ตอนที่แล้วบทที่ 31 เจ้า 6 (1) [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 32 เจ้า 7 (1) [อ่านฟรี]

บทที่ 31 เจ้า 6 (2) [อ่านฟรี]


บทที่ 31 เจ้า 6 (2)

เชวฮันไม่สามารถโจมตีคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนได้อย่างเต็มที่ เขาทำได้เพียงตั้งรับการโจมตีจากล็อกสลับกับการร้องเรียกให้ล็อกมีสติกลับคืนให้ได้ แต่ว่าการทำเช่นนั้นเขาคิดว่ามันจะเรียกสติของล็อกให้กลับคืนมาได้เช่นนั้นหรือ? แน่นอน...ว่าไม่ได้ คาร์ลส่ายศีรษะของตนเบาๆและคอยเฝ้าดูต่อไป

“ก็แค่ตีไปที่หัวของเขาทำให้เขาสลบไปก็เท่านั้น.....มันเป็นวิธีเร็วที่สุดแล้วนี่นา”

อึกกกก! ลูกแมวทั้งสองชะงักค้างก่อนจะเขยิบออกห่างจากคาร์ลอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าคาร์ลจะพูดเช่นนั้นออกไปแต่เขาก็ไม่ได้มีเจตนาให้เชวฮันทำแบบนั้นจริงๆ สัตว์อสูรที่สลบไประหว่างการกลายร่างในครั้งแรกพวกเขาจะต้องเผชิญกับความทรมานเช่นนี้อีกในการกลายร่างครั้งต่อไป

“ว้าวววววววว”

การโจมตีของมนุษย์หมาป่ารุนแรงกว่าที่คาร์ลคาดไว้ ความจริงที่ว่าเขากำลังขยับร่างกายและเคลื่อนที่ไปตามสัญชาตญาณทำให้เขาสามารถบังคับใช้กล้ามเนื้อของเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“ออน....ฮง”

คาร์ลร้องเรียกลูกแมวทั้งสอง มีเหตุผลที่ทำให้เขาต้องให้พวกมันตามเขามา

“จับตาดูการเคลื่อนไหวของเด็กจากเผ่าหมาป่านั่นซะ.......”

เขาต้องการให้ออนและฮงให้ความสนใจกับมนุษย์หมาป่าเช่นล็อก ตอนนี้ล็อกกำลังโจมตีเชวฮันกับโรสลิน อย่างไม่หยุดยั้ง ในขณะที่สองคนนั้นไม่สามารถทำให้การโจมตีของล็อกล่าถอยได้เลยนั่นเป็นรูปแบบการโจมตีของเผ่าหมาป่า คาร์ลพูดกับลูกแมวทั้งสองราวกับกำลังกระซิบ

“นั่นคือการเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณของสัตว์อสูร มันเป็นความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถเคลื่อนที่ไปได้ตามสัญชาตญาณซึ่งจะแตกต่างจากมนุษย์ มันเป็นหนึ่งในความงดงามและสร้างชื่อเสียงให้แก่เผ่าสัตว์อสูร”

ปัง!

กำปั้นของล็อกกระแทกไปที่พื้นและทำลายหินอ่อนของพื้นลานฝึกซ้อมจนละเอียด มันเป็นการแสดงความแข็งแกร่งของเขา

“เจ้าไม่ควรกลัวหรือหวาดกลัวในการกลายร่าง เพราะนั่นคือสิ่งที่เหล่าสัตว์อสูรจะสามารถอยู่ในจุดที่แข็งแกร่งที่สุดในชีวิตของพวกเขาได้”

โป๊ก! โป๊ก!

มือของคาร์ลเคาะลงไปที่หัวของลูกแมวทั้งสองตัว

“แม้ว่าเผ่าแมวและเผ่าหมาป่าจะแตกต่างกันแต่พวกเจ้าทั้งสองก็เป็นสัตว์อสูรเช่นกัน...จงดูเขาเพื่อเรียนรู้รูปแบบของสัตว์ป่า....เรียนรู้รูปแบบเพื่อการพึ่งพาสัญชาตญาณของตัวเจ้าเอง แล้วก็..........”

ดวงตาสีทองสองคู่ได้สบเข้ากับสายตาของคาร์ล

“ทำให้มันเป็นรูปแบบของพวกเจ้าเอง....ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบพวกนั้นหรือการคิดหาหนทางที่จะสามารถฆ่าหมี  ฆ่าเสือ ฆ่าหมาป่าหรืออะไรก็ตามที่ระบุว่าพวกมันคือสัตว์ป่าลงให้ได้”

ลูกแมวสองตัวจากเผ่าแมวหันหน้าออกจาคาร์ลเพื่อสังเกตล็อก พวกมันยืนขึ้นด้วยขาหลังทั้งสองข้างของพวกมันและคอยสังเกตการเคลื่อนไหวทุกครั้งของล็อกอย่างไม่ยอมละสายตา ขนสีเงินและขนสีแดงเข้มของลูกแมวทั้งสองตัวต่างลุกชันขึ้นด้วยความตื่นตระหนกกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า

แมวอ่อนแอเมื่อเทียบกับสัตว์อสูรเหล่านี้เป็นเพราะพวกมันเป็นเผ่าที่อาศัยการหลบซ่อนเสียมากกว่าทำให้พวกมันเข้าใจจุดประสงค์ของคาร์ลได้อย่างชัดเจน เคาร์ลเฝ้าดูลูกแมวทั้งสองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะร้องเรียกมังกรขึ้น

“เฮ้!......เจ้ามังกร”

มังกรดำค่อยๆปรากฏร่างขึ้นและลอยตัวอยู่ในอากาศ โรสลินและเชวฮันไม่ได้มีเวลาหันมามองยังกลุ่มของคาร์ลในตอนนี้พวกเขาต้องมุ่งความสนใจไปที่ล็อกอย่างเต็มที่ คาร์ลชี้ไปยังคนทั้งสองขณะที่ยังคงพูดกับมังกรอยู่

“เจ้าจงดูว่าโรสลินใช้พลังเวทย์ของเธอเพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามทำร้ายเธอได้อย่างไร?...แล้วจงดูว่าเชวฮันใช้พลังกลิ่นอายเช่นไรเพื่อไม่ให้เป็นการโจมตีเป้าหมายแต่เป็นเพียงการป้องกันตัวเองและไม่ให้ทำร้ายลูกหมาป่านั้นได้”

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

กำปั้นที่ถูกเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพยายามเจาะทะลุผ่านโล่กำบังเวทย์ของโรสลินให้ได้ มันถูกโรสลินเรียกออกมาใช้เพื่อป้องกันการโจมตีของล็อกในขณะที่เธอยังคงจับจ้องการเคลื่อนไหวของล็อกอย่างไม่ยอมให้คลาดสายตา

“ล็อก! เจ้าจำข้าได้หรือไม่? ข้าบอกว่าเจ้าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวข้าเมื่อเร็วๆนี้ไง...มีสติ! เอามันออกจากตัวเจ้าให้ได้”

เชวฮันพยายามให้ล็อกหันมาทางเขาให้ได้ เขาพยายามดึงกลิ่นอายแห่งการฆ่าออกมาให้ได้มากที่สุดเพื่อเรียกความสนใจจากล็อก

“ล็อก...โจมตีข้า...ข้าจะเป็นคนที่ปกป้องเจ้าเอง”

ล็อกตอบโต้กับกลิ่นอายการฆ่านั้นโดยการตวัดกรงเล็บอันแหลมคมไปยังเชวฮันทันที ถึงแม้ว่าล็อกจะไม่มีพลังกลิ่นอายในการโจมตีเฉกเช่นเชวฮันแต่เขาก็มีพลังทางกายในการควบคุมการโจมตีนี้ได้อย่างแข็งแกร่ง

คาร์ลกำลังเฝ้าดูฉากนั้นจากที่ไกลๆในขณะที่ปากก็ยังขยับพูดกับมังกรอยู่เช่นเดิม

“ด้วยพลังที่เข็งแกร่งเช่นเจ้ามันคงเป็นเรื่องยากที่เจ้าจะควบคุมไม่ให้ลงมือทำร้ายบางสิ่งมากกว่าที่เจ้าต้องการลงได้.....แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะเรียนรู้มันได้อย่างรวดเร็วเพราะเจ้าคือมังกร”

มังกรเอ่ยตอบรับคาร์ลด้วยความหนักแน่น

“ข้าเป็นมังกร...ไม่มีอะไรที่ข้าไม่สามารถทำได้”

“ถูกต้อง...หากเป็นเช่นนั้นเจ้าก็เฝ้าดูพวกเขาแล้วพิจารณาดูเอาเองเถิด”

มังกรค่อยๆบินลงมาจากอากาศและลงไปยังที่ที่ลูกแมวทั้งสองจับจองไว้ก่อนหน้านี้ก่อนที่มันจะใช้เวทย์ล่องหนและค่อยๆหายตัวไปอีกครั้ง คาร์ลคาดว่ามังกรจะใช้เวลาในการสังเกตโรสลิน เชวฮันและการเคลื่อนไหวของล็อกเช่นเดียวกับที่ลูกแมวทั้งสองได้ทำอยู่ก่อนหน้านี้

‘แล้วฉันควรไปหาไวน์มานั่งดื่มรอดีมั้ยนะ?’

คาร์ลรู้สึกเสียใจที่เขาไม่มีไวน์องุ่นอยู่ในมือตอนนี้เขายังต้องนั่งเฝ้าดูการต่อสู้ที่น่าเบื่อเช่นนี้เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงเชียวนะ?

