The Dark King – Chapter 51 ใจเต้นระรัว [อ่านฟรี]
The Dark King – Chapter 51 ใจเต้นระรัว
“มันมีเยอะเกินไป!” ฟู่เทียนเมสันและคนอื่นๆกลัวกับสิ่งที่เห็น
พวกเขายังอยู่ในอาการตกใจ สก็อตต์ที่กำลังวิ่งอยู่ข้างหน้าคำรามออกมา “วิ่ง อ๊าก!!”
ฟู่เทียนตั้งสติได้หันกลับมาวิ่งอย่างรวดเร็ว เมสัน แชม และแซคก็วิ่งตามฟู่เทียนไป
ในเวลานี้ร่างกายและความอดทนส่งผลต่อพวกเขาเป็นที่สุด สก๊อตและมีอาวิ่งแทรกผ่านพวกเขาอย่างรวดเร็วและหายไปลับสายตาจากพวกเขาในเวลาอันสั้น
ในเวลานี้หน่วยค้นหาคนอื่นๆที่อยู่ข้างหลังก็ตามพวกเขามาติดๆ
“หลีกทางไปซะ!” เสียงชายหนุ่มตะโกนไปยังฟู่เทียนและอีกสามคน เขาผลักแชมซึ่งเป็นคนที่รั้งท้ายของทั้งสี่คนออก แชมโดนกระแทกอย่างฉับพลันจากด้านข้างทำให้เขาสูญเสียการทรงตัวและล้มลงบนพื้น เด็กๆอีกหลายคนวิ่งผ่านแชมที่ล้มอยู่
ฟู่เทียนได้ยินเสียงร้องของแชมเขาจึงหยุดและมองกลับไป เขาเห็นแชมซึ่งล้มลงอยู่บนพื้น เขาพยายามที่จะลุกขึ้นแต่เด็กคนอื่นๆผลักเขาให้ล้มลงขณะที่วิ่งผ่านเพื่อที่จะใช้แชมเป็นเหยื่อล่อ
ประมาณหนึ่งร้อยเมตรข้างหลังมีฝูงซอมบี้กว่าหนึ่งโหลกำลังไล่ล่าอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของฟู่เทียนซีดเผือด เขากำหมัดแน่นและวิ่งกลับไปช่วย
แชม เขาคว้าแขนและตะโกน “ลุกขึ้น! เร็วเข้า! เร็วเข้า!”
แชมคว้ามือเขาอย่างรวดเร็ว ฟู่เทียนดึงร่างของแชมขึ้นมาและรีบหันไปวิ่งต่อ หน่วยค้นหากลุ่มอื่นๆวิ่งไปข้างหน้าตามสก็อตและมีอาไปแล้ว พวกเขาวิ่งหายไปที่มุมของถนน
แชมมองไปข้างหลังเพื่อดูฝูงซอมบี้กระหายเลือดจำนวนมาก เขารู้สึกเสียววาบและขาก็เริ่มสั่น
เมสันและแซคหันมารีบคว้าร่างของแชมและลากเขาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ไปทางขวา!” ฟู่เทียนตะโกนขณะที่พวกเขามาถึงมุมถนน
ทั้งสามคนตกตะลึง แต่ไม่มีเวลาที่จะถามทำได้เพียงตามทาง ฟู่เทียนไปเท่านั้น หลังจากผ่านไปประมาณสิบเมตรฟู่เทียนหยุดและคว้าหินสองสามก้อนบนพื้น เขาขว้างก้อนหินไปในทิศทางที่สก็อตและมีอาไป
ตุบ!
ก้อนหินตกลงบนพื้นกลิ้งไปสองสามครั้งและทำให้เกิดเสียงดัง!
ห่างออกไปสามสิบเมตรจากมุมถนนฝูงซอมบี้วิ่งไล่ตามมา พวกมันส่วนใหญ่เลือกที่จะวิ่งไปยังสถานที่ที่มีเสียงสะท้อนออกมา
แต่ยังมีซอมบี้บางตัวรู้สึกถึงตัวตนของฟู่เทียนและคนอื่นๆ พวกมันไล่ตามพวกเขามา
สีหน้าของฟู่เทียนเปลี่ยน เขามองไปทั้งสองฟากของถนนอย่างรวดเร็ว มีประตูสูงกว่าสิบเมตรอยู่ด้านหน้าพวกเขา มันเป็นประตูของหมู่บ้านและประตูถูกปกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์ “ตามฉันมา!”
ขณะที่พวกเขามาที่ประตูก็เห็นศพสองสามศพอยู่บนพื้น ประตูห้องรักษาความปลอดภัยผุพังเนื่องจากมีตะไคร่น้ำ ที่หน้าต่างโล่งเล็กๆเขาสามารถมองเห็นได้ว่ามีเงาลักษณะเหมือนมนุษย์อยู่ในห้อง ฟู่เทียนหยุดมองและเคลื่อนตัวไปยังอาคารที่ใกล้ที่สุดเขาเดินเข้าไปในอาคารเพื่อดูซากศพที่อยู่ข้างบันไดหน้าประตูและอีกศพหนึ่งตรงทางเดิน
ฟู่เทียนระงับความกลัวและเหยียบผ่านศพเข้าไปข้างใน “เข้ามา!”
ทั้งสามคนเห็นซากศพที่ประตู ใบหน้าของพวกเขาซีดเป็นไก่ต้มแต่ต้องต่อสู้กับความกลัวและกระโดดข้ามมันไป ฟู่เทียนเห็น ซอมบี้สองตัวกับผู้ไล่ล่าก่อนหน้านี้
สีหน้าของฟู่เทียนเปลี่ยนและรีบคว้าประตู เขาต้องการที่จะล็อคมันแต่พบว่ากลอนประตูถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ มันไม่สามารถล็อคได้ดังนั้นเขาจึงใช้ความคิดและวิ่งเข้าไปในอาคารมุ่งหน้าไปทางลิฟ มีซากศพตามทางเล็กน้อยศพบางศพกำลังเน่าเปื่อย
ฟู่เทียนวิ่งขึ้นบันไดทันทีและพูดว่า “เร็วๆเข้า”
เมสันและคนอื่นๆรีบตามเขาไป
เมื่อเขาเข้ามาในอาคารเขาเห็นความสูงของตึกอยู่ที่ประมาณอย่างน้อยสิบห้าหรือสูงกว่านั้น เขาวิ่งตรงขึ้นไปตามขึ้นบันไดและเห็นซากศพที่ตายแล้วประมาณเจ็ดหรือแปดศพ
เมื่อถึงชั้นที่หกฟู่เทียนก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยเมสันและอีกสองคนก็เหมือนกัน ในขณะที่พวกเขาต้องเผชิญกลับความกลัวมันเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาก้าวข้ามขีดจำกัดทางร่างกายของตน
“แฮ่ แฮ่!”
เสียงคำรามดังก้องมาจากชั้นล่าง ฟู่เทียนมองลงไปผ่านราวบันไดและเห็นซอมบี้กำลังปีนบันไดขึ้นมา แต่ความเร็วในการปีนของมันช้ามาก ฟู่เทียนหน้าซีดเมื่อเห็นมันและก็เขาเริ่มขึ้นบันไดต่อ
ในไม่ช้าฟู่เทียนก็มาถึงชั้นที่สิบสองเขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เขาได้ยินเสียงคำรามโหยหวนของซอมบี้จากเสียงเขาคาดเดาว่าน่าจะอยู่ห่างกันสามชั้น ฟู่เทียนกำลังจะขึ้นชั้นต่อไปแต่แชมชี้ไปที่ประตูที่อยู่ข้างๆเขา “ดีน” เขาพูดอย่างเหนื่อยหอบ “พวกเราควรซ่อนตัว” พวกมันไม่เปิดประตูมาหรอก
ฟู่เทียนเห็นด้วย “เข้ามา” เขาเป็นคนแรกที่เข้าไปในห้อง
เมสันและคนอื่นๆตามเข้ามาในทันที ฟู่เทียนล็อคประตู พืชและตะไคร่น้ำไม่มีตามประตูเพราะอยู่ชั้นที่สูง กลอนประตูล็อคได้อย่างง่ายดาย เขาเหลือบมองไปที่ห้อง ห้องเละเทะกระจัดกระจายเต็มไปด้วยซากศพ ถัดจากซากศพมีรถเด็กทารกและในนั้นมีศพของเด็กทารกอยู่
ฟู่เทียนพูดขึ้นทันทีว่า “โซฟา... โซฟาในห้องนั่งเล่น ย้ายไปดักประตูเอาไว้”
“โซฟา?” เมสันและอีกสองคนไม่เข้าใจ แต่เห็นทิศทางที่ฟู่เทียนชี้ไปพวกเขาก็วิ่งตรงไปยกโซฟาและค่อยๆวางมันกั้นที่ประตูเอาไว้
ในตอนนี้เสียงคำรามจากภายนอกดังและชัดเจนมากขึ้น ฟู่เทียนรีบทำท่าทางเพื่อให้พวกเขาเงียบ เขาเคลื่อนตัวอย่างเงียบๆมองออกไปด้านนอกผ่านตาแมวประตู
เลนส์ตาแมวขุ่นมาก เขาเห็นภาพเบลอเล็กน้อยปรากฏอยู่ใกล้ประตู ซอมบี้ทั้งสามตัวดูเหมือนจะคลานและไต่ขึ้นบันไดต่อไป
ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจแต่หัวใจของเขายังเต้นโครมคราม ระหว่างพวกเขากับซอมบี้เสมือนถูกกั้นด้วยเส้นบางๆเท่านั้น เขารู้สึกว่าทั้งโลกหยุดหมุนมีเพียงเสียงเต้นหัวใจของเขาเท่านั้นดังก้องอยู่ในหู
“แฮ่!”
ประตูถูกกระแทก เสียงคำรามแหบพร่าเล็ดลอดออกมาจากประตูซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธและดุร้าย
