ตอนที่ 149 ล่าถอย

การแสดงออกของเฟิงหยางเปลี่ยนไปอย่างมากและเขาไม่อาจห้ามปรามตัวเองได้ขณะที่กล่าวออกไปว่า "เช่นนั้นให้ข้าได้เห็นความสามารถของเจ้า!" จากนั้นเขาได้ฟาดฟันกระบี่โจมตีคนลามกที่เรียกตัวเองว่ากู้เฟิ้งฮวา

 

"ปัง!"

 

กู้เฟิ้งฮวาผ่าการโจมตีด้วยกำปั้นของเขาโดยใช้ทักษะวรยุทธที่ทำให้กำปั้นทั้งสองข้างของเขากลายเป็นสีดำในขณะที่เขาโจมตีออกไป ราวกับว่ากำปั้นของเขาทำมาจากเหล็ก การปะทะกับดาบทำให้เกิดประกายแสงขึ้นอยู่ในอากาศ

 

หลังจากแลกเปลี่ยนกระบวนท่ากัน ทั้งสองคนต่างก้าวถอยหลังคนละก้าวสองก้าวและสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังทั้งคู่

 

"เจ้าควรจะอยู่ระดับก่อเกิดธาตุขั้นที่ 9 ใช่หรือไม่?" เฟิงหยางถามออกไปด้วยท่าทางสูงส่ง "มิฉะนั้น เจ้าคงไม่มีทางป้องกันกระบี่ของข้าได้!"

 

กู้เฟิ้งฮวาดูประหลาดใจเป็นอย่างมากและพูดว่า "เจ้าคนน่าเกลียด เจ้าไม่ใช่คนลามก แต่ทำไมเจ้าถึงมีพลังขนาดนั้น?" เห็นได้ชัดว่าในสายตาของเขาพลังทุกอย่างล้วนมาจากความลามก

 

เฟิงอย่างเค้นเสียงอยู่ในลำคอและพูดออกมาว่า "หยุดพยายามที่จะขัดขวางข้า คืนนี้ ข้ายังไว้หน้าเจ้าอยู่บ้างและข้าจะปล่อยเจ้าเด็กเหลือขอนี่ไป"

 

"เจ้าคนน่าเกลียด เจ้ากำลังพูดจาไร้สาระอะไรอยู่? มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่คนลามกผู้หล่อเหลาอย่างข้าจะรู้จักเจ้าเด็กเหลือขอนี่?" ใบหน้าของกู้เฟิ้งฮวาเต็มไปด้วยความรังเกียจและเขาได้หันหน้าไปพูดกับหยุนชวงชวงว่า "สาวน้อย ดูเหมือนว่าหน้าอกของเจ้าจะใหญ่โตเป็นพิเสษ แต่เสื้อผ้าที่เจ้าใส่กลับมีขนาดเล็กเกินไป ทำไมเจ้าถึงไม่ปล่อยให้พี่ชายคนนี้วัดขนาดให้ล่ะและข้าจะตัดเสื้อผ้าใหม่ที่มีขนาดเหมาะสมให้กับเจ้า?"

เขาเหยียดมือออกไปและจ้องมองไปที่หน้าอกของนาง ซึ่งทำให้หยุนชวงชวงรู้สึกหวาดกลัวมากและเดินถอยหลังออกไปอีกสองสามก้าว

 

เฟิงหยางจ้องมองไปที่กู้เฟิ้งฮวา ในอาณาจักรพิรุณมีชายหนุ่มที่แข็งแกร่งแบบนี้อยู่ด้วย แต่เหตุใดเขากลับไม่เคยได้ยินชื่อของมันเลย?

 

"เจ้าลามก ขอบคุณ" หลิงฮันยิ้มให้กับกู้เฟิ้งฮวา

 

ใบหน้าของหยุนชวงชวงกลายเป็นซีดขาว มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งถ้าเขาประกาศตัวเองว่าเป็นคนลามก แต่ดูเหมือนนี่จะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงถ้าคนอื่นเรียกเขาว่าลามก ใครจะไปรู้ว่าหากคนอื่นเรียกเขาว่าลามกแล้วเจ้าคนลามกนี่จะโกรธขึ้นมาหรือไม่?

 

"เจ้ามีรสนิยมที่ยอดเยี่ยมดีนิ!" กู้เฟิ้งฮวายกนิ้วให้กับหลิงฮัน "ใช่แล้วข้าเป็นคนลามก ข้าเหมาะสมที่จะเป็นสหายของเจ้า!"

 

"ฮึก!"

 

หยุนชวงชวงแทบกระอัก ใครจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนลามก? นั่นเป็นสิ่งที่เขาควรภาคภูมิใจและพูดโอ้อวดงั้นรึ?"

 

อันที่จริง หัวใจและความคิดของคนลามกไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำความเข้าใจได้ด้วยเหตุผลทั่วไป

 

"เจ้าไม่ใช่คนของแคว้นพิรุณใช่หรือไม่?" หลิงฮันมองไปที่เขาพร้อมกับขบคิดอยู่ชั่วขณะและได้ถามออกไปว่า "ทักษะที่เจ้าใช้เมื่อครู่คือ 'กำปั้นเหล็กทมิฬ' ใช่ไหม?"

 

"หืม เจ้ารู้จักกำปั้นเหล็กทมิฬได้ยังไงกัน?" กู้เฟิ้งฮวารู้สึกประหลาดใจกับเรื่องนี้มาก นี่เป็นทักษะลับของสำนักเขา แต่รุ่นเยาว์ในแคว้นพิรุณกับรู้จักมัน มันเป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึง เขาเบิกนัยน์ตากว้างและจ้องมองไปที่หลิงฮันแล้วถามออกไปว่า "หรือว่าเจ้าเองก็เป็นคนลามกเหมือนกัน?"

 

มุมปากของหลิงฮันกระตุก เขาต้องเตรียมพร้อมที่จะกลายเป็นคนลามกเพื่อที่จะพูดคุยกับคนลามก หลิงฮันได้หัวเราะเสียงดังออกมาและกล่าวว่า "ลักษณะเฉพาะของกำปั้นเหล็กทมิฬนั้นโดดเด่นเกินไป เมื่อใช้ออกมากำปั้นของผู้ใช้จะกลายเป็นเหมือนกับเหล็กทมิฬและเมื่อระดับบ่มเพาะพลังก้าวหน้าขึ้น ระดับของความแข็งแกร่งของกำปั้นก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน มันไม่ได้ด้อยไปกว่าอาวุธจิตวิญญาณที่อยู่ในระดับเดียวกันแม้แต่น้อย"

 

การแสดงออกของกู้เฟิ้งฮวาเปลี่ยนไปอยู่สองสามครั้งก่อนที่จะลงเอยด้วยความพอใจและเขาก็กล่าวว่า "เจ้าเป็นคนที่ลามกเสียจริง แน่นอนว่าพวกเราสามารถเป็นสหายที่ดีต่อกันได้!"

"ทำไมเจ้าถึงมาที่แคว้นพิรุณแห่งนี้?" หลิงฮันตอบคำถามของเขา

 

"อาจารย์ของข้าเล็งเห็นว่าสมบัติลับจะปรากฎขึ้นที่นี่ ดังนั้นข้าจึงมาเพื่อดูว่าข้าสามารถได้รับมันมาได้หรือไม่" กู้เฟิ้งฮวากล่าว

 

"เช่นนั้นเจ้าคงต้องผิดหวังเสียแล้ว โบราณสถานอันเก่าแก่ได้ปรากฏขึ้นเมื่อไม่นานมานี้และอาวุธจิตวิญญาณระดับสูงได้ลอยลงไปในลำธารใต้พิภพ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันได้หายไปแล้ว" หลิงฮันกล่าวขณะส่ายหัว

 

"อ้ายหยา สงสัยข้าจะมาเสียเที่ยวซะแล้ว!" กู้เฟิ้งฮวาตบหน้าอกของตัวเองและกระทืบเท้า เขาดูผิดหวังมาก แต่หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาทันทีและพูดว่า "เอาล่ะ แต่อย่างน้อยข้าก็เจอสหายลามกในการเดินทางครั้งนี้ มันก็ยังคงคุ้มค่า"

 

หลิงฮันไม่อาจหยุดเหงื่อให้ไหลออกมาได้และกล่าวว่า "มีเพียงแค่คนอย่างเจ้าเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าคนลามก ข้าชื่อหลิงฮัน และข้าไม่อาจเทียบเจ้าได้อย่างแน่นอนในเรื่องความลามก!"

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ารู้จักตัวเองดีนิ!" กู้เฟิ้งฮวาดูภาคภูมิใจเป็นอย่างมากเหมือนกับก่อนหน้านี้ แต่แล้วเขาจะถอนหายใจออกมาอย่างกะทันหันและส่ายหัว "เฮ้อ ตั้งแต่ที่ข้าพลาดโอกาสที่จะได้เจอสมบัติลึกลับ เช่นนั้นข้าคงจะต้องกลับภูเขาเพื่อฝึกฝนต่อ!"

 

"เชิญเลย! เชิญเลย!" หลิงฮันและหยุนชวงชวงพวกเขาทั้งสองแสดงท่าทางด้วยความเคารพต่อเขา พวกเขาทั้งสองคนไม่อาจรับมือกับคนลามกผู้นี้ได้

 

"เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัว" กู้เฟิ้งฮวากล่าว

 

"พวกเรารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งถ้าเจ้าจะจากไป" หลิงฮันและหยุนชวงชวงกล่าวออกมาพร้อมกัน

 

"เอ่อ..." กู้เฟิ้งฮวาเดินไปข้างหน้าไปกี่ก้าวก่อนที่จะหยุดเดินอย่างกะทันหัน เขาหันหลังกลับและพูดว่า "สาวน้อย เจ้าจะไม่ให้ข้าวัดขนาดหน้าอกของเจ้าจริงหรือ?"

 

"ไสหัวไปให้พ้น!" หยุนชวงชวงกล่าวพร้อมกับชี้นิ้ว

 

"ดูเหมือนว่าข้าจะยังฝึกฝนได้ไม่เพียงพอที่จะกลายเป็นจอมลามกที่แท้จริง" กู้เฟิ้งฮวาพูดพึมพัม "ครั้งนี้เมื่อข้ากลับไปที่ภูเขา ข้าจะต้องก้าวข้ามอาจารย์ของข้าให้ได้ในเรื่องลามกและกลายเป็นจอมลามกที่ลามกที่สุด!" หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก้าวกระโดดไปข้างหน้าและร่างของเขาก็หายไปในความมืดของถนน

 

"โลกใบนี้ช่างกว้างเสียจริง!" หลิงฮันพูดด้วยความเหม่อลอย

 

จากนั้นหยุนชวงชวงได้กล่าวว่า "เฟิงหยางกล้ามากที่สร้างความเสียหายให้กับรถม้าของศาลาบุปผางาม เมื่อข้ากลับไปข้าจะต้องรายงานเรื่องนี้กับคุณหญิงอย่างแน่นอน และให้คุณหญิงกดดันสำนักของมันเพื่อลงโทษคนชั่วร้ายอย่างมัน!"

 

หลิงฮันส่ายหัวของเขาและกล่าวว่า "เจ้าคงจะต้องผิดหวัง เฟิงหยางน่าจะได้รับการสนับสนุนจากขุมพลังที่ยิ่งใหญ่อยู่ ดังนั้นสำนักจึงไม่มีทางที่จะจัดการมันได้อย่างแน่นอน"

 

มิฉะนั้น เฟิงหยางคงไม่กล้าทำตัวต่อต้านองค์ชายสามอย่างเปิดเผย ในแง่ของชื่อเสียงภายในเมืองจักรพรรดิ ชื่อเสียงขององค์ชายสามนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณหญิงหยานเลย

 

หยุนชวงชวงยังคงรู้สึกโกรธมาก นางสบัดมือให้คนขับรถม้ากลับไปและพวกเขาทั้งสองคนก็กลับไปที่ศาลาบุปผางาม

 

ขณะเดียวกัน หลิงฮันได้เก็บกล่องไม้เข้าไปในแหวนมิติของเขา ตั้งแต่ที่เขาได้ให้คำสัญญากับคุณหญิงหยานทั้งยังได้รับของตอบแทนจากนาง มันจึงเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วที่เขาจะต้องทำตามคำสัญญาและปรุงเม็ดยาคงกระพัน ครั้งนี้ การเดินทางของเขานั้นราบรื่นมากและในไม่ช้าเขาก็จะกลับไปที่สำนักหู่หยาง

"การรักษาความปลอดภัยในเมืองจักรพรรดิดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่!" หลิงฮันกล่าวกับตัวเอง เฟิงหยางได้โจมตีเขาอย่างโจ่งแจ้งบนถนน แต่มันกลับไม่มีร่องรอยของทหารเลยแม้แต่คนเดียว เขาไม่รู้ว่าพวกเขารู้ตัวช้าเกินไปหรือว่าพวกเขาไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย

 

'ข้าคงต้องปรุงเม็ดยาคงกระพันก่อน!'

เขาเริ่มปรุงเม็ดยา ด้วยความสามารถในชีวิตที่แล้วของเขา การปรุงเม็ดยาระดับปฐพีนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะประมาท หลังจากนั้น เขาได้เพิ่มอุณภูมิของเปลวเพลิงของเขาด้วยการใช้จิตวิญญาณเปลวเพลิง ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถควบคุมเปลวเพลิงได้ตามที่เขาต้องการ

 

ทั้งทักษะในการแยกชนิดสมุนไพรและชำระล้างสมุนไพรล้วนแต่ทำได้อย่างราบลื่นเป็นอย่างมาก ถ้าฟูหยวนเชิงและหวู่ซงหลินอยู่ที่นี่ พวกเขาจะต้องใบหน้าซีดขาวจากความตกตะลึงอีกครั้งอย่างแน่นอน เพราะความเร็วที่หลิงฮันกำลังแสดงอยู่ตอนนี้เร็วกว่าที่เขาแสดงให้พวกเขาเห็นถึงสองเท่า

 

ก่อนหน้านี้หลิงฮันไม่อยากทำให้พวกเขาหวาดกลัวมากเกินไป

 

"ฟุบ" จิตวิญญาณเปลวเพลิงลุกไหม้ขึ้นมา ซึ่งเป็นแหล่งพลังงานความร้อนที่ไกลเกินกว่าที่หลิงฮันจะสร้างขึ้นมาได้ด้วยระดับบ่มเพาะพลังในปัจจุบันของเขา

 

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้หลิงฮันขับเหงื่อออกมามาก แต่ละอองเหงื่อของเขาก็กลายเป็นไอน้ำอย่างรวดเร็วเพราะความร้อนของเปลวเพลิง แม้จะมีรอยแตกปรากฏอยู่บนผิวหนังของเขาอยู่หลายแห่ง ซึ่งเป็นสัญญาณของการคายน้ำออกจากร่างกายเขา แต่โชคดีที่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งเหมือนกับหินผา ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับร่างกายของเขาที่จะทนต่อความร้อนสูงแบบนี้

 

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เปลวเพลิงสามสีได้ปรากฏขึ้นอยู่ในมือของเขา

 

สามเพลิงชี้นำมันเป็นความลับของทักษะของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาคิดค้นขึ้นมาเอง

 

"เสร็จสมบูรณ์!" หลิงฮันหัวเราะออกมาและเปิดฝาเตาปรุงยา ดวงตาของเขากวาดสายตามองเม็ดยาและอาการตกใจได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "จิตวิญญาณเปลวเพลิงช่างพิเศษยิ่งนัก ตอนแรก ข้าไม่อาจปรุงเม็ดยาระดับปฐพีได้ด้วยระดับบ่มเพาะพลังของข้าในปัจจุบัน แต่ทว่าตอนนี้ข้าไม่เพียงแต่ประสบความสำเร็จในการปรุงมันเท่านั้น แต่คุณภาพของมันยังมากถึงระดับหกดาว นี่มันเกินความคาดหมายของข้าเป็นอย่างมาก!"

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงมีนักปรุงยาหลายคนที่อยากได้จิตวิญญาณเปลวเพลิงในชีวิตที่แล้วของข้า มันสามารถช่วยเหลือกระบวนการปรุงเม็ดยาได้อย่างมาก!

 

ถ้าข้าสามารถควบคุมจิตวิญญาณเปลวเพลิงได้ดีกว่านี้ เช่นนั้นคุณภาพของเม็ดยาที่ข้าปรุงจะสูงขึ้นหรือไม่?

 

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*