ตอนที่ 29 : เกิดอะไรขึ้นที่ราชสำนัก
ฮันชิหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง "อันที่จริงท่านพี่ไปเข้าเฝ้าตั้งแต่ก่อนรุ่งสาง ตอนแรกท่านพี่คิดว่าจะกลับมาหลังเที่ยงวัน แต่ใครจะคาดคิดว่าท่านพี่จะกลับมาในเวลานี้"
อันชิที่ยืนอยู่ด้านข้างและรู้สึกว่าหากนางเงียบต่อไปคงจะไม่ดีนัก ก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านพี่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเจ้าค่ะ ท่านพี่ได้ยินว่าเราทุกคนมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่า จึงบอกให้เรารอท่านพี่ที่นี่ เดียวท่านพี่จะตามมาที่นี่เจ้าค่ะ"
ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินแบบนี้ "ข้าเป็นห่วงว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่ราชสำนัก"
เฉินซื่อนั่งเอนหลังลงเก้าอี้ ผ้าเช็ดหน้าที่อยู่นางกำอยู่มือสั่นนิด ๆ นางถือจอกน้ำชาที่สาวใช้นำมาให้ ก่อนที่จะพูดว่า "ถึงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาของผู้หญิงเรา ท่านพี่มาเพื่อคารวะท่านแม่"
ไม่มีอะไรผิดปกติกับสิ่งที่เฉินซื่อพูด ไม่ว่าปัญหาใหญ่ ๆ จะเกิดขึ้นที่ราชสำนัก แต่ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้หญิงในบ้าน ไม่บ่อยที่เฟิงจินหยวนจะเข้ามาที่เรือนซูหยา
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกว่าการที่เฟิงจินหยวนมาที่เรือนซูเหยาคงจะไม่ใช่แค่เพื่อมาคารวะนางเท่านั้น
นางหันไปมองเฟิงหยูเฮง ในใจของนาง นางรู้สึกว่ามีแนวโน้มว่าปัญหานี้จะเกี่ยวข้องกับเด็กผู้หญิงคนนี้ 7-8 ส่วน การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันในการตัดสินใจที่จะอนุญาตให้พวกเขาอยู่ที่คฤหาสน์ ในที่สุดพวกเขาก็ต้องอธิบายเรื่องนี้ต่อทุกคน
ไม่นานหลังจากนั้น เฟิงจินหยวนเดินเข้ามา
เขาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว จากนั้นเขาก็นั่งข้างเฉินซื่อ สาวใช้ยกจอกน้ำชามาให้ แต่เขาก็จิบเพียงเล็กน้อย ตามที่คาดไว้ เขาจ้องมองมาที่เฟิงหยูเฮง
เฟิงหยูเฮงกลายเป็นคนขี้กังวลมาก ความกังวลนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากเฟิงจินหยวน แต่นางคาดเดาได้ว่าเขาจะพูดอะไร เรื่องที่จะพูดต้องเกี่ยวกับองค์ชายเก้าแน่นอน 10 ส่วน
แม้ว่านางเรียนรู้ว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นกับเขาเมื่อคืนนี้ แต่นางไม่ได้รับข้อมูลใหม่ ๆ ในเช้าวันนี้ เรื่องนี้นอกเหนือไปจากการเข้าเฝ้าในช่วงเช้าตรู่ นั่นหมายถึงอะไร มีบางอย่างเกิดขึ้น
นางเริ่มรู้สึกกังวลและเริ่มดิ้นรนเพื่อหาแหล่งที่มาของความวิตกกังวลนี้ นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ความคิดก็โผล่ขึ้นมาในใจขณะที่นางกำลังกังวลอยู่ ... คนผู้นั้นไม่อยากยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย
เฟิงจินหยวนพูด "ดีที่อาเฮงอยู่ที่นี่แล้ว มีเรื่องที่พ่อจะพูดถึง แต่อาเฮงไม่ต้องเสียใจเกินไป "
เฟิงหยูเฮงจ้องไปที่เฟิงจินหยวน สายตาของนางไม่ได้ปิดบัง นางดูปากของเขาอ้าและหุบ นางดูวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน
แต่ไม่มีคนที่มีปฏิกิริยาใด ๆ กับเรื่องนี้ ในความเป็นจริงนี่คือการแสดงออกของผู้หญิงที่มีคู่หมั้นแล้วควรมีหรือตามที่ทุกคนคิด ที่เฟิงหยูเฮงเป็นเช่นนีน้เป็นเรื่องปกติ เพียงแค่นี้ก็สอดคล้องกับความคาดหวังของพวกเขา
เฟิงจินหยวนจ้องมองและยกมือขึ้น ในที่สุดเขาก็เริ่มที่จะพูด "ในการเข้าเฝ้าช่วงเช้า มีข้อเรียกร้องในหมู่ขุนนางให้ประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาท แต่กลับถูกปฏิเสธโดยฮ่องเต้"
ฮูหยินผู้เฒ่าถาม "องค์ชายเก้ากลับมาเมื่อวานแล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไมฮ่องเต้จึงนิ่งเฉยและยังปฏิเสธข้อเรียกร้องของเหล่าขุนนาง ? "
"อ่า!" เฟิงจินหยวนถอนหายใจ "เรื่องนี้ข้าเพิ่งทราบเช่นกัน เดิมทีองค์ชายเก้าได้ต่อสู้ชนะศัตรู แต่ตัวพระองค์เองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน"
ทุกคนตกใจทันที
ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงถามต่อ "ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดไหน?"
เฟิงจินหยวนมองไปที่เฟิงหยูเฮงและตอบ "ขาทั้งสองข้างเดินไม่ได้ ใบหน้าของพระองค์เสียโฉม ในแง่ของการมีทายาท... มันสิ้นหวัง"
ในห้องเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น
เฉินซื่อกุมมือของเฟิงเฉินหยู ซึ่งใบหน้าของนางกังวลอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นนางก็ถอนหายใจ และพูดว่า "ไม่ ไม่ใช่แบบนี้ "
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองที่นางและเคาะไม้เท้าบนพื้นสองสามครั้ง เฉินซื่อเข้าใจความหมาย นางดึงเฟิงเฉินหยูเข้ามาใกล้ ๆ และกระซิบเบา ๆ "ไม่น่าแปลกใจที่ท่านพ่ออนุญาตให้พวกเขาอยู่เมื่อวานนี้ ท่านพ่อต้องได้ยินข่าวนี้เมื่อวานนี้"
เฟิงเฉินหยูพยักหน้า และพูดเบา ๆ "ท่านพ่อยังรักข้าอยู่"
เฉินซื่อรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เฟิงจินหยวนทำเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางแสดงความยินยอมที่จะให้เหยาซื่ออยู่ที่คฤหาสน์
เฟิงจินหยวนพูดเสร็จแล้วมองไปที่เฟิงหยูเฮง เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงคนนี้ไม่มีปฏิกิริยาและยังยืนอยู่ที่นั่นอย่างโง่งม จ้องมองเขา เขาขมวดคิ้ว "อาเฮง?"
เฟิงหยูเฮงตกใจ "อ๊ะ เจ้าคะ?"
"อย่าเพิ่งเศร้าโศกไปเลย" เขาไม่ได้รักบุตรสาวคนนี้อย่างแท้จริง คำพูดปลอบโยนของเขาเป็นไปตามมารยาทเท่านั้น
เฟิงหยูเฮงกระพริบตาและถาม "ท่านพ่อบอกว่ามีบางอย่างที่ข้าไม่ควรเศร้าโศกเกินไปหรือเจ้าคะ?"
เฟิงจินหยวนงง พลางกล่าวว่า "ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น จะพูดอะไรได้อีกล่ะ?"
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว "ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ" นางแอบถอนหายใจ
ผู้คนคิดว่านางไม่สามารถทนรับฟังข่าวนี้ได้ในระยะเวลาสั้น ๆ การตกใจในสถานการณ์ดังกล่าวเป็นเรื่องปกติ อันชิเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อปลอบนางและกระซิบ "อาเฮงไม่ต้องเป็นห่วง แต่ละคนมีชีวิตของตัวเอง อายุเจ้ายังไม่สมควรแต่งงาน ยังเหลือเวลาอีก 3 ปี"
เฟิงเฉินหยูเดินเข้าไปปลอบนางอีกคน "น้องรอง เจ้าไม่ต้องกังวล แม้ว่าร่างกายของพระองค์จะพิการ แต่พระองค์ก็ยังเป็นองค์ชายอยู่ การดูแลรักษาจะต้องเกิดขึ้นแน่นอน น้องรอง"
ฮูหยินผู้เฒ่าแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ "พวกเจ้าเป็นหลานของข้าทั้งหมด ข้าจะไม่ลำเอียง อาเฮง คนที่เจ้าจะแต่งงานด้วยประสบอุบัติเหตุ ถึงกระนั้นตระกูลเฟิงก็เป็นครอบครัวของเจ้าตลอดไป เราจะจัดเตรียมสินเดิมของเจ้าสาวเพิ่มเติมเป็นพิเศษไว้สำหรับการแต่งงาน" ขณะที่นางพูด นางก็มองไปที่เฉินซื่อ
เมื่อได้ยินว่านางจะต้องเตรียมสินเดิมของเจ้าสาวเพิ่มเติมเป็นพิเศษ เฉินซื่ออยากจะทึ้งผมตัวเอง แต่เฟิงจินหยวนยับยั้งความโกรธของนางไว้
"ลูกสะใภ้จะทำเช่นนั้นเจ้าค่ะ" เฉินซื่อไม่เต็มใจ
เฟิงเฟินไดหัวเราะ ถ้านางเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ ? หากนางหมั้นหมายกับองค์ชาย? ในท้ายที่สุดนางอาจจะได้แต่งงานกับองค์ชาย ซึ่งมันดีกว่าคนทั่วไป องค์ชายเก้าไม่มีความหวังในการมีทายาทอีกต่อไป ไม่มีความหวังในการครองราชย์ในอนาคต ไม่มีใครสนับสนุนพระองค์ครองบัลลังก์ แต่คิดว่าจะมีสินเดิมเจ้าสาวเพิ่มเติมเป็นพิเศษ อารมณ์ของนางก็หดหู่อย่างรวดเร็วอีกครั้ง
เฟิงเซียงหรูเสียใจกับเฟิงหยูเฮง ขณะที่นางซับน้ำตาออกจากใบหน้า แต่เมื่อคนคิดว่านางทำตามปกติ นางตกใจกับข่าวร้ายที่ได้ยิน เฟิงหยูเฮงดึงสติกลับมา "ท่านย่า ทำไมเราต้องเตรียมสินเดิมเจ้าสาวเพิ่มเจ้าคะ?"
ฮูหยินผู้เฒ่าสงสัยหลานสาวของนางว่าเป็นตัวโง่งม ลำดับแรกยังคงต้องทำให้นางสบายใจ "เจ้าเป็นบุตรีของตระกูลเฟิง แต่งงาน...ข้าเป็นห่วงเจ้าหากเจ้าต้องพบกับลำบาก เมื่อพิจารณาเรื่องนี้แล้ว ข้าต้องเตรียมความพร้อมให้กับเจ้า"
เฟิงหยูเฮงโค้งคำนับ "ท่านย่า ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่ท่านย่าลืมอะไรไปหรือเปล่าเจ้าคะ ข้าเป็นบุตรีของตระกูลเฟิงและองค์ชายเก้าเป็นพระโอรสของฮ่องเต้ ขนาดตระกูลเฟิงยังคิดถึงการดูแลบุตรีของพวกเขา แล้วฮ่องเต้จะลืมการดูแลพระโอรสของพระองค์ได้อย่างไร !"
เมื่อได้ยินที่เฟิงหยูเฮงกล่าว เฉินซื่อก็พยักหน้าเห็นด้วย "ถูกต้อง! ท่านแม่กังวลมากเกินไปเจ้าค่ะ ตระกูลเฟิงจะเปรียบเทียบกับฮ่องเต้ได้อย่างไร" สำหรับเฉินซื่อ การใช้จ่ายเงินของคฤหาสน์ก็เหมือนการใช้จ่ายเงินของตัวเอง การเตรียมสินเดิมของเจ้าสาวเพิ่มอาจฟังดูง่าย ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มขึ้นมาก นางควรจะได้รับประโยชน์จากเฟิงหยูเฮง
แต่เฟิงหยูเฮงเห็นได้ชัดว่าความคิดของนางไม่น่าพอใจ ทันทีที่เฉินซื่อพูดเสร็จแล้วนางหันไปหาฮูหยินผู้เฒ่า และพูดว่า "ข้าเข้าใจถึงความตั้งใจที่ดีในการจัดเตรียมสินเดิมของเจ้าสาว แต่เจตนาดีของท่านย่าไม่ควรถูกปฏิเสธ"
"เจ้าหมายความเช่นไร" เฉินซื่อถามกลับทันที นางไม่สามารถเข้าใจคำพูดของเฟิงหยูเฮงได้ทั้งหมด
เฟิงหยูเฮงพูดอีกครั้งว่า "ข้าหมายความว่าในเมื่อท่านย่ามีเจตนาดีเช่นนี้ ข้าจะยอมรับความช่วยเหลือนี้ โดยสินเดิมของเจ้าสาวที่เพิ่มเติมนี้ก็แบ่งให้กับน้องสาว 2 คนของข้า สำหรับพี่ใหญ่..." นางเหลือบมองที่เฉินหยู "สำหรับเรื่องนี้ ข้าหวังว่าพี่ใหญ่คงจะใจกว้าง เห็นด้วยกับข้า"
ด้วยคำเยินยอเช่นนั้น เฟิงเฉินหยูไม่สามารถพูดอะไรได้ นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยิ้มกว้างและยอมรับว่า "ใช่แล้ว"
แม้ว่าอันชิจะทำตัวธรรมดาแต่นางก็ฉลาดมาก ส่วนในเรื่องของเฟิงเซียงหรูที่เป็นบุตรีของนาง ถึงแม้กฎของตระกูลจะทำให้นางกลัว แต่นางก็สามารถบอกความแตกต่างระหว่างความดีและความเลวได้ นอกจากนี้อันชิยังเป็นมิตรกับเหยาซื่อ และเฟิงเซียงหรูชอบติดตามเฟิงหยูเฮงตั้งแต่ยังเด็ก เป็นธรรมดา เมื่อนางเริ่มต้นการแสดง นางก็จะพยายามช่วยเหลืออย่างดีที่สุด
เป็นเช่นนั้น อันชิยิ่งพิจารณา และเฟิงเซียงหรูคุกเข่าอยู่ตรงกลางของห้องโดยใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข "ข้าขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่า ขอบคุณท่านแม่ และขอบคุณพี่ใหญ่กับพี่รองเจ้าค่ะ"
เฟิงเฟินไดรักชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ ในท้ายที่สุดนางเกลียดกฏของตระกูลเฟิงเกี่ยวกับบุตรีของฮูหยินใหญ่ที่หาข้อตำหนินาง นางไม่ได้เกลียดเฟิงหยูเฮงและเฟิงเฉินหยูอย่างแท้จริง ดังนั้นสิ่งเฟิงเฉินหยูกล่าวถึงพี่รองของนาง อดีตบุตรีคนแรกของฮูหยินใหญ่ที่หมั้นหมายกับองค์ชายพิการ นางรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย มากยิ่งกว่านั้นนางได้รับสิ่งที่มีค่ามากขึ้น เป็นเรื่องสำคัญที่จะต้องสังเกตว่าสำหรับบุตรีของฮูหยินรอง สินเดิมของเจ้าสาวจะน้อยกว่าของบุตรีฮูหยินใหญ่ โดยปกติแล้วบุตรีของฮูหยินรองจะได้รับเงินสินเดิมเจ้าสาวเท่ากัน แต่ตอนนี้เพิ่มขึ้นครึ่งหนึ่ง
เมื่อเป็นเช่นนี้ เฟิงเฟินไดรีบคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว และขอบคุณพวกเขาอย่างมากสำหรับความกรุณาของพวกเขา "ขอบคุณท่านฮูหยินผู้เฒ่า ขอบคุณท่านแม่ ขอบคุณพี่ใหญ่และพี่รองเจ้าค่ะ!"
เฟิงเซียงหรูนึกอยู่ครู่หนึ่งและคำนับพลางกล่าวว่า "ขอบคุณท่านพ่อ"
ทั้งสองสาวกล่าวคำขอบคุณ
นัยน์ตาของเฉินซื่อเปิดกว้างราวกับนางอยากจะต่อต้าน อันชิและฮันชิได้รับประโยชน์และเดินไปกลางห้อง และก้มหน้าโค้งคำนับ "ขอบคุณท่านพี่"
อันชิกล่าวเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยเพื่อป้องกันตัวเองจากฮูหยินผู้เฒ่า "ในเมืองหลวงนี้ ทุกคนรู้ดีว่าฮูหยินผู้เฒ่าของตระกูลเฟิงชื่นชมคนรุ่นใหม่ ท่านไม่เคยละเลยบุตรีของฮูหยินสามและฮูหยินสี่ ท่านเป็นบุคคลที่ได้รับการยกย่องอย่างแท้จริง"
คำพูดเหล่านี้ที่พูดออกมาโดยไม่ต้องคำนึงว่าจริงใจหรือไม่ ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินคำเยินยอ นางก็รู้สึกดีขึ้น มือข้างหนึ่งเท้าที่เอว อีกข้างหนึ่งถือไม้เท้า นางพยักหน้ายิ้ม "อย่างที่ข้าบอก ไม่มีการลำเอียง ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน"
เฉินซื่อรู้สึกปวดใจ แต่นางก็เห็นเฉินหยูสั่นศีรษะเล็กน้อย และใบหน้าเต็มไปด้วยการยกย่องของเฟิงจินหยวน ไม่ว่านางจะเศร้าแค่ไหนตอนนี้นางต้องเก็บความโกรธไว้ ตรงหน้าเป็นเฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินไดที่อายุ 10 ขวบเท่านั้น ยังมีเวลาอีกนานก่อนที่พวกนางจะแต่งงาน
เมื่อเห็นเฉินซื่อไม่พอใจ เด็กสองคนนั่งคุกเข่าลุกขึ้นยืน ในขณะที่เฟิงเฟินไดเผยให้เห็นความสุขบนใบหน้า
เฉินซื่อมองไปที่นางและรู้สึกว่าเด็กหญิงอายุยังน้อย แต่บางเวลานางไม่เหมือนกับฮันชิ นางรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น
ในเวลานี้ยายจาวที่ถูกส่งไปหาสาวใช้ที่แข็งแรงของเหยาซื่อได้สับเปลี่ยนกลับอย่างรวดเร็ว ขณะที่นางเดินผ่านประตู นางก็สะดุด แต่ได้รับความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้ว่าถ้าไม่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น ไม่มีอะไรที่จะทำให้ยายจาวรีบร้อนขนาดนี้ นางรีบถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"
ยายจาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อนางเห็นว่าเฟิงจินหยวนอยู่ในห้องนี้ด้วย นางรีบโค้งคำนับ จากนั้นนางก็พูดกับทุกคนว่า "คนของราชสำนักนำของหมั้นมาเจ้าค่ะ!"
