บทที่ 20 พบมังกร 3 (1) [อ่านฟรี]
บทที่ 20 พบมังกร 3 (1)
หลังออกมาจากคุกคาร์ลค่อยๆวางมังกรลงด้านหน้าของลูกแมวทั้งสอง
“...ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บมาก”
“น่าเศร้าจัง.....”
ออนและฮงเดินล้อมรอบมังกรเป็นวงกลมช้าๆ มังกรน้อยยังคงเงียบก่อนจะค่อยแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่พวกเขา นี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มันเห็นอะไรอื่นนอกจากมนุษย์
คาร์ลก้มลงดูนาฬิกาอีกครั้งเพื่อตรวจสอบเวลา ดูเหมือนว่าพวกเขายังมีเวลาเพียงพอที่จะหลบหนี
“ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บมาก”
ออนเดินเข้ามาใกล้คาร์ลก่อนใช้อุ้งเท้าของเธอแตะไปที่ขาของคาร์ล เหมือนออนจะนึกขึ้นได้ว่าเห็นอะไรคล้ายๆกับยาอยู่ในกระเป๋าเวทย์ของคาร์ล เธอไม่สามารถที่จะถามเขาตรงๆได้เลยใช้วิธีนี้ในการบอกกับเขา
“..รอก่อน..”
คาร์ลได้นำยานั่นมาเพื่อใช้กับมังกรแต่เขาจำเป็นต้องรอจนกว่าพลังเวทย์ในโซ่อาคมจะหยุดการทำงาน ยาจะสามารถทำงานได้ดีถ้าพลังเวทย์ซึ่งมีความสำคัญเหมือนกับหัวใจมังกรไม่ถูกคุมขังอีกต่อไป
คาร์ลเริ่มสำรวจบริเวณรอบๆก่อนหันหน้าไปทางด้านตรงข้ามของคุกที่ใช้ทรมานมังกรมันดูมีการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา ไม่มีเสียงใดดังเล็ดลอดไปด้านนอกเลย แต่เขาได้ยินเสียงของเชวฮันต่อสู้ในระยะไกลๆเขาคาดว่าอีกไม่นานการต่อสู้ด้านนอกจะจบลงในเร็วๆนี้
“มาดูกัน.....”
คาร์ลเริ่มใช้มือแตะไปทั่วๆผนังของถ้ำ เขาเตะผู้คุมด้วยเท้าของเขาเมื่อเจ้านั่นเกะกะขวางทางการเดินของตนและยังคงกวาดสายตาไปทุกๆด้านของผนังถ้ำ มังกรคุกเข่าลงหลังจากเห็นผู้คุมที่คอยทรมานมันมานานแต่มันก็ยังคงนิ่งอยู่ก่อนที่มุ่งความสนใจไปที่คาร์ลอีกครั้ง
‘ปราการป้องกันด่านสุดท้ายของเวเนี่ยนจะต้องอยู่ที่นี่’
เช่นเดียวกับสมาชิกในตระกูลมาร์คควิสแสตน เวเนี่ยนกังวลว่าจะมีใครบางคนที่เข้ามายุ่งเกี่ยวในขณะที่เขาทำภารกิจอยู่ด้านใน เขาสร้างอุโมงค์ลับเพื่อใช้เป็นเส้นทางการหลบหนีหากมีอะไรเกิดขึ้น ถ้าผู้คุมรู้เรื่องนี้เขาอาจจะใช้มันเพื่อหลบหนีไปก่อนหน้านี้ได้ แต่น่าเศร้าแม้แต่ผู้คุมที่เป็นพวกเดียวกันก็ไม่รู้เรื่องเส้นทางหลบหนีนี้
‘ในนิยายได้กล่าวเอาไว้ มันจะเรียบๆบนผนังที่ขรุขระนี้....อ่า...เจอแล้ว’
มันเป็นพื้นราบเรียบเท่าขนาดของมือคนบนผนังถ้ำที่ขรุขระนี้ ดูเหมือนว่าเวเนี่ยนจะเป็นโรค OCD(โรคย้ำคิดย้ำทำ)และไม่เคยได้เรียนรู้หรือฝึกอบรมเหมือนคนอื่นๆในตระกูลซึ่งคนอื่นๆในตระกูลจะได้เรียนรู้ศิลปะป้องกันตัวทุกแขนง
‘ถ้าคุณใช้กำลังที่มากพอทุบไปที่ตำแหน่งนั้น....ผนังถ้ำจะถูกเปิดออก’
มันไม่ใช่อุปกรณ์พลังเวทย์แต่อย่างใดแต่ใช้แรงกระแทกทำให้อุปกรณ์นั้นเคลื่อนที่ออกไปได้ คาร์ลหันศีรษะกลับไปหาคนที่กำลังเดินเข้ามาก่อนเอ่ยถาม
“เรียบร้อย?”
“ขอรับ.....”
เชวฮันค่อยๆยกดาบของตนขึ้นไปในอากาศเพื่อขจัดคราบเลือดออกไปและเดินเข้าไปใกล้คาร์ล สายตาของเขาปะทะเข้ากับมังกรอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเริ่มขุ่นเคือง มันเป็นปฏิกิริยาโดยธรรมชาติที่เห็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กถูกปกคลุมไปด้วยเลือด แสงจ้าในดวงตาของเชวฮันขณะที่จ้องไปที่ผู้คุมราวกับเห็นสิ่งที่น่ารังเกียจและเลวร้ายมาก
“เชวฮัน”
นั่นเป็นเหตุผลให้คาร์ลส่งเสียงเรียกเชวฮันที่ยังคงจ้องเขม็งไปยังร่างผู้คุมอยู่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยรายงานต่อคาร์ล
“ข้าทำตามที่ท่านสั่ง ข้าปล่อยให้คนงานหนีออกไปได้หนึ่งคนและยังทำให้แน่ใจว่าพวกที่แข็งแกร่งที่สุดจะไม่สามารถลุกขึ้นมาสู้ได้”
“เยี่ยม”
คาร์ลกล่าวชื่นชมเชวฮันด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะชี้ไปที่พื้นราบที่อยู่บนผนัง
“ต่อยลงไปจุดนี้”
“ใช้แรงเท่าที่ข้ามีหรือไม่?”
‘นี่นายวางแผนระเบิดถ้ำหรือไง?’
“ไม่...ควบคุมแรงของเจ้าด้วยให้แกล้งทำเป็นว่าเจ้าสร้างรอยสัก 10 ซม.ไว้ที่ผนังนี้”
“อืม...งั้นก็เบามาก”
“แน่นอน”
เบาแค่ไหน? คาร์ลรีบเดินหนีจากเชวฮันทันทีที่ได้ยินเขาเรียกอะไรบางอย่างที่คาร์ลไม่สามารถทำได้แม้จะเป็นเพียงการใช้พลังเพียงเล็กน้อยของเขาก็ตาม
เชวฮันเข้าใจว่าคาร์ลบอกให้เขารีบและต่อยผนังด้วยกำปั้นทันที
บูม!
“ว้าว.....”
“โอ้.......”
คาร์ลรีบอุ้มมังกรไว้ในอ้อมแขนทันทีในขณะที่ลูกแมวทั้งสองกำลังชื่นชมกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เอี้ยดดดดดดดดดดด........
มีเสียงแหลมแสบแก้วหูดังขึ้นจากผนังถ้ำและปรากฏช่องว่างขนาดผู้ชายตัวโตคนหนึ่งจะเข้าไปได้อยู่ต่อหน้าพวกเขา เชวฮันรีบหยิบคบเพลิงมาถือทันที
“ไปกันเถอะ”
คำสั่งของคาร์ลทำให้ทุกคนมุ่งหน้าเข้าไปในช่องว่างนั้นมันเป็นอุโมงค์ที่เล็กแคบ ลูกแมวทั้งสองเกาะอยู่บนหลังของเชวฮัน เนื่องจากเชวฮันเดินนำเข้าไปก่อนทำให้คาร์ลต้องเดินตามหลังเข้าไป มังกรยังคงเงียบในอ้อมแขนของคาร์ลมีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังออกมาจากมัน อย่างไรก็ตามสายตาที่มันจ้องมาที่คาร์ลบ่งบอกได้ว่ามันรังเกียจเขามาก
แทนที่จะรู้สึกขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิต มังกรตัวนี้ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความคิดที่น่ากลัวเกี่ยวกับการถูกทรมานโดยมนุษย์คนอื่นรวมทั้งความโกรธและความไม่พอใจต่อมนุษย์อีกด้วย
“หยุดจ้องข้าอย่างนั้นได้แล้ว”
คาร์ลเอ่ยบอกกับมังกรในอ้อมแขนของตน
‘อ่า....รู้สึกจะหายใจไม่ทันแล้ว’
คาร์ลกำลังตกที่นั่งลำบากขณะพยายามที่จะเดินตามเชวฮันให้ทันแต่ดูเหมือนเชวฮันจะไม่มีอาการอะไรเลย
‘ฉันควรให้เชวฮันเป็นคนอุ้มมังกรดีไหมนะ?’
มังกรยาว 1 เมตรมันหนักมาก มันจะไม่ยากถ้าเขาสามารถใช้มือของเขาเรียกพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณที่เรียกว่าพละกำลังแห่งดวงใจมาใช้อุ้มเจ้ามังกรตัวนี้
คาร์ลกระชับมังกรไว้ในอ้อมแขนแน่นขึ้น เขาพยายามสงบอารมณ์ตัวเองไม่ให้หงุดหงิดจนทิ้งมันไว้ที่นี่ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้มันอยู่ที่นี่หลังจากที่ใช้ความพยายามทั้งหมดในการช่วยเหลือมัน
มังกรยังคงเฝ้าดูเขาอยู่ เสื้อสีดำของคาร์ลเริ่มถูกปกคลุมไปด้วยเลือดของมังกร
หลังจากเดินผ่านอุโมงค์มืดและแคบมาได้สัก2-3 นาที เชวฮันก็ส่งเสียงเรียกคาร์ล
“มีผนังอยู่ตรงหน้าเรา”
“ต่อยตรงกลางผนังด้วยกำปั้นของเจ้าด้วยแรงที่เจ้าใช้เมื่อก่อนหน้านี้และเราจะได้ออกจากที่นี่กัน”
“อ่า...ข้าเข้าใจแล้ว”
ลูกแมวทั้งสองรีบกระโดดลงจากไหล่ของเชวฮันและวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว เชวฮันเรียกพลังบางอย่างใส่ไว้ในกำปั้นของตนและต่อยลงตรงกลางผนังด้วยแรงที่เคยใช้ก่อนหน้านี้
บูม!
ผนังเกือบจะยุบตัวลงทันทีก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะมองเห็นท้องฟ้ายามราตรี ตอนนี้พวกเขาอยู่นอกถ้ำแล้ว คราวนี้คาร์ลเป็นผู้เดินนำก่อนมองไปรอบๆ
นี่คือเหตุผลที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้เครื่องมือรบกวนพลังเวทย์เพื่อใช้ทำงานบนภูเขาทั้งหมด เวเนี่ยนได้วางเครื่องรวบรวบพลังเวทย์ไว้ในทางเข้าอุโมงค์ลับเช่นกัน เขาเป็นคนย้ำคิดย้ำทำและละเอียดถี่ถ้วนมาก
คาร์ลไม่ทราบว่าประตูทางเข้าอยู่ตรงไหนบ้างจึงจำเป็นต้องใช้เครื่องรบกวนพลังเวทย์ในการทำงานบนภูเขาทั้งหมด
พวกเขาไม่มีเวลาเหลือมากแล้วจำเป็นต้องออกจากบริเวณที่มีเครื่องมือเวทย์ใน1หรือ2นาทีถัดไปซึ่งนั้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาเท่าใดนัก
เชวฮันเดินตามหลังคาร์ลออกมา เขาสร้างร่องรอยใหม่ๆเพื่อให้กลุ่มคนที่จะตามมาสับสนพร้อมๆกับที่กลบร่องรอยของพวกตนด้วยเช่นกัน หลังจากใช้ชีวิตในป่าแห่งความมืดเพียงลำพังเป็นเวลานานเขาจึงเป็นผู้เชี่ยวชาญในการสร้างและทำลายร่องรอยได้เป็นอย่างดี หลังจากหนีออกมาจากอุโมงค์ลับได้ประมาณ2นาทีคาร์ลก็ก้มมองดูนาฬิกาอีกครั้ง
“หยุด.....”
สัญญาณเตือนที่ส่งเสียงดังจากเครื่องมือเวทย์ทั้งหมดหยุดการทำงานลงทันที .....อ่าเครื่องรบกวนพลังเวทย์หยุดการทำงานของมันแล้ว
“ฮึบบบบ ~”
คาร์ลสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามลดระดับการเต้นของหัวใจให้ช้าลง โล่นิรันดร์กาลที่อยู่ล้อมรอบหัวใจของเขาในตอนนี้มันกำลังรวบรวมพลังให้แข็งแกร่งขึ้นตามจังหวะการเต้นของหัวใจเช่นเดียวกับที่มันจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเจ้าของโล่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นอันตราย
‘ฉันยังไม่มีแผนที่จะใช้มันในตอนนี้’
คาร์ลยังไม่มีแผนที่จะใช้โล่นิรันดร์กาลในตอนนี้ เมื่อเขาปล่อยมังกรตัวนี้ให้เป็นอิสระและแยกย้ายกับเชวฮันแล้ว เขามีแผนที่จะรับเอาพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณที่ชื่อพละกำลังแห่งดวงใจเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับโล่นี้เมื่อถึงเวลานั้นเขาถึงจะใช้มัน เขามองไปรอบๆก่อนที่จะก้มลงมองมังกรและเริ่มยิ้มออกมา
สายตาที่เป็นปฏิปักษ์ได้หายไปแล้วมังกรน้อยมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามราตรีด้วยความชื่นชม นี่เป็นครั้งแรกที่มังกรเห็นอะไรอื่นนอกจากผนังถ้ำในช่วงสี่ปีของชีวิตมัน คาร์ลเข้าใจว่ามันรู้สึกเช่นไร เขาอยากจะให้เวลามันมากกว่านี้แต่ก็คงทำไม่ได้
คาร์ลค่อยๆวางมังกรลงบนพื้นหญ้าและยังคงจ้องมองดูมันต่อไปก่อนที่มังกรจะหันกลับมามองที่เขา ดวงตาทั้งสองของมันเต็มไปด้วยความโกรธและเคียดแค้นอีกครั้ง มันขยับตัวออกและเตรียมพร้อมจะโจมตี
‘ไม่น่าแปลก....มันถูกทรมานมาเป็นระยะเวลาสี่ปีและมันไม่ต้องการที่จะกลับไปมีชีวิตเช่นนั้นอีก’
นั่นเป็นเหตุผลที่คาร์ลรู้สึกชอบมังกรตัวนี้ มันแตกต่างจากตัวเขาเอง เขาคือคิมร็อกโซคนที่เติบโตขึ้นมาในฐานะเด็กกำพร้าก่อนที่เขาจะเข้ามาเป็นคาร์ลในโลกนิยายแห่งนี้ เขาไม่อยากเป็นตัวละครหลักของเรื่องเฉกเช่นเชวฮัน หลังจากที่เขาเข้าไปอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่าบ้านเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีกำลังแข็งแกร่งมากพอที่จะต่อสู้กับโลกนี้ได้
“เฮ้”
คาร์ลร้องเรียกมันเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้ามังกรจะจ้องมองเขาอยู่ เขาก้มหยิบถุงมือและเครื่องมือที่ใช้ในการตัดที่มีลักษณะเหมือนกรรไกรที่ใบมีดทั้งสองด้านของมันถูกเวทย์มนตราสลักไว้จนเห็นลวดลายสวยงามก่อนที่จะสวมถุงมือเพื่อป้องกันกระแสมนตราไหลผ่าน
เครื่องมือที่ใช้ตัดชิ้นนี้เป็นหนึ่งในสองรายการที่ต้องเช่าซื้อจากบิลอส นี่ไม่ใช่สิ่งที่ใครก็สามารถจะใช้เงินซื้อมันได้
‘กระผมไม่รู้ว่านายน้อยจะต้องการมันไปทำอะไร...แต่นายน้อยขอรับ...หวังว่าท่านจะปลอดภัยไปจนถึงเมืองหลวงนะขอรับ’
‘นี่เจ้าคิดว่าข้าจะตาย?’
‘ทั้งหมดที่นายน้อยกำลังวางแผนเหมือนมันจะก่อความวุ่นวายอย่างใหญ่หลวง’
‘เงียบไปเถอะน่ะ’
คาร์ลกำลังคิดถึงบทสนทนาที่เขามีกับบิลอส ก่อนจะสังเกตได้ว่าบรรยากาศโดยรอบเงียบไปอย่างผิดปกติ เชวฮันกำลังจ้องมาที่เครื่องตัดคล้ายกรรไกรนี้ด้วยสายตาสับสนวุ่นวาย ขณะที่ลูกแมวสองพี่น้องรีบหนีห่างจากคาร์ลไปยืนอยู่ด้านหลังของเชวฮัน
และมังกรกำลังจ้องมองมาที่เขา
“เตราะ”
คาร์ลเดาะลิ้นของเขากับท่าทีที่พวกเขาแสดงออกต่อตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มังกรมากขึ้น โซ่อาคมถูกสร้างขึ้นจากสิ่งที่คล้ายกับยาง หากทำจากโลหะมันจะไม่เหมาะสมกับมังกรที่กำลังเจริญเติบโต นั่นคือเหตุผลว่าทำไมจึงต้องทำมันขึ้นมาจากสิ่งที่มีความยืดหยุ่น
จากนั้นเขาก็คว้าไปที่คอของมังกรทันที
