ตอนที่ 361 หลบหนี? (FREE)

วู่ เฟิง ยังคงหมกหมุ้นอยู่ในความคิดของตัวเอง

ข้าควรย้อนกลับไปที่ถิ่นฐานหลักอื่น หรือกัดฟันเข้ายึดถิ่นฐานราชสีห์คำรามนี้ก่อน?

วู่ เฟิง รู้สึกลังเลมาก อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะรอต่อไป 1 ชั่วโมงถือว่าไม่นานมากนักสำหรับการรอทหารทั้ง 300 นายที่จะกลับมาพร้อมข่าวคราว

กลุ่มเมฆหมอกหนาทึบปกคลุมรอบประตูทางเข้าถิ่นฐานราชสีห์คำรามไปกว่า 500 เมตร

พวกเขาสงบใจรอข่าวคราวจากทหารทั้ง 300 นาย

สายลมพัดผ่านใบหน้าของเหล่าทหาร มันค่อนข้างหนาวเย็น เป็นตัวบ่งชี้ว่าฤดูหนาวที่แท้จริงใกล้เข้ามาแล้ว พวกเขาก็รู้อยู่เรื่องหนึ่ง เมื่อถึงฤดูหนาวการทดสอบจะสิ้นสุดลง

อาณาจักรเซี่ยที่ยิ่งใหญ่จะไม่ปล่อยให้เหล่าทหารต้องทนความหนาวเย็นอยู่ในดินแดนภูเขาทางใต้

เพราะทหารของอาณาจักรไม่สามารถทนความหนาวเย็นในดินแดนภูเขาทางใต้ได้ ไม่ว่าจะเรื่องที่เมื่อหิมะตก มันจะทำให้เป็นการต่อการเคลื่อนทัพมากเกินไป

ถ้าพวกเขาต้องถูกบังคับให้ใช้ชีวิตช่วงฤดูหนาวในดินแดนภูเขาทางใต้

สิ่งที่ต้องแลกนั้นใหญ่หลวงเกินไป

เมื่อเวลาค่อยๆผ่านไป วู่ เฟิง ก็คิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง ทหารทั้ง 300 นายจะเข้าไปได้ แต่จะออกมาได้หรือไม่กัน? ถ้าเป็นแบบนั้น ข้าควรเข้าโจมตีหรือไม่?

ขณะที่เขาคิด ...

มีทหารกลุ่มเล็กจากที่ไกลๆ พวกเขาคือทหารทั้ง 300 นายที่หายเข้าในเมืองนั่นเอง

เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ วู่ เฟิง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก การที่ทหารนั้นสามารถออกมาได้อย่างปลอดภัย ก็สามารถยืนยันเรื่องหนึ่งในความคิดเขาได้

"รายงานขอรับ ท่านแม่ทัพ!"

"พูดมา"

"เราได้ลาดตระเวน 1 รอบ นอกจากชาวเมืองในดินแดนภูเขาทางใต้แล้ว ไม่มีทหารคนใดเฝ้ารักษาการที่ถิ่นฐานราชสีห์คำราม ดูเหมือนจะไม่มีทหารอยู่แม้แต่คนเดียวเลยขอรับ "ผู้นำทัพทหารทั้ง 300 นายกล่าวรายงานทุกอย่างที่เขาได้เห็นให้ วู่ เฟิง ได้รับรู้

"เจ้าคิดจะใช้กลยุทธ์เมืองที่ว่างเปล่าต่อกรข้าจริงๆใช่ไหม เฉิน เฟยยู่!"เมื่อ วู่ เฟิง ได้ยินเช่นนี้เขารู้สึกทึ่งเล็กน้อย

การที่ไม่มีทหารแม้แต่คนเดียวในถิ่นฐานราชสีห์คำราม แผนการที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ก็คือการนำกองทัพของเขาเข้าสู่ถิ่นฐาน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่ว่าจะมีกับดักบางอย่างรอเขาอยู่ได้

เฉิน เฟยยู่ คนนี้พยายามทำอะไรอยู่กันแน่?

วู่ เฟิง กัดฟันแน่นจนเกิดเสียงแตกร้าว เขากำลังคิดหนักอย่างมาก

"ท่านแม่ทัพ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไร?"ผู้บัญชาการที่ยืนข้างๆ วู่ เฟิง เห็นท่าทีของเขาก่อนที่จะตัดสินใจถามออกมาเบาๆ

"เจ้ามีความคิดอะไรบ้าง?"หาได้ยากที่ วู่ เฟิง จะถามความเห็นจากผู้นำทหาร แต่คราวนี้เขาถาม เพราะเขาไม่เข้าใจจริงๆ

"ตามความคิดของข้า ข้าคิดว่าน่าจะส่งทหารส่วนหนึ่งเข้าไปยึดบริเวณที่สำคัญในถิ่นฐานราชสีห์คำรามก่อน หลังจากมั่นใจว่าทุกอย่างถูกยึดเป็นของเราหมดแล้วจะส่งทหารทั้งหมดเข้าไปก็ไม่สาย" ผู้นำทัพตอบกลับ

"อืม..." ดวงตาของ วู่ เฟิง สว่างขึ้นเล็กน้อย

นี่เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม ตราบเท่าที่ควบคุมพื้นที่สำคัญของถิ่นฐานราชสีห์คำรามไว้ได้ แม้ว่า เฉิน เฟยยู่ จะดักซุ่มโจมตีอยู่จริงๆ แต่ตัว เฉิน เฟยยู่ ก็ต้องเกิมความวิตกขึ้นมาแน่นอน

มันเป็นความแข็งแกร่งของทหารของเขา!

แน่นอนว่าเขาได้เปรียบกว่า เฉิน เฟยยู่ ในด้านนี้

ความสามารถในการต่อสู้!

เขามีพลังเหนือกว่า เฉิน เฟยยู่ อย่างชัดเจน

เขามีความได้เปรียบถึง 2 เรื่อง เขายังต้องกลัวอะไรอีก?

"แม่ทัพหวัง"

"รับสั่ง!"

"เจ้านำพลทหาร 3,000 นายเข้าไปในถิ่นฐานราชสีห์คำราม และเข้ายึดตามตามพื้นที่่สำคัญภายใน 1 ชั่วโมง แล้วส่งทหารกลับมารายงานข้า" วู่ เฟิง รีบออกคำสั่ง

"รับทราบ!"แม่ทัพหวังพยักหน้ารับทันที

ใต้คำสั่งของแม่ทัพหวัง ทหาร 3,000 นายเดินหน้าเข้าไปในถิ่นฐานราชสีห์คำรามอีกครั้ง

ในทางกลับกัน วู่ เฟิง ยังคงอดทนรออยู่ด้านนอก

อย่างที่พูดไป ปลอดภัยไว้ก่อนยอมดีกว่า

การทดสอบการต่อสู้ระดับสภาไม่ใช่การละเล่นของเด็ก ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวอาจทำให้สถานการณ์พลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เลย เมื่อถึงตอนนั้นมันคงสายไปแล้วที่จะมานั่งเสียใจ

ขณะที่ยืนมองดูทหาร 3,000 เดินเข้าไปที่ประตูหลักของถิ่นฐานราชสีห์คำราม เขามั่นใจมากขึ้นเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ มีความเป็นไปได้สูงมากที่ เฉิน เฟยยู่ จะออจากถิ่นฐานราชสีห์คำรามเพื่อโจมตีเขาที่ถิ่นฐาน เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน

อย่างไรก็ตาม ...

ถ้าเป็นอย่างนั้น วู่ เฟิง ก็รับมือไหว

อย่างแรกคือ เข้ายึดถิ่นฐานราชสีห์คำรามก่อน แล้วกลับไปที่ถิ่นฐาน เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุนนั่นเป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถกู้สถานการณ์ได้

"เฉิน เฟยยู่ ถ้าเจ้าโจมตีถิ่นฐาน เหยียน เยว่และ ฉือ ซุน ขอข้าจริงๆล่ะก็ ...ข้าจะเลาะฟันของเจ้าทิ้งเสียให้หมด!"แน่นอน วู่ เฟิง ไม่สามารถทำอะไร เฉิน เฟยยู่ ได้จริงๆ

แม้เขาจะเป็นศิษย์ของ 1 ใน 4 เซียน แต่สถานะทางสังคมของ เฉิน เฟยยู่ ก็ไม่ใช่ธรรมดาเช่นกัน

อย่างไรก็ตามหลังจากจับเขาได้แล้ว จะให้เขาเห็นพลังที่แท้จริงของ วู่ เฟิง สักหน่อยก็ไม่เป็นไร

...

1 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ท้องฟ้ามืดทึบเริ่มสว่างขึ้น ดวงอาทิตย์ยามเช้าทำให้เมฆหมอกค่อยๆจางหาย

น้ำค้างเกาะอยู่ตามใบไม้ ทำให้อากาศชื้นเล็กน้อย

การยืนนิ่งเฉยอยู่ท่ามกลางสายลมที่หนาวเย็น 2 ชั่วโมงเต็มนั้นก็เป็นเรื่องที่ทรมานเล็กน้อย

เหล่าแม่ทัพอยากจะควบม้าออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำ

ลงโทษให้ยืนอยู่เฉยๆ 2 ชั่วโมง?

มีแต่ผู้ที่เคยยืนเช่นนี้มาก่อนเท่านั้นถึงจะเข้าใจความทรมานนี้

ความจริงแล้ว ไม่มีทหารคนใดรู้สึกสบายตัวเลยแม้แต่คนเดียว ผู้บัญชาการทหารเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก แม้พวกเขาจะอยู่บนหลังม้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่เหนื่อยล้า

ทหารที่แม่ทัพหวังส่งมา กลับมาถึงในที่สุด

"รายงานถึงแม่ทัพ ทุกอย่างเรียบร้อยดี เราเข้าควบคุมพื้นที่สำคัญของถิ่นฐานราชสีห์คำรามไว้ได้แล้ว แม่ทัพหวังส่งข้ามาเพื่อรายงานให้ท่านส่งกองทหารเข้าไปได้ "

"แม่ทัพหวังล่ะ เขาอยู่ที่ไหน?"วู่ เฟิง ไม่ได้ออกคำสั่งในทันที เขาถามคำถามแทน

"เขายังคอยนำกองทหารอยู่ในถิ่นฐานขอรับ" ทหารตอบกลับทันที

"ไปบอกให้เขากลับมารายงานด้วยตัวเอง" ดวงตาของ วู่ เฟิง หรี่ลงเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มสางแล้ว

"รับทราบ!"ทหารได้รับคำสั่งและกลับเข้าไปในถิ่นฐานราชสีห์คำราม

ในทางกลับกัน วู่ เฟิง ยังคงรอคอยต่อไป

การรายงานของทหารตัวเล็กๆไม่พอให้เขามั่นใจได้ว่าถิ่นฐานราชสีห์คำรามได้อยู่ในการควบคุมของเขาทั้งหมดแล้ว มีแค่แม่ทัพหวังเท่านั้น ผู้ที่คอยติดตามของเขาเท่านั้นที่จะสามารทำให้เขามั่นใจได้อย่างแท้จริง

ไม่นานหลังจากนั้น แม่ทัพหวังก็ควบม้าออกมาอยู่ด้านหน้า วู่ เฟิง

"ท่านแม่ทัพ"

"ในถิ่นฐานราชสีห์คำรามไม่มีทหารอยู่เลยจริงๆรึ?"วู่ เฟิง มองไปที่แม่ทัพหวังที่ยืนอยู่ตรงหน้าและถาม

"เรื่องนี้... ข้าก็ไม่กล้าที่จะยืนยัน เพราะมีชาวเมืองจำนวนมากอยู่ในถิ่นฐานราชสีห์คำราม มันมีความเป็นไปได้ที่ศัตรูจะซ่อนตัวอยู่ตามสถานที่ที่เราไม่รู้จัก ยังไงก็ตาม ข้ายืนยันได้ว่าพื้นที่สำคัญในถิ่นฐานราชสีห์คำรามนั้นอยู่ใต้การควบคุมของเราแล้ว ไม่ผิดพลาดอย่างแน่นอน "แม่ทัพหวังลังเลอยู่ครู่นึงและตอบอย่างระมัดระวัง

"ข้าเข้าใจแล้ว ถ่ายทอดคำสั่งของข้า กองทัพของเราจะเข้าสู่ถิ่นฐานราชสีห์คำราม!"วู่ เฟิง กัดฟันแน่นและออกคำสั่ง

"รับทราบ!"

ขณะที่ วู่ เฟิง ออกคำสั่ง

กลุ่มเมฆหมอกดำก็เริ่มเคลื่อนตัว ค่อยๆเข้าปกคลุมถิ่นฐานราชสีห์คำราม

500 เมตร ใช้เวลาไม่นานนัก

กองทัพได้มาถึงหน้าประตูหลักของถิ่นฐานราชสีห์คำราม

วู่ เฟิง เงยหน้าขึ้นแล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ทหารที่เฝ้าระวังอยู่ที่ป้อมด้านหน้า เขาขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด ไม่มีความสบายใจแม้แต่น้อย

จะเป็นกลยุทธ์เมืองที่ว่างเปล่าอย่างที่เขาคิดจริงๆหรือ?

นี่มันไม่ใช่แล่ว

ไม่ควรจะเรียกว่ากลยุทธ์อะไรทั้งนั้น มันเป็นเหมือนการหลบหนีชัดๆ?

วู่ เฟิง รู้สึกอึดอัดใจอย่างที่สุด ณ ขณะนี้ ความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนได้พุ่งพล่านในหัวเขา ทำให้เขาไม่สามารถเข้าใจมันได้

เฉิน เฟยยู่สามารถป้องกันได้แน่นอน!

ทำไมเขาถึงหลบหนี?

มีความจำเป็นหรือไม่?

ถ้าเขาไม่กล้าที่จะต่อสู้ ทำไมเขาถึงส่งกองทัพไปจู่โจม? หลังจากจู่โจมแล้ว ถ้าเขาไม่ต้องการจะต่อสู้อีก เขาก็ไม่จำเป็นต้องส่งทหารไปอีก!

เขาส่งทหาร 2,000 นายเพื่อล่อให้ วู่ เฟิง เข้าโจมตีเมือง

แต่ล่อเพื่อให้เขามาเจอเมืองที่ว่างเปล่าเนี่ยนะ?!

ไม่ว่าเขาจะมองสถานการณ์อย่างไร ...

ดูเหมือนว่า เฉิน เฟยยู่ ต้องเพี้ยนแน่ๆ!

ตอนนี้ วู่ เฟิง ไม่รู้ว่าควรจะถาม เฉิน เฟยยู่ หรือไม่ว่า

"เฉิน เฟยยู่ นี่มันบ้าอะไรกัน เจ้าเป็นตัวโง่งมหรือไงกัน?!"

เห็นได้ชัดเลยว่า เฉินเฟยยู่ ไม่ปกติ

วู่ เฟิง ไม่คิดจะสนใจอะไรอีก

ในเมื่อ วู่ เฟิง ได้รับการต้อนรับเช่นนี้จาก เฉิน เฟยยู่ ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีขึ้น เขาโบกแขนเป็นสัญญาณให้กองทัพเดินหน้าเข้าสู่ถิ่นฐานราชสีห์คำรามในทันที...

เพจหลัก : Double gate TH