ตอนที่ 35 ของขวัญ
เมื่อถึงช่วงพักกลางวันของเซจิได้เริ่มเปิดเริ่มอ่านจดหมายทันที
เซจินั่งพร้อมกับมิกะและชิอากิในที่จุดปกติของพวกเขา ที่ลานกว้าง ก่อนที่เขาจะเอาจดหมายออกมาและเริ่มเปิดอ่านพวกมัน
'ว้าว!' ถึงแม้เขาจะเตรียมใจมาก่อนแล้วก็ตาม แต่เมื่อเซจิได้เห็นการเขียนที่น่าชื่อชมของสาวม.ปลายที่ได้สารภาพความรู้สึกของเธอกับเขา มันก็ทำให้ใบหน้าของเซจิก็แดงราวกับว่าเขากำลังหลงรักตัวเอง
ตัวตนเดิมของเซจิไม่เคยมีความทรงจำพวกนี้อยู่เลย และเขาเองก็ไม่มีประสบการณ์แบบนี้ในชีวิตที่ผ่านมาของเขาเหมือนกัน!
ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่ปกติสำหรับโอตาคุเลยซักนิด!
หลังจากที่ได้อ่านเพียงแค่จดหมายฉบับแรก เขาก็รู้สึกได้ว่าใบหน้าของเขากำลังร้อนขึ้น ถ้าเป็นมังงะเขามั่นใจได้ว่าใบหน้าของเขาจะต้องมีควันออกมาแน่ๆ
น่าอายสุดๆ...
นี้พวกเขาเขียนมาแบบนี้จริงๆนะเหรอ!?
ถึงแม้ว่าเซจิจะรู้ว่าตอนนี้เขาเป็นผู้ชายที่หล่อแบบสุดๆ แต่เขาก็รู้สึกว่าคนที่เขียนพวกนี้ เขียนให้ดูเกินจริงแบบสุดๆ... มันฟังดูเหมือนภาพลักษณ์ของเขาถูกถ่ายทอดออกมาเลย!
นี้เป็นสิ่งที่คนอื่นๆมองเห็นเขาเหมือนกับว่าเขาเป็นคนที่สมบูรณ์อย่างงั้นเหรอ?
ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง... สาวๆพวกนี้อาจมีความรู้สึกที่ดีเกินไปของเธอ เนื่องจากจินตนาการของพวกเธอเอง [ง่ายๆ ก็มโน]
ใช่แล้ว! พวกเธอยังเป็นวัยรุ่น ยังค่อนข้างตื้นเขินเมื่อพวกเธอเห็นแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาและคิดว่าเขาหล่อมาก ดังนั้นพวกเธอจึงจินตนาการว่าเขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในทุกด้านและตกหลุมรักกับจิตนาการของพวกเธอ
จริงๆแล้ว เขาเองก็ไม่หล่อแบบนั้นและนอกเหนือจากหน้าตาในปัจจุบันของเขา จากประสบการณ์ชีวิตในอดีตของเขาบอกเขาว่าเขาเองก็ไม่ได้เป็นที่นิยมในหมู่เพวกผู้ชายซะหน่อยนิน่า
การเตือนความจำเกี่ยวกับเรื่องอดีต ทำให้เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกแอบโล่งใจนิดๆ
ถ้าผู้หญิงคนนี้เขียนจดหมายแบบนี้ออกมาให้กับเขา และพบความจริง พวกเธอก็จะผิดหวังเป็นแน่
นอกจากนี้เขายังไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์ที่โรแมนติกแบบธรรมดาได้ สิ่งที่ควรทำคือการปฏิเสธจดหมายเหล่านี้ไปอย่างสุภาพ ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกันและตราบเท่าที่เขาไม่ได้ใกล้ชิดกับพวกเธอมากเกินไป เขาก็สามารถจะปกป้องจินตนาการของพวกเธอในใจของพวกเธอไว้ได้
"ฮาราโนะ นายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?" ชิอากิยิ้ม "นายจะอ่านจดหมายต่อไหม? นายต้องการให้เราลุกออกไปไหนหรือเปล่า?" เธอถามอย่างตื่นเต้น
"แน่นอน ผมจะอ่านต่อ... และพวกเธอไม่จำเป็นต้องออกไปไหนด้วย กินได้ตามสบายเลย ไม่ต้องสนใจผมหรอก" เซจิยิ้มให้อย่างเป็นธรรมชาติ
ชิอากิเหลือบไปมองเล็กน้อยที่ท่าทางของเซจิ แต่เธอก็ยังคงนิ่งอยู่ ในขณะที่เธอเริ่มทานอาหารกลางวันของตัวเอง
มิกะรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเมื่อได้เห็นผู้ชายที่เธอชอบอ่านจดหมายรักจากผู้หญิงคนอื่นๆ ต่อหน้าเธอ
แต่ถ้าเธอออกไปเธอรู้ว่า เธอรู้สึกแย่ยิ่งกว่านั้น เธอก็ยังคงกินอาหารอยู่เงียบๆ และสังเกตดูท่าทางของเซจิด้วยความตั้งใจ
เซจิเริ่มอ่านจดหมายอย่างต่อเนื่องและความเร็วในการอ่านของเขาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น
หลังจากสิบนาทีก็เสร็จทั้ง 5 ฉบับ
* ติ้ง! * ระบบของเขามีเสียงดังขึ้นและมีการแจ้งเตือนปรากฏต่อหน้าเขา -
[หลังจากได้รับจดหมายรัก 5 ฉบับ ตัวเลือก [ของขวัญ] จะพร้อมใช้งานแล้ว ทุกครั้งที่คุณได้รับสิ่งของจากผู้หญิงที่แสดงถึงความรักของพวกเธอ คุณสามารถได้รับคะแนนหรือแต้มสะสม รวมถึงแต้มที่จะแลกของข้อมูลเกี่ยวกับของขวัญที่ผู้หญิงคนนั้นชอบได้]
'นี้มันตัวเลือกใหม่!' เซจิเต็มไปด้วยสายตาที่ตื่นเต้น แต่เขาก็บังคับตัวเองให้ยังคงรักษาความสงบไว้
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีตัวเลือกใหม่โผล่มาเร็วขนาดนี้... เขาตัดสินใจที่จะตรวจสอบรายละเอียดพวกนี้ในตอนที่เขาอยู่คนเดียว
จากการแจ้งเตือนที่เขาเพิ่งได้รับ ตัวเลือก [ของขวัญ] ดูเหมือนจะมีสองแบบคือ ถ้าเขาได้รับของขวัญอย่างใดอย่างหนึ่ง... หรือสิ่งของ เช่น จดหมายรัก เขาจะได้รับรางวัลจากระบบของเขาในรูปของแต้มหรือสิ่งของต่างๆ
ไม่เพียงแค่นั้นเขายังสามารถแลกเปลี่ยนแต้มของเขาสำหรับข้อมูลเกี่ยวกับของขวัญที่ชื่นชอบของใครก็ตามที่เขาต้องการที่จะให้!
อย่างแรกเป็นโบนัสที่ดี เป็นอีกวิธีหนึ่งในการได้รับแต้มและไอเท็มนอกเหนือจากแต้มการกระทำของเขา อย่างที่สองก็เป็นประโยชน์สำหรับเขา เพราะมันทำให้เขาสามารถมอบของขวัญที่เหมาะสมกับคนที่เขาไม่รู้จะให้อะไรได้!
เขาไม่ได้สมบูรณ์แบบหรอก แต่เขาไม่มีโอกาสที่จะยืนยันเรื่องนี้ แต่มันก็น่าจะเป็นแบบนั้น
เซจิคิดลึกๆ เกี่ยวกับตัวเลือกที่ปลดล็อกออกใหม่ของเขา ในขณะที่เขาพับจดหมายเก็บไว้อย่างระมัดระวัง
"นายอ่านเสร็จแล้วงั้นเหรอ?"
"สามคนเป็นประเภทแรกและอีก 2 คนเป็นประเภทที่สอง"
"ไม่มีจดหมายสารภาพเลยงั้นเหรอ น่าเบื่อ!"
"หยุดเล่นล้อเล่นได้แล้ว - มันก็ดีแล้วที่ไม่ได้มีอะไรมาก"เซจิยิ้มให้ชิอากิ "แถม ผะ... ผมเองไม่ค่อยคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ซักเท่าไรด้วย"
"เดี๋ยวนายก็ชินกับมันเอง" ชิอากิหัวเราะ "ฉัน... ไม่เหมือนกับมิกะ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่นายเคยเป็นมาก่อน แต่ฉันสามารถรับรองได้ว่านายในตอนนี้ยอดเยี่ยมสุดๆ ดังนั้นนายควรจะมั่นใจในตัวเองและยอมรับตัวนายในตอนนี้! และอดีตที่มืดมนของนายด้วย! " สาวทอมบอยคนนั้นเอื้อมมือออกมาและใช้นิ้วแตะไปที่หน้าผากของเซจิ
เซจิเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย
"เธอ... กำลังให้กำลังใจผมอยู่ใช่หรือเปล่า?"
"แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะ โง่หรือเปล่า?" ชิอากิยังคงทำท่าทางไม่ใส่ใจอยู่
มิกะที่กำลังเฝ้าดูพวกเขาด้วยบรรยากาศแปลกๆ รอบๆตัวพวกเขา
"ฉะ... ฉันคิดว่าเซจิในตอนนี้ก็น่ากลัวพอแล้วนะ!" เธอเร่งรีบพูดขึ้นมา
เซจิหันไปมองที่เธอและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ขอบคุณทุกคน"
'ว้า... ฉันทำให้พวกเธอกังวลเกี่ยวกับฉันเหรอเนี่ย'
"แล้ว... นายจะทำยังไงต่อล่ะ นายจะจัดการกับผู้หญิงสองคนที่ให้ข้อมูลติดต่อกับนายยังไง?"
"ผม... ผมจะปฏิเสธพวกเธออย่างสุภาพ" เซจิยิ้มขณะที่เขาพูด "ผมเองไม่มีเวลาคิดเรื่องของหัวใจหรือเรื่องแฟนในตอนนี้หรอกนะ"
ชิอากิพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงนุ่มๆที่น่ารัก
"รุ่นพี่ฮาราโนะ!"
มือของเซจิกระตุกขึ้นอย่างรุนแรง
เป็นไปไม่ได้... ขณะที่เขาหันกลับไปมอง แต่น่าเสียดายที่มันเป็นสิ่งที่เขาคิดมันดันเป็นความจริง นักเรียนชายนม.ต้นที่หน้าสวย
โฮชิ อะมามิได้วิ่งไปทั่วโรงเรียนม.ปลาย ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงดูแดงขึ้นจากความพยายามนั้น และดวงตาของเขาก็ประกายจากความคาดหวังของการพบกับไอดอลของเขา เขาได้ถือกล่องอาหารกลางวันไว้ด้วยมือข้างเดียวและมืออีกข้างก็ดันหน้าอกของเขาไว้ขณะที่เขาหอบหายใจเบาๆ
ท่าทางแบบนั้นมันทำให้ดูน่ารักสุดๆ!
มิกะรู้สึกทึ่งในสายตาของเธอ
แม้แต่ชิอากิก็พูดไม่ออก
ไม่มีใครช่วยอะไรเลยได้กับ "สาวน้อย" ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาที่กำลังหน้าแดง รวมถึงความอ่อนโยนของเธอขณะหอบหิ้วกล่องข้าวมา ภายใต้แสงที่สะท้อนของหยาดเหงื่อที่ปกคลุมไปทั่วใบหน้าของเธอ มันทำให้เธอดูเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์พอที่จะเป็นสาวสวยได้ แม้กระทั่งพวกเขาอยากที่จะรู้สึกชื่นชมนี้กับ "สาวน้อย" คนนี้ที่มีกลิ่นอายแห่งความงามรอบๆตัวเธอ
'อืม เอาตรงๆ ผู้ชายคนนี้เป็นกำดักที่ยอดเยี่ยมสุดๆ!!' เซจิรู้สึกเหมือนกับว่าอยากจะปิดบังใบหน้าของเขาด้วยความอาย
"อะมามิ นายมาทำอะไรที่นี้น่ะ?" เขาถามขึ้นอย่างไร้ประโยชน์
"ผะ... ผมต้องการที่จะกินอาหารกลางวันพร้อมกับรุ่นพี่... และผมต้องการพูดคุยกับรุ่นพี่ให้มากขึ้นกว่านี้ด้วยครับ!" ดวงตาของโฮชิยังคงเปล่งประกายขณะที่เดินมา เขาไม่ได้สังเกตเห็นสาวสวยทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างเซจิเลยซักนิด
ในที่สุดเขาก็พบว่ามีคนอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆกับเซจิอยู่ด้วย
"อ่า... ขอโทษนะครับรุ่นพี่ ผมกำลังรบกวนคุณอยู่หรือเปล่าครับ?"
"ใช่ นายกำลังรบกวนฉันมาก!" เซจิพูดตอแบบตรงๆ อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาพูดแบบนี้เขาก็รู้สึกโกรธมากขึ้น เมื่อการแสดงออกของโฮชิสลดลงอย่างน่าสงสาร เขาถอนหายใจลึกๆ และพูดต่อ "แต่... ถ้านายมาถึงที่นี้แล้ว นายก็อาจจะมานั่งได้ด้วยก็ได้"
"ขอบคุณครับ รุ่นพี่!" โฮชิรีบพูดขึ้นมาอีกครั้ง
ชิอากิและมิกะเหลือบไปมองด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า
"ผมขอแนะนำให้พวกเธอได้รู้จัก... " เซจิถอนหายใจ "นี้คือหนึ่งในเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าของผม โฮชิ อะมามิ เป็นนักเรียนม.ต้นปีที่สาม... และเป็นผู้ชาย"
"สวัสดีครับ รุ่นพี่!" โฮชิทักทายพวกเธออย่างสุภาพ
"สะ... สวัสดี... " ชิอากิและมิกะตอบกลับอย่างงงๆ
ผู้ชาย... !?
เซจิพูดอะไรผิดหรือเปล่า? หรือมีอะไรผิดพลาดกับโลกนี้กัน!? ทั้งสองคนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน
"นี้คือ มิกะ อุเอะฮาระ อีกคนหนึ่งคือ ชิอากิ วากาบะ พวกเธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉันในห้องเรียน"
"โอ้ ผมคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนของรุ่นพี่ซะอีก" โฮชิกล่าวอย่างไร้เดียงสา
"ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉันไม่มีแฟน!" เซจิร้องตะโกนใส่อย่างรุนแรง
"โอ้ ใช่ครับ อิ อิ~" โฮชิเปิดปากออกอย่างน่ารัก
"แล้วไอ้ อิ อิ นี้มันอะไร! และหยุดไอ้ท่าทางน่ารักๆแบบนั้นนะหยุดได้แล้ว นายไม่ได้ตัดสินใจที่จะกลายเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งแล้วหรอกรึไง? "
"ผมแค่อยากสังเกตรุ่นพี่แบบชัดแจ๋วอย่างเมื่อวานนี้นี้ก็เท่านั้นเอง... " โฮชิแสดงออกอย่างดีใจขณะที่เขาหลับตาลง
เซจิรู้สึกถึงเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขาหายไป
'นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่อยากเจอคนแบบนายที่โรงเรียนไง บ้าเอ้ย!'
เขาพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าเขาเคร่งครัดมากเกินไปเขาจะกลายเป็นทำร้ายความรู้สึกของโฮชิ และโฮชิเองก็ไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี หรือมีความโรแมนติกแบบแปลกๆ เขาเพียงหลงใหลในตัวเขาก็เท่านั้น
เขาควรจะจัดการกับคนแบบนี้ยังไงดีเนี่ย!?
เซจิรู้สึกอยากจะเล่นอินเทอร์เน็ตทันทีเพื่อตั้งคำถามว่าเขาควรจะจัดการกับกับดักที่ชวนหลงนี้ยังไงดี!!?
-------------------------
แปลไป ฮาแบบสุดๆ
