บทที่ 10 เอามันออกมา 3 (1) [อ่านฟรี]
บทที่ 10 เอามันออกมา 3 (1)
รองพ่อบ้านฮันส์สั่งให้ข้ารับใช้คนอื่นไปตามเชวฮันมาแทน
“ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”
“อ่า...เขาอยู่กับรอนและบารอคในห้องครัวขอรับ....”
หัวใจของคาร์ลกระโดดโลดเต้นด้วยความลิงโลดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องหนังสือ อ่า....ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันนี่เป็นสิ่งที่เกินคาดมาก
“เท่าที่กระผมทราบดูเหมือนเขากำลังเรียนรู้วิธีการทำอาหารจากพ่อครัวบารอคขอรับ…”
“ทำอาหาร…?”
“ใช่ขอรับ...”
มุมปากของคาร์ลกระตุกขึ้นเล็กน้อย ‘ทำอาหารตูด....แกนะสิ’
พวกเขาเรียกมันว่าทำอาหารแต่เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจจะเรียนรู้เกี่ยวกับการทรมานหรือบารอคและรอนอาจกำลังชื่นชมทักษะการใช้ดาบของเชวฮัน คาร์ลไม่ต้องการจะรู้จริงๆว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน?
คาร์ลเดินเข้ามานั่งลงที่โต๊ะหนังสือของเขา จากนั้นก็ถามฮันส์ที่ยืนเงียบๆอยู่ที่มุมห้อง
“เขาบอกอะไรกับเจ้า?”
ฮันส์รู้สึกตกใจกับประโยคที่คาร์ลถามเขาอย่างกะทันหันก่อนที่จะแสดงสีหน้าเคร่งเครียดพลางเอ่ยรายงานแก่นายน้อยของเขา ซึ่งเป็นข้อมูลที่คาร์ลคาดว่าจะได้ยิน
ฮันส์ไม่สามารถซ่อนความเศร้าโศกเสียใจไว้ได้ในขณะที่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านแฮร์ริสและนำเชวฮันไปพบกับท่านเคานต์เดอรัชก่อนที่ท่านจะมีคำสั่งให้เหล่าทหารนายพลไปดำเนินการจัดการตามความต้องการของเชวฮัน
"ท่านพ่อได้พบกับเขา?"
“ขอรับ ทันทีที่นายท่านได้สั่งให้ไปจัดการเรื่องงานศพก็ได้ส่งผู้ตรวจการ เหล่าองครักษ์และทหารเพื่อดำเนินการสอบสวนทันทีขอรับ”
ฮันส์ลังเลหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ
“แต่ถึงอย่างนั้นแขกก็ไม่ต้องการที่จะกลับไปกับพวกเขาขอรับ”
ฮันส์เล่าถึงการพบหน้ากันของท่านเคานต์เดอรัชกับเชวฮัน เนื่องจากเชวฮันได้อธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านแฮร์ริสถึงแม้ว่าน้ำเสียงเขาจะปกติแต่ปลายนิ้วของเขากับสั่นอย่างรุนแรง ฮันส์พบว่าเชวฮันมีอายุเพียง 17 ปี เขาสามารถรักษาชีวิตของตัวเองได้เพราะออกไปหาสมุนไพรซึ่งในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาเดียวกับการสังหารหมู่ แต่เขาก็ยังคงคอยเฝ้าดูแลเพื่อนบ้านและเหล่าเพื่อนๆของเขาที่ถูกสังหารเสียหมดสิ้นตั้งแต่อายุยังน้อย เชวฮันจะสะเทือนใจเพียงใดกับสิ่งที่เขาเจอมา ?
“มันจะดีหรือขอรับ?”
นั่นเป็นเหตุผลที่ฮันส์ถามคาร์ล มันจะไม่เป็นอะไรหรือ? ถ้าเชวฮันจะไม่ไปร่วมงานศพเพื่อกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย
“มันคือการตัดสินใจของเขา”
คาร์ลตอบคำถามของฮันส์และเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา เขารู้ถึงสาเหตุของเชวฮันดีว่าทำไมเชวฮันไม่ต้องการกลับไปที่นั่นเพราะเขาได้กล่าวลาชาวบ้านในตอนที่ฝังศพไปเแล้วและตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่สำหรับเชวฮันคือการได้แก้แค้นกับกลุ่มคนพวกนั้นที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น
“รอนดูแลเขาดีหรือเปล่า?”
“ขอรับ...รอนทำให้แน่ใจว่าแขกจะได้กินอาหารครบสามมื้อและเขาก็ดูเป็นมิตรกับแขกมากทีเดียว”
ดูท่าสามคนนั้นจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี
“อา......” ฮันส์ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะพูดต่อ
“นายน้อยขอรับ....ดูเหมือนรอนจะบาดเจ็บจากการทำงานอีกแล้ว เขามีผ้าพันแผลที่ข้อมือของเขาด้วย”
“จริงหรือ?...อ่า...ให้เขาได้ทานยาด้วยแล้วกัน”
‘บางทีเขาอาจไปฆ่าใครเพิ่มก็ได้?’
นั่นคือสิ่งที่คาร์ลคิดก่อนที่จะได้ยินเสียงของฮันส์
“กระผมจะนำความห่วงใยของนายน้อยไปแจ้งให้เขาทราบขอรับ....”
“อืม...ตามใจเจ้าเถิด..”
ฮันส์ขยับปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหุบลงเมื่อเห็นท่าทีที่ไม่ยินดียินร้ายใดๆจากคาร์ล ก่อนจะมีเสียงทำลายความเงียบขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เชวฮันมาถึงแล้ว ฮันส์เปิดประตูออกและคาร์ลก็ได้เห็นเชวฮันที่หน้าประตู คาร์ลโบกมือให้ฮันส์ออกไปก่อนที่เขาจะโค้งศีรษะให้คาร์ลก่อนจะมีความเงียบที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือนี้ ตอนนี้มีเพียงคาร์ลและเชวฮันที่ถูกทิ้งอยู่ในห้อง คาร์ลเก็บของบนโต๊ะก่อนจะชี้ไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตน
“นั่งสิ”
เชวฮันค่อยๆมองไปรอบๆห้องหนังสือก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ คาร์ลให้เวลาเขาสำรวจรอบๆห้องให้พอใจก่อน ก็คงจะเหมือนวีรบุรุษทั่วไปที่มีจิตใจบริสุทธิ์ซื่อตรงและมีความเฉลียวฉลาด เชวฮันชอบอ่านหนังสือนั่นคือเหตุผลที่สิ่งแรกที่เขาตัดสินใจทำ เมื่อออกมาจากป่าแห่งความมืดและได้เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแฮร์ริสก็คือการเรียนรู้การอ่านและเขียนหนังสือจากหัวหน้าหมู่บ้าน หลังจากมองรอบๆห้องเป็นเวลานานเชวฮันก็จ้องไปที่คาร์ล
“จ่ายเงินคืนคืออะไร?”
‘ยังถามตรงประเด็นเหมือนเดิม’ คาร์ลอมยิ้ม ดูเหมือนเชวฮันจะไม่ได้ต้องการหาเรื่องเขาหรือไม่พอใจแต่อย่างใด การจ่ายเงินคืน......คงทำให้เขากลายเป็นคนรอบคอบใจเย็นขึ้นเมื่อรู้ว่าจะต้องชำระหนี้ที่ค้างไว้
คาร์ล...ไม่สิ...คิมร็อคโซ...ตระหนักว่าเขาได้เปลี่ยนเนื้อหาในตอนต้นเรื่องของนิยาย กำเนิดวีรบุรุษ เขารู้ว่าสิ่งต่างๆจะต้องเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม นั่นคือเหตุผลที่เขาพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ให้เนื้อเรื่องมันเพี้ยนไปจากเดิมมากนัก แต่
เขาต้องเดินทางไปยังเมืองหลวงแล้วสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นจะเปลี่ยนแปลงไป
คาร์ลวางกระดาษบนโต๊ะขณะที่มองไปทางเชวฮัน
“มีวิธีสำหรับเจ้าที่จะจ่ายเงินคืนสำหรับมื้ออาหาร แต่ข้าจำเป็นต้องมั่นใจเสียก่อนว่าเจ้าสามารถทำมันได้หรือไม่ ถ้าจะเรียกง่ายๆมันคือการสัมภาษณ์.....”
“มาตรงนี้สิ....”
เชวฮันทำตามที่คาร์ลบอกเขาตอบตกลงตามคำกล่าวของคาร์ลทันที ก่อนที่เขาจะเริ่มตรวจสอบคุณสมบัติของตน
“เจ้ารู้จักวิธีปกป้องคนอื่นหรือไม่?”
“ท่านหมายถึงอะไร?” เชวฮันสะดุ้งเป็นครั้งแรกและเอ่ยถามหลังจากเงียบไปชั่วครู่ สายตาของคาร์ลเริ่มหรี่คมขึ้น เขากำลังก้มมองกระดาษบนโต๊ะโดยไม่ได้หันไปมองหน้าของเชวฮัน ถึงแม้ว่าเขาต้องเปลี่ยนแผนอย่างรวดเร็วแต่ก็อาจทำให้เขาได้รับผลประโยชน์มากขึ้นกว่าเดิม เขาสามารถขัดขวางเชวฮันและพรรคพวกของเขาจากการได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณเพราะเขาต้องการพลังเหล่านั้นเพื่อตัวเขาเอง
‘พลังศักดิ์สิทธิ์โบราณไม่มีประโยชน์ต่อพวกเขาหรอก.....’
คาร์ลยังคงจ้องมองกระดาษของตนไม่วางตาก่อนที่จะเอ่ยต่อ...
“มันเป็นงานง่ายๆ เจ้าสามารถปกป้องคนอื่นแทนที่จะลงมือฆ่าคนอื่นไม่ใช่หรือ?”
ความเงียบปกคลุมเต็มห้อง เชวฮันยังไม่ได้เอ่ยตอบรับใดๆต่อคาร์ล เขาละสายตาออกจากระดาษก่อนมองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เชวฮันก้มศีรษะลงเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ตอบคำถามคาร์ล
“ข้าไม่แน่ใจ....”
เตราะ.....คาร์ลเดาะลิ้นตัวเอง ถ้าอย่างนั้นต้องกระตุ้นในสิ่งที่อันตรายสักหน่อย....
“แต่เจ้าสามารถฆ่าคนได้....” นี่คงเป็นสิ่งที่คาร์ลคิดได้ในเวลานี้
“ได้งั้นเหรอ….”
“แล้วเจ้าก็ควรปกป้องคนอื่นได้เช่นกัน”
แววตาของเชวฮันสั่นระริก
“มันเป็นเรื่องยาก”
“แต่เรื่องยากไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้.....”
ไม่มีสิ่งใดในโลกที่คุณสามารถหลีกเลี่ยงได้เพราะมันเป็นเรื่องยากที่คาร์ลจะอาศัยในที่แห่งนี้ได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงมีความสุขที่ได้ครอบครองร่างขยะเช่นคาร์ล เพราะคาร์ลสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการได้ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้มีภูเขาลูกใหญ่ที่เขาต้องปีนขึ้นไปเพื่อที่จะได้มีอนาคตที่สงบสุข
คาร์ลกำลังมองหาใครสักคนที่จะปีนและพลิกภูเขานั้นให้กับเขา
เชวฮันมีรอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของเขา
“มันก็เป็นจริงอย่างที่ท่านพูด....”
“ใช่แล้ว....ตอนนี้ถึงคำถามสุดท้ายที่ข้าจะถามเจ้าแล้ว”
“ได้...เชิญถามมาได้เลย” คาร์ลจ้องมองไปที่เชวฮันก่อนเอ่ยถามคำถามสุดส้าย
“เจ้าชื่ออะไร?”
“ท่านไม่รู้จักชื่อข้ารึ?”
‘แน่นอนว่าฉันรู้เพราะนายคือคนที่ตีฉันนี่นา...’
“ข้าเคยได้ยินจากคนอื่นแต่ข้าอยากได้ยินจากปากของเจ้าเอง...”
“เชวฮัน...” เขายื่นมือออกมาตรงหน้าคาร์ล
“ข้าชื่อเชวฮัน...”
คาร์ลยื่นมือไปจับมือเชวฮัน
“เยี่ยม...ข้าชื่อคาร์ล เฮนิตัส”
การสนทนาสั้นๆที่คาร์ลเรียกว่าการสัมภาษณ์จบลงอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเชวฮันได้เกรดดีเยี่ยม คาร์ลดันกระดาษที่อยู่บนโต๊ะไปด้านหน้าเชวฮัน
“มันเป็นวิธีง่ายๆที่เจ้าจะสามารถจ่ายเงินคืนข้าได้”
มีชื่อสองชื่อที่เขียนอยู่บนกระดาษและยังระบุถึงตำแหน่งที่เชวฮันจะได้พบกับพวกเขา
“เดินทางไปเมืองหลวงพร้อมกับคนเหล่านี้”
พวกของเชวฮันจะได้พบกันระหว่างทางไปเมืองหลวง บารอคและพวกเขาอีกสองคนจะเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นเคียงข้างกับเชวฮันจนถึงนิยายเล่มที่ 5
