บทที่ 12 การพูดคุยและฝึกฝน  

บทที่ 12 การพูดคุยและฝึกฝน

 

เอ็ดกลับไปที่ปราสาท เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์สนุกสนาน ดังนั้นหลังจากอาบน้ำกับเพื่อนๆเสร็จ เขาก็วานเบ็คกี้เรื่องของอาหารพวกเขาและเขาก็ห้ามใครเข้าไปรบกวน

 

หลังจากกินเสร็จ เอ็ดนอนหลับไป ในภายหลังเขาก็พบว่าน้องสาวของ เขารู้สึกงอนเขาเพราะเธออยากเล่นกับไรโค

 

ในเช้าวันต่อมา เอ็ดตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเคาะประตูของเบ็คดกี้ เธอบอกเขาว่าพ่อของเขาต้องการคุยด้วย เอ็ดเดาว่ามันต้องเกี่ยวกับเอริค

 

ขณะที่เขากำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของพ่อเขานั้น เอ็ดก็สังเกตเห็น เบลล่าซ่อนอยู่หลังมุมกำแพงและมองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ เมื่อเขาพยายามจะคุยกับเธอ เธอก็จะซ่อนตัวทันที

 

'อ๊ะน่ารัก' เอ็ดคิดว่าน้องสาวของเขาเวลาโกรธนั้น ช่างน่ารักจริงๆ

 

"งั้นเจ้าก็ไม่อยากคุยกับข้าสินะเบลล่า นั่นก็หมายความว่าเจ้าคงไม่ต้องการเล่นกับเพื่อนใหม่ของข้า “ซุยกะ?” " ทันทีที่เบลล่าได้ยินเขาพูดถึงเพื่อนใหม่ เธอก็ยื่นหน้าออกมา และมองเขาด้วยความคาดหวังมากกว่าความโกรธ

 

"อ้าาา แย่จัง ข้าคงจะต้องเล่นกับมันคนเดียวเสียแล้ว ... " จากนั้นเอ็ดจึงเรียกซุยกะออกมา

 

"ข้าอยากเล่น ข้าอยากเล่น!" เมื่อเบลล่าเห็นซุยกะ เธอก็ลืมความโกรธทันทีและกลับไปยิ้มหวานอีกครั้ง เอ็ดส่งซุยกะให้ไปเล่นกับเบลล่า ซึ่งทั้งสองต่างก็ดูยินดี

 

"ไปเล่นกันเถอะ!" "ซู ~~!" แล้วก็ออกไปเดินเล่นรอบ ๆ

 

จากนั้นเอ็ดไปถึงห้องทำงานของพ่อเขาและเคาะปะตู "เข้ามาได้" เมื่อเขาได้ยินคำสั่ง เขาก็เดินเข้าไปในห้อง

 

"ข้าได้ยินมาว่า เจ้าตีกับพี่ชายของเจ้า"

(TS.N เอริคน่าจะเป็นพี่ชายแหละถึงได้เก่งกว่า เดาเอา ถ้าผิดแล้วค่อยเปลี่ยนนะ)

 

"ใช่" เอ็ดไม่มีอะไรจะต้องปิดบัง แล้วเขาไม่รู้สึกอายที่ทำไป

 

"ข้าได้ฟังเรื่องราวมาจากเบ็คกี้ และ กริฟฟินแล้ว ข้าแค่อยากจะบอกกับเจ้าว่า เจ้าไม่ได้ผิด ดูเหมือนว่าจะมีคนชั่วบางกลุ่มกำลังพยายามล้างสมองพี่ชายเจ้า" น้ำเสียงของเขาฟังดูกังวล

 

"เจ้าจะไม่ถูกลงโทษแต่อย่างใด แต่ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนว่า การต่อสู้ระหว่างสมาชิกในครอบครัว เป็นสิ่งต้องห้ามเข้าใจหรือไม่?"

 

"ครับท่านพ่อ"

 

ดี ไปได้แล้ว ส่วนเหตุผลของกระทำของพี่ชายเจ้าเชื่อมโยงกับศิษย์ของนิกาย พวกเขาจะถูกลงโทษพร้อมกับเอริค " เอ็ดไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีให้พ่อของเขารู้สึกดีขึ้น ซึ่งเขาก็ยังคงคิดว่าพฤติกรรมดังกล่าวไม่สามารถยอมรับได้

 

เอ็ดคิดว่าทุกชีวิตล้วนเสมอภาค เขาเชื่อว่าไม่มีใครควรจะทำผิด เพียงแค่เพราะตำแหน่งทางสังคมของเขา

 

"เจ้าอาจจะออกไปได้แล้ว" อาร์เธอร์พูดขึ้นและกลับไปทำงาน ที่ดูเหมือนมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

 

"ทราบแล้วท่านพ่อ" เอ็ดก็พูดแล้วก็ออกจากห้องไป เขาเรียกไรโคแล้วจึงตามหาน้องสาวด้วยกัน ถึงเวลาแล้วที่จะทำตามสัญญาสอนเทคนิคดาบให้กับเธอ

 

โชคดีที่พวกเขาเจอเธอกำลังเล่นกับซุยกะในห้องฝึกซ้อมพอดี มันช่วยประหยัดเวลาได้มาก

 

"พี่ชาย ท่านไม่ได้มาที่นี่เพื่อเอาซุยกะกลับใช่มั้ย?" เบลล่าได้ยืนขวางซูยกะไว้ ดูเหมือนเธออยากจะไม่ยอมง่ายๆ หากเขาจะนำซุยกะไป

 

"ไม่ ข้ามาที่นี่เพื่อสอนเทคนิคการดาบที่เจ้าชอบไง" เอ็ดบอกเธอว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร

 

"ท่านพี่พูดจริงๆนะ? !!" เบลล่าดวงตาเป็นประกาย

 

"ให้เรามาเริ่มกัน!" เอ็ดนำดาบไม้สำหรับทั้งคู่ออกมา

 

เอ็ดแล้วใช้เพียงสไตล์เทคนิคดาบเดียวให้ดู แล้วจึงให้เบลล่าเลียนแบบเขา ขณะที่เอ็ดก็แก้ไขท่าทางของเธอ

 

ประมาณหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เบลล่าก็เหนื่อย เอ็ดจึงตามเบ็คกี้มา เพื่อให้เธอพาเบลล่าไปส่งให้แม่ของเขา จากนั้นเขาจึงเริ่มซ้อมกับไรโค

 

ไรโคในตอนนี้แข็งแกร่งกว่าเอ็ด มันจึงทำแค่เพียงสร้างแรงกระตุ้นให้เอ็ดเท่านั้น เพราะมันรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่อ่อนแอกว่ามันไปตลอดหรอก

 

เอ็ดเปิดใช้งานเนตรวงแหวนของเขา และใช้พลังงานเต็มรูปแบบตั้งแต่เริ่มต้น เขาใช้สไตล์ดาบคู่  นั่นก็คือดาบมูราซาแมะและมูราตะ

 

ความเร็วของไรโคเพิ่มขึ้นมากกว่าตอนที่สร้างปัญหาให้เอ็ด ตอนนี้เขามองเห็นเพียงภาพเบลอๆเมื่อตอนที่ไรโคเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเต็มพิกัด แม้กระทั่งเนตรวงแหวนก็ยังตามความเร็วไม่ทัน อย่างไรก็ตาม หลังจากที่สู้กันอยู่หลายครั้ง สัญชาตญาณของเอ็ดเริ่มเบ่งบาน และร่างกายของเขาสามารถตอบสนองได้เร็วขึ้นเล็กน้อย

 

ประมาณ 2 ชั่วโมงผ่านไป ซึ่งพวกเขาก็กำลังฝึกซ้อมอยู่ ในตอนนี้เอ็ดสามารถใช้เนตรวงแหวน ได้ 1 ชั่วโมงแล้วก่อนที่จะเริ่มเจ็บตา ซึ่งหลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมงประสิทธิภาพของมันจะลดลงและแทบจะใช้มันได้ไม่ถึง 2 ชั่วโมง

 

เมื่อเอ็ดกำลังมุ่งหน้ากลับไปที่ห้อง เขาก็เห็นแม่กำลังเดินมาหาเขา

 

"เอ็ด! ใครบอกให้เจ้าสอนเทคนิคของดาบให้น้องสาวเจ้ากัน? เธอบาดเจ็บหรือไม่? แล้วถ้าเธอกลายเป็นคนบ้าฟันดาบใครจะอยากแต่งงานกับเธอ?!" มันคือชุดคำถามปืนกล ซึ่งเป็นโลโก้ของแม่เขา

 

เอ็ดเห็นเบ็คกี้ซึ่งอยู่ข้างหลังแม่ของเขา เขาจึงถามเธอด้วยสายตาว่า มันเกิดอะไรขึ้นกัน

 

"นายหญิงน้อยเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกซ้อมจึงหลับสนิทไป" ช่างเป็นคำตอบที่สั้นและเรียบง่าย ตามที่เขาคาดหวังจากเบ็คกี้เลยเชียว'เอ็ดรู้สึกขอบคุณกับคาร์แรคเตอร์ของเธอในขณะนี้

 

"ท่านแม่ไม่ต้องห่วงหรอก เบลล่าแค่เหนื่อยเท่านั้น แล้วน้องก็สบายดี นอกจากนั้นข้าเพียงแต่สอนเทคนิคบางอย่างให้เธอเท่านั้น ข้าไม่ได้ฝึกต่อสู้กับเธอ แล้วข้าก็ไม่ได้สอนเธอว่าจะต่อสู้อย่างไร" เอ็ดกำลังพยายาม อธิบายตัวเองกับแม่ของเขา

 

"ท่านก็รู้ว่า ข้าจะไม่มีวันทำร้ายน้องสาวตัวน้อยๆ ของข้า"

 

ทันทีที่แม่ของเขาได้ยินประโยคสุดท้าย เธอสงบลงและรู้ว่าเขากล่าวถูกแล้ว

 

"แค่บอกให้ข้ารับรู้ หากเจ้าต้องการจะทำอะไรแบบนี้อีก" แม่ของเขาทิ้งท้ายเขาไว้

 

"เบ็คกี้ ข้าวางแผนที่จะออกไปล่า แต่ข้าต้องการให้เจ้าปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียว" เอ็ดอยากจะลองมีอิสระในการล่ามากขึ้น

 

"ข้าต้องไปแจ้งฝ่าบาทให้ทราบก่อน แล้วเราถึงจะรู้คำตอบ" เบ็คกี้ไม่ได้ดูเหมือนจะโอนอ่อนผ่อนตามเลย เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้อีก

 

หลังจากที่เบ็คกี้ได้ไปแจ้งอาร์เธอร์ให้ทราบแล้ว เธอก็กลับมาบอกเอ็ดว่า "ฝ่าบาทตอบตกลง แต่ทรงกำชับมาว่า ท่านจะต้องมีความรับผิดชอบและอย่ากัดคำใหญ่เกินกว่าที่จะเคี้ยวได้" เอ็ดได้ยินน้ำเสียงผิดหวังของเบ็คกี้ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่น่าเป็นไปได้

 

เอ็ดรู้ว่าพ่อของเขาบอกให้ระวังตัวดีๆ จากนั้นเขาก็สวมชุดตามปกติของเขาและขึ้นไปนั่งบนรถม้า แต่คราวนี้เบ็คกี้เพียงขับรถพาเขาไป แล้วเธอจึงกลับหลังจากที่เธอบอกให้เขากลับมาที่นี่ในตอนเย็น เพื่อเดินทางกลับ

 

เอ็ดพยักหน้าและเดินเข้าไปในป่าอันคุ้นเคย