ตอนที่แล้วThe Dark King – Chapter 63 นักล่าผู้เป็นอมตะ? [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปThe Dark King – Chapter 65 ล่าเหยื่อ [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 64 สัตว์ร้าย [อ่านฟรี]


The Dark King – Chapter 64 สัตว์ร้าย

ฟู่เทียนรู้สึกหวาดกลัว เขาพยายามที่จะยืนขึ้นแต่ก็รู้สึกว่าร่างกายนั้นอ่อนล้าอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับแรงระเบิดตรงๆแต่เขาก็โดนแรงกระแทกที่เกิดขึ้น

“ไอ้…เด็กเวร!” ไบรอันมองมาที่ฟู่เทียนด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยเลือด เขาเดินลากขามาหาฟู่เทียนอย่างช้าๆในตอนนี้ เขายกมือซ้ายของตนเองขึ้นจากนั้นก็ขว้างมีดออกไปที่หน้าอกของฟู่เทียน

ฟู่เทียนรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องโจมตีมาแบบนี้จึงกลิ้งตัวหนี

แขนขวาของไบรอันนั้นถูกแรงระเบิดกระเด็นหายไปบวกกับขาขวาของเขาก็ได้รับอาการบาดเจ็บ เมื่อเขาปามีดออกไปร่างกายของเขาก็เสียสมดุลและล้มลงไปในตำแหน่งที่ฟู่เทียนอยู่ก่อนหน้านี้ ไบรอันพยายามที่จะยืนขึ้นอีกครั้งแต่ร่างกายของเขานั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เขาก็ยังสามารถคว้ามีดเอาไว้ได้อีกครั้ง

ฟู่เทียนเห็นว่านักล่าคนนี้ไม่อาจยืนขึ้นได้อีกครั้งเขาก็รู้สึกโล่งใจมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าแม้ว่าเขาจะไม่สามารถสังหารนักล่าคนนี้ได้แต่ก็ทำให้เขาต้องพิการไป เขาเริ่มคว้าสิ่งต่างๆรอบตัวและโยนไปทางนักล่า

อุปกรณืป้องกันที่ศีรษะของไบรอันไม่มีอีกแล้วในตอนนี้ หากเป็นในยามปกติเขาคงไม่รู้สึกเจ็บปวดจากสิ่งที่ขว้างปาเข้ามาพวกนี้ แต่ในตอนนี้ใบหน้าด้านขวาของเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งและพวกกระถางต้นไม้ที่ขว้างปาเข้ามานั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากเช่นกัน กล้ามเนื้อของเขาบีบตัวและเลือดก็ไหลออกมาจากที่ไหล่ของเขา

เขาร้องออกมาและกวีลัดแกว่งมีดที่อยู่ในมือของตนเอง น่าเสียดายที่เขาไม่อาจไล่ตามฟู่เทียนได้เลยในตอนนี้

ฟู่เทียนกังวลว่านักล่าคนนี้อาจจะพุ่งโจมตีเขาอย่างฉับพลันได้จึงไม่ได้เข้าไปใกล้มากนัก เขายังจำมีดที่โยนมาก่อนหน้านี้ได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้คมมากแต่ความแหลมของมันก็สามารถทำร้ายเขาได้ เขาวิ่งหนีออกไป เมื่อเขามองกลับไปก็เห็นไบรอันกำลังยืนขึ้นมา

ดวงตาของนักล่าผู้นี้เต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างยิ่ง ราวกับว่าเขาเขาพร้อมที่จะโจมตีตลอดเวลาโดยไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น ปัง! พื้นที่อยู่ใต้เท้าของไบรอันเริ่มถล่มลงไปทันที

ไบรอันล่วงลงไปที่ชั้นที่ 3 โต๊ะจำนวนมากหล่นลงมาพร้อมกับพื้นที่พังทะลายลงไปและไบรอันก็หล่นลงมาพร้อมกับพวกมัน

ร่างกายของไบรอันดิ้นไปมาเพราะความเจ็บปวดเมื่อเขานอนอยู่บนเศษของโต๊ะไม้ที่อยู่บนพื้น พื้นใต้ร่างกายเริ่มถล่มลงมาอีกครั้งทำให้เขาร่วงลงไปอยู่ที่ชั้นที่ 2

เมื่อร่างกายของไบรอันตกลงมายังชั้นที่ 2 เขาก็ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวใดๆต่อจากนั้น

ฟู่เทียนก้าวเข้ามาดูที่ขอบของพื้นที่พังทลายไป เขามองลงไปและเห็นว่านักฆ่าคนนี้ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เลือดไหลออกจากไหล่ของเขาชโลมไปที่พื้นช้าๆ

ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจ เขาค่อยๆถอยออกไปจากที่นี่ช้าๆ เขานั่งลงบนเศษของผนังที่พังทลายลงมา อาคารหลังนี้ถูกกัดกร่อนมากกว่า 300 ปี และแรงระเบิดที่เกิดขึ้นก็ทำให้พื้นอาคารนั้นพังทลายลงไปถึง 2 ชั้น ถ้าหากว่าแรงระเบิดมากกว่านี้ทั้งอาคารนี้อาจจะถล่มลงมาเลยก็เป็นได้

เมื่อได้นั่งพักในตอนนี้ฟู่เทียนก็รู้สึกได้ว่าพละกำลังของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติ เขาค่อยๆเดินไปอีกฝั่งของห้องนี้และหยิบเอาลูกบอลสีฟ้าที่ห่อเอาไว้ด้วยผ้าขึ้นมา

เมื่อเขากำลังเดินไปที่ชั้น 2 เขาก็คิดว่าเสียงระเบิดที่เกิดขึ้นนี้อาจจะทำให้พวกมอนสเตอร์และนักล่าคนอื่นๆนั้นหันมาสนใจ ดังนั้นเขาจึงต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เมื่อเขาเดินลงมาที่ชั้น 2 เขาก็ยังคงเห็นว่านักล่าคนนี้ยังคงนอนอยู่บนพื้น เลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของเขานั้นเริ่มแห้งและแข็งตัว

เขาเดินไปรอบๆห้องนี้และคว้ากระดาษสีขาวให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะหาเจอ เขาโยนพวกมันไปที่นักล่าและเฝ้าดูต่อไป หลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปใกล้ร่างของนักล่าและจุดไม้ขีดไฟโยนเข้าไปที่กองกระดาษพวกนั้นเพื่อเผาเขาทันที ทันใดนั้นนักล่าที่เขาคิดว่าตายไปแล้วก็พุ่งออกมาพร้อมกับมีดสั้นที่เล็งลงมาที่หน้าอกของฟู่เทียน

ฟู่เทียนรู้สึกตกตะลึงอย่างยิ่งเพราะเขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้ เขารู้สึกได้ว่ามีดสั้นนั้นแทงทะลุเกราะอ่อนของเขาไปอย่างง่ายดายและทะลวงเข้าไปยังหน้าอกของเขา ความรู้สึกแรกที่เขาได้รับนั้นเป็นความรู้สึกที่เย็นอย่างยิ่งและต่อจากนั้นหน้าอกของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงขณะที่เขามองไปที่นักล่า “แกล้งตายงั้นหรือ? เขากำลังรอเวลานี้?” ความคิดมากมายปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา

เขานั่งพักอยู่คู่หนึ่งและค่อยลงมาจากชั้นที่ 4  นักล่าคนนี้รออยู่เสมอและแกล้งตายอยู่เป็นเวลานาน เขาคิดว่าฟู่เทียนจะต้องเข้ามาใกล้เขาอย่างแน่นอน ช่างเป็นความอดทนที่มากมายอะไรแบบนี้?

“ไอ้เด็กเวร … …” ไบรอันเงยหน้าขึ้นช้าๆ สีหน้าของเขาดูซีดมากเนื่องจากการสูญเสียเลือดมากเกินไป แต่ความเกลียดชังยังคงปรากฏอยู่ในสายตาของเขา เขามีรอยยิ้มที่ดูเหี้ยมโหดอยู่ในตอนนี้ เขาปักมีดสั้นทิ้งไว้และมือของเขาก็ร่วงหล่นลงมา

“เขาตายแล้วหรอ” ฟู่เทียนเห็นนักล่าผู้นี้ที่นอนเปิดตาค้าง

แต่ … … มีดสั้นเล่มนี้ยังคงปักอยู่ที่หน้าอกของฟู่เทียน

ฟู่เทียนจับมีดสั้นเอาไว้ ร่างกายของเขาสั่น เขาค่อยๆล้มลงไปนั่งคุกเข่า การเคลื่อนไหวทุกอย่างล้วนส่งผลต่อกล้ามเนื้อหน้าอกของเขา ทุกวินาทีเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

“ฉันยังตายไม่ได้ ยังตายไม่ได้ … …” ฟู่เทียนย้ำความคิดนี้อยู่ตลอดเวลา สติของเขาเริ่มพร่ามัวราวกับพร้อมจะหลับไปได้ตลอดเวลา แต่เสียงของพ่อแม่และพี่สาวก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา เขายังจำได้ถึงคำพูดสุดท้ายที่ทุกๆคนพูดกับเขาก่อนที่แคปซูลแช่แข็งจะปิดลงไป

ขอให้มีความสุข … …

ต้องรอดให้ได้นะ … …

ต้องรอดให้ได้!

เขากัดลิ้นของตัวเองเพื่อให้สติฟื้นคืนกลับมา เขาก้มลงไปมองและเห็นว่ามีดนี้ไม่ได้ปักที่หัวใจของเขา หากมันปักที่หัวใจของเขาเขาคงต้องตาย อย่างแน่นอน บางทีหากเขาสามารถห้ามเลือดได้เขาก็จะสามารถรอดตายได้

ทันใดนั้นความรู้สึกที่กระตุ้นให้เขามีชีวิตรอดก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของฟู่เทียน เขากัดฟันและพยายามลุกขึ้น เขาหยิบลูกแก้วสีน้ำเงินออกมาจากห่อผ้า มันสามารถดูดซับความร้อนได้และยังสามารถใช้แก้ปวดและสมานแผลให้แก่เขาได้

เขาไปที่ด้านหลังของนักล่าและหาชุดปฐมพยาบาลจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา มันมีผ้าพันแผลที่ยังไม่ได้ใช้ ขวดยาอะไรบางอย่าง ยาเม็ด และยาผงในชุดปฐมพยาบาลนี้

ฟู่เทียนเจอแอลกอฮอล์อยู่ด้วยเช่นกัน มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะที่พยายามจุดไฟจากกองกระดาษที่เขากองไว้ก่อนหน้านี้ แม้ว่าค่ารังสีจะสูงแต่เขาสามารถรับมือได้

เขาเอาแอลกอฮอล์เอาไว้ในปากจากนั้นก็พ่นลงไปที่มีดสั้นที่ยังคงปักอยู่ที่หน้าอกของเขา เขาค่อยๆดึงมีดสั้นนี้ออกมาทีละนิดช ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้นั้นมากมายจนรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขากำลังสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่าจิตใจของเขาอยากจะหยุดแต่เขาก็ยังคงพยายามดึงมีดสั้นนี้ออกมาช้าๆ เลือดของเขาค่อยๆไหลออกมาจนเขารู้สึกอ่อนแรงราวกับว่าเลือดที่ไหลออกมานี้ได้นำพาพละกำลังของเขาออกมาด้วยเช่นกัน

เขาเริ่มพันผ้าพันแผลรอบหน้าอกของตนเองและรัดมันเอาไว้แน่น ในตอนนี้เขาไม่มีเข็มทำให้ไม่สามารถเย็บแผลของตัวเองได้ในตอนนี้ ในตอนนี้เขาต้องทำให้เลือดของตัวเองนั้นหยุดไหลก่อน

ไม่นานหลังจากนั้นผ้าพันแผลก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาพันผ้าพันแผลไปอีกหลายทบและใส่ลูกแก้วสีน้ำเงินในผ้าพันแผลด้วยเช่นกัน เขาหวังว่าความเย็นจากลูกแก้วสีน้ำเงินนี้จะสามารถทำให้เลือดของเขาหยุดไหลได้

ฟู่เทียนมองไปที่ร่างของนักล่าที่โดนเผาไปในตอนนี้ ความสงบเริ่มเข้ามาในหัวใจของเขาเมื่อคิดว่านักล่าผู้นี้ได้ตายไปแล้วจริงๆ

เขาเอนตัวพิงผนังเอาไว้ขณะที่กำลังตรวจสอบยาต่างๆที่อยู่ในชุดปฐมพยาบาล ยาพวกนี้ไม่มีฉลากว่ามันคืออะไรทำให้เขาไม่กล้าใช้มันในตอนนี้ เพราะยาพวกนี้อาจจะสร้างขึ้นเพื่อนักล่าผู้นี้เพียงผู้เดียว หากเขาใช้ผิดไปอาจจะเป็นโทษมากกว่าประโยชน์

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจที่เลือดของเขาหยุดไหลแล้วในตอนนี้ แต่ไม่ว่ายังไงแผลของเขาก็พร้อมที่จะปริแตกอีกครั้งในตอนนี้หากเขาไม่ระมัดระวังมากพอ

พระเจ้าไม่ทรงโปรดปรานเขาอีกครั้งหนึ่งในตอนนี้ ฟู่เทียนมองออกไปที่หน้าต่างที่เต็มไปด้วยต้นไม้ปกคลุมในตอนนี้ หน้าต่างนี้สั่นสะเทือนเบาๆจากเสียงคำรามที่เขาคุ้นเคย มันเป็นเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่เขาได้เห็นก่อนหน้านี้

ใบหน้าของฟู่เทียนเริ่มซีดลงไปอีกครั้งขณะที่เขาพยายามลงไปนั่งพักที่พื้น

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด