บทที่ 01 ข้ามมิติ
เล่มที่ 1 บทที่ 01 – ข้ามมิติ
เทียนถังตกอยู่ในความฝันหากแต่มันไม่ใช่ฝันซะทีเดียวเพราะเขาพบว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในห้องที่มืดสนิทไร้แสง เขาไม่ทราบเลยว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหนมันไม่เหมือนฝันมันเหมือนกรงขังไร้แสงเสียมากกว่า
“ที่นี่ ที่ไหนฟ่ะเนี่ย” ความรู้สึกประหลาดนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนแม้ในฝัน ยอมรับเลยว่านี่มันครั้งแรกร่างกายเทียนถังเหมือนจะลอยได้ในขณะที่ไม่สามารถเรียกตัวเองที่ตื่นจากห้วงนิทราได้ ความรู้สึกแปลกๆ ในร่างยังมีอยู่เยอะ รู้สึกคันยุบยิบไปทั่วไขกระดูกทุกอณู
“รำคาญโว้ยยย!!” เทียนถังตะโกนออกมาเพราะความรู้สึกพิลึกพิชั่นนี้และในตอนนั้นเปลือกตาเขาก็เปิดออก ภาพเบื้องหน้าคือเพดานห้อง.. เพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย อย่างน้อยๆ เขาก็มั่นใจราวๆ 9 ส่วนเลยว่านี่ไม่ใช่โรงแรมที่เขาเปิดศึกกับกงรั่วเมื่อคืนแน่ๆ
“ที่ไหนอีกว่ะเนี่ย” แม้เขาจะจำเรื่องที่อยู่ในฝันเมื่อกี้ไม่ได้แต่ยังมีความรู้สึกเลื่อนลางเขาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงหรูหราปรมาจารย์ “นี่ฉันใช้เตียงในยุคโบราณเปิดศึกกับกงรั่วน้อยเหรอ?” เทียนถังรู้สึกอยากจะบ้าตายเพราะว่าแม้มันจะนุ่มแต่ไม่นุ่มเหมือนเตียงที่บ้านเขา เขาสงสัยว่าตัวเองนอนหลับไปได้ไง
ข้างๆ เขาเหมือนจะมีคนนอนอยู่เทียนถังทราบทันทีว่านี่คือกงรั่วแน่ๆ หน้าเธอหมอบลงบนหมอนจึงไม่เห็นใบหน้าชุดของเธอไม่ได้ใส่เผยให้เห็นแผ่นหลังสีขาวนวลจนทำให้ปืนใหญ่เทียนถังตั้งเสียดฟ้าได้อีกผมสีดำสยายออกบนเตียง เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะปกติกงรั่วของเขานั้นตื่นก่อนเขาทุกครั้ง
แต่มาลองคิดดูแบบขี้เซานี่น่ารักดีนะ เทียนถังคิดแบบนั้นเขาจึงพลิกร่างของเธอหวังจะปลุกเธอ “นี่ๆ กงรั่วน้อย” อย่างไรก็ตามหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงนี้พลิกร่างกายเผยให้เห็นด้านหน้ามีหน้าอกที่ใหญ่แต่ไม่เท่ากงรั่วใบหน้าของเธองามหยดย้อยไม่แพ้กงรั่วใดๆ
“ว๊ากกก!” เสียงตะโกนเทียนถังปลุกหญิงงามขึ้นเธอจึงสะดุ้งตื่นมองเทียนถังทำหน้าเหมือนเห็นพี่ เทียนถังในขณะที่ตกใจโดยลืมตัวถอยหลังไปแต่ไม่ทราบว่าเตียงไม่ใหญ่มากเขาถอยจนสุดเตียงและไม่ทันตั้งตัวก็ตกลงจากเตียง ไม่ทราบว่าโชคดีขนาดไหนหัวไปฟาดใส่มุมโต๊ะ ที่ตั้งอยู่ใกล้
สลบเมือกไปทันที “อะไรกันว่ะเนี่ยยยย!” เทียนถังสลบไปพร้อมกับความคิดนี้ แน่ล่ะเขาหลับนอนกับกงรั่วจริงๆ นะเมื่อคืนยังจำความรู้สึกปากของเธอได้ดีอยู่เลยไม่มีทางที่คนอื่นจะปลอมตัวได้ อันที่จริงจะปลอมตัวทำไมล่ะ
ห… หรือว่าจะมีคนดึงเอาฉันออกมา.. ไม่สิ.. ไม่น่า เทียนถังถึงจะเป็นลูกคนรวยมีฐานะทางสังคมแต่ก็ยังมีกลุ่มโลกใต้ดินด้วยคนจะหาเรื่องเทียนถังแทบไม่มีไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่ไม่มีคนกล้า เทียนถังยังคิดหนักต่อไปหลังจากสลบ…
“อ๊ะ อ๊าา เทียนถังเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า!” หญิงงามกระโดดลงจากเตียงมาดูเทียนถังพอทราบว่ามันนอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่ง ก็ตะโกนออกมา “หมอ คุณหมอ!!” แม่บ้านข้างนอกได้ยินเสียงเธอวิ่งเข้ามาสองคนพอเห็นสภาพเทียนถังเธอเข้าใจทันที คนหนึ่งจึงวิ่งกลับไปหาหมอมาทันที
……………………….…………
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่เทียนถังเปิดเปลือกตาของเขาขยับเล็กน้อยในห้องนี้ที่มีหญิงสาวนางหนึ่งยืนอยู่นางมีใบหน้าที่งดงามอายุราวๆ 24-25 ปีเท่านั้น หน้าอกของนางไม่ใหญ่มากมายนักแต่ก็พอๆ กับกงรั่วสายตาเธอมองเทียนถังอย่างเป็นห่วง พอเห็นการขยับเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเทียนถังเธอจับได้ทันที “เทียนถังเจ้าฟื้นแล้ว?”
เทียนถังเปิดเปลือกตาออกหลังจากได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหูแต่ว่าชื่อเขาที่ถูกเรียกโดยหญิงสาวนางนี้ดูเหมือนจะดูคุ้นปากเหมือนเคยเรียกบ่อยๆ พอเทียนถังลืมตาขึ้นเห็นเพดานที่ไม่ซ้ำกันเหมือนเดิม ‘อ่า.. ไม่ใช่ฝันเหรอ’ เทียนถังคิดในใจเบาๆ
เขาคิดว่าตัวเองคงฝันไปแน่ๆ ตอนแรกแต่ก็คือความจริงเขาคิดว่าตัวเองคงโดนลักพาตัวมาจัดฉากแหงๆ ประมาณว่าถ่ายรูปตอนนอนกับหญิงแล้วขู่แบล็คเมล ทำให้เทียนถังคิดว่าพวกมันนี่โง่หรือเปล่า หน้าหนาอย่างฉันต่อให้พวกแกเอาเป็นขึ้นหัวข้อข่าวใหญ่นังไม่มีคนสนใจ
เทียนถังไม่รู้ว่าเขาคิดเองเออเองไปคนเดียว พอเขาเห็นหญิงงามอายุไม่มากนักเบื้องหน้าของเขาทำให้รู้สึก ‘เธองามยิ่งนัก’ ผมสีดำของเธอยาวสลวยเหมือนใช้ซันซิล เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “พี่สาวช่างสวยจริงๆ” เทียนถังพึมพำแต่เธอก็ได้ยินชัดเจน
เธอทำหน้าแปลกๆ ก่อนจะวางมือบนหัวเทียนถังและพูด “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” สติเทียนถังจึงกลับมาเต็มร้อยดีดตัวถอยหลังออกไปติดมุมเตียง มองไปสถานที่รอบๆ พบว่านี่เป็นห้องที่ตกแต่งด้วยไม้เหมือนยุคเกาะใหญ่โจมตีแผ่นดินใหญ่ ไม่สิ.. อาจจะเก่ากว่านั้นอีก
“ที่นี่ ที่ไหน พี่สาวท่านเป็นใคร?” เทียนถังงุนงงอย่างยิ่งยวดเหมือนว่าความคิดเขาจะยังคิดว่าตัวเองโดนลักพาตัวจึงตื่นตัวกว่าปกติ หญิงงามทำสีหน้าแปลกๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองมาที่เทียนถังพยายามจะตรวจดูปฏิกิริยาเทียนถังว่าเขาแกล้งทำหรือเปล่า เพราะเทียนถังแต่ก่อนชอบเล่นแต่เรื่องแปลกๆ
“อะ อ๊าา หรือว่าเจ้าลืมจริงๆ?” หญิงงามตะโกนออกมาอย่างตกใจวิ่งเข้าหาเทียนถังโดยไม่คิดชีวิตจับแขนสองข้างเทียนถังและเขย่าๆ “นี่เจ้าจำข้าได้ไหม เทียนถัง ข้าไง! หยุนไป๋ .. เจ้าจำข้าได้ไหม!?” เทียนถังโดนเขย่าแรงจนสงสัยว่ายัยผู้หญิงนางงามคนนี้ฝึกกล้ามไปต่อยกับนักมวยระดับโลกหรือไร?
“ผมไม่รู้จักคุณ!” เทียนถังพูด
“อ๊าาา เจ้าเสียความทรงจำไปจริงๆ ฮรือๆ” หยุนไป๋พูด
“เดี๋ยวสิที่นี้ที่ไหน คุณเป็นใคร ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เทียนถังถาม เขาเริ่มสงสัยเกี่ยวการเดามั่วๆ ของตัวเองไปแล้ว เพราะหญิงงามนางนี้ไม่ใช่พวกชั่วร้ายจับเขามาแน่นอน ทำไมน่ะเหรอ เทียนถังบอกได้เลยว่า ‘เซนต์ของฉันมันดีกว่าคนอื่น’ ถ้าหญิงสาวหัวดีได้ยินแบบนี้เธอคงจะพูดว่า “ฉันละเกลียดเด็กเซนต์ดีอย่างเธอเลยจริงๆ” แน่ๆ
หยุนไป๋ทำสีหน้าแปลกๆ เธอคิดว่านายน้อยคนนี้คงจะสูญเสียความทรงจำไปทั้งหมดหรือไม่ ทั้งตั้งแต่เกิดมาเลย? แต่แล้วทำไมถึงพูดได้อาจจะเป็นสัญชาตญาณหรือเปล่านะ ไม่สิ เขาไม่น่าจะแกล้งทำเพราะดูจากสีหน้าการกระทำเขาแล้วสมควรเป็นเรื่องจริง
“ที่นี่คือภายในตระกูล เฟิง สาขาเมืองเตียน หรือว่าเจ้าจะลืมทุกอย่างจริงๆ?” ลืมหมดทุกอย่างเนี่ยก็น่าแปลกนะเพราะมันฟาดลงก็แรงแต่ไม่น่าจะลืมทุกอย่างทำให้เธอไม่มั่นใจนัก เทียนถังทำสีหน้าแปลกๆ
“เมืองเตียน?” มันเมืองอะไรวะ ไม่เห็นรู้จักแต่น่าจะมีแหละ เขาไม่ใช่คนเทพรู้จักเมืองทุกเมืองสักหน่อยแต่ก็รอบรู้อยู่นะเออ แต่เขาไม่รู้จักเมืองเตียนแม้แต่น้อย บิดามันเถอะ ฉันโดนขนส่งข้ามประเทศไหมนี่ พอได้เห็นเทียนถังทำหน้าแบบนั้นหยุนไป๋เธอจึงทราบว่าเสียหมดไปจริงๆ เกลี้ยงเลย!
เธอจึงอธิบายทันที “เมืองเตียนภายใน อาณาจักรเหวยฮัน.. หนึ่งในห้าอาณาจักรแห่งทวีปปราณมนุษย์…” เทียนถังทำสีหน้างงสุดขีด ….
อาณาจักรเหวยฮัน การ์ตูนแฟนตาซีหรือไรกัน!? ทวีปปราณมนุษย์ ทวีปไรว่ะ โลกฉันอยู่มีแค่ห้าทวีปไม่มีทวีปชื่อส่อแวว จูนิเบียว* (Chuunibyou) แบบนี้เว้ย ปราณบ้าบออะไรคิดว่าเป็นหนังกำลังภายในหรือไร..
“Stop! Stop!! ทวีปปราณมนุษย์ คืออะไร? อีกอย่างผมไม่ได้เสียความทรงจำนะ ผมชื่อเทียนถังเป็นนายน้อยนักตกหญิง! ไม่ได้เสียความทรงจำรีบๆ บอกความจริงผมมาได้แล้ว” เทียนถังพล่ามออกมาทำให้หยุนไป๋หัวเราะคิกๆ อย่างขบขัน
เธอคิดในใจ “ยังดีนะที่เจ้ารู้ตัวว่าตัวเองนั้นเป็นนักตกหญิงเจ้าสำราญ” เธอขบคิดอยู่ชั่วครู่มองหน้าเทียนถัง เหมือนว่าจะมีบางส่วนที่ยังเหลืออยู่ในความทรงจำ เธอจึงพยักหน้าพูด “ใช่ เจ้าเป็นนายน้อยแห่งตระกูลเฟิงจริงๆ เป็นนักตกหญิงจริงๆ ชื่อแซ่คือ เฟิงเทียนถัง เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของนายท่านและนายหญิงตระกูลหลัก แต่ว่าน่าเสียดายที่เจ้าไม่เพียงแต่ไม่ฝึกปราณ แต่ยังทำตัวเสเพลไปวันๆ ผู้อาวุโสจึงลงมติกันให้ขับไล่เจ้าออกจากตระกูล เพราะตระกูลเฟิลเป็นตระกูลนักรบ แต่อย่างไรก็ตาม…”
ก่อนที่หยุนไป๋จะกล่าวจบเทียนถังคิ้วกระตุกความคิดหนึ่งแล่นผ่านสมอง.. ก่อนจะชี้นิ้วใส่ตัวเอง “ผมเหรอ เฟิงเทียนถัง?” เทียนถังในตอนนี้มีความคิดแปลกๆ อย่างหนึ่งอยู่ในหัว หยุนไป๋พยักหน้า… เทียนถังจึงถามเพื่อความมั่นใจกัดฟันพูดคำพูดที่เหมือนอยู่ในจินตนาการของพวกจูนิเบียว “ที่นี่เป็นโลกฝึกลมปราณ กำลังภายใน?”
