ตอนที่แล้วตอนที่ 11 : อำนาจของตระกูลเฟิง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13 : ความขัดแย้งในตระกูล

ตอนที่ 12 : บิดาผู้กตัญญู


เฟิงหยูเฮงกระพริบตาปริบ ๆ และเงยหน้าขึ้น นางมองไปที่หญิงชรา นั่นเพียงพอแล้วหรือไม่?

เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงมองนาง หญิงชราทำหน้าเบ้ด้วยความรังเกียจ อย่างน้อยที่สุดนางยังคงใจกว้างและกล่าวกับเฟิงหยูเฮง

"ข้ากับพ่อของเจ้าคิดถึงพวกเจ้า นั่นเป็นเหตุผลที่เราส่งคนไปพาพวกเจ้ากลับมา เมื่อเจ้ากลับมา เจ้าต้องกตัญญูต่อท่านพ่อของเจ้า"

"เจ้าค่ะ" เฟิงหยูเฮงพยักหน้า ใบหน้าของนางยังคงนิ่งอยู่ขณะที่นางเปิดปากพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของนางไม่แสดงความรู้สึกใด "เป็นที่ทราบกันดีสำหรับทุกคน ว่าท่านพ่อเป็นคนที่กตัญญูที่สุด"

คำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงจินหยวนแสดงความเย่อหยิ่ง แต่เขาก็ยังคงรักษาท่าทางสงบและพยักหน้า ใครจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงจะกล่าวเพิ่ม

"ไม่เช่นนั้นท่านพ่อคงไม่แต่งตั้งฮูหยินรองขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูล อาจเป็นเพราะตระกูลเฉินเคยช่วยเหลือเงินท่านพ่อในการมาสอบจอหงวนที่เมืองหลวง นี่แสดงให้เห็นว่าท่านพ่อไม่ใช่คนเนรคุณ มีศีลธรรมอันดีงาม"

"พรึ่บ !"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินซื่อไม่สามารถนั่งนิ่งได้ นางยกจอกน้ำชาสาดเข้าที่หน้าของเฟิงหยูเฮงซึ่งโผออกมาปกป้องมารดาและน้องชาย นางยืนขึ้นและหันไปมองเฉินซื่อที่สาดน้ำชาร้อน ๆ มา

แต่เดิมนางเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกที่ดี แต่เมื่อนางได้ยินเช่นนี้ ความโกรธของนางก็ปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ต่ำช้า มารดาของเจ้าไม่เคยสั่งสอนเจ้าหรือ!" เฉินซื่อเดินไปข้างหน้าเพื่อจะตบเฟิงหยูเฮง

เฟิงหยูเฮงไม่ได้หลบ แต่นางก้มศีรษะลงและจ้องเขม็ง ขณะที่นางก้าวไปข้างหน้า ตาของนางมองไปที่เท้าของเฉินซื่อที่เดินเหยียบน้ำชาที่พื้น และอีกเท้าเหยียบเศษจอกน้ำชาที่แตก ทำให้นางลื่นล้มลง

นางรีบดึงมารดาและน้องชายของนางถอยหลังมาเล็กน้อย แล้วก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง !

เฉินซื่อลื่นล้มลง มือข้างหนึ่งโดนเศษแก้วบาด ทำให้เลือดไหลออกมา

ทันใดนั้นห้องโถงเกิดความวุ่นวาย

เฉินซื่อกรีดร้องขณะที่นางลุกขึ้นมานั่งบนพื้น นางจ้องมองมือมีเลือดออกด้วยความตกใจ

เฟิงเฉินหยูที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตกใจ และรีบนั่งลงข้างเฉินซื่อช่วยซับเลือด จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นและกล่าวอย่างอ่อนโยน "ท่านพ่อ เรียกหมอมารักษาท่านแม่เร็ว!"

เฟิงจินหยวนมองเฟิงหยูเฮงด้วยความโกรธ แล้วมองไปที่เฉินซื่อ เขาสั่งคนรับใช้อย่างเย็นชา "พาฮูหยินไปที่เรือนไผ่หยก แล้วเรียกหมอประจำตระกูลมารักษา"

คนรับใช้รีบไปช่วยเฉินซื่อออกจากห้องโถง แต่เฉินซื่อจะยินยอมออกไปด้วยความเต็มใจได้อย่างไร นางสะบัดตัวเองหนีสองสามครั้ง คนรับใช้กระเด็นออกไป นางหันไปรอบ ๆ และชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง, มารดาและน้องชายของนาง

"นังเด็กสารเลว! ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไปอยู่ในภูเขาไม่กี่ปี เจ้าก็ยิ่งดื้อด้านมากขึ้น ทำตัวแบบนี้ไม่เหมาะสมกับที่เป็นคุณหนูตระกูลสูงส่ง!"

เฟิงหยูเฮงกระพริบตา ตามเส้นทางที่นางเดินทางกลับมาเป็นแม่น้ำซึ่งนางใช้เป็นกระจกเพื่อสังเกตตัวเอง ตาของนางสวยเหลือเกิน ประสาทสัมผัสของนางไว ฮูหยินใหญ่หมดความยับยั้งชั่งใจและพูดในสิ่งที่นางปรารถนา

เฟิงเฉินหยูที่อยู่ตรงหน้าคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะมีน้ำใจและอ่อนหวาน เมื่อได้ยินเฉินซื่อพูดจาหยาบคายต่อหน้าคนอื่น ๆ นางรีบเดินไปปิดปากมารดา "ท่านแม่ ท่านได้รับความกระทบกระเทือนจากการที่ท่านล้มเป็นแน่ !" ด้วยประโยคเดียว นางตำหนิการพูดจาหยาบคายของมารดานางว่าเป็นเพราะนางมึนงง

เฟิงหยูเฮงไม่สนใจพวกนาง นางหันไปมองเฟิงจินหยวน ทั้งสองเป็นบุตรีของเขา และนางก็เป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ของเขา บิดาคนนี้ที่ไม่เคยยิ้มให้กับเจ้าของร่างเดิม อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาจะรู้สึกแย่ไหมที่มีนางเป็นบุตรีของเขา?

"เฉินหยู พาท่านแม่กลับไปที่เรือนไผ่หยก" เฟิงจินหยวนพูดออกมา หน้าตามืดครึ้ม ในขณะที่เขาไม่ชอบท่าทางชั่วร้ายของเฟิงหยูเฮง ขณะเดียวกันเฉินซื่อซึ่งเป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูลก็ไม่สมควรกล่าววาจาเช่นนี้ และการกระทำของเฟิงหยูเฮงทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างแท้จริง

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไปตามหมอให้มารักษาท่านแม่เอง" หลังจากที่เฟิงเฉินหยูกล่าวจบ นางกวาดสายตามองคนที่เป็นต้นเหตุให้มารดาของนางได้รับบาดเจ็บ

ดวงตาของเฟิงหยูเฮงดูสดใส ดูเหมือนว่าตอนที่นางอยู่ที่นี่คงมีอะไรสนุก ๆ ทำ ไม่มีอะไรที่น่าเบื่อ

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด