ตอนที่ 57 เป้าหมาย
"ฉะ... ฉันอยากจะวิ่งไปด้วยกันกับเธอนะ คาโอะ... ได้ไหม?"คาเรน มิยาโมโตะพูดอย่างระมัดระวัง
"ไม่จำเป็นหรอกนะ พี่ไปนอนพักต่อหรือไปเตรียมอาหารเช้าหรืออะไรสักอย่างดีกว่า" คาโฮตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่สนใจขณะเดินผ่านคาเรนไป
"อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว" คาเรนตามน้องสาวของเธอในขณะที่พูดด้วยเสียงอ่อนๆ
'นี้พี่ตื่นขึ้นมาเร็วแค่ไหนกัน!?' คาโฮะคิดอย่างไร้ประโยชน์ เมื่อคิดถึงข้ออ้างที่เหมาะสมไม่ออก
เธอรู้ว่าพี่สาวของเธอต้องการอะไร แต่มันไม่จำเป็นสำหรับพี่สาวของเธอที่จะต้องห่วง เพราะพี่สาวเธอสามารถทำอะไรพวกนี้ในระดับนี้อยู่แล้ว!
"ถ้าเสร็จแล้ว ก็กลับไปพักผ่อนสิ"
"แต่... ฉันอยากวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้ากับคาโฮะนิ"
"หนูบอกว่ามันไม่จำเป็น หุ่นพี่ก็ดีอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่พี่จะต้องไปออกกำลังกายให้มากขึ้น ดังนั้นอย่าทำตัวให้เหนื่อยโดยไม่จำเป็น"
หลังจากที่เธอพูดเสร็จ คาโฮะเริ่มวิ่ง
"ฉันจะไม่เหนื่อยหรอก!"
คาเรนเริ่มวิ่งจ๊อกกิ้งมันจะทำให้หน้าอกของเธอเด้งขึ้นลง
"คาโฮะ... เธอเปลี่ยนไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันมีความสุขมาก และฉันอยากจะทำทุกๆอย่างร่วมกับเธอจริงๆ ... "
"ทำไมต้องทำตัวติดกันขนาดนี้ เราไม่ใช่เด็กๆอีกแล้วนะ!" คาโฮเพิ่มความเร็วในการวิ่งของเธอ
"มันไม่เกี่ยวอะไรกับอายุหรอกน่า!" คาเรนยังคงวิ่งเร่งขึ้นทำให้หน้าอกของเธอสั่นขึ้นลงอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น
"แม้ว่า ฉันจะไม่รู้เหตุผลนี้น้องสาวของฉันเริ่มพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง และกำลังพยายามอย่างหนักอยู่เสมอ ในฐานะพี่สาว ฉันควรจะ ... "
"มันไม่มีเหตุผลหรอกน่า!" คาโฮจ้องไปที่พี่สาวของเธอ
"แต่มันมีความหมายกับฉัน!" คาเรนจ้องเธอกลับ "มันใช่ แต่ไม่กับฉัน!"
"เธอนี้ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!"
"มีอะไรผิดปกติกับพี่ที่อยากอยู่ด้วยกันกับน้องสาวของเธองั้นเหรอ?"
"พี่คาเรน หนูไม่ได้พูดอะไรอย่างนั้น อย่าเข้าใจผิดสิ!"
"พี่ไม่รู้ พี่แค่... อยากจะอยู่เคียงข้างเธอ คาโฮะ-"
เอาจริงๆ เธอเป็นพี่สาวที่น่ารำคาญมาก
และเกิดประกายไฟขึ้นที่ตาของ คาโฮะ
'พี่สมบูรณ์แบบมาก ดังนั้นฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันไม่มีใครเลย เมื่อฉันยืนอยู่ข้างๆพี่ แต่ในฐานะสมาชิกในครอบครัวพี่เป็นพี่สาวที่ดีที่สุดที่ฉันมีเลย! '
"ช่างเถอะ ถ้าพี่ต้องการที่จะไปวิ่งกับฉันก็ตามสบาย ... "
"โฮ!" คาเรนรู้สึกดีใจมาก
"นี้! อย่าดึงมือของฉัน ตอนที่เรากำลังทำวิ่งอยู่สิ หน้าอกของเธอมันโดนฉันแล้วนะ ไปเลยไป๋"
จากนั้นเหล่าสาวๆก็วิ่งไปบนถนนตอนรุ่งสาง ก่อนที่ดวงตะวันจะสิ่งแสง....
