The Dark King – Chapter 53 ไต่กำแพง [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 53 ไต่กำแพง

 

“มันไม่มีความรู้สึก!” พวกซอมบี้มันไม่เหมือนกับ ‘หนูกระดูก’   แม้พวกหนูกระดูกนั้นจะกระหายเลือดแต่พวกมันก็มีความรู้สึกเหมือนสัตว์ทั่วไป พวกมันรู้ว่าเมื่อไหร่ต้องซ่อน โจมตี หรือหลบหนี แต่พวกซอมบี้แตกต่างออกไป พวกมันทำตามสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียวคือตามล่าเหยื่อเท่านั้น นอกเหนือจากการโจมตีเหยื่อแล้วพวกมันไม่มีความพิเศษอื่นเลย

 

ฟู่เทียนรู้สึกว่าเขาได้ข้อมูลสำคัญที่เป็นประโยชน์ต่อการเอาตัวรอดอย่างมาก “พวกมันมุ่งโจมตีเหยื่อเพียงอย่างเดียว” ซึ่งเป็นจุดที่อันตรายที่สุดของซอมบี้ แต่ก็เป็นจุดอ่อนของมันเช่นกัน

 

เมสัน แชม และแซค ได้ยินเสียงกระจกแตก พวกเขาจึงรีบมาตรวจสอบดูที่ห้องน้ำและพบกับฟู่เทียน “นายมาที่นี่ได้ยังไง!”

 

แฮ่! แฮ่!

 

เสียงคำรามอันแหบแห้งดังมาจากหน้าต่าง

 

เมสันและคนอื่นๆตกใจ พวกเขารู้สึกถึงซอมบี้ที่อยู่ห้องน้ำชั้นบน

ซึ่งฟู่เทียนได้ล่อไว้เพื่อให้ทั้งสามคนสามารถกระโดดลงมาจากระเบียงได้อย่างปลอดภัย

 

ตาของพวกเขาแดงก่ำเมื่อมีความคิดบางอย่างผ่านเข้ามาในจิตใจ

 

มิตรภาพคืออะไร?

คนที่พยายามคิดหาหนทางเพื่อให้เพื่อนรอดแม้แต่ในสถาการณ์ที่คับขันที่สุด! แม้ว่าจะเอาตัวเองไปเสี่ยงก็ตาม!

 

แม้ว่าในสามปีที่ผ่านมาสำหรับการฝึกฝน ฟู่เทียนได้ช่วยเหลือพวกเขาหลายครั้ง แต่บางครั้งพวกเขาก็ช่วยเหลือฟู่เทียนเช่นกัน พวกเขาสี่คนคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันและกันเสมอ แต่…

สิ่งเหล่านั้นก็เพื่อการประเมิณผล ในกรณีที่ไม่ผ่านก็แค่เก็บของกลับบ้านไป แต่ในตอนนี้มีชีวิตเป็นเดิมพันระหว่างความเป็นและความตาย! การที่ฟู่เทียนยอมเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเพื่อพวกเขา … พวกเขารู้สึกขอบคุณฟู่เทียนอย่างสุดหัวใจ แต่ก็รู้สึกเกลียดในความอ่อนแอของตัวเอง

 

ฟู่เทียนไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของทั้งสามคน เขาพูดออกมาเพียงว่าพวกเราปลอดภัยแล้วตอนนี้ พวกเขามองขึ้นไปชั้นบนจากหน้าต่างและเห็นซอมบี้กำลังตะเกียกตะกายออกจากหน้าต่างชั้นบน

 

ฟู่เทียนเป็นกังวลว่าซอมบี้ตัวนั้นจะมาโจมตีพวกเขาอีก ทันใดนั้นฟู่เทียนก็ยืดแขนออกไปเพื่อให้มันเห็น

 

ซอมบี้เห็นแขนที่โบกไปมาของฟู่เทียน มันคำรามอย่างบ้าคลั่ง

ปัง! แผ่นคอนกรีตขนาดใหญ่พังล่วงลงไป

 

ฟู่เทียนหดแขนตัวเองกลับเพราะกลัวว่าจะโดนคอนกรีตที่ตกลงมา ซอมบี้ดิ้นรนเพื่อออกจากหน้าต่างและพวกมันทั้งสองก็ล่วงลงมา พวกมันกระแทกกับผนังสองสามครั้งก่อนจะตกลงพื้น

ปัง! เสียงสะท้อนดังก้องกังวานไปทั่ว

 

ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจ เขามองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นศพสามของซอมบี้ทั้งสามทับกันอยู่บนพื้น อย่างไรก็ตามตัวที่อยู่ด้านบนสุดขยับตัวเล็กน้อยและเดินโซเซ มันลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

 

สีหน้าของฟู่เทียนเปลี่ยน เขาไม่คิดว่ามันจะรอดจากการตกจากที่สูงขนาดนี้ ฟู่เทียนนึกขึ้นได้ว่าซอมบี้จะตายถ้าถูกทำลายที่สมองเท่านั้น แม้ว่ามันจะตกจากชั้น 12 ก็แค่กระดูกหักแต่ไม่ถึงตาย

 

มันเดินโซซัดโซเซและเงยหน้าขึ้นมองฟู่เทียน เสียงกรีดร้องอันโหยหวนออกมาจากปากของมันและมันก็เริ่มพยายามที่จะไต่กำแพง โดยการใช้กรงเล็บที่แหลมคมของมัน มันปีนราวกับว่าเป็นนักไต่เขามืออาชีพ

 

“มันกลายเป็นสไปเดอร์แมนได้ยังไงเนี่ย อ๊าก!” ฟู่เทียนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

ใบหน้าของทั้งสามซีดเผือดเพราะความกลัว

 

ฟู่เทียนไม่ได้ตื่นตระหนกไปด้วยหลังจากที่เขากระโดดจากชั้นที่ 12 มาชั้นที่ 11 เขาก็ไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกแล้ว

 

นอกจากนี้ฟู่เทียนรู้ถึงจุดอ่อนของพวกซอมบี้ เขาจึงไม่รู้สึกกลัวพวกมันอีกต่อไป

 

“ส่งมีดสั้นมาให้ฉัน” ฟู่เทียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

 

เมสันเข้าใจในทันทีถึงเหตุผลของฟู่เทียน เขารีบส่งมีดสั้นไปให้อย่างรวดเร็ว ฟู่เทียนมองไปยังซอมบี้ที่กำลังไต่ขึ้นมา

ใบหน้าของมันเป็นชายวัยกลางคนที่บิดเบี้ยว หัวใจของฟู่เทียนไม่ได้สั่นเพราะความกลัวเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ครั้งนี้เขากลับสงบเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้ ขณะที่ซอมบี้เข้ามาใกล้ฟู่เทียนง้างแขนออกและแทงมีดสั้นออกไป ฉึก! มีดสั้นเจาะเข้าสมองของซอมบี้อย่างแม่นยำ

 

ซอมบี้สูญเสียพลังทั้งหมดภายในไม่กี่วินาทีและล่วงลงไป

 

ปัง! มันตกลงไปกระแทกกับศพซอมบี้อีกสองตัวที่อยู่บนพื้น

 

ซอมบี้สองตัวนั้นไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เนื่องจากหัวของพวกมันกระแทกกับพื้น ส่งผลให้กระโหลกศีรษะแตกและตายทันที

 

ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจ มีสิ่งรุมเร้าเข้ามามากมายซึ่งส่งผลกระทบต่อร่างกายและจิตใจของเขา จากการต่อสู้กับหนูจนถึงตอนนี้

มันต้องใช้กำลังกายอย่างต่อเนื่อง เขามองเข้าไปในห้องน้ำและมองดูเมสันกับอีกสองคน เขาหัวเราะออกมาและพูดว่าไม่มีใครบาดเจ็บใช่ไหม?

 

เมสันส่ายหัวและถอนหายใจ “นายได้ช่วยชีวิตพวกเราไว้เพื่อนยาก!” ฟู่เทียนยิ้มและหัวเราะออกมา

 

พวกเขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเมื่อตนเองปลอดภัยและนั่งลงบนพื้นสกปรกทีละคน

 

“พวกสก๊อตจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” แซคถาม

ฟู่เทียนคิดถึงเหตุการณ์ที่พวกสมาคมหน่วยค้นหาใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อ ก็เกิดความโกรธแค้นขึ้นในหัวใจและเขาต้องการที่จะล้างแค้นเกี่ยวกับสถาณการณ์ก่อนหน้านี้

 

บางทีส่วนลึกที่สุดในหัวใจของเขาอาจจะเป็น … … ปีศาจ

 

ฟู่เทียนส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิดออกไป

“พักกันก่อนเถอะ!” เราจะตามหาพวกเขาในภายหลัง

 

แชมถามว่า “ทำไมรอบๆบริเวณนี้ถึงซอมบี้เต็มไปหมด?” พื้นที่แห่งนี้ไม่ได้ถูกกวาดล้างโดยนักล่าแล้วหรอ?

 

ฟู่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าเหลือแค่พวกหนูก็พอเข้าใจได้ แต่นี่ยังมีฝูงซอมบี้จำนวนมาก ซึ่งเป็นอันตรายต่อหน่วยค้นหาอย่างมาก

 

“นักล่าอาจไม่เจอตัวพวกมันหรือ … … พวกมันอาจจะมาจากเมืองอื่นๆ” ฟู่เทียนตอบ

 

เมสันและอีกสองคนรู้สึกตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

 

หลังจากนั้นไม่นานฟู่เทียนก็ลุกขึ้นยืนเมื่อร่ายกายรู้สึกดีขึ้น เขามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหามีดสั้นที่เขาปักไว้ที่กำแพง

เขาต้องการมันในการป้องกันตัวจากซอมบี้ ถ้าเผชิญหน้ากับซอมบี้โดยไม่มีอาวุธมันเป็นเรื่องที่อันตรายมากๆ

 

ฟู่เทียนหยุคิดชั่วขณะและตัดสินใจที่จะสำรวจอาคารหลังนี้

สิ่งที่พบส่วนใหญ่จะเป็นเศษกระดาษ ฟู่เทียนหยิบเชือกโรยตัวไปทางหน้าต่าง เขาใช้เชือกช่วยในการดึงมีดออกจากผนังหลังจากพยายามดึงมันอย่างต่อเนื่องหลายครั้งในที่สุดเขาก็ดึงมันออก

 

ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจที่สามารถเอามีดสั้นกลับมาได้ ในเวลาเดียวกันเขาได้น้ำยินเสียงที่หวาดกลัวของแชม

“เทียน มานี่หน่อย!”

 

ฟู่เทียนรีบวิ่งออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงของแชม แชมซึ่งอยู่ข้างหน้าต่าง และชี้ไปยังฝูงซอมบี้จำนวนมาก พวกมันไม่ได้เดินไปตามถนนแต่พวกมันตรงมายังอาคารที่พวกเขาอยู่

 

ใบหน้าของฟู่เทียนซีด ทั้งสี่คนมองไปที่ฝูงซอมบี้จากที่สูง

จากเส้นทางที่พวกมันกำลังเดินมา เห็นได้ชัดว่าพวกมันมาเพื่อตามล่าพวกเขา