บทที่ 16 ออกเดินทาง 3 (2) [อ่านฟรี]
บทที่ 16 ออกเดินทาง 3 (2)
มุมปากของเวเนี่ยนถูกยกขึ้นด้วยความพึงพอใจ หลังจากสังเกตเวเนี่ยนแล้วคาร์ลจึงเรียกเขาอีกครั้ง
“นายน้อยเวเนี่ยน”
เมื่อเวเนี่ยนหันศีรษะกลับมามองที่ตน คาร์ลจึงเอ่ยถามเขาอีกครั้ง
“เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือไม่?”
“อืม....เป็นเช่นนั้น”
คาร์ลค่อยๆคุกเข่าของตนลงเบื้องหน้าชายชรา เสื้อผ้าราคาแพงของเขาเริ่มสัมผัสไปที่พื้นดิน จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปจับมือที่สั่นเทาของชายชราคู่นั้น
‘มันจะเป็นอันตรายถ้าเรื่องนี้ยังคงดำเนินต่อไป’
คาร์ลมั่นใจว่าเขาได้ยินมัน
“เฮือกกกกกกกกก ~.........”
เสียงของเชวฮันหายใจลึกยาวนั่นเป็นเสียงที่แสดงว่าความโกรธของเขาทวีความรุนแรงมากขึ้น ช่วงเวลาที่คาร์ลได้ยินเขารู้สึกขนลุกชันไปทั่วลำคอ ถ้ายังปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปคนที่จะโดนอัดจนน่วมจะไม่ใช่เขาแต่จะเป็นเจ้าโรคจิตเวเนี่ยนอย่างแน่นอน มันไม่สำคัญว่าเขาจะเอาชนะเวเนี่ยนหรือไม่? แต่เชวฮันไม่สามารถที่จะชกต่อยทำร้ายร่างกายลูกขุนนางได้ในตอนที่เขายังอยู่ในความดูแลของตนเช่นนี้
คาร์ลเอามือของตนไปจับที่ไหล่ของชายชราเบาๆ คิ้วของเวเนี่ยนเริ่มขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจมือลูก ขุนนางไปวางไว้บนไหล่ชาวบ้าน ‘ฮึ!’
“ท่านผู้เฒ่า”
ชายชราดูเหมือนจะตกใจมากในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมามองที่ใบหน้าของคาร์ล
“.....เอ่ออ......ขอรับ ขอรับ?.......”
คาร์ลเอ่ยถามขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
“ร้านเหล้าอยู่ที่ใด?”
“อะไรนะขอรับ?”
“ข้าจะได้รับรสชาติแสนอร่อยของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้จากที่ใด? ดังที่ท่านผู้เฒ่าได้ยินข้าเป็นเพียงขยะ ข้ารู้สึกไม่สดชื่นเท่าใดนักหากไม่ได้ดื่มมัน ข้าต้องแน่ใจว่าการดื่มจะทำให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่ยิ่งใหญ่อีกวันหนึ่ง ดังนั้น................................”
คาร์ลพยายามพยุงร่างของชายชราขึ้น เวเนี่ยนลอบสังเกตและตัดสินคาร์ลอย่างเงียบๆพลางส่ายหัวหลังจากได้ยินคาร์ลกล่าวถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
“นำทางให้ข้าที...”
แววตาของชายชราที่ส่งมาให้เขามีแต่ความสั่นระริก ทำให้คาร์ลรู้สึกหน้าตึงด้วยความโมโหเล็กน้อย
“ท่านจะไม่ลุกขึ้น?”
ชายชรายังคงลังเลและมองไปมาระหว่างเวเนี่ยนกับคาร์ล คาร์ลไม่ได้สนใจกับอาการนั่นก่อนจะลุกขึ้นและดึงมือของตนออกจากไหล่ของชายชราไปยื่นไว้ต่อหน้าเวเนี่ยน
“วันนี้ถือเป็นวันที่ดีที่เราได้พบกัน นายน้อยเวเนี่ยน”
คาร์ลกำลังต้องการขอจับมือเขา
เวเนี่ยนยังคงยืนเงียบและมองไปที่คาร์ล ในขณะนั้นข้ารับใช้ของเวเนี่ยนจึงเข้ามาหาเขาอย่างเร่งรีบก่อนจะกระซิบบอกอย่างเงียบๆแต่มันก็ดังพอที่ทุกคนจะได้ยิน
“นายน้อยเราเสียเวลามากแล้วขอรับ”
“........อย่าขัดการสนทนาระหว่างขุนนางสิ.........”
เวเนี่ยนมองไปที่ข้ารับใช้โดยไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนที่ข้ารับใช้จะโค้งคำนับให้อย่างรวดเร็ว เวเนี่ยนยิ้มอีกครั้งขณะคว้ามือของคาร์ลไปจับ
“ข้าต้องขอตัวก่อน ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก”
จากนั้นก็ปล่อยมือทันที เป็นการจับมือที่สั้นมาก คาร์ลเริ่มยิ้มหวานเหมือนคนเมาเมื่อตอบกลับไป
“ถ้าเราพบกันที่เมืองหลวง...เรามาดื่มเหล้ากันเถอะ”
“ข้าไม่แน่ใจนักว่า เราสองคนอาจจะมีความชอบในสิ่งเดียวกัน”
รอยยิ้มของเวเนี่ยนเริ่มไม่พอใจนัก คาร์ลตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งเพื่อจบการสนทนานี้
“อืม... จากการพบปะกันในวันนี้ดูเหมือนนายน้อยจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่เพียงคนเดียวที่สมควรจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของตระกูลสแตนได้ ท่านเป็นคนที่วิเศษมาก”
ผู้นำของตระกูล คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของเขาเริ่มวาวขึ้นเล็กน้อย เป็นอย่างที่คาร์ลคาดไว้ เวเนี่ยนเริ่มกลับมายิ้มสดใสอีกครั้งและได้ให้คำชมเชยแก่คาร์ลด้วย
“นายน้อยคาร์ลท่านเป็นคนที่น่าสนใจมากและยังเป็นตัวของตัวเองยิ่งนัก ไว้เรามาเจอกันอีกครั้งในอนาคต”
‘ครั้งนี้ ฉันไม่ปรารถนาที่จะพบเจอนายอีกเลยแม้ว่าจะต้องเจอฉันก็จะหนีไปให้ไกลๆ’
คาร์ลซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอาไว้ก่อนจะก้มศีรษะให้แก่เวเนี่ยน ก่อนที่เวเนี่ยนจะรีบตรงไปยังรถม้าของเขาราวกับกำลังยุ่งและเร่งรีบเป็นอย่างมาก
คาร์ลมองดูรถม้าที่ค่อยๆหายไปจากสายตา ก่อนที่จะยื่นมือมาตบที่ไหล่ของเชวฮันเบาๆ
“ครึ่งหนึ่งของขุนนางมักเป็นเช่นนั้น....”
ไหล่ของเชวฮันสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดที่ราบเรียบของคาร์ลแต่ตอนนี้คาร์ลก้มลงไปหาชายชราอีกครั้ง
“ท่านผู้เฒ่า ท่านไม่สามารถลุกได้?หรือท่านบาดเจ็บที่ขาของท่านหรือไม่?”
ปั่ด ปั่ด!!!!!
คาร์ลตรวจร่างกายของชายชราตามที่ตนได้สงสัยไว้ เขาดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ คาร์ลเริ่มสังเกตเห็นคนที่กำลังสับสนวุ่นวายใจ ก่อนจะเอ่ยเรียกเชวฮันออกไป
“เชวฮัน”
แทนที่จะเอ่ยตอบใดๆ เชวฮันเพียงแค่มองไปที่ด้านหลังของคาร์ลที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆชายชราเท่านั้น
“เจ้าพาท่านผู้เฒ่าไปส่งบ้านที”
“ไม่ขอรับ ข้าไม่เป็นไร ข้าจะพาท่านไปร้านเหล้าที่ท่านพูดถึง” ชายชราเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไม่จำเป็น ข้าไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากดื่มนัก”
คาร์ลหยุดชายชราจากการที่จะพาเขาไปร้านเหล้าและมองตรงไปที่เชวฮันที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
“ด้วยเหตุนี้เจ้าก็สามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตามเจ้าก็สามารถพาเขาไปส่งที่บ้านได้อย่างปลอดภัย”
ปากของเชวฮันขยับเปิดและปิดสลับกันไปมาแต่ไม่สามารถที่จะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้ เป็นขณะเดียวกันที่ชายชราพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเต็มสองหูของคาร์ล
“สถานที่ที่ข้าน้อยอยู่เป็นร้านเหล้าขอรับ”
“ฮืม? ท่านผู้เฒ่าบ้านของท่านเปิดร้านขายเหล้ารึ?”
แววตาของคาร์ลแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกประหลาดใจจริงๆ ชายชรายิ้มอย่างงุ่มง่าม แต่ยังคงพูดด้วยความรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
“ขอรับนายท่าน...มันเป็นโรงแรมแห่งเดียวของหมู่บ้านนี้ มีทั้งเหล้าและอาหารอีกด้วยขอรับ”
“ในเมื่อมันเป็นโรงแรมที่เดียวของที่นี่ ก็ต้องเป็นที่ที่ดีที่สุดนะสิ ฮันส์!......”
ฮันส์รีบเดินเข้ามาหาชายชราและช่วยพยุงเขาขึ้นก่อนที่จะเอ่ยถามเกี่ยวกับที่พัก เมื่อทั้งสองคนเริ่มขยับสิ่งต่างๆรอบตัวก็เริ่มกลับมาปกติเช่นกัน
รอนรีบเดินเข้ามาใกล้คาร์ลและปัดสิ่งสกปรกออกจากเสื้อผ้าของคาร์ล ก่อนที่เขา รองหัวหน้าองครักษ์และคนอื่นๆจะมุ่งหน้าเข้าไปยังหมู่บ้าน มีเพียงแค่คาร์ลและเชวฮันเท่านั้นที่เหลืออยู่
“.......ท่านคาร์ล”
“อะไร?”
“ท่านไม่โกรธหรือ?”
“เรื่องอะไร?”
เชวฮันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ คาร์ลยักไหล่ของเขาขณะเริ่มพูด
“เรื่องที่ว่าเจ้านั่นดูถูกข้า?หรือจะเรื่องที่เจ้านั่นทำตัวแบบนั้นกับเจ้า?หรือเรื่องที่เจ้านั่นแทบจะฆ่าท่านผู้เฒ่าก่อนที่เขาจะคุกเข่าขอโทษว่าเป็นคนขวางทางของเจ้านั่น?”
เสียงของคาร์ลสงบและมั่นคง เขาได้ได้โกรธอะไรเลยแม้แต่สนใจสักนิดก็ไม่มี และพูดต่อไป
“เจ้าต้องลงมือเมื่อเขายืนอยู่ต่อหน้าเจ้าด้วยหรือ?ทำไมเจ้าไม่พยายามที่จะหลีกเลี่ยงเขา?เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังอาจจะทำร้ายท่านผู้เฒ่าได้?เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าวิธีที่เจ้าจะใช้มันจะทำให้เขารอดจากความตายได้?”
เชวฮันยังคงจ้องมองคาร์ลด้วยความสนใจผู้ที่กำลังจ้องมองไปยังภูเขาสูงที่ห่างไกล ในขณะเดียวกันเขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่คาร์ลพูดทุกๆคำ คาร์ลยังคงพูดต่อไปอย่างหนักแน่น
“เวเนี่ยน.....ทำไมท่านผู้เฒ่าจะต้องของโทษเจ้า? เจ้าต่างหากที่ต้องขอโทษเขา”
คาร์ลสามารถพูดเหมือนเชวฮันได้และมีบางครั้งที่เขาก็อยากทำเช่นนั้น แต่.....
“ข้าไม่ใช่คนที่สามารถจะพูดอะไรเช่นนั้น....ไม่...ข้าไม่ต้องการ...ข้าไม่ได้โกรธอะไร”
แต่นี่มันไม่ใช่เวลา คาร์ลรู้ดีว่านี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้เชวฮันดูเจ๋ง แต่เขาไม่ต้องการให้ตัวเองดูเจ๋งแบบนั้น
ชายชราไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆและเขาก็ไม่ได้ทำอะไรที่จะเป็นการหันคมดาบเข้าสู่ครอบครัวตนเอง ความจริงที่ว่าเขาทำตัวเองดูไม่ดีอาจจะเป็นประโยชน์ต่อบาเซ็นก็ได้ ดังนั้นก็นับได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ดี
“นอกจากนี้.............”
คาร์ลคือคนที่พร้อมให้การช่วยเหลือใครก็ตามที่ทำดีต่อเขาไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้ามีใครสักคนดูถูกเหยียดหยามหรือทำบางสิ่งที่ไม่ดีต่อเขา เขาก็ต้องทำการแก้เผ็ดคืนเช่นกัน
“ไอ้เวรบ้านั่น จะถูกขับออกจากตระกูลเร็วๆนี้”
“........ฮะ?”
เชวฮันสามารถรู้ได้ว่าไอ้เวรบ้านั่นหมายถึงเวเนี่ยน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เชวฮันแสดงความตกใจอย่างเหลือเชื่อบนใบหน้าของเขาขณะที่มองไปที่คาร์ล
คาร์ลมีรอยยิ้มซุกซนเต็มใบหน้า ลูกแมวสองตัวกำลังเข้ามาใกล้เขาเงียบๆก่อนจะหยุดชะงักไปทันที รอยยิ้มของคาร์ลค่อยๆกว้างขึ้นในขณะที่เขามองไปทางภูเขาทางด้านขวาของหมู่บ้าน เขาคิดว่าสิ่งที่อยู่ในความคิดตนไม่สามารถที่จะบอกเชวฮันได้
‘ฉันกำลังวางแผนที่จะขโมยมังกรนั่น’
เมื่อมังกรหายไป เวเนี่ยนจะต้องเผชิญกับความโกรธของมาร์ควิสสแตนและมีอุปสรรคต่อการขึ้นเป็นผู้นำตระกูลต่อไป ใครคนนั้นจำเป็นที่จะต้องเรียนรู้การหยุดอยู่กลางถนนเพื่อเผชิญสิ่งกีดขวางอย่างน้อยสักหนึ่งครั้ง? คาร์ลยินดีที่จะใส่สิ่งกีดขวางชิ้นใหญ่ในทางเดินของเวเนี่ยน แน่นอนว่ามันจะถูกทำให้ที่ลับ เขาตั้งใจเอ่ยกับเชวฮันที่มองเขาอย่างใคร่รู้
“ถ้าเจ้าอยากรู้?เจ้าสามารถช่วยข้าได้นะ”
“ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ข้าสามารถช่วยเหลือท่านได้ทุกเรื่องจริงๆ”
เชวฮันเริ่มยิ้มเช่นกัน มันเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายมากสำหรับคนที่ดูเป็นคนดีเช่นเขา แม้แต่ลูกแมวทั้งสองก็ยังรู้สึกอึ้งไปกับรอยยิ้มนั่น
คาร์ลมองไปทางภูเขาสูงที่จะถูกระเบิดอาคมทำลายในเวลาอีกสามวันและเริ่มหงุดหงิดกับตัวเอง ความจริงที่ว่าเขาถูกเวเนี่ยนดูถูก รวมถึงเลือดบนแขนเสื้อของหมอนั่นและสายตาของชายชราที่ก้มหน้าขอโทษเวเนี่ยนยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา
“เจ้าจะไม่เสียใจเลย”
เขาจะสามารถเอาคืนหมอนั่นได้แน่
“เจ้าจะไม่รู้สึกเสียใจเลย เชวฮัน....”
