ตอนที่ 18 : คนที่เฟิงหยูเฮงรัก
"อ่า?" เมื่อเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนน้ำเสียง สีหน้าของเฟิงเซียงหรูเปลี่ยนไป นางตกใจไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร หลังจากหยุดคิดไปสักครู่ใหญ่ นางก็ตอบออกมาว่า "ข้าสบายดี พี่รองล่ะ ?" โดยที่ไม่รอเฟิงหยูเฮงตอบ นางมองไปทางเหยาซื่อ "ท่านแม่..แม่รอง ท่านสบายดีหรือไม่ ?"
เมื่อได้ยินเฟิงเซียงหรูเรียกมารดาของนางเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงหยูเฮงก็เพิ่มมากขึ้น แต่เหยาซื่อก็พยักหน้าแต่ไม่ตอบ
เฟิงเซียงหรูค่อนข้างอาย นางล้วงกระเป๋าเสื้อและดึงห่อกระดาษออก และส่งให้เฟิงจื่อหรูพร้อมกล่าวว่า "แม่รองรอข้าอยู่ ข้าจะมาพบพี่รองเมื่อข้ามีโอกาส" นางหันกลับและวิ่งหายไป
เฟิงหยูเฮงมองดูเฟิงเซียงหรูที่วิ่งออกไป
นางจำได้ว่าเฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินไดเกิดปีเดียวกัน ทั้งสองคนอายุน้อยกว่านาง 2 ปี ตั้งแต่นางยังเด็กเฟิงเซียงหรูติดนางมาก ผมของนางถูกรวบไว้บนศีรษะ ตอนเด็ก ๆ เฟิงเซียงหรูอ้วน ในขณะที่นางเรียนการเขียนตัวอักษรกับครูในศาลา เด็กหญิงคนนั้นนอนบนโต๊ะหินรอนางเรียน ตอนนั้นนางยังคงเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ บทเรียนที่ตระกูลจัดไว้สำหรับนาง บุตรีของฮูหยินรองไม่ได้มีคุณสมบัติในการเรียนรู้ร่วมกับนาง เป็นที่น่าเสียดายที่นางไม่ได้ให้ความสำคัญกับความปรารถนาของน้องสาวตัวน้อยที่จะได้ใกล้ชิดกับนาง แม้กระทั่งกับเหตุการณ์ของตระกูลเหยาที่มารดา นาง และน้องชายถูกขับไล่ออกจากตระกูลเฟิง ในวันที่พวกเขากำลังจะจากไป นางก็ยังได้ยินเสียงเด็กคนนี้ร้องไห้ ขณะที่พวกเขาเดินห่างออกมาจากคฤหาสน์
เหยาซื่อถอนหายใจ เฟิงหยูเฮงหันกลับมาและส่งอ่างเปล่าให้กับแม่นมซัน และสั่งให้สาวใช้ทำงานต่อไป นางดึงเหยาซื่อและเฟิงจื่อหรูเข้ามาในห้อง
เฟิงจื่อหรูเปิดห่อกระดาษที่เขารับมา ด้านในมีซาลาเปานุ่ม ๆ ที่พึ่งทำเสร็จ
เฟิงจื่อหรูสูดดมกลิ่นแล้วน้ำลายจะไหล แต่เขาไม่กล้าที่จะกิน เขาหันไปมองเฟิงหยูเฮงเป็นเชิงขออนุญาต
นางมองไปที่ขนมแล้วพยักหน้า พลางกล่าวว่า "ทานเถอะ"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฟิงจื่อหรูก็เริ่มกินอย่างมีความสุข แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะแบ่งให้พี่สาวและมารดา
ในเวลานี้แม่นมซันหยิบถุงผ้าที่เฟิงเฟินไดโยนเมื่อเข้ามาภายใน ในขณะที่เดินเข้ามา นางกล่าวว่า "คุณหนูสี่ยังคงวางอำนาจเหมือนเดิม แต่นางไม่เคยทำเช่นนี้นี้ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา เห็นได้ชัดว่าที่นางมาหาเพื่อหาเรื่องเรา"
เฟิงหยูเฮงทำเสียงขึ้นจมูก พลางกล่าวว่า"บางคนทำอะไรไม่คิด เมื่อเกิดปัญหาขึ้นมาถึงรู้สึกเสียใจ แม้ไม่มีลมพวกเขาก็สามารถทำให้มันเป็นคลื่นสูง 3 เมตรได้ เมื่อพวกเรามาถึง นางมาประกาศศักดา น่าเศร้าที่ตระกูลเฟิงไม่เคยมีสถานที่สำหรับบุตรีของอนุ ข้าเป็นบุตรีของอนุ นางก็เช่นกัน"
เหยาซื่อรับถุงผ้าจากแม่นมซันและเปิดห่อผ้า ข้างในเป็นเสื้อผ้าของเฟิงหยูเฮงก่อนออกไปจากตระกูลเฟิง เมื่อเห็นเสื้อผ้าเหล่านี้ ตาของเหยาซื่อกลายเป็นสีแดง
เมื่อต้องเผชิญกับอารมณ์ต่าง ๆ เฟิงหยูเฮงไม่ทราบวิธีการปลอบโยน นางเคยชินกับทหารในชีวิตก่อนหน้านี้ คนที่อยู่รอบตัวนางเป็นผู้ชายที่ไม่ยอมร้องโอดโอยออกมาแม้ว่ากระดูกของพวกเขาจะหัก นางไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับมารดาของนาง
โชคดีที่มีเฟิงจื่อหรูและแม่นมซัน โดยเฉพาะเฟิงจื่อหรูซึ่งเป็นคนที่มีความสามารถในการปลอบโยนคนอื่น ๆ เมื่อเห็นดวงตาของเหยาซื่อแดง เขารีบเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงสงบเงียบ "ท่านแม่ที่รักอย่าร้องไห้ เสื้อผ้าตัวเล็กมาก ข้าไม่สามารถสวมใส่ได้"
เหยาซื่อหัวเราะออกมาและยิ้ม จับมือจื่อหรูและกล่าวว่า "เด็กโง่ เสื้อผ้าเหล่านี้สำหรับเด็กผู้หญิง เจ้าจะใส่ได้อย่างไร?"
เฟิงจื่อหรูกะพริบสองสามครั้ง "ถ้ามันทำให้ท่านแม่ยิ้มก็ไม่เป็นไร"
ในขณะที่เหยาซื่อยิ้ม นางก็ยังเป็นห่วง นางดึงเฟิงหยูเฮงเข้ามาใกล้และชี้ไปที่ด้านนอก "แม่นมลีเป็นแม่นมของเฉินซื่อ ที่นางส่งแม่นมมาเอง พวกเขาไม่ได้มาช่วยพวกเราเพียงอย่างเดียวแน่นอน"
แม่นมซันกล่าวต่อว่า "สำหรับม่านซีและเปาถัง ฮูหยินชอบพวกนาง นอกจากนี้ฮูหยินยังมีสาวใช้คนสนิทอีก 2 คน คือจินหยูและม่านถัง"
เหยาซื่อกล่าวเพิ่ม "ส่วนตัวข้าค่อนข้างชอบเซียงหรู เมื่อนางมาถึงก่อนหน้านี้ ข้ารู้สึกเป็นห่วงว่าข้าจะทำให้นางมีปัญหา ดังนั้นข้าจึงไม่กล้าทำตัวสนิทด้วย เป็นไปได้ว่าที่เราคุยกัน อาจถูกรายงานไปที่เรือนไผ่หยก"
ใบหน้าของเหยาซื่อและแม่นมซันแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องปกติ ถ้าตระกูลเฟิงไม่ได้ส่งคนมาจับตามองพวกเขานั่นสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก
มองที่เสื้อผ้าในถุงผ้าอีกครั้ง เสื้อผ้าไม่มีใครใส่เลย มีเสื้อคลุมตัวหนึ่งที่ถูกสวมใส่จนเป็นรู ตอนที่นางเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ในตระกูลเฟิง ไม่มีกิจกรรมใดที่จะทำให้เสื้อเป็นแบบนี้ได้
คิดย้อนกลับไปหลังจากที่นางออกจากตระกูลเฟิงแล้ว สิ่งที่อยู่ในห้องของนางคงถูกรื้อโดยเฟิงเฟินได บุตรีของฮูหยินสี่ วัสดุเหล่านี้จะถือว่าดีเป็นพิเศษ อายุของพวกนางห่างกันเพียง 2 ปี ดังนั้นเสื้อผ้าเหล่านี้เฟิงเฟินไดสามารถสวมใส่ได้
หลังจากที่เฟิงเฟินไดสวมจนมันขาด นางส่งมันกลับมา? เฟิงหยูเฮงยิ้มมุมปาก บางครั้งนางไม่เข้าใจความรู้สึก และความคิดของเด็กคนนั้นจริง ๆ ทำแบบนี้เพื่อให้นางรำคาญหรือ? หรือไร้เดียงสาอย่างแท้จริง!
