DND.94 - เบิกเนตร
บุพผาม่วงบนฝ่ามือหมุนวนในอากาศ ความงดงามอันมีเสน่ห์...ความลึกลับแห่งสรรพสิ่ง
บุพผาม่วงเข้าปะทะกับพลังทำลายของกรงเล็บหลิวกวงอย่างอ่อนโยน
ครืน---
เสียงแผ่นดินแหลกสลายดังจากทั้งในและนอกธรณีหวงห้าม ผืนนภาหุบเขาเฟิงหวงสั่นสะเทือน!
เหล่าศิษย์ในหุบเขาเฟิงหวงต่างรู้สึกถึงแรงปะทะ พื้นสั่นไหว หลังคาเคลื่อนหล่น
มีเพียงพลังของราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองเท่านั้นที่แยกสายหมอกที่ล้อมรอบธรณีหวงห้ามได้ แต่ในตอนนี้หมอกกำลังหมุนวนอย่างรวดเร็ว!
ฟึ่บ--
ลี่กวงและซือร่งชักสีหน้า จ้าวกวง เจิ่นหลิง และเหล่าศิษย์ทั้งหมดต่างตกใจ
ซือร่งตกตะลึง
“นี่มัน...วิชาระดับวิญญาณงั้นรึ?!”
ระดับวิญญาณ? ไม่ว่าจะศิษย์จากวิหารหรือหุบเขาเฟิงหวงก็ไม่มีใครเข้าใจ พวกเขารู้แต่เพียงว่าระดับวิชาบ่มเพาะพลังที่สูงที่สุดในทวีปนี้คือวิชาระดับสวรรค์
และมีเพียงศิษย์ของราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่จะได้เรียนวิชาบ่มเพาะระดับเทพ...ที่แข็งแกร่งกว่าวิชาระดับสวรรค์มากนัก
แต่วิชาระดับวิญญาณคืออะไรกัน? มิใช่ว่าขีดจำกัดแห่งวิชาอยู่ที่ระดับเทพหรอกรึ?
ลี่กวงสีหน้าหม่นหมอง มิอาจซ่อนเร้นความตกตะลึงผ่านแววตา
“วิชาระดับวิญญาณ! อันตรายแล้ว การประลองต้องถูกหยุด! เราต้องรีบเข้าไป เร็วเข้า!”
ซือร่งเป็นห่วงหลิวกวง ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองร่วมกันแหวกม่านหมอกในธรณีหวงห้าม
ฟึ่บ ฟึ่บ--
ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง ศิษย์สวรรค์ และเหล่าศิษย์จากหุบเขาเฟิงหวงทุกคนเข้าไปยังธรณีหวงห้ามและพบกับสิ่งที่ทำให้ตกตะลึง!
ท่ามกลางเถ้าถ่านนั้นคือการทำลายล้าง! หลุมลึกสามสิบศอกปรากฏขึ้นที่ศูนย์กลางการประลอง! เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจาย อำพันอัศนีสีม่วงแผดเผาขอบหลุม
ฝุ่นควันลอยว่อนทั่วทุกพื้นที่ กลิ่นไหม้ฟุ้งกระจาย!
ที่ใต้หลุมนั้นเอง...ร่างหลิวกวงที่หล่อเหลาถูกเคลือบด้วยโลหิต ชุดของเขากลายเป็นเถ้าถ่านด้วยเพลิงอัศนี ความหยาบคายบนใบหน้าที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยเลือด จมูก ปาก และดวงตาเต็มไปด้วยโลหิต...ผมเผ้าไหม้เกรียมไปเสียทุกเส้น
แขนขาทนทุกข์ทรมานอย่างเจ็บปวด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว เขามองซือหยูอย่างตกตะลึง
ซือหยูยืนอย่างเงียบเชียบที่ยอดหลุม รูปลักษณ์สงบนิ่งของเขามิเปลี่ยนแปลง มีเพียงผมสีเงินและชุดสีม่วงเท่านั้นที่ปลิวตามแรงลม
เขาซัดพลังดั่งเทพเจ้า!
“นั่น...นั่นมันวิชาอะไรของเจ้า?!”
หลิวกวงใจสั่นไหว หากเขามิได้ใช้วิชากรงเล็บระดับเทพของเขาป้องกันซือหยูในช่วงสุดท้าย...เขาคงจะถูกสังหารสิ้น ณ ตรงนี้!
บุพผาม่วงงดงามเปล่งประกาย แต่เมื่อสัมผัสหลิวกวง...เพลิงอัศนีม่วงก็กระจายไปถึงนภา พลังของมันไร้ขอบเขต
ซือหยูส่ายหัวอย่างเย็นชา
“คนตายเช่นเจ้าจะรู้ไปเพื่อสิ่งใดกัน”
ฟึ่บ--
ร่างซือหยูหายไป...และปรากฏอยู่เหนือศีรษะของหลิวกวงทันที เขากดเท้าหนึ่งข้างลงไปที่อกหลิวกวง
ความตายใกล้เพียงหุน! นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หลิวกวงเผชิญหน้ากับความตาย!
เขาอาจจะเรียกตัวเองได้ว่าเป็นอัจฉริยะในตำนาน...แต่เมื่อความตายกำลังคืบคลานเข้ามา แม้แต่เขาก็ต้องก้มหัวอ้อนวอน
“อย่านะ! อย่าฆ่าข้าเลย..ขะ..ข้าขอโทษ...”
ความอัปยศส่งผ่านแววตาหลิวกวง เขาทั้งหวาดกลัวและเสียใจ หากเขารู้ว่าการที่เขาดูหมิ่นเซี่ยนเอ๋อจะทำให้ซือหยูโจมตีออกมาเช่นนี้...เขาจะไม่มีทางทำเช่นนั้นเลย
อย่างน้อยเขาควรจะรอให้เซี่ยนเอ๋อเป็นผู้หญิงของเขาจริงๆเสียก่อน ก่อนที่จะพูดเช่นนั้นออกไป!
ซือหยูส่ายหัวอย่างเฉื่อยชา
“เจ้าหลบตาข้า...เจ้ามิได้คิดเช่นนั้นเลย เจ้ามิได้เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป...งั้นก็จงตายไปซะ!”
ครืน--
ซือหยูปล่อยคลื่นพลังปราณออกมาและใช้แก่นแท้จิตน้ำแข็ง เขาก่อหนามน้ำแข็งและแทงไปที่อกหลิวกวง!
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
ซือร่งตะโกน นางหวาดกลัวกับภาพตรงหน้า!
ทุกคนต่างหวาดกลัวมิต่างกัน!
อัจฉริยะในตำนาน...ผู้ที่กำลังเข้าสู่ระดับราชันย์...หลิวกวง...ถูกซือหยูเหยียบแน่นติดผืนพสุธา ชีวิตของเขาอยู่ใต้ฝ่าเท้าของซือหยู!
ณ ตอนนี้ บุรุษผมเงินชุดม่วงท่ามกลางหิมะดูไร้เทียมทาน ผมสีเงินบดบังใบหน้า...แต่มิอาจบดบังโทสะสังหาร
“กีดกันข้ากับเซี่นเอ๋อ...เพียงเพื่อส่งนางมาให้ไอ้บัดซบนี่ข่มเหงรังแกงั้นรึ? เป็นยายที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน!”
น้ำเสียงเยือกเย็นของซือหยูทำให้หมอกล้อมรอบธรณีหวงห้ามสั่นไหว สั่นคลอนจิตใจผู้คน
ไม่มีใครได้ยินถ้อยคำเหยียดหยามที่หลิวกวงพูดไป...แต่พวกเขาก็คิดได้ว่าหลิวกวงแอบดูหมิ่นเซี่ยนเอ๋ออยู่ภายใน! และบางอย่างทำให้ซือหยูต้องแสดงความโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด!
“ซือหยู! ในนามแห่งเซียนหุบเขา...ข้าขอสั่งให้เจ้าปล่อยเขา...หรือจงตายไปซะ!”
แววตาเซียนหุบเขาเก็บงำโทสะเอาไว้ภายใน
แท้จริงแล้ว...นางไม่ได้ตั้งใจว่าจะสังหารซือหยูหรือไม่ เทียบกับหลิวกวงแล้ว ซือหยูนับว่าแกร่งกว่า นางจะสังหารบุรุษเช่นนี้ได้อย่างไร?
“หึหึ”
ซือหยูก้าวขาเหยียบหัวหลิวกวงพร้อมหัวเราะเสียงดัง
“สองครั้งแล้วที่เจ้าอยากสังหารข้า หากจะต้องตายอยู่แล้ว...ข้าจะเก็บมันไว้ทำไม?”
“ตายซะ!”
ซือหยูแทงหนามน้ำแข็งลงไปทันที!
หลิวกวงหน้าแดงด้วยความหวาดกลัว เขารู้สึกผิดมหันต์ เขาจะต้องสละเกียรติยศของเขาเพื่อมิให้ซือหยูไม่พอใจ!
“หยุดนะ! การหมั้นของเจ้ากับเซี่ยนเอ๋อ..ขะ..ข้าไม่สนใจมันอีกแล้ว! ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!”
ภายใต้สถาการณ์คับขัน เซียนหุบเขาละทิ้งศักดิ์ศรีของนางเพื่อช่วยชีวิตหลิวกวง
แต่ซือหยูก็มิได้หยุด เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาแทรกแทรงการหมั้นของข้ากับเซี่ยนเอ๋อตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ซือหยู! เซี่ยนเอ๋อเป็นของเจ้า! ขะ..ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ชิงชัยอะไรกับเจ้าอีกแล้ว...โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ!”
เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย...หลิวกวงตัวสั่นอย่างบ้าคลั่ง เขาร้องเสียงหลง น้ำตาไหลอาบแก้ม
จิตใจของเขาถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์ ความน่ากลัวของซือหยูประทับลงในจิตวิญญาณ!
ซือหยูเยือกเย็นและไร้ปราณี เขากดหนามน้ำแข็งแรงขึ้น มันแทงทะลุอกหลิวกวง
“เจ้ากำลังหาความตายสินะ!”
ซือร่งโกรธ! เพราะยังไงนางก็คือราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ ตำนานแห่งเหล่าผู้ฝึกตน...ไร้พ่ายมาทั้งศตวรรษ
พลังของนางเหนือจินตนาการ!
หนามน้ำแข็งของซือหยูฝังลึกในร่างหลิวกวงก่อนที่ซือร่งจะพุ่งเข้ามาอย่างโกรธเกรี้ยวและดันฝ่ามือไปที่ศีรษะซือหยู!
ก่อนที่หลิวกวงจะตาย...ซือหยูต้องแตกดับไปเสียก่อน!
“บัดซบ! ข้าจะฆ่ามัน...อย่าคิดหยุดข้า!”
ซือหยูคำราม!
ซือร่งตะโกน
“เจ้าคนน่ารังเกียจ! ตายไปซะ!”
เมื่อภัยมาถึง ซือหยูก็ยังคงคิดจะสังหารหลิวกวง และราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ก็ตั้งใจสังหารซือหยู!
ซือหยูพบกับสถานการณ์ที่ยากจะผ่านพ้น!
พลังจากฝ่ามือซือร่งก่อให้เกิดสายลมรุนแรง ซือหยูถูกทำให้ลอยขึ้น!
ซือร่งรุดหน้าและใช้โอกาสที่ซือหยูยังมิได้ตั้งตัว ความโกรธของนางสังหารทุกสิ่งได้ทั้งพันลี้!
เส้นผมสีเงินของซือหยูร่ายรำอย่างบ้าคลั่งกลางอากาศ
มันบดบังใบหน้าแต่มิอาจปกปิดโทสะ มันมิได้บดบังดวงตาที่ปิดอยู่ของเขาแม้แต่น้อย!
“เจ้าสุนัขเฒ่า! เจ้าบังคับข้าให้ทำแบบนี้เองนะ!”
ซือร่งได้ใช้ชื่อตระกูลในการแทรกแทรงการหมั้นของซือหยูกับเซี่ยนเอ๋อ และตอนนี้นางก็คิดสังหารซือหยู นางมิได้ซ่อนจิตสังหารด้วยซ้ำ!
ซือหยูไม่ปราณีกับสตรีน่ารังเกียจนี่อีกแล้ว แม้นางจะเป็นยายของเซี่ยนเอ๋อก็ตามที!
“เจ้าคนโง่เขลาน่ารังเกียจ...ตายไปซะ!”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงป่าเถื่อนของซือหยู ซือร่งก็โจมตีออกไปอย่างเกรี้ยวกราด!
สายลมรุนแรงที่บีบอัดมาจากฝ่ามือซือร่งนั้นแข็งแกร่งพอๆกับบุพผาม่วงที่ก้าวข้ามวิชาระดับเทพ พลังเข้มข้นของมันทำลายทุกสิ่งที่ขวางทาง!
แต่...ซือร่งก็หัวใจหยุดเต้น!
ดวงตาที่ปิดแน่นของซือหยูสั่นไหวเล็กน้อย
ดวงตาค่อยปรากฏออกมาเล็กน้อยนั้นทำให้นางไม่อึดอัดใจ
ผืนนภา ธรณี พงไพร แมกไม้ และวิญญาณทุกดวงสั่นคลอน ราวกับว่าดวงตาของเขาผนึกพลังของอีกโลกเอาไว้
หากมันเปิดออก...โลกคงล่มสลาย
หัวใจลี่กวงเต้นอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่เขาก็สงสัยมาตลอดว่าทำไมซือหยูไม่ยอมลืมตา เขายังถามด้วยตัวเองอีกด้วย และได้คำตอบแบบเดิมเสมอว่า
“มันไม่สะดวก”
เขาสงสัยว่ามันคือไพ่ตายของซือหยู...แต่เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อกำลังจะได้เห็นมันเบิกออก!
พลังไหวเวียนจากซือหยูนั้นมากกว่าการทำลายล้าง...มันซับซ้อนลึกลับ...เหนือยิ่งกว่าความเข้าใจของราชันย์ศักดิ์สิทธิ์!
มีอะไรผนึกอยู่ในดวงตาคู่นั้นกันแน่?
ในที่สุด...ซือหยูก็ลืมตาเป็นครั้งแรก!
เนตรสีม่วงทั้งสองข้างปรากฏขึ้น...สายตาเร้นพลังลึกลับไว้ภายใน เป็นครั้งแรกที่มันได้ชมโลกใบนี้!
นอกจากจะฝึกวิชาพิเศษ...เนตรสีม่วงไม่เคยปรากฏขึ้นในมนุษย์!
ราวกับว่าเนตรนั่นมิใช่ของมนุษย์...แต่นั่นมันคือ...เนตรแห่งวิญญาณ!
ทรงพลัง สูงส่ง และลึกลับ เพียงถูกมองก็สั่นไปถึงกระดูก
“ผนึก! แห่ง! เวลา!”
ซือหยูเค้นเสียงคำราม จดจ่ออยู่กับแต่ละคำที่เปล่งออกไป
แสงสว่างสีม่วงดังออกมาจากเนตรลึกลับ!
ฟ้าดินและห้วงเวลาหยุดนิ่งลงทันที เมฆาหยุดนิ่ง คลื่นสมุทรมิอาจถาโถม ทุกสิ่งรอบกายซือหยูหยุดนิ่ง
แม้จะเป็นพลังของซือร่งก็มิอาจฝืน...นางหยุดนิ่ง
สิ่งที่ตามนุษย์ทั่วไปมิอาจเห็นก็คือร่างมังกรม่วงที่รัดกายซือร่งแน่น
เป็นมังกรนี้เองที่พันธนาการร่างกายซือร่ง กักขังนางไว้กับห้วงเวลา
ความคิดของนางยังคงอยู่ ดวงวิญญาณสั่นคลอนด้วยความกลัวที่แผ่กระจายไปทั้งเส้นโลหิต แต่ร่างของนางติดอยู่ในห้วงเวลา...นางมิอาจขยับได้เลย
ซือหยูอยู่ตรงหน้านาง เนตรสีม่วงนั้นเยือกเย็นไร้อารมณ์ ผมสีเงินของเขาพริ้วไหวราวกับวิญญาณอมตะ!
“สุนัขเฒ่า! ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!”
ซือหยูเค้นเสียง
“สายฟ้าดาราม่วง!”
ซือหยูทะลวงบุพผาม่วงไปยังร่างซือร่ง
ซือร่งที่คิดอยู่ในห้วงเวลารับการโจมตีไปเต็มๆ!
ตู้ม--
อกของนางถูกเผาด้วยเพลิงอัศนีอันป่าเถื่อน นางกระอักเลือดออกมาและปลิวออกไปด้านหลัง!
ตำนานซือร่งบาดเจ็บเพราะคนน่ารังเกียจ!
ซือหยูใช้บุพผาม่วงนี้มาแล้วสองครั้ง...และใช้ผนึกเวลาหนึ่งครั้ง
ซือหยูหน้าซีด มิอาจฝืนตัวให้ยืนต่อไปได้...แต่ดวงตาของเขายังเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว!
“ตายซะ!”
ซือหยูกัดฟันแน่น เขายกนิ้วขึ้น
“ประสานอัสนีเยือกแข็ง!”
น้ำแข็งหลอมรวมอัสนีอย่างงดงาม แสงสีม่วงและสีกระจ่างหมุนวนก่อตัวเป็นแสงทำลายล้าง
แก่นแท้จิตน้ำแข็งขั้นสูงร่วมกับสายฟ้าดาราม่วงระดับหนึ่งขั้นกลาง มันแข็งแกร่งมากกว่าแต่ก่อนอย่างยิ่ง!
มันทำให้ประสานอัสนีเยือกแข็งถึงระดับที่สูงกว่าเดิม ในด้านพลัง มันเป็นรองเพียงบุพผาม่วง แต่ยังห่างไกลกับวิชาระดับเทพ!
แต่ซือหยูใช้พลังไปมากจากผนึกเวลา ซือหยูในตอนนี้ต้องการบดขยี้สุนัขเฒ่าซือร่ง!