ในช่วงเวลาที่การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปเด็กทั้งสามก็ยังคงจับจ้องไปที่ฉากนั้นอย่างไม่ยอมละสายตา ในขณะที่เชวฮันและโรสลินเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าลงแล้ว

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”

แต่คนที่เหน็ดเหนื่อยที่สุดคงจะหนีไม่พ้นมนุษย์หมาป่าตนนี้

“แฮ่ก แฮ่ก....พี่ชาย...พี่เชวฮัน”

“ล็อก!”

เชวฮันมีปฏิกิริยาตอบรับอย่างรวดเร็วกับคำว่า ‘พี่ชาย’ และรีบวิ่งเข้าไปหามนุษย์หมาป่าที่เริ่มหมดแรงทรงตัวไม่อยู่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้กลับเข้าสู่สภาพปกติแต่จากปฏิกิริยาของเชวฮันทำให้คาร์ลลุกขึ้นยืนโดยทันที

“พี่....พี่สาว”

ล็อกสามารถจดจำโรสลินได้เช่นกัน

“โอ้...ล็อก”

โรสลินรีบวิ่งไปกอดล็อกโดยทันทีร่างกายของเขายังถูกปกคลุมด้วยขนสีน้ำเงินเข้มอยู่แต่ดวงตาของเขากลับมาเป็นปกติแล้ว ล็อกไม่ได้บาดเจ็บใดๆ ในขณะที่เชวฮันและโรสลินได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

ทั้งสองปกป้องล็อกเหมือนคนในครอบครัวของตน

“..ข้า...แฮ่ก...แฮ่ก..ข...ขอโทษ”

สติการรับรู้ของเขาได้กลับมาแล้ว เป็นการกลายร่างครั้งแรกที่สมบูรณ์แบบมันทำให้เขาสามารถเอาชนะปัญหาทั้งหมดได้ ล็อกวางศีรษะของเขาพิงไว้บนตัวของโรสลินซึ่งมีความสูงเพียงครึ่งหนึ่งของเขา เ ด็กชายวัย13 ปีเริ่มร้องไห้ออกมาช้าๆ เสียงของสัตว์ป่าถูกผสมเข้ากับเสียงร้องไห้ของเขา

“ล็อก!”

ล็อกค่อยๆกลับเข้าสู่ร่างมนุษย์ ร่างของเขาเริ่มหดเล็กลงกลับเข้าสู่ภาวะปกติทันที การกลายร่างได้จบลงแล้ว เชวฮันรีบขยับเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้เขาล้มลง ล็อกพยายามฝืนตัวเองไว้ให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้ตนเองสลบลงไปก่อนพร้อมกับความกังวลว่าตนจะเข้าสู่ภาวะการกลายร่างนั้นอีกครั้ง

ในตอนนั้นเองก็มีชายคนหนึ่งอุ้มลูกแมวสองตัวมาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าเด็กชายที่พยายามฝืนตัวเองไม่ให้สลบลงไปก่อน

‘ท่านลุง....’

ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่พูดเหมือนกันกับลุงของเขา ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดขึ้น

“เจ้าพักผ่อนได้แล้ว”

ชายคนนั้นยิ้มให้กับเขาและบอกให้เขาหลับตาลงเหมือนก่อนหน้านี้

“..มันจบลงแล้ว”

ล็อกผ่อนคลายลงในที่สุดและค่อยๆปิดตาของตนลงหลังจากได้ยินคำพูดของผู้ชายคนนั้น เขาเอนตัวพิงเข้ากับร่างเชวฮันก่อนที่จะหมดสติลง เชวฮันค่อยๆวางร่างของล็อกไปที่เปลหามอย่างระมัดระวัง

คาร์ลยังคงจ้องมองไปที่ภาพนั้นก่อนที่จะหยิบยาออกมาจากกระเป๋าเวทย์และโยนมันไปทางโรสริน เธอคว้าขวดยาไว้ได้ทันทีและเอ่ยถามคาร์ลด้วยความสงสัย

“ยามันใช้ไม่ได้ผลกับล็อก?”

คาร์ลมองไปยังโรสลินด้วยท่าทางที่เหมือนจะถามว่าเธอทำไมถึงพูดอะไรที่ชัดเจนเช่นนั้นด้วย?และเอ่ยตอบคำถามของโรสลินที่ยังคงมีความสงสัยอยู่

“ทำไมข้าต้องให้ยาแก่คนที่มาจากเผ่าหมาป่าด้วย?...นั่นมันสำหรับเจ้า...เจ้าก็ต่อสู้มาไม่น้อยเช่นกัน”

โรสลินจ้องไปที่คาร์ล เธอได้เห็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจของโล่โปร่งใสสามชั้นนั้น เธอมีสิ่งต่างๆอยากถามคาร์ลมากมายแต่เลือกจะพูดสิ่งอื่นออกไป

“ขอบคุณท่านมาก” ถึงอย่างไรสิ่งนี้ควรมาก่อนสิ่งอื่น

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า...”

คาร์ลตอบอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะหันหน้าไปยังเชวฮันที่มองมายังเขาก่อนหน้านี้แล้ว

“เชวฮัน....”

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เขาต้องการทราบว่าเรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด