ตอนที่แล้วตอนที่ 19: แม่รอง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 21 : โรคเชื้อรา ?

ตอนที่ 20 : เป็นความรัก หรือเพียงแค่...


เฟิงจื่อหรูไม่เข้าใจและถามด้วยสีหน้าไม่มีความสุขว่า "ทำไม?"

เหยาซื่อจึงอธิบาย "เพราะในตระกูลเฟิงนี้ มี ‘ท่านแม่’ ได้เพียงคนเดียว นั่นก็คือเฉินซื่อ ไม่ใช่แค่เจ้าทั้งสองคนเท่านั้น เด็กในตระกูลเฟิงก็มี ‘ท่านแม่’ ได้เพียงคนเดียวเช่นกัน"

เฟิงจื่อหรูยังไม่เข้าใจ แต่ไม่ได้ถามต่อ เขาก้มศีรษะลง

เหยาซื่อหันไปหาเฟิงหยูเฮง "อาเฮง เจ้าเป็นพี่สาว มีบางอย่างที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ทันทีเมื่อเราต้องการ อย่างน้อยก็ต้องไว้หน้าผู้อื่นบ้าง"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าด้วยความเข้าใจ เหยาซื่อเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นอย่างมาก นางไม่สามารถขอร้องให้นางเปลี่ยนแปลงได้มากไปกว่านี้

"จื่อหรู" นางลูบหัวของจื่อหรู "เราจะมี ‘ท่านแม่’ เพียงคนเดียว ต่อหน้าคนอื่นเราต้องทำเช่นนั้น เรียกเฉินซื่อว่า ‘ท่านแม่’ แต่เราคงทำเช่นนั้นไม่นานนัก"

เฟิงจื่อหรูพบว่าเขาชอบฟังพี่สาวของเขาพูดมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากออกจากหมู่บ้าน พี่สาวของเขาเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนดูเหมือนเปลี่ยนไปมาก เด็กไม่ทราบวิธีใช้ถ้อยคำบรรยาย แต่เขาคิดว่านางดุมากขึ้น เขาชื่นชมนางมากยิ่งขึ้น เขาพยักหน้า

"จื่อหรูจะเชื่อฟังทุกอย่างที่ท่านพี่บอก เราจะทำตามหน้าที่และเรียกนางว่าท่านแม่"

เฟิงหยูเฮงรู้สึกขบขันกับการแสดงออกของจื่อหรู เหยาซื่อมองไปที่ลูกของนางพลางคิดทบทวน

การคิดทบทวนเกิดขึ้นในขณะที่เดินมาเรือนขจี มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงทางความคิดของนาง ปัจจุบันการเปลี่ยนแปลงได้เริ่มพัฒนาไปเรื่อย ๆ ราวกับว่ามีแรงผลักดันให้นางได้ลิ้มรสชาติชีวิตที่นางไม่เคยมีมาก่อน นางมองไปข้างหน้าและชื่นชมยินดีกับการเปลี่ยนแปลงในตัวของเฟิงหยูเฮง

หลังจากนั้นไม่นานแม่นมซันกลับมาพร้อมกับแม่นมลี ม่านซี และเปาถัง

ใบหน้าของแม่นมซันดูสงบ ขณะที่ทั้งสามคนถือสำรับอาหารกลางวันมาด้วย

แม่นมลียิ้มเมื่อเข้ามาในห้องและทำท่าทางให้ทั้งสองคนวางถาดอาหารและตะเกียบบนโต๊ะ จากนั้นนางก็พูดกับเหยาซื่อ "เชิญทานเจ้าค่ะ"

พวกเขามองไปที่สำรับอาหาร เหยาซื่อขมวดคิ้ว ในขณะที่เฟิงจื่อหรูมองอย่างไม่เชื่อสายตา เฟิงหยูเฮงหัวเราะด้วยความโกรธ

นี่คืออะไร? อาหารกลางวันของพวกนางหรือ?

ชามเล็ก ๆ ที่มีข้าวเพียงครึ่งชาม นอกจากนี้ข้าวยังไม่ได้สีเอาเปลือกข้าวออก ในจานมีหัวไชเท้าต้ม อีกจานมีผักกาดหอมดิบ และซุปที่มีก้านผัก 2 ก้าน ไม่มีเนื้อเลยสักชิ้น

ทั้งสามจ้องมาไปที่อาหารกลางวันที่แม่นมลีนำมาให้

มีหลายวิธีในการจัดการกับคนในตระกูลเฟิงโดยไม่ใช้ความรุนแรงหรือการสาปแช่ง คุณหนูรองเป็นเพียงเด็กสาวอายุแค่ 12 ปีเท่านั้น การแสดงอำนาจก่อนหน้านี้ที่นางทำนั้นเพียงพอที่จะหลอกลวงคุณหนูสี่ แต่นางจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไร หากหวาดกลัวกระทั่งเด็กสาวอายุ 12 ปี ?

ม่านซีและเปาถังเฝ้ามองพวกเขาอย่างใกล้ชิด พวกนางได้ซ่อนความสะใจของพวกนาง และรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

เฟิงหยูเฮงคว้ามือแม่นมลี แม่นมลีกลัวมาก นางถอยกลับไปสองสามก้าวและพยายามดึงมือออก แต่นางก็แพ้แรงของเด็กสาว นางไม่สามารถดึงมือของนางออกมาได้

"คุณหนูรอง" แม่นมลีเริ่มหวาดกลัว "คุณหนูรอง นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

เมื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮง นางหดหู่และกำลังร้องไห้อยู่ นางเอ่ยว่า "ฮูหยินรองของตระกูลเฟิงทานอาหารแบบนี้หรือ? ใครจะกินอาหารแบบนี้ได้ลง ? "

แม่นมลีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เหยาซื่อ เฟิงจื่อหรู พร้อมกับแม่นมซันที่อยู่กับเฟิงหยูเฮงตลอดเวลา พวกเขาเข้าใจท่าทางของนางเป็นอย่างดี พวกเขาไม่เชื่อว่าเฟิงหยูเฮงจะเสียใจกับอาหารเหล่านี้เพียงอย่างเดียว สถานการณ์แย่ที่สุดนางก็มีหลุดรอดมาได้ ในความเป็นจริงพวกเขาสนใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

เมื่อแน่ใจเช่นนั้น ความสุขของทั้งสามคนหายไปอย่างรวดเร็ว เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อว่า "ตอนแรก ข้าคิดว่าที่ท่านพ่อขับไล่เราไปที่หมู่บ้านภูเขา เพราะเขาไม่ต้องการพวกเรา แต่ใครรู้ว่าท่านพ่อหวังดีกับพวกเรา"

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด