ตอนที่ 20 พีช
นี้เขาถูกปฏิเสธงั้นเหรอ... หรือมันอาจเป็นเพราะเขาหล่อมากเกินไป หรือเขาถามในเวลาที่ไม่เหมาะสม?
หลังจากออกจากห้องพยาบาลแล้วเซจิก็รู้สึกไม่สบายใจ
เห็นได้ชัดว่ามิยาโมโตะเป็นผู้หญิงที่ดีที่ขาดความมั่นใจ ถ้าเธอมีความมั่นใจและลดน้ำหนังลงได้ เธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งเลย
แม้ว่าเธอจะไม่ลดน้ำหนักตราบใดที่เธอที่ความมั่นใจในตัวเอง เธอก็สามารถจะเป็นเพื่อนโอตาคุกับเขาได้
น่าเสียดายที่เขาถูกปฏิเสธ
เพราะมิยาโมโตะไม่ถูกพิจารณาว่าเป็น "สาวสวย" จากระบบของเขา เซจิจึงไม่สามารถมองเห็นค่าความชื่นชอบที่มีต่อเขาได้
'ฉันหวังว่าเธอจะไม่เกลียดฉันนะ บางทีเรื่องราวของฉันก็อาจจะดูไม่น่าเชื่อเกินกว่าที่เธอจะสามารถจัดการได้ "เซจิคิดกับตัวเอง
เขาถูกปฏิเสธ เขาถูกปฏิเสธ เขาถูกปฏิเสธ ... ถูกปฏิเสธกลับมาตั้งสามครั้ง
เขาแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับคนที่เขาคุยเรื่องโอตาคุได้เท่านั้น เซจิถอนหายใจอย่างหมดหนทาง แม้ว่าจะมีมิกะและชิอากิทั้งคู่ –แต่พวกเธอทั้งสองคนก็ไม่สนใจเรื่องโอตาคุ
โรงเรียนนี่ดูเหมือนจะไม่มีชมรมที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมของโอตาคุแต่อย่างใดเลย เขาได้ลองหาดูหมดแล้ว
แล้วเขาควรจะปลดปล่อยพลังงานของโอตาคุทั้งหมดที่กำลังรวบรวมอยู่ภายในตัวเขาไว้ที่ไหนดี?
ถึงอย่างงั้นก็ตามกับโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะ เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ ทำไมอย่างน้อยถึงไม่มีโอตาคุสร้างชมรมเพื่อผลประโยชน์ของพวกเขาเลยล่ะ?
ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ เขาก็มีแรงบันดาลใจเกิดขึ้นแล้วทำให้เขาหยุดเดิน
'นี่ ... ใช่แล้ว ฉันควรหาซักที่แล้วสร้างชมรมของตัวเองขึ้นมา?'
เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าความต้านทั้งหมดที่ปิดกั้นความรู้สึกนี้ที่หายไปแล้ว
...
หลังจากคลาส P.E จบลงแล้ว ตัวแทนห้องโคจิ โยชิฮาระได้จัดประชุมห้อง เพื่อมอบหมายงานต่างๆ ในงานโรงเรียนเพื่อจัดเตรียมงานเทศกาลขึ้น
การแบ่งงานของโคจิเป็นเรื่องที่ยุติธรรมและเหมาะสม ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงพูดถึงรายละเอียดเล็กๆ ก่อนที่จะสรุปแผนการ
"ฮาราโนะคุง หน้าที่ของนายมีความสำคัญอย่างมาก ผมหวังว่านายจะสามารถพูดคุยเรื่องนี้กับร้านขายขนมหวานได้อย่างรวดเร็วและทำสำเร็จนะ"
"ไม่มีปัญหาครับ คุณตัวแทนห้อง ผมได้บอกผู้จัดการร้านเมื่อคืนนี้แล้ว และถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ – เธอยินดีมากที่จะช่วยเรา และผมกำลังจะไปทำงานในคืนนี้ ดังนั้นผมจะหารือเกี่ยวกับรายละเอียดอื่นๆกับเธอเองละกันครับ"
"โอ้ ยอดเยี่ยม – สมเป็นนายฮาราโนะคุง!" โคจิคิดอย่างนี้ช่วงขณะ
"หลังจากที่นายคุยกับเธออีกครั้งในคืนนี้ นายสามารถโทรหาผมและบอกผมเกี่ยวกับสถานการณ์ได้ไหม ผมต้องการรู้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นะ"
"แน่นอน" เซจิได้แลกเบอร์โทรศัพท์กับโคจิ
ในฐานะตัวแทนชั้นปีที่ 1 ชั้น 5 โคจิ โยชิฮาระเป็นคนที่เชื่อถือได้ ซึ่งเป็นประเภทที่คุ้นเคยกับการเป็นผู้นำ เขาเป็นคนในชั้นเรียนที่ได้รับความเคารพนับถือจากทั้งพวกผู้ชายและพวกผู้หญิง และยังเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่ได้มีความรู้สึกอิจฉาต่อเซจิเลยด้วย
เซจิรู้สึกโชคดีมากที่เขาเป็นตัวแทนห้องของเขาเป็นโคจิ ไม่อย่างนั้นเขาจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากมากขึ้นในชั้นเรียน
โชคดีที่ โคจิ กำลังคิดเกี่ยวกับการจัดการสถานการณ์ที่ให้สะดวกสบาย และถึงแม้ว่าโคจิไม่ได้ลำเอียงให้กับเซจิ แต่ดูเหมือนว่าโคจิตั้งใจที่จะกลายเป็นมิตรกับเซจิด้วย
"เซนโจ นายจะไปแล้วเหรอ?"
"ใช่ ผมจะไปที่ร้านขนมตอนนี้ แล้วพวกเธอล่ะ?"
"ฉัน... รู้สึกไม่อยากไปที่ชมรมเทนนิสในวันนี้นะ ฉันอยากลับบ้านพร้อมกับนาย" มิกะพูดออกมา
"ฉันจะไปที่ชมรมละคร เราจำเป็นต้องฝึกบทสำหรับงานโรงเรียนนะ"
หลังจากที่ชิอากิทิ้งให้เซจิและมิกะก็ออกจากโรงเรียนและเดินกลับบ้านไปด้วยกัน
"ที่... ชมรมเทนนิสล่ะเป็นยังไงบ้าง?"
"ฉันไม่รู้ แต่ฉันสงสัยว่าบรรยากาศก็คงจะดีมากๆในวันนี้ล่ะ"
"ขอโทษนะ..."
"เซนโ- เซจินายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกนะ" มิกะถอนหายใจ "ที่ชมรมเคยมีปัญหาแบบเดียวกันมาก่อนและหลังจากได้เห็นหลายๆสิ่งที่นั่นเมื่อวานนี้ ... จริงๆแล้วฉันก็คิดจะออกจากชมรมนี้แล้ว"
"อืม ... ดูเหมือนว่าชมรมนี้จะไม่เหมาะกับเธองั้นสินะ"
"แต่ถึงแม้จะออกจากชมรมนี้แล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมต่อดี... " มิกะถอนหายใจอีกครั้ง ขณะที่เธอหันกลับไปและมองไปที่เซจิ "แล้วนายละเซจิ มีชมรมอะไรบ้างที่นายสนใจจะเข้าบ้างไหม? "
"ผม... " เซจิถูคางของเขาขณะใช้ความคิด "เมื่อตอนที่ผมกำลังคุยกับเธอในระหว่างช่วงพักกลางวัน ผมถามว่ามันมีชมรมกิจกรรมของโอตาคุบ้างหรือเปล่าใช่มั้ย? แล้วเธอก็บอกว่ามันไม่มี นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงคิดจะตั้งชมรมของผมเองขึ้นมาไง "
"นายต้องการสร้างชมรมของนายเองงั้นเหรอ?" มิกะรู้สึกตกใจไปช่วงขณะ
"ผมเป็นโอตาคุ หลังจากนี้ทั้งหมด ผมต้องการที่จะอยู่ร่วมกับเพื่อนโอตาคุที่สามารถแบ่งปันเรื่องความสนใจของผมได้" เซจิยิ้ม "แน่นอนว่าถ้าเธอยินดีที่จะเข้าร่วมด้วยก็เหมือนกัน แม้ว่าเธอจะไม่ใช่โอตาคุ แต่เธอก็สามารถสนุกกับการพวกอนิเมะได้บางเรื่อง และเราสามารถที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ด้วยเหมือนกัน"
"โอ้ ... " ในตอนนี้ มิกะรู้สึกมีช่องว่างระหว่างเธอกับผู้ชายคนที่อยู่ในใจเธอ
แม้ว่าเธอจะชอบดูอนิเมะอยู่บางเรื่องและเธอก็จะดูวิดีโอออนไลน์ของพวกไอดอลเป็นครั้งคราว แต่เธอไม่ได้เป็นโอตาคุเต็มตัวเหมือนเซจิ
นับตั้งแต่ที่เซจิได้เปลี่ยนตัวเองเธอก็เข้ากันได้ดีกับเขา แต่ความจริงที่ว่าเขาคือโอตาคุ ในขณะที่เธอเป็นพวกคนธรรมดา
นี่ทำให้มิกะรู้สึกรู้สึกรู้สึกหวาดกลัว
"เธอรู้ข้อกำหนดในการจัดตั้งชมรมขึ้นมาคือหือเปล่า?" เซจิถาม
"โอ้ ... มันอาจจะต้องมีจำนวนคนขั้นต่ำ แล้วนายจะต้องยื่นคำร้องต่อสภานักเรียนด้วย " มิกะฝังความรู้สึกนี้ไว้ลึกเข้าไปในข้างในใจของเธอ ขณะที่เธอตอบคำถามของเขาด้วยความจริงใจ
"ตามที่คาด จำนวนคนเป็นอุปสรรคแรก... " เซจิถูคางของเขาขณะใช้ความคิด "บางทีผมควรจะทำอะไรบางอย่าง เช่น ใบประกาศ ... "
"ใบประกาศ?"
"วางไว้ที่กระดานข่าวและค้นหานักเรียนที่มีความสนใจคล้ายๆกันอะไรพวกนี้"
"มัน...จะได้แน่เหรอ?"
"ผมไม่รู้ แต่อย่างน้อยที่สุดผมก็ต้องพยายามดู" เซจิลูบคางขณะที่คิดอย่างรอบคอบ
ถึงแม้จะเป็นเรื่องลำบากในการสร้างชมรม แต่ก็เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมในการเพลิดเพลินไปกับเด็กที่เพิ่งเริ่มต้นแบบเขาใช่ไหม?
แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ต้องดูแลเกี่ยวกับงานโรงเรียนก่อน
...
ที่ร้านขายขนมหวาน ดีไวท์ เทซท เซจิเลือกตัวเลือก [ทำงาน] จากเมนู และเริ่มทำงานหลังจากเปลี่ยนชุดเครื่องแบบของเขาแล้ว จากนั้นเขาก็เริ่มทำงานมีการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นราวกับผู้มีประสบการณ์
เขายังคงว่างอยู่จนถึง 19:30 น. ในตอนเย็น
หลังจากที่เสร็จงานแล้ว เซจิก็ไปที่ทำงานของผู้จัดการร้านแทนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
และริกะ อะมามิกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น
ปกติแล้วเธอจะแต่งตัวสวยอยู่เสมอ เธอสวมสูทที่แสดงให้เห็นรูปร่างที่ยอดเยี่ยมของเธอ และตีคู่กับถุงน่องสีดำและเรียวขาที่งดงามเธอ ที่เผยให้เห็นออกมาอย่างเย้ายวนใจ
สิ่งที่น่าแปลกคือข้อความจริงที่ว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่ในที่ทำงานของผู้จัดการร้าน
ผู้หญิงอีกคนสวมหมวกที่ปกคลุมผมยาวสีเงิน เธอสวมเสื้อสีเทากับเสื้อสูทสีดำและหน้าอกของเธอก็พอๆกับผู้จัดการร้าน เธอนั่งบนโซฟากับขาของเธอซุกไว้ที่หน้าอกเหมือนเด็กเล็กและเธอก็มีกลิ่นอายของความหดหู่
"ฮาราโนะคุง นายมาซะที"
ความจริงที่ว่าเซจิใช้ชื่อปลอมได้รับการสนับสนุนจากผู้จัดการร้าน ดังนั้นเพื่อนร่วมงานทั้งหมดของเขาจึงเปลี่ยนวิธีเรียกที่พวกเขาพูดถึงเขาเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาที่อาจเกิดขึ้น
"ก่อนที่เราจะคุยกัน ฉันขอแนะนำให้นายได้รู้จักใคร - นี่คือผู้เขียน"โฮรี่ แคนดี้ เกิร์ล" ชื่อย่อของเธอคือ ... "
"อาจารย์พีช!?" ดวงตาของเซจิสว่างขึ้น
เสียงของเขาที่เพิ่มขึ้นราวกับกำลังจะขู่ผู้หญิงที่สวมหมวกอยู่ เธอสั่นอย่างรุนแรงขณะที่เธอถอยกลับเข้าไปที่เดิมของเธอเอง
"ใช่ เธอเป็นที่รู้จักในชื่อ พีช และเธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อยกว่าของฉันด้วย" ริกะ อะมามิถอนหายใจ "เธอไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานาน ดังนั้นฉันจึงลากเธอออกมาที่นี่ในวันนี้เพื่อพูดคุยกับนาย"
"ผมไม่เคยคิดเลยว่า ผมจะได้เจอกับอาจารย์พีช! เรื่องของคุณสุดยอดเยี่ยมมากเลยครับ!" เซจิรู้สึกเหมือนความหลงใหลของโอตาคุของเขาได้ตื่นขึ้น "ผมได้ดูอะนิเมะทุกๆตอน และผมก็อยากจะซื้อหนังสือเล่มพิเศษนี้เก็บไว้ด้วย แต่โชคไม่ดีที่ผมไม่มีเงินพอ... โอ้ ถ้าไม่รบกวน ขอลายเซ็นได้ไหมครับ?"
เขาเดินเข้ามาหาเธอขณะเริ่มพูด
ผู้หญิงที่อยู่ในหมวกชื่อ พีช ก็ถอยออกจากตัวเขา
"มะ... ไม่ได้นะ เข้ามามากกว่านี้ไม่ได้นะ!"
เซจิรู้สึกตัวแข็งราวว่ากำลังโดนสาป
ริกะ อะมามิถอนหายอย่างหนักหน่วง
"ขอโทษแทนลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วยนะ ฮาราโนะคุง ลูกพี่ลูกน้องของฉันคนนี้นี่เป็นโรคกลัวผู้ชายนะ"
"... โอ้?"
นี่เป็นครั้งแรกที่เซจิได้ยินเรื่องโรคประจำตัวในตำนานแบบนี้ในชีวิตจริง
เขารีบเดินห่างจากเธอไปหลายขั้น และเหมือนกับว่าเธอกำลังทำปฏิกิริยากับการถอยห่างเขา เธอดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นแล้ว
'ว้าว จริงๆเหรอเนี่ย?' เซจิมองไปที่ผู้จัดการร้านอย่างค่อยเป็นค่อยไป
"นี่ไม่ใช่ความลับหรืออะไรเลย –เกี่ยวกับทุกคนที่คุ้นเคยกับเธอก็รู้เรื่องนี้ เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนหญิงเพียงอย่างเดียว ในวัยเด็กของเธอและเราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเด็กผู้ชายในมหาลัย เธอจึงกลายเป็นโรคกลัวผู้ชายไปนะ ความจริงมันไม่ได้เป็นอะไรที่เลวร้ายจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรอก – การพูดของเธอก็ยังปกติดี ถึงอย่างงั้น ฉันก็คาดการพลาดไป จนเธอกลายเป็นโอตาคุ จากนั่นเธอเดินตามทางของผู้เขียน " ริกะอธิบาย
"โอ้... " เซจิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ "ผมขอโทษด้วยนะที่ทำให้คุณกลัวผมนะครับ อาจารย์" เขาพูดกับหญิงคนนั้น
พีช ปรับร่างกายของเธอที่อยู่บนโซฟา
"ไม่… ฉันต่างหาก... ที่ต้อง… ขอโทษ"
เสียงของเธอดูอ่อนโยนมากๆ ถ้าเธอพูดได้โดยไม่ต้องพูดติดอ่าง เขาก็มั่นใจว่าเสียงของเธอจะสุดยอดมากเลย
"เนื่องจากอาจารย์อยู่ตรงนี่แล้ว นายต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการขออนุญาตลิขสิทธิ์ใช่ไหม?" จากนั้นเขาก็หันไปหาริกะ"เพราะเธอเป็นโรคกลัวผู้ชยา และบางทีเราควรพูดคุยเรื่องนี้กันผ่านทางโทรศัพท์" เซจิรู้สึกเหมือนเรื่องในชั้นเรียนของเขาที่ต้องการยืมธีมของ "โฮรี่ แคนดี้ เกิร์ล" สำหรับงานโรงเรียนอยู่ในระดับที่บริสทธิ์ใจมากมากพอที่จะได้รับอนุญาตจากผู้เขียน จนกระทั่ง
ริกะ อะมามิ มีท่าทางจริงจังเมื่อเธอมองมาที่เขา
"จริงๆแล้วฉันมีข้อเสนอให้นายสามารถได้รับอนุญาตจากพีชได้และทางร้านจะให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ในการช่วยให้ห้องของนายสำหรับงานโรงเรียน มีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น"
"มันคืออะไรเหรอครับ?" เซจิรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี
"ฉันต้องการให้นายไปเดตพีชในวันงานโรงเรียน"
"...อะไรน่ะ!?"
