Chapter 421: พื้นที่ปลอดภัยเซียหยวน
Chapter 421: พื้นที่ปลอดภัยเซียหยวน
“พี่เจียง เจ้าหน้าที่คนนั้นเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตและเขาต้องการที่จะล้วงความลับของทีมของเรา อย่างไรก็ตาม พลังด้านจิตใจของเขายังไม่แข็งแกร่งเท่ากับของฉัน ด้วยเหตุนี้ฉันจึงหยุดเขาไว้”หลันซิหยู่แจ้งเจียงลู่ฉี
เจียงลู่ฉีขมวดคิ้วและหันกลับไปมองเจ้าหน้าที่ตาเดียวที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าสถานีกักกันและเขากำลังมองมายังรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีอยู่ ดวงตาของเขาส่องแสงวาบด้วยประกายแสงแปลกๆออกมา
‘เขาเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิต? มันเหมือนกับว่าเกาะเซียหยวนนั้นมีผู้ที่มีความสามารถมากมายที่ไม่ถูกค้นพบ’เจียงลู่ฉีคิด
สุดท้ายแล้ว ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตทั้งหมดที่เขาพบจนกระทั่งในตอนนี้ต่างมีพื้นที่เป็นของตนเองหรือไม่ก็เป็นคนที่สำคัญอย่างมาก
‘ทำไมตำแหน่งของชายตาเดียวถึงเป็นแค่เจ้าหน้าที่ระดับต่ำที่รับหน้าที่การตรวจสอบพื้นที่กักกันละ?’เจียงลู่ฉีสงสัย
เมื่อรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีขับเข้าไปด้านในแล้ว เจ้าหน้าที่ฉินก็ไม่ได้ตรวจสอบทีมอื่นต่อ เขาก็หยิบสมุดจดขึ้นมาเขียนแทนในทันที
‘ทีมฉี่หยิง : พื้นหลังเป็นที่คลุมเคลือ คนรับประกัน : ทีมหลิงเฟิง’
‘ทีมนี้มีผู้มีพลังเหนือธรรมชาติหกคนและกัปตันของพวกเขาเป็นคนธรรมดาที่มีปืนสไนเปอร์ไรเฟิล ตัดสินจากปฏิกิริยาของเขาแล้วนั้นเหมือนกับเป็นมือสไนเปอร์ที่เชี่ยวชาญ แต่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงยังไม่เป็นที่ทราบ….’
‘สมาชิกคนอื่นก็ปลดปล่อยการไหลเวียนพลังงานที่แข็งแกร่งออกมา และผู้หญิงในทีมของเขาคนหนึ่งที่เป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตที่ทรงพลัง…ความแข็งแกร่งของทั้งทีมประมาณระดับ C ผู้ตรวจสอบ ฉินฮง’
หลังจากที่เขียนสมุดจดเสร็จ เจ้าหน้าที่ตาเดียวก็ยื่นมันให้กับเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างเขา “ส่งมันให้กับสำนักรักษาความปลอดภัยซะ’
“ครับ ท่าน”ทหารที่รับภารกิจก็เคารพและรีบวิ่งไปพร้อมกับแผ่นกระดาษในมือของเขา
…
เกาะปลอดภัยเซียหยวนนั้นเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีผู้มีพลังเหนือธรรมชาติที่อาศัยอยู่ในนี้ ด้วยเหตุนี้มันจึงเกิดสถานการณ์ที่ซับซ้อนขึ้น ด้วยเหตุนี้ การจัดการความปลอดภัยจึงเข้มงวดอย่างมาก ทีมไหนก็ตามที่ต้องการที่จะเข้าไปจะต้องผ่านการวัดระดับความแข็งแกร่ง และหลังจากนั้นศูนย์รักษาความปลอดภัยส่วนกลางก็จะแบ่งคนให้ตรวจสอบชั่วคราวเพื่อป้องกันปัญหา
หลังจากที่พวกเขาขับเข้าไปในเกาะปลอดภัยเซียหยวน เจียงลู่ฉีก็เต็มไปด้วยตกตะลึง มันใหญ่ยิ่งกว่าเกาะเชนไฮ่อย่างมาก เขาไม่เคยเห็นเมืองที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อน ตั้งแต่วันโลกาวินาศที่เกิดขึ้น
ภูเขาซึ่งสูงกว่าสามร้อยเมตรนั้นเต็มไปด้วยตึกที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ มันมีท่อคอนกรีตที่พ่นควันออกมา แถวของตึกด้านบนหุบเขานั้นก็มีแสงส่องออกมาท่ามกลางพายุหิมะ ถ้ามันไม่ได้มีผู้รอดชีวิตที่มองออกมานอกหน้าต่างและดูมีไข้แล้วละก็ เจียงลู่ฉีก็เชื่อว่าเขากลับไปยังยุคที่รุ่งเรืองแล้ว
อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะเป็นพื้นที่ใหม่ ต้นไม้รอบๆก็ยังเขียวชะอุ่ม ต้นไม้ธรรมดาก็จำเป็นที่จะต้องให้คนหลายคนโอบลำต้นของมันจึงจะครบต้น
เมื่อนั่งอยู่บนรถมินิบัส เจียงลู่ฉีก็สามารถที่จะเห็นหุบเขาด้านข้างที่ทำการจัดระเบียบเป็นอย่างดีซึ่งมันเต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรืองที่เหมือนกับสังคมสมัยใหม่ อย่างไรก็ตาม ด้านล่างของหุบเขาก็มีตึกที่ทรุดโทรมที่ไม่มีแสงส่องออกมา มันเป็นพื้นที่ที่เงียบสงบ
เมื่อพวกเขาขับมาถึงตีนภูเขาเพื่อขับไปยังด้านบน ทั้งสองฝั่งของถนนก็เต็มไปด้วยบ้านที่ดูสกปรกและมืดมิด เมื่อพื้นที่ปลอดภัยถูกก่อสร้างขึ้น มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้ทุกคนได้อยู่ในพื้นที่ที่อำนวยความสะดวกที่ดี ดังนั้นบ้านที่ทรุดโทรมเช่นนี้จึงเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้ นอกจากนี้ สภาพแวดล้อมเกี่ยวกับทางด้านความสะอาดของบ้านที่ทรุดโทรมเหล่านี้ก็มีปัญหาอย่างชัดเจน น้ำเน่าสกปรกก็ไหลไปรอบๆและมันก็แข็งเป็นหิมะ
ทันใดนั้นเด็กหลายคนก็พุ่งออกมาจากในบ้านและจ้องไปที่รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีอย่างยาวนานและหลังจากนั้นพวกเขาก็ยื่นมือออกมากันทีละคน ถึงแม้ว่าเกาะปลอดภัยจะแบ่งปันอาหารเป็นประจำวันก็ตามที สุดท้ายแล้วปริมาณของมันก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ ดังนั้นผู้คนมากมายจึงยังคงหิวโหย บางครั้งผู้รอดชีวิตบางคนก็เหลือทิ้งไว้แค่กระดูกของพวกเขาแค่นั้น
“ให้ขนมปังกรอบกับพวกเขาไปซะ”เจียงลู่ฉีพูด
ไม่มีใครในทีมฉี่หยิงที่ชอบกินขนมปังกรอบอีกต่อไปแล้ว แต่เด็กเหล่านี้ก็ตื่นเต้นอย่างมาก
“ขนมปังกรอบ!”
“อาหารแห้งละ!”
“ขอบคุณมากครับ! ขอบคุณมากค่ะ!”เด็กเหล่านี้ก็โค้งตัวให้พวกเขา
เจียงลู่ฉีก็มองไปยังเด็กเหล่านี้ แต่มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่ในโลกที่มีสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายเหล่านี้ เด็กเป็นสิ่งที่น่าเศร้ามากที่สุด เมื่อพวกเขาทั้งอ่อนแอและยากจน
เนื่องจากว่าพวกเขาได้รับตราระดับ B มันจึงมีใครบางคนที่เสนอจะนำทางพวกเขา เมื่อขับไปสักพักหนึ่ง เจียงลู่ฉีก็เห็นตึกขาวสูงพร้อมกับตัวอักษรด้านใต้นั้น – โรงพยาบาลในเครือของมหาวิทยาลัยการแพทย์เซียหยวน
ดวงตาของเจียงลู่ฉีก็ส่องแสงประกายออกมาและหลังจากนั้นหัวใจของเขาก็เต้นระรัว เขาอดที่จะมองไปยังน้องสาวของเขาไม่ได้และร่องรอยของความอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
หลังจากที่ขับผ่านถนนซีเมนต์ไปหลายเส้น พวกเขาก็หยุดอยู่ที่บ้านสามชั้นที่มีสนามหญ้าสีเขียวอยู่ด้านหน้ามัน ถึงแม้ว่ามันจะถูกปกคุลมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง ในสภาพที่ไม่ปกติเช่นนี้ สนามหญ้าก็ยังดูเขียวอยู่
“มันเป็นที่ดีเลยละ ในการอาศัยอยู่”หลันซิหยู่ยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะมีชีวิตอย่างสะดวกสบายในรถมินิบัส มันก็เป็นเรื่องที่น่าพึงพอใจในการอาศัยในตึกเล็กๆนี่
“พวกคุณจะอาศัยอยู่ที่นี่ นี่คือกุญแจครับ ทุกสิ่งทุกอย่างได้เตรียมพร้อมแล้ว กยเว้นพื้นที่สำหรับออกกำลังกายแล้ว ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติจะชื่นชอบในการไปยังคลับน้ำดำเพื่อออกกำลังกาย”ทหารหนุ่มที่หล่อเหลายื่นพวงกุญแจให้กับเจียงลู่ฉี
‘คลับน้ำดำ?’ เมื่อได้ยินชื่อของมัน เจียงลู่ฉีก็ขมวดคิ้ว
“โอเค ขอบคุณมาก”เจียงลู่ฉีพูดแล้วเขาก็รับกุญแจไป
“โอ้ ใช่ครับ คุณมีตราระดับ B ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ดีที่จะไปแค่พื้นที่บริเวณนี้ ถ้าคุณเข้าไปในพื้นที่ระดับ A แล้วละก็พวกเขาก็จะจับคุณ คุณจะต้องถูกลงโทษ มันมีพื้นที่กีดกันบางส่วนซึ่งคุณไม่ควรที่จะเข้าไปด้านใน สำหรับพื้นที่อื่นแล้ว คุณสามารถที่จะไปที่ไหนก็ได้ตามที่คุณต้องการและอย่าออกมาเดินข้างนอกหลังจากเที่ยงคืน ยกเว้นว่าคุณได้รับคำสั่งออกไปด้านนอกและภารกิจพิเศษ ยามจะเฝ้ายามในตอนกลางคืนจนกระทั่งตีห้าในตอนเช้า ถ้าคุณถูกจับได้แล้วละก็ คุณจะพบกับปัญหา ถ้าคุณไม่ได้มีคำอธิบายที่มีเหตุผลให้กับพวกเขา”ทหารหนุ่มพูดเพิ่ม
“โอ้ ขอบคุณ”เจียงลู่ฉีพูด เขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะมีกฏระเบียบมากขนาดนี้
“โอ้ ใช่ มันมีนักวิทยาศาสตร์จากเกาะเชนไฮ่มาที่นี่ก่อนหน้านี้หรือเปล่า? นายรู้เกี่ยวกับนักวิทยาศาสตร์ที่มีนามสกุลซูไหม?”เจียงลู่ฉีถาม เมื่อทหารหนุ่มกำลังจะเดินจากไปและหลี่ยู่ซินก็เต็มไปด้วยความหวัง
“ทำไมคุณถึงได้ถามคำถามนี้กับผมกัน? พวกเรานั้นมีคำสั่งว่าสิ่งต่างๆที่เกี่ยวข้องกับนักวิทยาศาสตร์และเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลจะไม่สามารถพูดคุยกับคนอื่นได้”ทหารหนุ่มตอบ
หลี่ยู่ซินที่กำลังจะพูดบางอย่างออกมา แต่เจียงลู่ฉีก็หยุดเธอไว้โดยการคว้ามือของเธอ
“เอ่อ..”
“ยู่ซิน อย่าทำให้เขาลำบากใจเลย”เจียงลู่ฉีพูดและหลังจากนั้นหลี่ยู่ซินก็พยักหน้า
เมื่อทหารจากไป เจียงลู่ฉีก็พบว่าเขายังคงกำมือของหลี่ยู่ซินอยู่ซึ่งมันทั้งนุ่มและเนียน ดังนั้นเขาจึงปล่อยมือของเธอ เนื่องจากความกังวลในหัวใจของเธอ นิ้วของหลี่ยู่ซินก็เผลอเกี่ยวไปที่นิ้วของเจียงลู่ฉีอย่างไม่ได้ตั้งใจ…
“เอ่อ ยู่ซิน ไม่ต้องกังวลไป แม่และปู่ของเธอต่างเป็นนักวิทยษสาสตร์ ดังนั้นพวกเขาจะต้องถูกพามาที่นี่อย่างปลอดภัยอย่างแน่นอน ฉันเดาว่าพวกเขาอยู่ภายใต้การปกป้องในตอนนี้ สุดท้ายแล้วนักวิทยาศาสตร์ต่างเป็นบุคลากรที่ล้ำค่า เชื่อฉันเถอะ ฉันจะช่วยเธอตามหาพวกเขาเอง”เจียงลู่ฉีอธิบาย
“ฉันเชื่อพี่ค่ะ ได้โปรดอย่ากังวลกับฉันเลย น้องจู้อิงต้องการพี่มากที่สุดต่างหาก”หลี่ยู่ซินตอบ
“อย่างไรก็ตาม โรงพยาบาลนั้นอยู่ในพื้นที่ระดับ A ฉันไม่สนใจหรอกว่า พวกเขาจะลงโทษฉันหน่ะ…”เจียงลู่ฉีพูดและขมวดคิ้ว เขาจำเป็นที่จะต้องใช้เวลาในการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างระมัดระวัง
ในเวลาเดียวกัน จางไฮ่และซุนคุนก็เข้ามาในตึก “พี่เจียง คำสั่งออกไปด้านนอกที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไรกัน? ถ้าพวกเราสามารถได้รับมันมาแล้วละก็ พวกเราก็สามารถที่จะไปที่ไหนก็ได้ในตอนกลางคืน!”จางไฮ่ถาม
รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีจอดอยู่ในสนามหญ้า นอกจากหยิงแล้ว สมาชิกทุกคนของทีมฉี่หยิงก็เข้ามาในตึก ในตึกเล็กๆนี้ทั้งตู้เย็นและแอร์ก็มีพร้อมใช้งานและเมื่อพวกเขาเข้ามาด้านใน พวกเขาก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนกับอยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิยังไงยังงั้น
เจียงลู่ฉีนั้นก็มั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าระบบพลังงานยังคงสมบูรณ์แบบอยู่และมันก็น่าจะไม่ถูกทำลาย เนื่องจากวันโลกาวินาศ
“กัตปัน มันมีพวกถ้ำมองที่น่ากลัวอยู่อีกฝั่งหนึ่งและเขากำลังจ้องมาที่บ้านของพวกเรา”ซุนคุนวิ่งออกมาจากอีกห้องหนึ่งและพูดกับเจียงลู่ฉี
เจียงลู่ฉีขมวดคิ้วและตามซุนคุนไปยังห้องที่ซุนคุนพึ่งจะอยู่ ภายใต้การนำทางของซุนคุน พวกเขาก็เดินไปที่นห้าต่างและมองไปที่พื้นที่ระหว่างพื้นที่ C และพื้นที่ B มันเป็นที่เด่นชัดว่ามันมีคนที่กำลังแอบอยู่ตรงพื้นที่นั้น อย่างไรก็ตาม สายตาของเจียงลู่ฉีนั้นดีกว่าซุนคุน เขาจึงสามารถที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าชายคนนั้นกำลังส่องกล้องส่องทางไกลและเขาก็คือเจ็ดน้อยจากทีมหลิงเฟิง
“ซุนคุนตามฉันมา คนอื่นอยู่ที่นี่ไปก่อน”เจียงลู่ฉีคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งและออกคำสั่ง
“โอเคครับ”ซุนคุนตอบ
ตามปกติแล้วเจียงลู่ฉีจะเรียกจางไฮ่ แต่ในครั้งนี้เขาพาซุนคุนไปกับเขา มันจึงทำให้ซุนคุนรู้สึกตื่นเต้นมาก
เจียงลู่ฉีไม่ได้คาดคิดว่ามันจะมีคนตามมาสร้างปัญหาให้กับเขาหลังจากที่วพกเขาเข้าไปในตึก เจียงลู่ฉีก็พกปืกพกไปและเขาก็สวมเสื้อโค้ทสีดำหนาๆเพื่อปิดบังพวกมัน ทันใดนั้น เจียงลู่ฉีก็สัมผัสได้ถึงชิ้นเนื้อที่ซ่อนที่อยู่ด้านในกระเป๋าเสื้อของโค้ทของเขา มันก็คือหลัวหลัวที่กำลังหลับอยู่ เจียงลู่ฉีก็ไม่ได้ดึงเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้ออกมา เนื่องจากมันไม่ได้สร้างปัญหาให้กับเขา
เจ็ดน้อยกำลังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังกำแพงหินและเขาก็มองไปที่พื้นที่ B อย่างอึดอัดใจ ในสภาพอากาศที่หนาวเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ เขาก็ยังหนาวเหน็บอยู่ดี เขาไม่ได้มีตราที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพื้นที่ระดับ B และยามก็เฝ้ายามอยู่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการรอคอย
ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงวัตถุเย็นยะเยือกที่กดไปที่หัวของเขา มันเป็นที่เด่นชัดว่ามันก็คือปืน! ความเสียวซ่านก็แล่นผ่านหลังของเขา เมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“อย่าขยับ มิฉะนั้นซุนคุนจะยิงนายทิ้งซะ”เจียงลู่ฉีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ
