The Dark King – Chapter 58 นักล่าที่ได้รับบาดเจ็บ [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 58 นักล่าที่ได้รับบาดเจ็บ

 

ฟู่เทียนรีบเจาะอีกหัวในทันที เขาเห็นสิ่งเดียวกันที่เกิดขึ้นกับลูกบอลสีน้ำเงินเข้มลูกก่อนหน้า มันกำลังหลอมละลาย และนั่นทำให้เขารู้สึกสับสน ไม่ใช่ว่าสิ่งๆนี้สามารถดูดซับความร้อนได้งั้นหรือ? แล้วทำไมมันถึงโดนความร้อนหลอมละลายได้?

 

นั่นไม่ใช่หน้าที่ของมันหรอกหรอ?

 

เขารู้สึกสับสนกับปัญหามากมายภายในใจ ฟู่เทียนใช้มีดสั้นนำมันออกมาจากหัวกระโหลก เมื่อถูกนำออกมาภายนอกลูกบอลสีน้ำเงินเข้มเริ่มหยุดหลอมเหลว

 

ดวงตาของฟู่เทียนมองไปยังของเหลวสีน้ำเงินอ่อนที่หลอมเหลวอยู่ข้างใน ด้วยเวลาที่ผ่านไป อุณหภูมิภายในก็ค่อยๆลดลง สีของมันค่อยๆเข้มขึ้น ในวินาทีถัดไป ฟู่เทียน เมสัน และแซค ก็ได้เห็นฉากอันน่าประหลาดใจ ราวกับว่าของเหลวพวกนี้มีจิตใจของมันเองและเริ่มที่จะควบแน่นกลับมาเป็นลูกบอลสีน้ำเงินเข้ม

 

ฟู่เทียนตกตะลึง!

 

ราวกับว่าเขากำลังเห็นภาพ แดจาวู ราวกับ…. น้ำที่กำลังกลายเป็นน้ำแข็ง

 

ดูเหมือนว่าลูกบอลสีน้ำเงินเข้มจะมีโครงสร้างที่คล้ายๆกัน เพียงแต่ไม่ต้องใช้อุณหภูมิที่ 0 องศาในการแข็งตัว มันมีคุณสมบัติในการควบแน่นระดับสูง

 

ฟู่เทียนมองไปยังลูกบอลสีน้ำเงินเข้ม เขารู้สึกราวกับว่ามีดวงตาของลูกบอลกำลังจ้องมองมายังตัวเขา มันให้ความรู้สึกถึงความสยดสยอง แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ว่าลูกบอลสีน้ำเงินเข้มทำมาจากวัสดุอะไรและทำไมมันถึงไปอยู่ในสมองของพวกซอมบี้ แต่นั่นก็เพียงพอทำให้เขารู้สึกถึงความอันตรายของมัน แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงสัญชาตญาณ หรืออาจเป็นเพียงความรู้สึกที่เกิดจากการเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวและไม่ได้เป็นไปตามที่คิดไว้ก็เป็นได้

 

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฟู่เทียนยังไม่พยายามคิดถึงมันมากนัก เขาเพียงนึกว่าถ้ามีห้องแล็บสำหรับการทดลองเป็นของตนเอง เขาคงจะศึกษามันอย่างแน่นอน

 

ไวรัสอันเลวร้ายพวกนี้ทำให้เขารู้สึกว่า 300 ปีที่ผ่านมา ในตอนที่ได้เข้าไปยังแคปซูลแช่แข็ง เขาพลาดเรื่องต่างๆไปมากมาย มีเพียงการศึกษาเท่านั้นที่จะช่วยให้เขาเข้าใจซักเรื่องหรือสองเรื่องได้มากขึ้น

 

เมสันมองไปยังฟู่เทียนและกระซิบ “เทียน พวกเราใช้มันได้รึป่าว?”

 

ฟู่เทียนมองกลับไปและกล่าวตอบ “นายสามารถใช้มันได้แต่ต้องระวังหน่อย และต้องแยกเก็บไว้ให้ดี”

 

เมสันพยักหน้าเบาๆ เขาใช้เสื้อคลุมห่อลูกบอลสีน้ำเงินเข้มเอาไว้

 

ฟู่เทียนหยิบอีกลูกนึงขึ้นมาความรู้สึกหนาวเย็นกลับมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับก่อนหน้า เขามั่นใจได้ว่าสิ่งเหล่านี้จะสามารถช่วยให้พวกเขาหลบหนีจากการตรวจจับของพวกซอมบี้ได้

 

“ดำเนินแผนการสร้างวงกลมสำหรับเผาไหม้ต่อไป” ฟู่เทียนหยิบลูกบอลขึ้นมาทั้งหมดและกล่าวกับเมสันและแซค

 

พวกเขาประหลาดใจ “พวกเราฆ่าซอมบี้ไปเยอะแล้ว น่าจะรีบผ่านมันไปในตอนนี้”

 

ฟู่เทียนส่ายศีรษะเบาๆและกล่าว “พวกนักล่าไม่สนใจทองคำแต่พวกมันกลับสนใจในสิ่งๆนี้จึงบ่งบอกได้เลยว่ามันมีค่ามหาศาล ยิ่งพวกเราหามันได้เยอะมากเท่าไรจะนิ่งดีกับพวกเรายิ่งขึ้นในอนาคต สิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติอันล้ำค่า”

 

ทั้งสองคนตอบรับเขาพูดของฟู่เทียน พวกเขารู้สึกยินดี แซคตบเข้าที่ต้นขาของตน “เยี่ยม มันเหมือนกับว่า… พวกเรากำลังทำงานของพวกนักล่าเลย… ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

เมสันหัวเราะ “โชคดีจริงๆที่เทียนฉลาด พวกเรากำลังจะรวยแล้ว! แม้ว่าพวกซอมบี้จะโหดร้ายแต่พวกมันกลับโง่เง่า เป็นการง่ายที่จะฆ่าพวกมัน หลังจากที่จัดการชุดนี้เสร็จแล้วพวกเราจะไปหาซอมบี้มาเพิ่มอีก! พวกเราไม่ต้องเอาอย่างอื่นเพิ่มแล้ว โลหะพวกนั้นไม่มีค่ามากนัก”

 

ฟู่เทียนมองไปยังทั้งสองคนที่ก่อนหน้านี้กลัวฉี่แทบราดเมื่อได้ยินคำว่า ซอมบี้ หลังจากที่จัดการปัญหาได้แล้วครั้งหนึางพวกเขาตอบรับทันทีโดยไม่ได้คิดถึงมันอีก… ทั้งสองต่างหน้ามืดตามัวด้วยพลังแห่งการเงิน

 

ชั่วโมงครึ่งผ่านไป ซอมบี้ที่เดินป้วนเปี้ยนไปมาบริเวณนี้ต่างถูกสังหารโดยฟู่เทียนและกลุ่มเพื่อนโดยใช้วงกลมไฟ เมื่อรวมกับซอมบี้ทั้งสามตัวในก่อนหน้าแล้ว พวกเขาสามารถรวบรวมลูกบอลสีน้ำเงินเข้มได้ถึง 21 ลูก

 

“พวกเราจะทำอะไรต่อไปดี?” เมสันกล่าวด้วยความตื่นเต้นในขณะที่กำลังแบกกระเป๋าที่บรรจุลูกบอลสีน้ำเงินเอาไว้ “ไปที่พื้นที่สีเท่าที่สก็อตอยู่? สถานที่นั้นยังไม่ถูกจัดการ จะต้องมีพวกซอมบี้เยอะแน่ๆ...”

 

ฟู่เทียนกล่าวด้วยเสียงเบา “นายจะบ้าไปแล้ว ไม่เห็นหรอว่าตามถนนมีพวกนักล่าสังหารพวกซอมบี้ไปมากแค่ไหน? เดินทางไปยังพื้นที่สีเทาก็ไม่ต่างอะไรกับที่นี่ นายจะเจอกับดักมากมายและจะถูกซอมบี้จัดการ พวกเราจะถูกล้อมด้วยฝูงซอมบี้ อย่าเห็นแก่เงินนักสิ!”

 

เมสันนึกถึงศพที่ได้เห็นมาทั้งหมดก็เกิดความกลัวขึ้นมา

 

“เทียนบอกว่าพื้นที่สีเทานั้นเสี่ยงเกินไป ตรงนั้นจะต้องมีพวกหนูมากว่าที่นี่แน่ๆ สัตว์พวกนี้ไม่เหมือนกับพวกซอมบี้ซะทีเดียว”

 

แชมกระซิบ “พวกเราควรตามหาสก็อตและพรรคพวก พวกเขามีแผนที่และรู้ทางกลับไป อาจจะมีพวกซอมบี้ตามหลังพวกเขาอยู่ พวกเราต้องไปช่วย อย่างไรก็ตามเราฆ่าซอมบี้พวกนั้นได้อยู่แล้ว!”

 

ฟู่เทียนพยักหน้า “หาอะไรกินเพิ่มพลังกันก่อน”

 

เป็นเพราะ ‘นักล่า’ คนก่อนหน้าพวกเขายังไม่ได้พักกันเลย พวกเขาเหนื่อยล้าและหิวโหย ทั้งหมดจึงนำพวกอาหารแห้งและน้ำดื่มออกมาจากกระเป๋าจากนั้นเริ่มลงมือกิน หลังจากการฝึกฝนกว่าสามปีทุกคนรู้วิธีรับมือกับความหิวและกระหายน้ำได้อย่างดี ทุกๆกินอาหารเต็มปากและค่อยๆดื่มน้ำ จากนั้นจึงหยุดกินเพราะถ้ายังไม่หาอาหารเพิ่ม อาหารที่พวกเขานำมาในกระเป๋าจะอยู่ได้ไม่เกินสิบวัน!

 

ขณะที่พวกเขากำลังพร้อมจะเดินทางต่อ มีร่างๆหนึ่งวิ่งอยู่ตามเส้นถนนด้วยความเร็วสูง

 

ร่างๆนั้นมีความเร็วสูงมากๆ เมื่อถึงหัวมุมมันกระโดดขึ้นหลังคาสูงจากนั้นกระโดดลงมาบนพื้น ในทันใดที่มันมาถึงบริเวณที่ฟู่เทียนและเพื่อนๆกำลังพักอยู่ มันเริ่มวิ่งตรงเข้ามายังกำแพง

 

และแซคสามารถมองเห็นเหตุการณ์นี้ได้อย่างชัดเจน

 

“เทียนมาดูนี่” แซครีบเรียกฟู่เทียน

 

ฟู่เทียนรีบวิ่งเพื่อไปดูจุดที่แซคชี้ มีชายหนุ่มคนนึงยืนอยู่บนพื้นใกล้ๆกับตึก มีหน้าไม้และลูกธนูบนหลังของเขา เขากอดแขนขวาของตนเอาไว้ดูเหมือนว่าเขากำลังได้รับบาดเจ็บ

 

“นักล่า” ฟู่เทียนจ้องเขม็ง

 

แซค เมสัน และแชมหยุดนิ่งไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่เทียน พวกเขาเป็นหน่วยค้นหาและสิ่งที่ดีที่สุดพวกเขาได้รับมาเป็นเพียงมีดสั้น มีดสั้นเหล่านี้ไม่ได้มีไว้สำหรับการสังหารแต่เอาไว้สิ่งของหรือใช้อำนวยความสะดวกเท่านั้น นิยามคำว่าหน่วยค้นหาคือไม่จำเป็นต้องต่อสู้ หากพวกเขาต้องเจอกับพวกมอนส์เตอร์หนทางเดียวของพวกเขาคือการหนี ถ้าหนีรอดมาได้ก็ถือเป็นโชคดี แต่ถ้าไม่ก็ต้องโทษโชคชะตาของตัวเอง

 

เช่นเดียวกับหน่วยเสบียงในสนามรบ พวกเขาไม่ได้มีหน้าที่ล่าหัวของศัตรูและนำพาชัยชนะกลับมา แต่ลำหน้าที่ก็มีคุณค่าแตกต่างกันไป

 

“นักล่า?” เมสัน แชม และแซครู้สึกตื่นเต้น  สำหรับพวกหน่วยค้นหาแล้วมักไม่ได้พบเจอกับพวกนักล่าบ่อยนัก พวกเขาทัดเทียมกับพวกขุนนางและสามารถพูดคุยกับชนชั้นสูงได้ราวกับอยู่ในระดับเดียวกัน

 

ส่วนในบั้นปลายของชีวิตของพวกฟู่เทียนคงเป็นได้เพียงหน่วยค้นหา! ดีและร้าย สูงและต่ำ! มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะสร้างอะไรจากสิ่งที่หน่วยค้นหาหามาได้บ้าง พวกเขาก็เป็นได้แค่เพียงหน่วยค้นหาเท่านั้น เป็นเพราะพวกเขาไม่มี ‘ร่างกายแห่งแสง’

 

สมาคมมอบหน้าที่ให้ฟู่เทียนเป็นคนฝึกฝนพวกหน่วยค้นหาเป็นเพราะเขามีรังสีใกล้เคียงกับ ‘ร่างกายแห่งแสง’ และผลของการฝึกฝนก็อยู่ในระดับสูง พวกสมาคมอาจให้โอกาสเขาในการกลายมาเป็นนักล่า

 

แต่ในอีกขณะหนึ่ง ไม่ว่าฟู่เทียนจะสร้างอะไรไว้ให้กับสมาคมบ้าง เขาอาจถูกกำหนดให้ตายจากไปด้วยตำแหน่งหน่วยค้นหาก็เป็นได้

 

ฟู่เทียนไม่ชอบใจเท่าไหร่… เป็นเพราะเขาได้เห็นพวกนักล่าออกมาข้างนอกกำแพงยักษ์และได้เห็นซากปรักหักพังทั้งหลาย ขายได้เห็นร่างที่อาบไปด้วยเลือดมากมายและรู้ว่ามันเกิดจากการต่อสู้ของพวกนักล่า เขาเข้าใจว่าเหตุใดเฟอร์นันโดถึงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชานัก เพราะในสายตาของพวกเขาชีวิตของคนอื่นๆไม่มีค่าอะไร… พวกเขาเคยฆ่า แลพวกเขาถูกเลี้ยงดูเพื่อให้ฆ่า...

 

“เขาเป็นนักล่าจากสมาคมของพวกเรา” ฟู่เทียนสังเกตุที่หน้าอกของชายหนุ่มและรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าหากเกิดเป็นนักล่าจากสมาคมอื่นๆ พวกเขาจะถูกทำให้ ‘เป็นใบ้’ ถ้าหากถูกจับได้

 

ฟู่เทียนและผองเพื่อนกำลังคอยจับตานักล่าคนนั้น เขารับรู้ได้ว่ามีรอยไหม้อยู่ไม่ไกลจากตึกเท่าไหร่นัก ดวงตาของเขาปรากฏให้เห็นถึงความสนุก เขาเดินเข้ามาใกล้วงกลมและพบว่าร่องรอยไอร้อนออกมาจากกองขี้เถ้า ราวกับไฟเพิ่งดับลงไม่นานมานี้

 

เขาเหลือมองร่างกายของพวกซอมบี้บนพื้นดินและเผยให้เห็นดวงตาของความผิดหวัง ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างและมีประกายเกิดขึ้นในตาของเขาอีกครั้ง เขามองมายังรอบๆตึกและพุ่งเข้ามาในทันใด

 

“เขารู้แล้ว” เมสันกล่าว

 

แซคมองไปยังฟู่เทียนและกล่าว “เทียน เขารู้สิ่งที่เราทำแล้ว เขาจะเอาของๆเราไปหรือป่าว?”

 

ในใจของฟู่เทียนกำลังทึ่งกับการสังเกตุของนักล่า และรู้ได้ถึงความต่างของตนเองและพวกนักล่า เขาสามารถตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ เขามองไปยังแซคและส่ายศีรษะ “น่าจะไม่ พวกนั้นล่าซอมบี้เป็นหมื่นๆตัวแล้ว เขาน่าจะเมินกับจำนวนที่เรามีอยู่”

 

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทั้งสามพากันโล่งใจ

 

ทันใดนั้นเอง ประตูถูกเปิดออกและนักล่าก็ปรากฏร่างขึ้น มีร่องรอยของความประหลาดใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คาดคิดมาก่อนว่าฝีมือการวางเพลิงพวกซอมบี้จะเกิดจากฝีมือของเด็กพวกนี้...