The Dark King – Chapter 16 คำถามโง่ๆ [อ่านฟรี]

“ตอนนี้ฉันจะสอนพวกแกให้เอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย” โทบุตอบอย่างไม่แยแส “วันนี้เป็นวันแรกของพวกแกฉันมีรางวัลจะให้ถ้าพวกแกตอบคำถามง่ายๆของฉันได้”

 

ตาของเด็กๆจ้องไปที่เขา

 

“คำถามแรก” โทบุถามอย่างใจเย็นว่า เราจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร?

เด็กๆแปลกใจอยู่ชั่วครู่

 

“จะมีชีวิตรอดได้ต้องทำอย่างไร?”

 

พวกเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตั้งแต่ยังเป็นเด็กพวกเขาได้รับการคุ้มครองจากพ่อแม่ หลังจากนั้นทุกคนก็วางแผนที่จะเลือกวิทยาลัยที่พวกของต้องการ ต่อมาก็ทำงานเพื่อหารายได้และดำเนินชีวิตต่อไป

 

“ด้วยการหาเงิน” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งรีบยกมือขึ้นเพื่อตอบ

เด็กๆคนอื่นถอนหายใจด้วยควางโล่งอก อ่าใช่! แน่นอนต้องเรียนรู้ที่จะหาเงินถ้าต้องการมีชีวิตรอด นี่เป็นคำตอบง่ายๆและเด็กผู้หญิงควรได้รับประโยชน์เพราะเธอตอบเป็นคนแรก

โทบุยังคงมองอย่างไม่แยแสและรู้สึกไม่ประทับใจ เขาถ่มน้ำลายลงพื้นพร้อมกับกล่าวว่า “ผิด!”

 

“ด้วยการทำงาน” เด็กผู้ชายคนหนึ่งลังเลก่อนจะตอบออกมา

โทบุเหลือบมองเขา “ผิด! ในตอนนี้พวกแกทุกคนตอบได้อีกคำตอบเดียวเท่านั้น”

 

เด็กๆมองไปยังคนอื่นรอบๆตัวเขา

 

การหาเงินไม่ใช่คำตอบ การทำงานก็ไม่ใช่? ครูฝึกครูเพิ่งพูดว่ามีชีวิตรอด แล้วจะต้องทำยังไงถึงจะมีชีวิตรอดได้ เด็กผู้หญิงผิวขาดพูดอย่างหงุดหงิด

 

โทบุมองไปที่เธอและพูดว่า “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้พวกแกมีชีวิตรอด”

 

ได้ยินเช่นนั้น เด็กๆทุกคนต่างมองไปที่คนอื่น

ฟู่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สมองของเขาเริ่มวิเคราะห์หลังจากสังเกตการณ์ คำตอบไม่น่าจะยุ่งยากควรเป็นเรื่องง่ายๆ

 

“กิน!” เขายกมือตอบ

 

ทันทีที่คำพูดออกจากปากฟู่เทียน เด็กๆมองไปที่เขาด้วยอาการตะลึงและทุกคนเริ่มหัวเราะเสียงดัง

 

“กิน?”

 

มีคำตอบที่งี่เง่ากว่านี้อีกไหม?

 

“ถูก!” โทบุตอบอย่างเฉยเมย

 

เด็กๆตะลึงและงงงวย “...”

 

โทบุมองไปยังเด็กๆที่ตกตะลึงและยิ้มอย่างเย็นชา “คำตอบง่ายๆ ฉันกลัวว่าพวกแกจะไม่มีใครตอบคำถามถูกและไม่ได้แจกรางวัล”

 

ในความคิดของพวกเขานอกจากการขาดน้ำอะไรที่จะเป็นอันตรายต่อชีวิตมนุษย์?

 

หลังจากที่พวกเขาได้รับการทารุณจากโทบุก็ไม่มีใครกล้าถามอีก

 

ฟู่เทียนรู้สึกโล่งใจ เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เขาคิดว่าคำตอบไม่ง่ายนักแต่การเดิมพันของเขาทำให้ได้รับรางวัล

 

“คำถามที่สอง” โทบุพูดต่อ “เราจะกินอาหารได้อย่างไร?”

เด็กๆทุกคนรู้สึกงงงวยสับสนอีกครั้ง คำถามโง่ๆนี้มันอะไรกัน?

“ด้วยการหาเงิน!” เสียงตอบออกมาอย่างรวดเร็วจากเด็กผู้หญิงที่ตอบคำถามข้อแรกเป็นคนแรก เธอตอบด้วยคำตอบเดิมอีกครั้ง เด็กคนอื่นๆก็อยากยกมือตอบจากที่พวกเขาพลาดในข้อแรกและข้อนี้ก็พลาดอีกเช่นเคยโอกาสโดนแย่งไปโดยเด็กผู้หญิงคนเดิม

“ผิด” โทบุตอบ

 

เด็กผู้หญิงรู้สึกประหลาดใจไปชั่วครู่ แล้วทุกคนจะกินอาหารได้อย่างไรถ้าไม่ซื้อ? เด็กคนอื่นๆก็ประหลาดใจ แต่พวกเขาก็รีบยกมือขึ้นพยายามตอบเพื่อไม่ให้เสียโอกาสที่จะได้รับรางวัล

“ผมรู้ ผมรู้ คำตอบคือการทำงาน”

“ใช้ฟันบนและฟันล่างเคี้ยว”

 

เด็กผู้ชายคนล่าสุดคิดคำตอบง่ายๆเหมือนที่ฟู่เทียนตอบและตอบทันทีโดยไม่ลังเล

 

โทบุมองไปที่เขาด้วยใบหน้าที่แสดงอาการเยาะเย้ย “มีใครใช้ตูดเคี้ยวอาหารไหม?”

 

เด็กชายรู้สึกอายใบหน้าของเขาแดงเป็นสีเลือด

“คำตอบทั้งหมดผิด ไอพวกไร้ประโยชน์” โทบุกล่าว

 

ฟู่เทียนไม่คิดว่าจะเป็นคนสุดท้ายอีกครั้งที่จะต้องพยายามตอบคำถามขณะที่คำตอบของคนอื่นๆไม่ถูกต้องเขาขบคิด ขั้นตอนแรกในการมีชีวิตอยู่คือการกิน  ดังนั้นขั้นตอนแรกก่อนที่จะกินก็..

“การหาอาหาร!” ฟู่เทียนยกมือตอบอีกครั้ง

 

โทบุมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจและพูดว่า “ถูกต้อง!”

เด็กๆทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

 

มันง่ายไปไหม?

 

“นี่คือคำถามสุดท้าย” โทบุพูดอย่างไม่แยแส “คนเราหาอาหารได้อย่างไร?”

 

เด็กๆทุกคนมองไปยังฟู่เทียน

 

ฟู่เทียนเห็นสายตาแปลกๆจากเด็กๆที่จดจ้องมาที่เขา แต่คราวนี้เขาไม่รู้คำตอบ

 

ขณะที่พวกเขาเห็นฟู่เทียนเงียบ เด็กคนอื่นๆก็เริ่มหาคำตอบของพวกเขา หลังจากที่พวกเขายกมือขึ้นเพื่อตอบคำตอบคล้ายกับคำตอบก่อนหน้านี้

 

โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่ยังคงตอบ “โดยการหาเงิน” คำตอบที่สามก็ยังหาเงิน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เปลี่ยนสไตล์การคิดของตัวเองเลย ท้ายที่สุดคำตอบทั้งหมดก็ไม่ถูกต้อง

 

โทบุมองไปรอบๆและพูดว่า “ไม่มีใครรู้คำตอบในข้อนี้เลย?”

เด็กๆที่ยืนอยู่ใกล้ฟู่เทียนมองไปที่เขาในขณะที่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ตอบ

 

ฟู่เทียนรู้สึกได้ถึงการจ้องมองจากพวกเด็กคนอื่นๆและแม้แต่โทบุก็จ้องมองเขา ดูเหมือนว่าโทบุตั้งใจรอคำตอบจากเขา แต่คราวนี้เขาไม่ทราบคำตอบจริงๆ หรือเขาก็คิดว่าคำตอบนั้นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆได้ตอบคำตอบที่เป็นไปได้ที่เขาสามารถคิดได้ไปแล้ว

 

“ดูเหมือนว่าไม่มีใครรู้คำตอบที่ถูกต้อง” โทบุเห็นฟู่เทียนไม่ได้ตอบดังนั้นเขาจึงอธิบาย “ขั้นตอนแรกในการหาอาหารคือการเรียนรู้เกี่ยวกับการจำแนกอาหาร บทเรียนแรกของวันนี้คือการสอนให้พวกแกรู้จักอาหารที่กินได้”

 

ตอนนี้ฟู่เทียนเข้าใจถึงจุดประสงค์ของคำถามสามข้อ จากการคุยกับเมสันเมื่อวานเขาได้ยืนยันการคาดเดาของเขาไม่มีใครรู้เกี่ยวกับการฝึกอบรมพิเศษของ “หน่วยค้นหา” สำหรับพวกเขาคิดว่ามันเป็นแค่ค่ายฝึกผู้รักษาความปลอดภัยเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตามฟู่เทียนรู้จากการพูดคุยก่อนหน้านี้กับเฟอร์นันโดว่า “หน่วยค้นหา” ต้องออกไปนอกกำแพงยักษ์ในถิ่นทุรกันดารเพื่อหาแหล่งข้อมูล ทรัพยาการในการกินและดื่มของพวกเขาจะถูกจำกัดในขณะที่ออกไปนอกกำแพง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเรียนรู้วิธีที่จะอยู่รอดในถิ่นทุรกันดารนอกกำแพงยักษ์

การทำความเข้าใจเรื่องอาหารเป็นคลาสเรียนแรก!

 

“แล้วรางวัลของผมคืออะไรครับ?” ฟู่เทียนเห็นโทบุไม่ได้ประกาศรางวัลเขาจึงยกมือถาม

 

โทบุเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “สำหรับคำตอบที่ถูกต้องทุกคนจะได้รับรางวัลเป็นอาหารเช้า ขอแสดงความยินดีแกจะได้รับรางวัลเป็นอาหารเช้าสองมื้อ แต่วันนี้เราได้ผ่านช่วงเวลาอาหารเช้ามาแล้วดังนั้นพวกแกต้องรอใช้ในวันพรุ่งนี้”

“อาหารเช้า?”

 

ฟู่เทียนตะลึงเขายังไม่เข้าใจแต่ในเวลาสั้นๆครึ่งเดือนหลังจากการฝึกพิเศษเขารู้ว่าอาหารเช้าสองมื้อมีค่าแค่ไหน

 

“ตอนนี้เวลาพักหมดแล้ว วิ่งรอบสนามโรงเรียน 10 รอบ!” โทบุตะโกนอย่างเฉียบพลัน

 

เด็กๆทุกคนตกใจบทเรียนของพวกเขาได้จบลงแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาต้องวิ่งอีกครั้ง?

 

“กำหนดเวลาที่ครึ่งชั่วโมง ทุกๆห้านาทีที่ล่าช้าจำนวนรอบจะถูกเพิ่ม” โทบุประกาศอย่างไม่แยแส

 

“ครู ไม่นะ โถ่ ... ...”

 

เด็กๆทำได้แค่ร้องไห้คร่ำครวญแต่เร็วๆนี้จะต้องเริ่มวิ่งเต็มกำลังเพราะดูเหมือนว่า

 

โทบุไม่ได้ล้อเล่นเรื่องเพิ่มรอบ

 

ปากของฟู่เทียนสั่นด้วยความกระวนกระวายใจกฏนี้เป็นเรื่อง โหดร้ายสำหรับเขา อย่างไรก็ตามเขาคิดว่าโทบุได้สั่งให้     ออกกำลังกายเพื่อเพิ่มความอดทนของพวกเขา ตามเหตุและผลของโทบุเพื่อเด็กๆได้เรียนรู้ว่าจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร พวกเขาไม่ควรใช้แค่พลังและความแรง แต่ก็ต้องมีความรวดเร็วและอดทน