ตอนที่ 62 ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นชายหนุ่มผู้ร่ำรวย

ที่จริงเซจิสามารถหาข้ออ้างบางอย่างเพื่อหลอกพวกเธอได้ แต่เขาเลือกที่จะบอกความจริง

บอกความจริงทุกอย่างแบบเรียบง่าย ชิอากิและมิกะออกจากร้านและไปพบกับเซจิที่นอกทางเข้าข้างหน้าที่ที่พวกเธอจะเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าแกรนด์สปริงด้วยกัน

"ขอโทษด้วยนะ..."

"นายไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันแค่รู้สึกอึดอัดใจที่ไม่ได้ซื้ออะไรหลังจากที่ไปลองเสื้อผ้าตั้งมากมายก็เท่านั้น ฉันรู้สึกไม่ดีกับร้านนั้นเลย" ชิอากิยักไหล่ขณะที่เธอเหลือบมองไปที่เซจิ

"นายไม่เป็นไรแน่นะ เซจิ?" มิกะมองมาที่เขา

เซจิยิ้มให้คู่กันอย่างจริงใจ

"ผมสบายดี ผมรู้สึกตกใจนิดหน่อยที่ได้เห็นเธอแบบกะทันหันนะ โชคดีที่ผมอยู่นอกร้านในตอนนั้น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นผม ไม่อย่างนั้นมันอาจจะกลายเป็นเรื่องไม่ดีไปก็ได้ ฮ่าฮ่า​​..."

ชิอากิและมิกะจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ

เซจิค่อยๆหดรอยยิ้มของเขากลับ ในขณะที่มีอารมณ์ที่ซับซ้อนที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

"ผมยังไม่ได้... เตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเธอไม่นานหลังจากที่ผมเปลี่ยนตัวเองแล้ว และผมไม่ได้ทำอะไรที่จะน่าจดจำเอาไว้เลย ผมจะพยายามอย่างหนักและเผชิญหน้ากับเธออย่างถูกต้อง เมื่อผมรู้สึกว่าผมพร้อมแล้ว "

เซจิมองออกไปไกลๆด้วยการแสดงออกในท่าครุ่นคิด

มีมือที่ค่อยๆยกขึ้นอย่างช้าๆและตบไปที่หลังของเขาอย่างแรง

"เอาตรงๆ นายซ่อนตัวพี่สาวแสนสวยไว้จริงๆ !  ถ้าตอนที่นายกลับไปคืนดีกับเธอและน้องสาวของนายแล้ว นายต้องแนะนำให้เรารู้จักด้วยนะ!" ชิอากิยิ้มขณะที่เธอพูด "เห็นด้วยไหม มิกะ?"

มิกะรีบพยักหน้า

"เซจิ... แน่นอน นายต้องสามารถซ่อมแซมความสัมพันธ์ของนายกับพวกเธอได้ ดังนั้นกล้าๆเข้าไว้นะ!" เด็กสาวผมเปียยกกำปั้นของเธอขึ้นมา ในท่าทางเชียร์เป็นกำลังใจให้ และด้วยความพยายามที่จะให้อารมณ์ของเซจิดีขึ้น

เซจิยิ้มกว้างๆให้ทั้งคู่ "ขอบคุณพวกเธอมากนะ"

พวกเขาเดินไปตามถนนซักพัก

"ยังไงซะ เซจิ... " ชิอากิพูดทำลายความเงียบ

"หืม?"

"ผู้หญิงอีกคนนั้น เป็นใครที่อยู่กับพี่สาวนายนะ?"

"ผมไม่รู้จักเธอหรอก บางทีเธออาจจะเป็นเพื่อน... ?" ในระหว่างประโยคที่เซจิกำลังพูดขึ้น เซจิก็นึกขึ้นมาได้ว่าหญิงสาวผมสีเขียวคนนั้น เรียกพี่สาวของเขาว่า "นายหญิง"

"มีอะไรงั้นเหรอเสียงนายฟังดูไม่แน่ใจเลยนะ?"

"บางที เธออาจจะเป็นลูกน้องของพี่สาวของผมก็ได้"

"ลูกน้อง!?" ชิอากิและมิกะเบิกตากว่างด้วยความตกใจ

"เฮ้ เฮ้ สถานะพี่สาวของนายดูเหมือนจะค่อนข้างพิเศษเลยนะ?" ชิอากิพูดถึงเรื่องที่เธอได้ยินจากลูกค้าคนอื่นๆในร้าน "งั้นพี่สาวของนายก็เป็นพวกคนชั้นสูงนะสิ? งั้น... จริงๆแล้วนายก็เป็นชายหนุ่มผู้ร่ำรวยสินะ!? "

เซจิกระพริบตาตอบกลับ

"ใช่ ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ" เขาตอบกลับ

ชิอากิและมิกะทั้งคู่ต่างหยุดนิ่ง ทั้งคู่กลายเป็นตัวโง่งมทันทีและยืนอยู่กับที่ด้วยท่าทางตกตะลึง และจ้องมองไปเขาอย่างไม่มีจุดหมาย

"มีอะไร เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ?"

"นายพูดว่าอะไรนะ... ? เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ!"

"ผมก็แค่ตอบคำถามของเธอก็เท่านั้นเอง"

"นั่นแหล่ะปัญหา!" ชิอากิตอบกลับอย่างรุนแรง "นะ... นายเพิ่งยอมรับว่าเป็นชายหนุ่มผู้ร่ำรวยใช่ไหม!?"

"อืม... อาจจะเป็นได้"

"แล้วไอ้ 'อาจจะ!' นั้นมันหมายความว่ายังไง อธิบายรายละเอียดมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

เซจิถูคาง

"มันเป็นแบบนี้... ครอบครัวของผมดูเหมือนจะมีอำนาจและประวัติศาสตร์มาตั้งแต่สมัยโบราณ แต่นี้เป็นเพียงบางอย่างที่ผมเพิ่งได้ยินจากคนอื่นก่อนหน้านี้ ผมลืมไปว่าตัวตนอันทรงเกียรติของครอบครัวของผมเป็นยังไง ก็ตัวผมคนก่อนก็ไม่ได้มีอะไรนอกจากการเป็นนีท ผมรู้แค่วิธีขอเงินจากพวกเขา แต่ผมก็ไม่ค่อยสนใจเกี่ยวกับพวกเขาหรอกในเรื่องนี้ "

ชิอากิและมิกะต่างพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำอธิบายของเขา

บ้าอะไรเนี่ย!?

‘มีคนแบบนี้ในชีวิตจริงๆงั้นเหรอ! เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของตัวเองเลยเนี่ยนะ!?’

‘เขาเพิ่งรู้สถานะครอบครัวของเขาหลังจากถูกไล่ออกและได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่น... ? สวรรค์! จะไปมีคนบ้าแบบนั้นอยู่ได้ยังไง? ’

หญิงสาวทั้งสองคนไม่สามารถหยุดความคิดพวกนี้ที่วิ่งเข้าไปในจิตใจของพวกเธอได้แล้ว

เซจิส่ายหน้าของเขา เมื่อเห็นการแสดงออกแปลกๆ บนใบหน้าของพวกผู้หญิง

"นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ทำไมพวกเธอถึงทำมันเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ทั้งๆที่เป็นเรื่องเล็กล่ะ?"

"มันเป็นเรื่องใหญ่มากต่างหาก!" มิกิและชิอากิร้องตะโกนพร้อมกัน

"มิกะ...  ชิอากิ... "

"ฉันอยากชกหมอนี้จริงๆ เธอว่างั้นไหม?"

"บังเอิญจัง ฉันเองก็คิดเหมือนกัน~"

ชิอากิและมิกำลังซุบซิบกันอย่างมุ่งร้ายหลังจากที่ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เซจิสังเกตเห็นอารมณ์ที่มุ่งร้ายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในแววตาของพวกเธอ ขณะที่พวกเธอรีบวิ่งไปมาเขา!

"แก... ไอ้โง่!!!"

พวกเธอระบายความอึดอัดทั้งหมดกับเขา

หลายนาทีต่อมา

"มือของเธอ โอเคไหม?" เซจิถามสองสาวอย่างใจเย็น

"เจ็บสุดๆ... ทำไมร่างกายของนายถึงแข็งเป็นหินอย่างงี้ล่ะ ไอ้เจ้าโง่!"

ชิอากิถูมือเธอขณะที่เธอบ่น ข้างกายเธอมิกะเองก็กำลังนวดมือขณะที่เธอคอตก

"พวกเธอเป็นคนมาชกผมแท้ๆ ทำไมถึงเป็นความผิดของผมได้ล่ะ?"

เซจิถอนหายใจในจิตใจ เขารู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเหตุผลกับพวกเธอบางครั้ง

"ทำไมพื้นหลังของผมมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? พวกเธอถึงสนใจเรื่องนี้?"

ชิอากิและมิกะได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจ

"มิกะ สุดท้ายเซจิก็ยังเหมือนเดิมเลย"

"ชิอากิ ผู้ชายทั้งหมดนะโง่แน่นอน"

"แล้วทำไมพวกเธอถึงดูถูกผู้ชายทั้งหมดเพราะผมด้วย... " เซจิอยู่ในสภาพไม่อยากเชื่อ

"นั่นเป็นเพราะนายมัยโง่ไงล่ะ ฮืม นายพลาดที่จะเข้าใจความจริงที่ว่านายเป็นชายหนุ่มผู้ร่ำรวยในยุดนี้ และเจ้าชายสำหรับพวกผู้หญิงทั้งหมด "

ชิอากิถอนหายใจลึกๆด้วยท่าทางเศร้าหมองราวกับว่าเธอเป็นตัวละครหลักของการ์ตูนสาวน้อย (Shoujo)

"คำพูดของ 'ชายหนุ่มผู้ร่ำรวย' สามารถทำให้จินตนาการได้ไม่มีที่สิ้นสุดที่จะเกิดขึ้นในใจของเด็กผู้หญิง แบบเดียวกับการพวกลูกหลานของครอบครัวที่โด่งดัง พวกเขาทั้งหล่อและดูดี หนุ่มและรวย เป็นสุภาพบุรุษ แข็งแรง แต่อ่อนโยน และทำเหมือนหัวใจของผู้หญิงเป็นของเล่น ทำให้พวกเธอรักและเกลียดพวกเขาในเวลาเดียวกัน "

"เราจะกลายคนที่เต็มไปด้วยความลังเลใจ เราจะไม่สามารถจะตัดในจากพวกเขาหรือคิดถึงความสัมพันธ์ที่เหมาะสมที่จะมีกับพวกเขาได้ รู้ว่ามันยากที่จะทำให้เขาชอบและหลงรัก ถึงอย่างนั้น แม้หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้วพวกเธอก็ยังไม่สามารถ ที่ทำใจของเธอได้ที่จะปล่อยให้เขาไป... และอื่นๆ ก็ประมาณนั้น จินตนาการของหญิงสาวนะ คล้ายกับว่าพวกเธออาจฝันว่าเป็นเจ้าหญิงหรือผู้หญิงจากครอบครัวที่เหมาะสมได้ เพราะแบบนั้นผู้หญิงถึงมีอารมณ์มากกว่าพวกผู้ชาย ดังนั้นเราจึงมีจินตนาการมากกว่าพวกผู้ชายและจินตนาการของเราก็ลึกลับและซับซ้อนมาก"

ใบหน้าของมิกะแต่งแต้มด้วยสีแดง เมื่อเธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ขณะฟังคำอธิบายของชิอากิ

"ขอโทษด้วย แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ" เซจิถูคางของเขา "แต่ตอนนี้ผมรู้ดีว่าเธอมีจินตนาการที่ไม่สมจริงมากกับเรื่องนี้ แต่แล้วทำไมล่ะ?"

"นี้นายยังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ!?" ชิอากิวางมือของเธอไว้สะโพก ตอนนี้เธอทำหน้าผิดหวังมากสุดๆ "นายได้อยู่กับเราจนถึงตอนนี้ นอกเหนือจากการจะเป็นคนที่หล่อมากเกินไปแล้ว และก็ค่อนข้างแข็งแรงมากด้วย แต่การกระทำอย่างการกินและการแต่งตัวของนายเหมือนคนธรรมดา แถมยังเป็นโอตาคุด้วย ดังนั้นมันยากเกินไปที่จะเชื่อว่านายเป็นชายหนุ่มผู้ร่ำรวย และเป็นฝันของผู้หญิงหลายๆคนที่อยากจะได้! เหมือนกับว่าฉันหรือมิกะบอกนายว่าเราเป็นแบบนั้นเจ้าหญิงจากประเทศอื่นหรือแม้กระทั่งเจ้าหญิงจากต่างโลกที่หนีมายังโลกนี้ เพื่อที่จะหนีการแต่งงานของเรา นายจะไม่สนใจหรือยังไง! "

"อืม.. แน่นอน ผมต้องสนใจและผมจะสนใจมากถ้าเป็นกรณีนี้" เซจิมองเข้าไปในดวงตาของพวกเธอโดยตรง "แต่ผมไม่รู้ว่าเธอเปรียบเทียบมันยังไง ซึ่งไม่เข้ากับโอตาคุอย่างผม หรือบางทีความคิดของผมก็คงผิดปกติมากเกินไปที่จะเข้าใจ แต่ผมยังคงรู้สึกว่า... แม้ว่าจะเป็นกรณีนั้น ความสัมพันธ์ของเรากับสิ่งอื่นๆ จะไม่มีทางเปลี่ยนไปใช่ไหมล่ะ? "

"เอ๊ะ?" ชิอากิและมิกะได้ตกใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในวันนี้

"ไม่ว่าจะเป็นผมที่เป็นชายนายหนุ่มผู้ร่ำรวยหรือถ้าพวกเธอทั้งสองเป็นหญิงสาวผู้ร่ำรวยหรือเจ้าหญิงจากต่างโลกหรืออะไรพวกนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็ยังคงเหมือนเดิมทั้งหมดใช่ไหม ถึงอย่างนั้นความสัมพันธ์ของเราก็จะไม่เปลี่ยนไปใช่มั้ยล่ะ?"

ชิอากิและมิกะพูดอะไรไม่ออกขณะที่พวกเธอมองเห็นความสงบและความตรงไปตรงมาของเซจิ

"อย่างน้อยสำหรับผม ผมจะไม่เชื่อว่าผมแตกต่างจากพวกเธอแม้ว่าผมจะเป็นชายนายหนุ่มผู้ร่ำรวย ผมก็จะปฏิบัติต่อพวกเธอเหมือนของสำคัญสำหรับผมเสมอ ทั้งก่อนที่ผมจะพบกับตัวตนของผม และหลังจากที่ผมได้พบกับตัวตนของผมด้วย"

รอยยิ้มอันอ่อนโยนแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเซจิ

"นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น... ไม่สำคัญหรอกนะ -พวกเธอไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ?"

เมื่อร่วมกับรอยยิ้มที่สดใสของเขากับคำพูดที่จริงใจของเซจิ ซึ่งพูดอยู่ภายใต้ท้องฟ้าที่สว่างไสวยามค่ำคืน ทำให้เกิดความประทับใจที่ลึกซึ้งและยั่งยืนในหัวใจของหญิงสาวทั้งสองคน

'อ่า— จริงๆเลยน่า'

'คนๆนี้ จริงๆแล้วเขา... '

หลังจากที่ได้สติแล้วชิอากิและมิกะก็มองตาแลกเปลี่ยนความคิดกันอีกครั้ง และพวกเธอก็รู้ทันทีว่าความคิดของพวกเธอนั้นตรงกัน!

'เขานี้มันโง่จริงๆด้วย! '

'แต่เขาก็เป็นเหมือนเจ้าชายในฝันด้วยเหมือนกัน... '