จบ
จบ... บ้านแกดิ!?
นี้ไม่ใช่พวกหนังนะโว๊ยยย!
เมื่อคาโฮะมาถึงโรงเรียนเธอรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ขณะที่เธอต้องทุ่มเทและใช้เวลา "แบบวัยรุ่น" ร่วมกับพี่สาวเมื่อเช้านี้
แต่ทันทีที่เธอได้เห็นใครบางคนที่เหมือนออกมาจากละครที่ไอดอลแสดงตัวออกมา ก็ทำให้ความเหนื่อยล้าของเธอลดลง
เขาคือ เซนโจ ฮาราโนะ
วันนี้เขาก็ยังคงดูหล่อเหมือนเดิม ราวกับว่าเขากำลังเปล่งประกายอยู่ เขาเดินมาที่โรงเรียนเพื่อพูดคุยและหัวเราะร่วมกับเจ้าชายทอมบอยชิอากิ วากาบะจากชมรมการละคร รวมทั้งสาวที่ดูน่ารักและไร้เดียงสาที่อยู่ข้างประตูซึ่งเป็นซึ่งดูบริสุทธิ์อย่างไม่น่าเชื่อ มิกะ อุเอะฮาระ
ด้วยแสงแดดอันอ่อนโยนและเจิดจ้าส่องลงมาที่พวกเขาทั้งสาม ถ้ามีคนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพนี้ไว้แล้วล่ะก็ มันอาจจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นภาพจากละครในเรื่องที่พวกไอดอลอยู่แสดงแน่
หลังจากที่ทุกอย่างลงตัว พวกเขาดูเหมือนกำลังส่องประกายอยู่เลย!
คาโฮะ มิยาโมโตะจ้องไปมองที่หน้าเขาเป็นเวลานาน
ทันใดนั้นเขาก็เหมือนจะรู้ตัวและหันหน้าไปทางเธอ!
จากนั้นก่อนที่เธอจะสามารถตอบสนองได้เขาก็ยิ้มให้และพยักหน้าให้เธอ
วา~!
คาโฮะรีบหันหน้าของเธอทันทีและรู้สึกว่าหน้าเธอกำลังร้อนขึ้น
'เขาสังเกตเห็นฉัน! และเขายิ้มให้ฉัน มันน่าอายสุดๆเลย ... '
"นี้ นี้ ฮาราโนะคุงยิ้มไปให้ที่ไหนนะ?"
"ดูเหมือนว่าเขากำลังยิ้มให้ใครอยู่เลย?"
"ฉันไม่รู้ ... แต่เขาหล่อมากเหมือนกับไอดอลเลย"
"ฉันรู้เขาเป็นคนที่ตัวสูงและแข็งแรงมาก และดูเหมือนว่าเขาจะน่าเชื่อถือเหมือนกัน - มันสุดยอดมาก!"
สาวๆ ที่อยู่รอบตัวเขาเริ่มซุบซิบนินทา
'เขายิ้มให้ฉัน!'
ความภาคภูมิใจในคาโฮะบวกกับอารมณ์ที่ซับซ้อนอื่น ๆ
ฮาราโนะได้รับความนิยมมาก
เขาทั้งหล่อ มีร่างกายที่ดี มีบุคลิกที่ดี และเขาเองก็เรียนไม่ค่อยแย่... ไม่ต้องพูดถึงความสามารถทางกายภาพของเขานั้นมันควรเกินมนุษย์ไปแล้ว ... คาโฮะยังคงจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสองวันก่อนเมื่อเขาถูกล้อมรอบไปด้วยเหล่าประธานชมรมต่างๆที่พยายามจะให้เขาไปสมัครเข้าชมรมตนเอง
เนื่องจากเหตุการณ์นั้นทำให้ชื่อเสียงของเขาในฐานะ "ผู้ทำลายชมรม" กลายเป็นที่รู้จักกันดีในโรงเรียน
ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่ได้รู้ว่าปีที่ 1 ห้อง 5 ในโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะมีนักเรียนใหม่ที่หล่อเหลาและเล่นกีฬาดีจนทำให้ประธานชมรมหลายแห่ง ได้บอกไว้ว่าตราบใดที่เขาเข้าร่วมชมรมของพวกเขา เขาสามารถ ที่จะกลายเป็นเอซได้อย่างง่ายดายสามารถและไปที่สู่ระดับทีมชาติได้!
แต่น่าเสียดายที่นักเรียนย้ายมาใหม่คนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้สนใจที่จะเข้าร่วมกับชมรมใดๆเลย ซึ่งทำให้ประธานชมรมทั้งหมดต่างก็ผิดหวัง แม้ว่าพวกเขาแต่ละคนจะยังคงมีความหวังอยู่
นักเรียนหลายคนอยากรู้เกี่ยวกับเขาเพียงเพราะข่าวลือ และผู้หญิงต่างก็ตกหลุมรักกับรูปร่างหน้าตาของเขา
นอกจากนี้บุคลิกภาพของเขายังดีมาก ดังนั้นเขาจึงได้รับการประเมินที่ดีเยี่ยมจากเด็กหญิงในชั้นเรียนของเขา แม้แต่พวกผู้ชายที่อิจฉาก็พบว่ายากที่จะหาข้อบกพร่องใดๆ ทั้งหมดที่พวกเขาทำได้คือการแสดงความคิดเห็นไม่กี่อย่าง
ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขามีสาวสวยสองคนติดอยู่กับตัวเขาตลอดเวลา และความจริงที่ว่าเขายังไม่ได้เข้าร่วมกับชมรมใดๆ และแสดงได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถที่แท้จริงของเขา เขาก็ยังคงที่จะได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เป็นแน่
ยิ่งกว่านั้น เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ยิ่งทำให้คาโฮะรู้สึกห่างไกลมากเท่านั้น
ในวันนั้นเธอไม่ได้ฝันไป เธอ... ไม่!
'ฉันต้องไม่ปฏิเสธความเป็นจริง อย่าหดหู่ใจไปเลย กล้าๆเข้าไว้! '
คาโฮะ มิยาโมโตะกำกำปั้นไว้เพื่อข่มตัวเอง
เธอไม่อยากเป็นแฟนของเขา เธออยากเป็นเพื่อนของเขามากกว่า
นอกจากนี้แล้วเขาก็เอื้อมมือออกมาหาเธอ และเธอเพิ่งตัดสินใจที่จะไม่ดึงมือนั้นไว้
"ต้องไม่มีปัญหาแน่ ทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือการเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเล็กน้อย! "
"...เธอกำลังทำอะไรอยู่งั้นเหรอ?"
เสียงที่คุ้นเคยพูดอย่างกระทันหันจากข้างหลังเธอ
คาโฮะตกใจมากและหันกลับมาและถูกทักทายโดยใบหน้ากลมๆจ้องมองไปที่เธอ
"อย่าทำให้ฉันกลัวแบบนี้สิ โมโมโกะ!"
โมโมโกะ มัสซึโอกะ เป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของคาโฮะและเพื่อนสนิท เธอตัวเล็กและมีใบหน้าที่กลม ผมสั้นสีสีส้มอ่อน ดวงตาสีเหลืองอ่อน และบุคลิกที่เงียบ ๆ
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น... เธอพึงได้สติหลังจากคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างสินะ และเธอก็ไม่ได้สังเกตเห็นฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอมาตลอด" โมโมโกะ เอียงศีรษะของเธอ "เธอคิดถึงฮาราโนะคุงงั้นเหรอ?"
โดนจี้ใจดำเต็มๆ
"มะ... ไม่ใช่!" คาโฮะเผลอปฏิเสธมันไปโดยอัตโนมัติ
"นี้ หน้าเธอแดงแล้วนะ คาโฮะ เธอนี้แย่มากจริงๆ ที่กล้าโกหกฉัน " โมโมโกะหัวเราะขึ้น "เธออาจเห็นฮาราโนะคุงเดินผ่านไปและตกใจเขาใช่ไหม"
"เออ ... " คาโฮะพูดไม่ออก
"หยุดเซ่อและยืนอยู่ตรงนี้ได้แล้ว และไปห้องได้แล้ว-มันเกือบจะเริ่มแล้วนะ... เอาจริงๆเธอสามารถมองเขาได้เต็มที่อย่างที่เธอต้องการในห้องเรียน แต่เธอดันยืนดูเขาจากนอกโรงเรียนเนี่ยนะ" โมโมโกะเริ่มเดินขณะที่เธอเหลือบมองเพื่อนของเธอจากหางตา
"มะ... มันไม่เหมือนกันซักหน่อย!" คาโฮะเดินตามเพื่อนของเธอไป
"แต่เธอก็ยังไม่ได้ปฏิเสธมันนิน่า?"
"อืม ฉันยอมรับ ฉันยอมรับแล้วก็ได้!" คาโฮะทำท่าอย่างหมดหนทาง "ผิดหรือไง ที่ผู้หญิงจะสนุกกับการมองผู้หนุ่มหล่อๆนะ!?"
"ไม่หรอก ฮาราโนะคุงเองก็หล่อมากจริงๆ เขาดีกว่าพวกผู้ชายโง่ๆคนอื่นๆในชั้นเรียนอีก ทั้งในด้านรูปร่างและบุคลิก" โมโมโกะ พูดอย่างสงบ "ถึงอย่างนั้นเพราะเขาเป็นแบบนั้น เขาอยู่ในระดับที่แตกต่างจากพวกผู้ชายคนอื่นๆ ทั้งหมด เขาไม่ใช่คนธรรมดาที่ผู้หญิงทั่วไปอย่างเราจะสามารถหวังว่าจะเข้าใกล้เขาได้ เธอควรรู้ถึงเรื่องนี้ดีไหมใช่หรือไง"
"ฉะ... ฉันรู้" คาโฮถูกรุกเข้าใส่
"ถ้าเธอเข้าใจแล้ว ก็ไม่ควรตกหลุมรักเขาให้มากเกินไป" โมโมโกะถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ "ฉันรู้ว่า เขาช่วยเธอไว้ก่อนหน้านี้ นั้นแค่ความเป็นสุภาพบุรุษมันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะตกหลุมรักเขา แต่... ฉันไม่ต้องการให้เพื่อนของฉันเจ็บ"
"โมโมโกะ... " คาโฮะรู้สึกถึงความห่วงใยจากเพื่อนของเธอ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความรู้สึกผิด
"อย่ากังวลกับเรื่องนี้เลย - ฉันจะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดนั้นหรอก"
'เพราะฉันไม่ต้องการที่จะข้ามไปถึงขั้นนั้น ฉันแค่ต้องการที่จะสามารถเอื้อมมือไปหาเขา อย่างที่เขาได้เอื้อมมือออกมาหาฉัน'
...
ในห้องเรียน
เซจิเห็นคาโฮะ มิยาโมโตะเดินเข้าชั้นเรียนกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งและอดคิดไม่ได้ว่านั้นดูเป็นคนพิเศษกับเธอ
เขาเพียงแค่พยักหน้าให้เธอในตอนที่ทักทาย แต่เมื่อเห็นเธอ เธอก็รีบหันไปจากเขาด้วยความเร็วที่น่าตกใจทันที นั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บเล็กน้อย
เธอเกลียดเขาจริงๆหรือ? เขาไม่คิดว่าเขาทำได้อะไรเธอเลยนะ?
เขาไม่เข้าใจจริงๆ... อืม ช่างมันล่ะกัน
สิ่งที่เซจิยังใส่ใจอยู่ในตอนนี้คือชิอากิบอกว่าอยากจะคุยเรื่องสำคัญกับเขาหลังเลิกเรียน
เมื่อชิอากิบอกเขาเรื่องนี้ ท่าทางของมิกะก็แปลกๆไป เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ดีว่าชิอากิวางแผนจะคุยกับเขาเรื่องอะไร
แต่ว่ามันคืออะไรล่ะ?
