็บของม่านซีด้วยพู่กันทาเล็บ ม่านซีไม่ทราบว่าอะไรถูกนำมาใช้กับเล็บของนาง แต่นางรู้สึกสบายมาก มันให้ความรู้สึกเย็นและพื้นที่บนนิ้วมือของนางที่มีอาการคันก็ได้หยุดลงในไม่ช้า
นางประหลาดใจมากและมองไปทางเฟิงหยูเฮง เมื่อเฟิงหยูเฮงได้เห็นความตื่นตระหนกของนาง เฟิงหยูเฮงไม่ได้อธิบายเกี่ยวกับยาในเชิงลึกเกินไปและถามว่า "แม่นมลีบอกเจ้าหรือไม่ว่านางจะกลับไปที่เรือนจินหยูเมื่อไร?"
"บอกเจ้าค่ะ" ม่านซีบอกกับหยูเฮง "บอกว่าเราจะอยู่อีกคืนนี้ และดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นไหม ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราก็จะกลับไปในเช้าวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ"
"นางอยากรู้ใช่ไหมว่าข้าจะทำอะไรกับของหมั้น?" เฟิงหยูเฮงเอ่ยถาม
ม่านซีพยักหน้า "ใช่แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ได้ให้ความสำคัญกับความมั่งคั่งเสมอมา คุณหนูรองได้รับสิ่งดี ๆ มากมายจากหีบของหมั้น ดังนั้นนางจึงต้องการที่จะครอบครองมันเป็นของตัวเอง"
"แล้วฮูหยินใหญ่ยุ่งอะไรด้วย" เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดต่อ เมื่อเห็นยาฆ่าเชื้อราที่มือม่านซีแห้ง นางก็นำมาทาใหม่อีกครั้ง แล้วกล่าวว่า "แล้วเจ้าจะตามพวกเขากลับพรุ่งนี้หรือไม่ ทุกอย่างจะกลับไปเป็นปกติตามเดิม ดูแลเฉินซื่อให้ดี ถ้าข้าต้องการอะไร ข้าจะมองหาเจ้าเอง"
ม่านซีฉลาดมากและเข้าใจทันทีว่าเฟิงหยูเฮงหมายถึงอะไร "คุณหนูรองไม่ต้องกังวล บ่าวรับใช้คนนี้จะอยู่เคียงข้าง ข้าจะทำงานให้คุณหนูรองอย่างดีเจ้าค่ะ"
"ตกลง" นางพอใจมาก "ทุก ๆ 5 วัน ข้าจะส่งยาให้เจ้า อยู่ในห้องนี้สักครู่ อีก 2 เค่อ ข้าจะทายาเคลือบสีเล็บให้เจ้า"
