บทที่ 21 ตอบแทนบุญคุณ 1 (1) [อ่านฟรี]
บทที่ 21 ตอบแทนบุณคุณ 1 (1)
เช้าวันรุ่งขึ้น
คาร์ลพยักหน้าให้แก่เชวฮันช้าๆก่อนเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำเย็นที่รอนเตรียมไว้ให้ เขานึกถึงสิ่งที่รอนได้กล่าวต่อเขาพร้อมๆกับรับรู้ความรู้สึกถึงการไหลของน้ำเย็นผ่านร่างกายของตน
‘นายน้อย..มันไม่ดีที่จะใช้เวลาไปทั้งคืนเช่นนี้ กระผมเป็นห่วงนายน้อยยิ่งนัก’
มันทำให้ให้เขารู้สึกโล่งขึ้นแม้จะไม่มีเหตุผลที่จะต้องใช้น้ำเย็นเลยก็ตาม เขาวางแก้วน้ำลงไปที่โต๊ะอย่างระมัดระวังและเริ่มพูดกับเชวฮัน
“เจ้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่?”
“ขอรับนายท่านคาร์ล”
หลังจากที่เชวฮันพาคาร์ลกลับมายังโรงแรมเขาก็รีบกลับไปกลบร่องรอยต่างๆที่ยังคงหลงเหลืออยู่และสร้างร่องรอยเท็จขึ้นมาใหม่ให้ร่องรอยนั้นมุ่งสู่ทางทิศตะวันตก
“เมี้ยว เมี้ยว” คาร์ลก้มลงมองลูกแมวที่เริ่มหงุดหงิดเพราะความหิวและเริ่มอ้าปากประท้วงขึ้น
คาร์ลหันกลับมาสนใจเชวฮันอีกครั้งและเริ่มอธิบายเกี่ยวกับเมืองที่พวกเขาจะไปถึงเร็วๆนี้
“เมืองต่อไปที่เราจะไปถึงชื่อเมืองพัซเซิลนั่นคือครึ่งทางของการเดินทางของเรา”
เมื่อเดินทางพ้นเขตเฮนิตัสที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาก็จะพบกับถนนที่ราบเรียบจากหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ไปยังเมืองหลวงได้
‘นั่นคือเหตุผลที่เขตเฮนิตัสเป็นเมืองที่ปลอดภัยจนถึงทุกวันนี้จากการที่เมืองถูกล้อมรอบด้วยภูเขาแต่มันอาจสร้างความรำคาญให้เหล่าพ่อค้าได้เล็กน้อย’
แม้ว่าคุณจะมีสินค้าจำนวนมากที่จะขายก็อาจจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากสำหรับพ่อค้าที่จะเดินทางไปซื้อสินค้าเหล่านั้นหากถนนยังขรุขระและคดเคี้ยว อย่างไรก็ตามเหล่าพ่อค้าก็กำจัดความไม่สะดวกเหล่านี้ออกไปด้วยกาสร้างถนนทันทีที่พ้นอาณาเขตเฮนิตัส
นอกจากการดูแลถนนเหล่านี้แล้วยังมีการอนุญาตให้ผู้มีอิทธิพลในฝั่งตะวันออกจำนวนเกินครึ่งของอาณาจักรเป็นคนคอยควบคุมดูแลปัญหาต่างๆที่จะเกิดขึ้น นั่นคือเหตุผลที่คนในเมืองหลวงสามารถพูดคุยถึงปัญหาต่างๆในฝั่งตะวันออกได้แม้ว่าจะไม่มีขุนนางชั้นสูงกว่าตำแหน่งมาร์คควิสในฝั่งตะวันออกนี้ก็ตาม
“ก่อนหน้านี้อาจจะใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะอาณาเขตของเรามีภูเขาสูงอยู่มาก แต่หลังจากนี้จะใช้เวลาในการเดินทางไม่นานนัก”
เมืองพัซเซิลไม่ได้เป็นครึ่งทางจากการวัดระยะทางแต่เป็นครึ่งทางในแง่ของระยะเวลาต่างหาก
“แต่ว่า...ท่านคาร์ล”
“มีอะไรหรือ?”
“ข้าได้ไปตรวจสอบแถวคฤหาสน์นั่นระหว่างเดินทางกลับ...”
“แล้ว?”
เมื่อเห็นท่าทางเหมือนหมดความอดทนของคาร์ลแล้ว เชวฮันก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อยก่อนที่จะตอบออกไป
“พวกเขาทั้งหมดดูจะอยู่ในสถานการณ์ที่สับสนวุ่นวาย มีทหารและอัศวินเดินทางออกจากหมู่บ้านด้วยขอรับ”
“ข้าแน่ใจว่าพวกนั้นคงไปส่งข่าว”
หลังจากที่ฟื้นสติขึ้นพวกเขาอาจจะแบ่งคนบางส่วนกลับไปรายงานให้เวเนี่ยนทราบและบางส่วนก็คงตรวจสอบพื้นที่รอบๆถ้ำ ถ้ามีเพียงเท่านี่ก็คงเป็นการรายงานเรื่องสุดท้ายของเชวฮันแล้ว
“แต่.............”
“พูดออกมา!”
คาร์ลเริ่มหงุดหงิดและเอ่ยถามเชวฮันด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นและนั่นทำให้เชวฮันรู้สึกลำบากใจเพิ่มขึ้นอีกก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยออกมา
“ทางออกจากถ้ำที่เราออกมาเมื่อคืนนี้บางส่วนถูกระเบิดทำลายไม่ว่าจะต้นไม้ หญ้า พื้นดินและทุกๆอย่างโดยรอบล้วนถูกทำลายจนหมด”
อึ๊ก!
ร่างของลูกแมวทั้งสองตัวสั่นขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ถึงเช่นนั้นคาร์ลก็ยังคงผ่อนคลาย
“ข้าแน่ใจ...ว่าเป็นฝีมือของมังกร”
เชวฮันยังคงยืนนิ่งอยู่เงียบๆ คาร์ลเริ่มอมยิ้มขณะที่ลุกออกจากที่นั่ง
แม้ว่าจะมีอายุเพียง 4 ขวบ มังกรก็ยังฉลาดมากมันรู้ว่าอาจมีใครสามารถรู้ถึงเส้นทางการหลบหนีของพวกเขาได้และอาจตัดสินใจที่จะระเบิดเพื่อทำลายมัน เนื่องจากมังกรยังคงมีความรู้สึกไวต่อพลังเวทย์จึงทำลายทุกสิ่งโดยรอบเพื่อเป็นการทำลายเครื่องมือเวทย์ทั้งหมดในพื้นที่นั้นด้วยเช่นกัน
“มันยังเป็นเด็กดีที่ไม่คิดฆ่าคนที่สลบไปทั้งหมด อาจจะเป็นเพราะมันยังเด็กเลยมีความกลัวอยู่บ้าง”
“อ่า...ข้าเห็นด้วย...ข้าสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์อันแข็งแกร่ง”
“อย่าดูถูกมันเพียงเพราะมันยังเล็ก ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะรู้สึกเสียใจได้”
มังกรได้รับการกล่าวว่าเป็นสัตว์ที่มีขนาดใหญ่ที่มีความใจแคบเป็นอย่างมาก คาร์ลรู้สึกชื่นชมตัวเองที่เลือกจะปล่อยมังกรไปแทนที่จะนำมันกลับมากับเขา ก่อนจะเอ่ยกับเชวฮันอีกครั้ง
“เจ้าออกไปได้แล้วล่ะ....เจ้าควรจะต้องพักผ่อนให้มากก่อนที่เราจะออกเดินทางต่อ”
“ไม่..ข้าต้องไปช่วยบารอคก่อน”
“ใครนะ?บารอค?”
คาร์ลตกใจอ้าปากค้างก่อนเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว
“ข้าเดาว่าพวกเจ้าสองคนเริ่มสนิทกันแล้ว?”
ในตอนนั้นคาร์ลเห็นเชวฮันมีอาการที่ฝืนทนและอึดอัดเป็นครั้งแรก ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด
“ไม่!....เราไม่สนิทกัน”
“อ่า.......ข...ข้าเข้าใจแล้ว”
คาร์ลตอบกลับด้วยท่าทางเดียวกับสีหน้าของเขาในตอนนี้ เชวฮันโค้งคำนับให้เขาเงียบๆก่อนออกจากห้อง ไป คาร์ลร้องเรียกเชวฮันอีกครั้งเพื่อสั่งเขา
“อ่า......บอกฮันส์ให้เตรียมเหล้าให้เจ้าด้วยล่ะ”
“อะไรนะ?”
ดวงตาของเชวฮันเบิกกว้างขึ้นก่อนที่หันกลับมามองคาร์ลอย่างเต็มตา เขามองไปที่คาร์ลที่มีความผ่อนคลายมากขึ้นก่อนที่คาร์ลจะก้มลงมองเวลาที่แสดงเวลา 7 โมงเช้าแล้ว คาร์ลตอบคำถามของเชวฮันด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เจ้าไม่เคยได้ยินอาการเมาค้างเหรอ?”
เชวฮันเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมาแต่คาร์ลก็ไม่ได้สนใจมากนัก ไม่สนใจแม้กระทั่งออนและฮงที่กำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามว่าเขาจะเริ่มดื่มเหล้าตั้งแต่เช้าหรือไม่?แต่เขาก็ยังไม่คิดที่จะสนใจพวกมันทั้งสองก่อนหันไปมองตัวเองในกระจก
“......เป็นสีหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก”
ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะเหนื่อยและเมามาก คาร์ลพยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะมุ่งหน้าลงไปที่ชั้น 1
‘นี่เป็นสิ่งที่ฉันคาดว่าจะได้เห็น’
7 โมงเช้า มันเป็นวันเริ่มต้นแต่ก็ยังคงไม่จบสำหรับบางคน รองหัวหน้าองครักษ์ยืนอยู่ที่นั่นราวกับว่าเขาไม่ได้ดื่มเหล้าสักหยดในเมื่อคืนนี้และกำลังพูดคุยอย่างเคร่งเครียดกับใครบางคนอยู่
คาร์ลสามารถมองเห็นเชวฮันที่อยู่ใกล้ๆเพราะคนที่พูดอยู่กับรองหัวหน้าองครักษ์นั้นคืออัศวินของคฤหาสน์มาร์ควิสสแตนที่พ่ายแพ้ให้กับเชวฮันไปเมื่อคืนนี้ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเกิดอาการตัวแข็งค้างได้
คาร์ลเดินเข้าไปหาเชวฮันช้าๆก่อนเตะเข้าที่ขาเชวฮันอย่างแรง
“ทำไมเจ้าถึงตัวแข็งเช่นนี้?”
“เอ่อ....ข้าคิดว่าได้ใช้แรงมากพอที่จะทำให้พวกนั้นไม่สามารถต่อสู้ได้ประมาณหนึ่งวันแต่พวกเขาก็สามารถฟื้นตัวและเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าที่คาดไว้ ข้าเคยคิดว่ามนุษย์มีร่างกายที่อ่อนแอแต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่ ข้าคิดว่าต่อไปข้าสามารถใช้กำลังกับมนุษย์ด้วยแรงที่มากกว่าเดิมได้”
คาร์ลหันไปมองเชวฮันอีกครั้ง เชวฮันก็เป็นเหมือนตัวเอกในนิยายที่จะรู้สึกมีความสุขเมื่อได้กำจัดสิ่งที่เป็นอันตรายเพื่อผดุงความยุติธรรม และมันยังอาจมีสิ่งอื่นที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของคาร์ลอีกมาก
ออนและฮงเดินตามเขาลงมาที่ชั้นล่าง ลูกแมวทั้งสองทำสีหน้าเย้ยหยันบนใบหน้าก่อนที่จะแกว่งหางของพวกมันไปมาและจ้องมองไปยังอัศวินจากคฤหาสน์ของมาร์คควิสสแตน ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าพวกมันกำลังเพลิดเพลินกับสถานการณที่เกิดขึ้นนี้
‘......และฉันคือคนที่ขี้คลาดที่สุดในที่นี่...’
ขณะที่คาร์ลกำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่และนั่งลงไปที่เก้าอี้ประตัวของเขา ชายชราเจ้าของโรงแรมก็นำขวดเหล้ามาให้แก่เขา
“นายน้อย...กระผมได้เตรียมเหล้าแบบเดียวกับที่ท่านดื่มเมื่อคืนนี้มาให้ขอรับ”
“ท่านผู้เฒ่า...ท่านสามารถเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยของข้าได้อย่างยอดเยี่ยม..นับเป็นสิ่งที่ดีข้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง”
“อะไรนะขอรับ?”
คาร์ลยิ้มให้ชายชราที่กำลังเป็นกังวลใจก่อนจะเอ่ยต่อ
“ข้าคิดว่าท่านเป็นคนที่ฉลาดเฉลียว.....นี่เป็นคำชมเชยสำหรับท่าน....และนี่เป็นเครื่องดื่มที่เหมาะกับอาการเมาค้าง”
แคร็ก!
ฟู่!
ฝาของขวดเหล้าถูกเปิดออกด้วยเสียงที่ทำให้รู้สึกสดชื่นกระปี้กระเปร่า ก่อนที่คาร์ลจะเทเหล้าลงในแก้วและยกขึ้นดื่มอย่างช้าๆ ใบหน้าของคาร์ลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คาร์ลลดระดับแก้วเหล้าให้ปิดบังตาของเขาไว้ครึ่งหนึ่งและเหลือบไปมองรองหัวหน้าองครักษ์ที่กำลังคุยกับอัศวินของมาร์คควิสสแตนอย่างเคร่งเครียด
“เมื่อวานเรามีการจัดกินเลี้ยงเพื่อผ่อนคลายจากการเดินทางไกล ทุกคนต่างดื่มและผ่อนคลายอย่างสนุกสนาน ข้ามั่นใจว่าไม่มีใครออกจากโรงแรมและข้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอัศวินจากคฤหาสน์นายอำเภอถึงต้องมาสอบถามเราเรื่องนี้ด้วย”
ดูเหมือนอัศวินจากคฤหาสน์มาร์คควิสจะแนะนำตัวว่าตนเป็นคนของคฤหาสน์นายอำเภอ อัศวินส่งยิ้มให้กับรองหัวหน้าองครักษ์ที่ยังคงมีแววตาสงสัยแต่เขาก็ยังเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด
“มีโจรบุกรุกคฤหาสน์ของนายอำเภอเมื่อคืนนี้ มีอัศวินและทหารยามรวมถึงตัวข้าเองก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่เราก็ถูกขโมยของไปบางชิ้น เมื่อได้ยินว่ามีคนจากคฤหาสน์เฮนิตัสพักอยู่ในหมู่บ้านของเรา ข้าจึงได้มาตรวจสอบว่ามีโจรเข้ามาปะปนรวมกับพวกท่านบ้างหรือไม่”
‘ขโมยตูดแกนะสิ....พวกนี้คิดว่ามังกรมันเป็นสิ่งที่ขโมยได้ง่ายขนาดนั้นหรือไง?’
คาร์ลยกขวดเหล้ากระดกดื่มทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น คาร์ลหันไปสบตากับเหล่าอัศวินที่มีโอกาสได้พบกันมาก่อนเมื่อคืนนี้
“พวกท่านมองอะไรกัน?”
รองหัวหน้าองครักษ์หันกลับมามองที่คาร์ลทันทีก่อนก้มศีรษะทำความเคารพเขาอย่างรวดเร็วพลางกระแอมไอออกมาช้าๆและตอบรับด้วยเสียงดังด้วยความมั่นใจ
“อ่ะแฮ่ม...นายน้อยของเรากำลังดื่มเหล้าแต่เช้าเพื่อวันนี้ทั้งวันจะได้เป็นวันดีของท่าน ทั้งยังดื่มเพื่อแก้อาการเมาค้างจากการดื่มเหล้าที่มากไปในคืนก่อนหน้านี้”
เพราะเขาไม่สามารถรู้ได้ว่ารองหัวหน้าองครักษ์กำลังเย้ยหยันเขาหรือกำลังหาข้อแก้ตัวให้เขาอยู่ ก่อนที่จะยกขวดเหล้ากระดกดื่มอีกครั้ง
“อ่า..ข้าเข้าใจแล้ว...เป็นนายน้อยที่น่าสนใจนัก”
อัศวินตอบรับคำพูดของรองหัวหน้าองครักษ์ก่อนจะก้มทำความเคารพต่อคาร์ลทันที
‘ถ้าจะให้เดา...พวกนี้คงไม่สงสัยในตัวพวกเราแล้วสินะ’
คาร์ลรู้สึกว่าอัศวินเหล่านี้ไม่ควรมีเหตุผลที่จะต้องสงสัยในตัวพวกเขาอีกต่อไป คาร์ลรู้ดีว่าเหล่าอัศวินอาจจะสงสัยในคณะเดินทางของพวกตนได้เพราะมังกรหายไปเมื่อตอนที่พวกเขาพักกันอยู่ที่นี่และนั่นทำให้พวกเขาโผล่มาที่นี่แต่เช้า อ่า....มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรมากมายที่จะสงสัยพวกเขาจริงๆนี่นา
ลูกน้องของเวเนี่ยนในเหตุการณ์นี้จะต้องนึกถึงชุดสีดำที่มีสัญลักษณ์รูปดาวหกดวงติดอยู่ของผู้บุกรุกที่ทำการต่อสู้กับพวกตนและอาจจะมุ่งประเด็นการสงสัยไปที่กลุ่มคนจากองค์ลับสักแห่งรวมถึงร่องรอยที่มุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกนั่นอีก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาจะไม่คาดคิดว่าคาร์ลที่เป็นเพียงขยะไร้ค่าจะสามารถทำอะไรเช่นนี้ได้อย่างแน่นอน
“ข้าขออวยพรให้พวกท่านเดินทางอย่างปลอดภัย”