“ใช่แล้ว.. ที่นี่เป็นโลก? หมายความว่าไง” เธองุนงงกับคำที่ใช้ของเทียนถัง แต่เทียนถังไม่ตอบตบหัวตัวเองป๊าบใหญ่! บัดซบเอ๊ย นี่ตูข้ามมิติมาจริงๆ แล้วไอ่เวรตัวจริงมันไปไหนวะเนี่ย.. ตูไหงกลายเป็นนายน้อยตระกูลใหญ่ได้ว่ะเนี่ย!!!
เทียนถังนึกไปถึงนิยายสองเรื่องที่อ่านไปไม่นานมานี่.. เยว่หยาง ไอ่หนุ่มข้ามมิติได้รับพลังจากคัมภีร์พิลึกโผล่มาตั้งแต่ไหนไม่ทราบสาเหตุ.. อีกหนึ่งคือ ไอ่หนุ่มบุตรเทพอมตะธาตุ… นี่ตูกลายเป็นพระเอกในนิยายไปแล้วเว้ย--- ไม่ใช่ นี่ตูกลายเป็นไอ่หนุ่มข้ามมิติหน้าด้านแกล้งเป็นบุตรช้าวบ้านอีกคนแล้ว!!
เหยดเข้!! เทียนถังดึงหน้าตัวเองอีกรอบตรวจดูว่าไม่ได้ฝันไปจริงๆ เขาลุกขึ้นจากเตียงไปผลักหน้าต่างออกอย่างรุนแรงทิวทัศน์เบื้องหน้าคือเมืองในสมัยโบราณ ในขณะที่รอบๆ เต็มไปด้วยธรรมชาติภูเขาสูงเสียดฟ้ายังมีแสงสว่างว๊าบๆ เหมือนคนตีกัน… เหยดเข้ ตูข้ามโลกจริงๆ เว้ยยยย
“เทียนถัง?” หยุนไป๋ทำหน้างุนงงต่อปฏิกิริยาเทียนถัง ไหล่เทียนถังจึงสะดุ้งขึ้นมา เขายังไม่ขบคิดอะไร เพียงคิดง่ายๆ ว่า ถ้าโชคดีขนาดนี้แล้วไม่รับพระเจ้ามันคงเกรี้ยวฉันน่าดู .. อันที่จริงแค่ข้ออ้างดูแล้วโลกนี้น่าจะเป็นโลกฝึกตนแหงๆ เหมือนพี่เมิ่ง ที่พึ่งรู้ว่าโลกฝึกตนใช้กฎแห่งป่า เทียนถังจึงเดาๆ ว่า ถ้าไม่เก่งก็ดับ แต่ดูแล้วตระกูลนี้น่าจะสูงส่งพอตัว
เทียนถังจึงสวมบทแม่*ซะเลย เขากระแอมออกมาเบาๆ .. “เอ่อ.. เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน?” เทียนถังเมื่อครู่เหมือนโดนผีเข้าแต่ตอนนี้เหมือนหายไปแล้ว เทียนถังโชคดีที่เคยอ่านนิยายกำลังภายในมามันจึงรู้วิธีพูดใช้แทนตัวเองข้า แม้มันจะรู้กระแดะๆ กับพูดอยู่ก็ตามที
“….” หยุนไป๋งุนงงไปในทันทีต่อการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของเจ้าหมอนี่ เมื่อกี้ยังอารมณ์ไม่อยากแตะแต่ตอนนี้เผือกสวมบทเป็นนายน้อยผู้วางอำนาจแม้จะจำความไม่ได้ก็ตาม “ขอบคุณนะ เยว่หยาง,หวูเฉิน.. ฉันจะตอแหลให้เก่งเหมือนพวกนายแล้วกัน ขอบคุณที่ให้ฉันเป็นแบบอย่าง” เทียนถังมันขอบคุณเงียบๆ
