ตอนที่ 347 เสียงทั้ง 2 (FREE)

เช้าวันถัดมา

น้ำค้างเกาะตามใบไม้ รวมถึงสายลมที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นพัดผ่านไปทั่ว  ในค่ายทหารขนาดใหญ่ ในดินแดนภูเขาทางใต้ ทหารกลุ่มหนึ่งยังคอยยืนตรวจตราด้วยความแข็งขัน

ภายในกระโจมทหารธรรมดาๆ

ฟาง เจิ้งจือ ยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะลุกออกจากเตียง  เขามองไปรอบๆและตัดสินใจที่จะลองใช้ชีวิตเป็นทหารดินแดนภูเขาทางใต้สักครั้งหนึ่งในชีวิต แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่ควรหาอะไรใส่ท้อง

ขณะที่เขากำลังจะเดินออกมา ได้มีหอกสองด้ามขวางเขาไว้

"ห้ามออกไป!"

"แม้แต่มื้ออาหารของข้ายังต้องถูกควบคุมเลยงั้นรึ?" ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ทหารทั้ง2ด้วยความสับสน เขาไม่ได้เข้าร่วมกับกองทัพของดินแดนภูเขาทางใต้แล้วงั้นหรือ?

"หยุด องค์หญิงได้สั่งให้ ฟาง เจิ้งจือ ไปที่กระโจมของนางเพื่อสอบถามบางอย่าง!" ทันใดนั้นเองมีคนเดินเข้ามา  ทหารนับร้อยรีบคุกเข่าลงทันที

"รับทราบ!" ทหารทั้งสองเก็บหอกทันที

ฟาง เจิ้งจือ ขมวดคิ้วเล็กน้อย  แม้เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขา คงไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไร

อย่างไรก็ตาม ...

ถ้าต่อต้านพวกเขา ก็มีเพียงทางเลือกเดียว คือปล่อยทุกอย่างให้ดำเนินต่อไป

เขาไม่มีความคิดดีๆแม้แต่น้อยในตอนนี้  ใครเป็นคนขอให้เขาเดินเข้ามาในค่ายทหารขององค์หญิง ฉาน ยู่ กันละ  มันคงเป็นเพราะโชคชะตา

...

ในกระโจมทหารขององค์หญิง ฉาน ยู่ กำลังนอนอยู่บนหนังสัตว์สีทอง  อย่างไรก็ตามชุดบนร่างของนางได้เปลี่ยนเป็นสีม่วงแล้ว

มันเป็นเกราะที่ส่องแสงออกมาจางๆ  ผสานเข้ากับสีผิวของนาง เผยให้เห็นความงดงามและสูงส่ง ภายใต้ความป่าเถื่อนของนาง

ฟาง เจิ้งจือ เองก็เห็นทันทีที่เข้ามา

อย่างไรก็ตาม เขายังคงเงียบ  เพราะมีแม่ทัพกว่า 20 คนสวมชุดเกราะนั่งอยู่รอบๆด้วยท่าทีเคร่งขรึม

สอบสวนความผิดของเขางั้นรึ?

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกว่าบรรยากาศนั้นดูแปลกๆไป เขาจึงปิดปากเงียบ

"ทำไมเจ้าไม่คุกเข่าเมื่อเจอองค์หญิงละ?" ร่องรอยแห่งความโกรธปรากฎขึ้นบนตาของแม่ทัพคนหนึ่ง เมื่อเห็นพฤติกรรมของ ฟาง เจิ้งจือ

"อ่า ...เรื่องธรรมเนียม วัฒนธรรมพวกนี้ควรหายไปได้แล้ว แม้แต่ข้ายังไม่บ่นอะไรเลยและพวกเจ้าจะบ่นอะไรกัน?"ปากของ ฟาง เจิ้งจือ กระตุก พร้อมกับเหลือบมองด้วยความรังเกียจ

"บังอาจ!  เจ้าได้ทิ้งอาณาจักรตัวเองเพื่อความรุ่งโรจน์แล้ว  ตอนนี้เจ้าเป็นคนของดินแดนภูเขาทางใต้ ต้องปฏิบัติตามกฎของดินแดนภูเขาทางใต้  เจ้าจะทำอะไรตามใจไม่ได้... "

"เอาเถอะ ข้ามีคำถามจะถามเจ้า" ทันใดนั้นองค์หญิงก็พูดขึ้นมาและมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

"องค์หญิงโปรดถาม!" ฟาง เจิ้งจือ ตอบในทันที

"มีสองเสียงดังก้องอยู่ในหัวของข้า  ข้าต้องการฟังความคิดเห็นของเจ้า เสียงแรกแม้ว่าดินแดนภูเขาทางใต้เป็นรัฐบรรณาการที่มีทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์มากมาย มีทั้งภูเขา ป่าไม้ และสัตว์ที่น่ากลัวจำนวนมาก  ยิ่งไปกว่านั้นในทุกๆปีพวกเราต้องส่งม้ากว่าหมื่นตัวให้อาณาจักรเซี่ย  ที่สำคัญที่สุดพวกเราต้องเป็นโล่ให้อาณาจักรเซี่ยเพื่อป้องกันภัยจากเผ่าปีศาจ มันไม่ยุติธรรมเลย" ขณะที่องค์หญิงพูด นางก็จ้องไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

"มันไม่ยุติธรรมจริงๆ!"ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าโดยไม่ต้องคิดแม้แต่น้อย

"ใช่ เสียงที่สอง คือดินแดนภูเขาทางใต้มอบม้าให้และกับการที่อาณาจักรเซี่ยมอบอาหารและเสบียงต่างๆให้ ดินแดนของพวกเราทำหน้าที่เป็นโล่ให้กับอาณาจักรเซี่ย แต่อาณาจักรเซี่ยก็ได้ส่งคนมาสอนกฎแห่งเต๋าให้พวกเรา ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ยุติธรรมมาก !" องค์หญิงพูดต่อเมื่อเห็น ฟาง พยักหน้า

"ใช่มันยุติธรรมมาก!" ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าอีกครั้ง

"... " ปากขององค์หญิงเผยอเล็กน้อย  มองไปยังการแสดงอันจริงใจของ ฟาง เจิ้งจือ นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปจริงๆ

ในทางกลับกันแม่ทัพกว่า 20 คนกลับส่ายหน้า  อย่างน้อยเขาไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลยหรือไงกัน?  หรือง่ายๆก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมา

"องค์หญิงเชิญพูดต่อ" ฟาง เจิ้งจือ รอสักพักเมื่อเห็นว่าองค์หญิงไม่ได้พูดจึงกระตุ้นขึ้นมา

"พูดอะไรต่อ?  ข้าพูดสิ่งที่ข้าต้องการถามหมดแล้ว!"

"โอ้ ในเมื่อท่านถามเสร็จหมดแล้ว ถ้าไม่มีอะไรอีกงั้นข้าขอตัว "เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ พูดจบ เขาก็หันหลังและเดินไปยังทางออกทันที

"หยุดอยู่ตรงนั้น!" แม่ทัพตะโกนร้อง

"อะไรอีก?" ฟาง เจิ้งจือ หันกลับมาด้วยความสับสน

"ทำไมเจ้าไม่ตอบคำถามที่องค์หญิงถาม?"

"้ข้าได้ตอบไปแล้ว เจ้าไม่ได้ยิน?  หรือเจ้ากำลังฝันอยู่?"

"เจ้า ... เจ้าเรียกมันว่าคำตอบ?"

"งั้นช่วยสอนข้าหน่อยว่าแบบไหนเรียกว่าคำตอบ"

"คนที่องค์หญิงถามคือเจ้า!"

"ถูกต้อง องค์หญิงถามข้า  ขาได้ตอบแล้ว ถ้าไม่มีอะไรอีก งั้นข้าก็ขอตัว "ฟาง เจิ้งจือ หันหน้ากลับมาอีกครั้ง

"... " ทุกคนต่างพูดอะไรไม่ออก

"ฟาง เจิ้งจือ ข้าต้องการให้เจ้าเลือกหนึ่งในสองอันนี้" ในที่สุดองค์หญิงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

"องค์หญิงข้าไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับอาณาจักรพวกนี้  ทำไมท่านไม่ถามพวกแม่ทัพละ อย่ามาถามทหารตัวเล็กๆแบบข้าเลย?" ฟาง เจิ้งจือ ตอบด้วยความอึมครึม

"ฟาง เจิ้งจือ ข้าจริงจังนะ!"

"้ข้าเองก็ตอบอย่างจริงจังมาก!"

"ใครมาพาเขาออกไปประหารที!"

"รอเดี๋ยว หลังจากคิดมาสักพักแล้ว ข้าวาคำตอบพวกนั้นผิดพลาด มันยังสามารถอธิบายเพิ่มเติมได้อีก " ฟาง เจิ้งจือ รีบยิ้มออกมาอย่างสดใสทันที

"งั้นรึ?  แต่ข้าคิดว่าคงไม่ต้องพูดถึงมันแล้วมั้ง!"

"มีปัญหาแน่นอน!"

"กับเจ้านะรึ?"

"... " ฟาง เจิ้งจือ ผงะไป  ในที่สุดเขาก็มองไปที่องค์หญิง ฉาน ยู่ ที่ตอนนี้ลุกขนมาอย่างจริงจัง  เห็นได้ว่าท่าทีขององค์หญิงต่างจากวันก่อน  ถ้าองค์หญิง ฉาน ยู่ วันก่อนร่าเริงชอบเล่นสนุกแล้วละก็ วันนี้องค์หญิงต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง นางกลายเป็นผู้บัญชาการที่ชาญฉลาด

ผู้หญิงคนนี้คิดจะหลอกล่อเขา?

โชคดีที่เขาฉลาด

"องค์หญิง ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการจะตอบคำถาม แต่ไม่ว่าข้าจะตอบอะไรผลก็ออกมาเหมือนกันอยู่ดีคือตาย!"ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น

"ทำไมจะเป็นเช่นนั้นล่ะ?" รอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นมา เมื่อนางได้ยิน  เห็นได้ชัดว่านางพอเดาเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว

"องค์หญิงพูดว่าท่านได้ยินเสียงสองเสียง  ถ้าข้ากลายเป็นเสียงหนึ่งจริงๆ แน่นอนว่าอีกเสียงต้องหาทางฆ่าข้าแน่นอน  เพราะข้าเป็นเพียงทหารต่ำต้อยไม่มีที่พึ่ง  ถูกกลั่นแกล้งและเยาะเย้ย...ข้าไม่กล้าพูดหรอก!" ฟาง เจิ้งจือ ทำหน้าเศร้าขณะพูดราวกับน้ำตาจะไหลออกมา

"ไม่ต้องแสร้งทำเป็นน่าสงสารหรอก บอกมาว่าเจ้าต้องการอะไรถึงจะตอบข้า " องค์หญิงไม่ตกป็นเหยื่อของ ฟาง เจิ้งจือ และโบกมือใส่

"ถ้าท่านแต่งตั้งข้าเป็นแม่ทัพเสือใหญ่และให้ทหารข้าสักแสนนาย ข้าจะตอบ!"

"เจ้าคิดว่ามันจะเกิดขึ้นรึไง?" องค์หญิงมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความดูถูก

"งั้นสักห้าหมื่นก็น่าจะได้"

"ฝันไปเถอะ!"

"แล้วอย่างน้อยห้าพันละ?"

"ห้าร้อยไม่มากไปกว่านั้น"

"ขอบคุณ องค์หญิง!" ฟาง เจิ้งจือ กัดฟัน  เชี่ยเอ้ย อย่างน้อยมี500ก็ดีกว่าไม่มี

"พูด"

"ให้ข้าเล่าเรื่องหนึ่งให้องค์หญิงฟัง"

"นิทาน?"

"ใช่  กาลครั้งหนึ่งมีชายที่หิวโหยสองคนได้รับของมาจากผู้อาวุโสที่เมตตา อันหนึ่งเป็นคันเบ็ด อีกคนได้ตะกร้าใบใหญ่พร้อมกับปลาจำนวนมาก ... ในที่สุดคนที่เลือกตะกร้าปลาก็ตายอยู่ข้างตะกร้า  ในทางกลับกันคนที่ได้เบ็ดกลับจับปลากินทุกวันอย่างมีความสุข  จบเรื่อง " ฟาง เจิ้งจือ เลิกพูด

"นิทานแบบไหนกันเนี่ย?" แม่ทัพถามด้วยความสับสนมองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่พูดเสร็จแล้ว

"ให้ปลากับคนวันนี้เพื่อเขาจะอยู่สบายในวันนี้ สอนคนให้จับปลาเขาจะสบายไปตลอดชีวิต" ฟาง เจิ้งจือ ตอบ

"ให้ปลากับคนวันนี้เพื่อเขาจะอยู่สบายในวันนี้ สอนคนให้จับปลาเขาจะสบายไปตลอดชีวิต?" เหล่าแม่ทัพต่างทวรคำพูดนี้ซ้ำๆ  ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

คิ้วขององค์หญิง ฉาน ยู่ ขมวดเข้าหากัน  ดวงตาดำของนางเปล่'ประกายจางๆ  หลังจากผ่านไปสักพักนางจึงถอนหายใจออกมา

"นี่เป็นคำตอบของเจ้า?"

"ใช่!" ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า

องค์หญิงกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง ดวงตามืดของเธอกวาดไปทั่วยี่สิบนายพลยืนอยู่ที่ด้านข้าง สายตาของนางกวาดมองไปยังเหล่าแม่ทัพ หลังจากรออีกสิบห้านาที นางก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

"ฟาง เจิงจือ ข้ามีงานให้เจ้าทำ"

"ข้าสามารถปฏิเสธได้หรือไม่?"

"ไม่"

"รับทราบ คำสั่งขององค์หญิงมีความหมายเทียบเท่าชีวิตของข้า  แน่นอนว่าจะเติมเต็มความปรารถนาให้ท่านเอง ต่อให้ข้าตายอย่างน่ากลัว ข้าก็ไม่ใส่ใจ!"

"หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ข้าต้องการให้เจ้าส่งจดหมายไปยังเมืองภูเขาเซียน!"

"ส่งจดหมาย? ไปยังเมืองภูเขาเซียน?" ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังเหล่าแม่ทัพและองค์หญิงด้วยความสับสน

การส่งจดหมาย  ท่านต้องออกคำสั่งต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้เลยหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น ...

ดูเหมือนแม่ทัพทุกคนจะรู้เรื่องนี้มานานแล้ว  เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดขององค์หญิง พวกเขาก็ไม่ได้คัดค้านอะไรออกมา  แม้แต่ท่าทีก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

เพจหลัก : Double gate TH