ตอนที่แล้วตอนที่ 52 ตรวจจับ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 54 แฟนเก่า

ตอนที่ 53 สายโทรศัพท์ที่ลึกลับ


เมื่อต้องเผชิญกับแสงแดดหลังออกจากห้องสภานักเรียนแล้ว เซจิก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้กลับไปสู่ความเป็นจริงหลังจากเดินทางไปท่องเที่ยวในดินแดนแห่งจินตนาการแล้ว

แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นเพราะหัวข้อที่เขาเพิ่งพูดคุยกัน

ตามระบบของเขา ความคิดและความช่วยเหลือที่เขาให้กับนัทสึยะและฮิตากิได้เพิ่มค่าความชอบของพวกเธอที่มีต่อเขา แม้แต่ฮิตากิผู้ซึ่งมีทัศนคติที่เย็นชาต่อเขา ตอนนี้มันก็อยู่ในเกณฑ์ที่ดีขึ้นแล้ว

สำหรับรานา คิริน สาวหูแมวผู้ที่มีค่าความชื่นชอบที่สูงมากตั้งแต่แรกๆ แต่ทำไมกันล่ะ? นั่นเป็นเรื่องที่ลึกลับจริงๆ

อืม ไม่ต้องคิดมากความดีกว่าเรื่องนี้

เซจิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรออกไป

"เฮ้ นี้ผมเอง ผมยืนยันได้แล้วว่าผมสามารถบอกในสิ่งที่คุณอยากรู้ได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง โอเค ตามนั้น"

หลังจากที่พูดจบด้วยน้ำเสียงปกติแล้ว เขาก็วางสายไปตามปกติ

ไม่มีใครคาดคิดหรอกว่า เขาเพิ่งโทรไปหาเจ้าพ่อมาเฟียและนัดเจอกับเขาอีกครั้ง การที่เขาโทรไปคุยแบบง่ายๆอย่างที่เขาทำนี้ ฟังดูเหมือนวิธีที่นักเรียนโรงเรียนม.ปลายปกติโทรหาเพื่อนของเขา แล้วออกไปเที่ยวเล่นกันอย่างสนุกสนาน

หลังจากวางสายแล้ว เซจิรู้ดีว่าเขาเผลอทำตัวเย็นชาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน...

อืม... ช่างมันเถอะ

สำหรับตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการวิ่งกลับ และกินอาหารกลางวันร่วมกับเพื่อนของเขา

...

เขาได้แต้มอีก 7 แต้มจากตัวเลือก [ของขวัญ] ในวันนี้

เขาได้แต้มอีก 2 แต้มจากจดหมายรักสองฉบับและ 5 แต้มและจากกล่องอาหารกลางวันที่ทำด้วยมือของมิกะ อุเอะฮาระ!

จำนวนแต้มที่กล่องอาหารกลางวันที่ทำด้วยมือนั้นได้ให้แต้มมากกว่าจดหมายธรรมดา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมในกล่องอาหารกลางวันนี้

เซจิชอบกับกล่องอาหารกลางวันนี้มาก และเขาต้องแน่ใจว่าจะกินมันโดยไม่เหลือแม้แต่เศษอาหารเพียงนิดเดียว

สิ่งนี้ทำให้มิกะรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากอยู่ภายในใจของเธอ

เหมือนอย่างเคย ชิอากิจะมองดูทั้งคู่และยิ้มออกมาทั้งข้างนอกบนใบหน้าและข้างในใจเธอ

หลังจากที่เสร็จจากการกินอาหารกลางวันแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสองสามนาทีก่อนที่จะหมดช่างพักกลางวัน ดังนั้นทั้งสามคนก็ทำตัวอย่างเฉื่อยชา

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของชิอากิก็เริ่มดังขึ้น

เมื่อชิอากิหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา และดูว่าใครเป็นคนโทรมา

"โอ๊ะ ชิอากิ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?"

เมื่อสังเกตเห็นว่าชิอากิแปลกไป เมื่อมองดูไปที่มือถือของเธอ มิกะเองก็อดถามไม่ได้

ชิอากิได้สติกลับมาและฝืนยิ้มบางๆออกมา

"ไม่มีอะไรหรอก... ฉันขอไปรับโทรศัพท์แป๊ปหนึ่งนะ"

หลังจากพูดเสร็จเธอรีบเดินออกไปทันที

มิกะเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ และเซจิเองก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแปลกๆ

"เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?"

"ฉันก็ไม่รู้... " มิกะหยุดชั่วคราว ก่อนที่จะพูดต่อ "ฉันไม่เคยเห็นชิอากิ... ฝืนยิ้มแบบนั้นมาก่อนเลย!"

ใบหน้าสาวผมเปียที่งดงามนั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจกับเพื่อนของเธอ พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกันที่สุดมาตลอดเวลา แต่เธอไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้บนใบหน้าของชิอากิมาก่อน ดังนั้นเธอจึงสังเกตเห็นได้ชัดเจนมาก

ตัดสินจากเสียงและการแสดงออกของมิกะ เซจิได้รู้แล้วว่าสถานการณ์นี้ค่อนข้างร้ายแรง

"มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับโทรศัพท์ที่นั้นแน่... ใครเป็นคนโทรมากัน?"

ทั้งสองคนเท่านั้นได้แต่ดูสาวทอมบอยนั้นอย่างเงียบๆขณะที่เธอเดินออกไปในระยะไกลเพื่อคุยกับใครบางคนในสายของเธอ

ในช่วงบ่าย

ชิอากิดูเหมือนจะไม่ได้ให้ความสนใจต่อสิ่งไหนเลย แม้แต่คนโง่แค่ไหนก็บอกได้ว่าจิตใจของเธอดูไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยซึ่งหมายความว่าครูเองก็ยังสังเกตเห็นด้วยเช่นกัน

ครูเรียกให้เธออ่านข้อความหนึ่งจากหนังสือเรียน แต่ชิอากิก็พยายามอ่านหนังสือในขณะที่ถือกลับหัว นั้นทำให้เกิดเสียงหัวเราะเสียงดังจากนักเรียนคนอื่นๆ

แต่เซจิและมิกะก็ไม่ได้หัวเราะตาม พวกเขากลับแลกความคิดที่เต็มไปด้วยความกังวลสำหรับเพื่อนของพวกเขาแทน

คาบเรียนสุดท้ายของวันคือคาบ P.E. และหัวข้อของคาบเรียนก็คือวอลเลย์บอล

* ตุบ! * บอลกระแทกแก้มขวาของชิอากิ

* ตุบ! * ลูกบอลกระแทกเข้าที่แก้มซ้ายของชิอากิ

* ตุบ! * ลูกบอลกระแทกตรงหน้าของชิอากิตรงๆ

"ชิอากิ วากาบะ ออกจากสนาม!"

คุณครูคาบ P.E. คือครูโอสุเกะ ซาซากิ (อายุ 27 ปี ยังไม่ได้แต่งงาน และมีชื่อเล่นว่า 'อุรังอุตังส้ม'(‘Orange Orangutan’)) ร้องดังคำรามก้องไปทั่วทั้งสนาม

เซจิทำได้แค่ส่ายหน้าอย่างไร้คำพูด มิกะเองก็รีบไปช่วยเพื่อนของเธอให้นั่งอยู่นอกสนาม และจู่ๆชิอากิก็นั่งลงในท่าทางครุ่นคิด ในขณะที่เอาคางของเธอวางไว้ที่มือ

ถ้าไม่ใช่เพราะชิอากิจู่ๆเลือดกำเดาไหลออกมาทำลายภาพนี้ล่ะก็ มันคงจะเป็นภาพที่สวยงามน่าดู

"ชิอากิ!?"

"วากาบะเลือดกำเดาออก!"

"หมอ! เออ... พาเธอไปที่โรงพยาบาลที!"

สาวทอมบอยคนนี้ดูค่อนข้างเป็นที่นิยมในหมู่ของทั้งผู้ชายและผู้หญิงในห้องเรียน ดังนั้นการที่เลือดออกอย่างกะทันหันจึงทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายเล็กน้อย

ผู้หญิงคนหนึ่งได้นำกระดาษทิชชูมาให้ ซึ่งมิกะก็ยอมรับและใช้หยุดเลือด ขณะที่เธอค่อยช่วยชิอากิอย่างช้าๆขณะพาเธอไปที่ห้องพยาบาล

"ฮาราโนะคุง มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณวากาบะงั้นเหรอ?" ตัวแทนห้องโคจิ โยชิฮาระ ที่เดินเข้ามาหาเซจิและสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์

เซจิยังส่ายหัวอีกครั้งเพราะเขาไม่ได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ใครเป็นคนโทรมาและคนนั้นพูดอะไรกับชิอากิ? ด้วยคำพูดของเขาทำให้เขาสามารถเปลี่ยนชิอากิให้ไม่เหลือชิ้นดีเลย ชิอากิ วากาบะที่มีชีวิตชีวาและตรงไปตรงมาคนนั้นปลายเป็นสาวที่ดูเศร้าใจในทันที...

เซจิก็ค่อนข้างอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังเลิกเรียน

นักเรียนคนอื่นๆได้ออกไปหมดแล้ว

ชิอากิยังอยู่ในห้องเรียน เธอไม่ได้ไปที่ชมรมแสดงละคร และตอนนี้เธอนั่งอยู่อย่างไร้ความรู้สึก คางของเธอวางไว้ที่มือของเธอ และจ้องมองออกไปที่นอกหน้าต่าง

ไม่มีอะไรข้างนอกเลย นอกจากเมฆสีขาวที่อยู่บนท้องฟ้าสีฟ้า... มันมีอะไรทำให้เกิดความทรงจำบางอย่างภายในตัวเธอได้งั้นเหรอ?

นี้มันเป็นฉากที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

เซจิหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเงียบๆและถ่ายรูปเก็บไว้

"นายจะถ่ายอะไรน่ะ!?" มิกะดุเขา

"ก็เพราะผมไม่เคยเห็นเธอแบบนี้มากก่อน มันค่อนข้างหายากเลยนะ... เธอเอาด้วยไหม?"

"ไม่ หยุดล้อเล่นได้แล้ว!" มิกะดูเหมือนกำลังโกรธจริงๆ

"แต่เธอไม่ได้บอกอะไรเรานิ ดังนั้นไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้หรอกนะ" เซจิถอนหายใจก่อนที่จะพูด "เธอไม่ได้ตอบสนองต่อเรื่องตลกพวกนี้ หรือเราควรเล่นตลกแบบร้ายๆดี?"

" อย่าทำอย่างนั้นนะ!" มิกะดูเหมือนจะลำบากใจเล็กน้อย

"เฮ่อ... " ชิอากิเคลื่อนไหวในที่สุด และเธอถอนหายใจออกมา ในขณะที่ปล่อยให้หัวของเธอฟุบลงไปที่โต๊ะของเธอ

"ชิอากิ... " มิกะเดินไปหาเธออย่างกังวลใจ

"โอ้ มิกะ เซนโจ... พวกเธอยังไม่กลับอีกเหรอ?"

"เราเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว จะให้ปล่อยเธอไปได้ยังไง!?"

"ฉะ... ฉันสบายดี ฉันแค่คิดถึงเรื่องบางอย่างเท่านั้นเอง" ชิอากิยิ้มบางๆออกมา

"นั้นเป็นโทรศัพท์จากเจ้าหนี้ของเธอมา แต่เธอไม่มีเงิน ดังนั้นนี้คือเหตุผลที่เธอต้องหนีไปสินะ และเธอคงกำลังสงสัยว่าจะหนีไปคืนนี้ดีใช่หรือเปล่า... อะไรแบบนี้?" เซจิพูดเป็นประโยคยาวๆออกมาโดยไม่หยุดพัก

"ยาวไปแล้ว แล้วก็มันก็ฟังดูซ้ำซากจำเจด้วย!" ชิอากิพูดตอบกลับ

"งั้นเธอคงกำลังคิดเกี่ยวกับการเดบิวต์หนังโป๊ครั้งแรกของเธองั้นเหรอ?"

"อะไร นั่นมันน่ากลัวเกินไปแล้ว!"

มิกะพูดไม่ออก เมื่อได้ยินเกี่ยวกับบทสนทนานี้

เซจิและชิอากิพูดกันอย่างรวดเร็วก่อนที่ทั้งสองคนจะหัวเราะออกมา

"ถ้า เธอยังมีพลังมากพอที่จะตอบกลับกับเรื่องตลกที่ไร้สาระพวกนี้ นั่นหมายความว่ามันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวมากสินะ ดังนั้นผมคงสบายใจได้แล้ว" เซจิตั้งข้อสังเกต

ชิอากิถอนหายใจก่อนที่จะพูดว่า "ถึงแม้ว่าฉันต้องการให้พวกนายเลิกกังวลเกี่ยวกับฉัน แต่จะให้หยุดเลยทันที... มันทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเหมือนกัน... "

"ความเป็นห่วงของผมกับคนอื่นจะปิดตัวลงตอนเวลา 15:30 น. นะครับ" เซจิพูดตอบกลับ

"อย่าพูดเหมือนกับว่าอารมณ์มันเป็นเหมือนกับเวลางานสิ!" ชิอากิพูดตอบ

เซจิพูดออกอย่างดูถูก "น่ารำคาญจริง... ที่ฉันจะต้องมาลำบากนั่นกังวลเกี่ยวกับตัวเธอเนี่ย"

จากนั้นเขาก็ตบโต๊ะ และเอียงหัวไป 45 องศา "รีบตอบฉันมาเร็วๆ หรือว่าเธออาจจะไม่มีโอกาสที่จะได้พูดอีกต่อไป! ใครเป็นคนโทรมาหาเธอฮะ!? พูด! "

"อย่าทำเหมือนกับว่านี้เป็นการสอบปากคำของตำรวจสิ!" ชิอากิตอบอย่างทันท่วงที

จากนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาและพูดต่อ

"อ๊าก หัวใจของฉันถูกทำลายไปเพราะนายแล้ว เซนโจ"

"เธอมีของแบบนั้นด้วยเหรอ?"

"ฉันจะบ้าแล้ว!"

*ตุบ!* ชิอากิชกไปที่เซจิเบาๆ

"ฮืม ความสามารถในการต่อสู้ของเธอน้อยกว่า 5 แต้มอีกงั้นเหรอ" เขาแสร้งทำเป็นปรับแว่นตา ขณะพูดจาอย่างหยิ่งผยอง

"นี้นายจะหยุดได้หรือยังเนี่ย!?" ชิอากิและมิกะตะโกนพร้อมกัน

ในที่สุดเซจิก็หยุดทำตัวตัวตลก

* แฮะ แฮ่ม *

ตอนนี้เพื่อนของเธอดูเหมือนจะพร้อมที่จะฟังเธออย่างจริงจังแล้ว หลังจากที่ชิอากิทำท่าไอเสร็จพอดี หลังจากที่เธอทำเสร็จแล้ว เธอก็หันไปหน้าไปที่ทั้งสองคน

"อืม... จริงๆแล้ว... ฉัน... " เธอเกาไปที่หน้าด้วยความเขินอาย

"ตอนนี้ ฉันต้องบอกว่า... ฉันรู้สึกอายจริงๆนะเนี่ย... อิอิ… " สาวทอมบอยคนนี้ทำท่าทางตลกๆ

มิกะและเซจิรู้สึกหมดคำพูด

บ้าอะไรว่ะ!!

ขณะที่ตาของมิกะเบิกกว้างเป็นรูปวงกลมและแก้มของเซจิก็กระตุกขึ้น ชิอากิก็กำลังม้วนผมอย่างร้อนใจ

"ก็ได้ ฉันบอกแล้ว! ฉันจะพูดแล้ว! อันที่จริงแล้ว สายจากโทรศัพท์นั้น... มาจาก... แฟนเก่าของฉันเอง!"

โอ้ นี้มันเป็นยังไงกันแน่

หืม? หืมเดี๋ยวก่อน... แฟนเก่า?

แฟนเก่างั้นเหรอ!?

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด